Nieuwkomer met PV444

..... Die sleuteldag in Geleen had haar niet losgelaten en toen ze Kevin hoorde praten met haar baasje, kon ze gelukkig meeluisteren en zo indirect een kort verslag van die ochtend in Geleen, mee beleven. Het was er heel gezellig geweest en inderdaad er waren diverse familieleden van haar gekomen, waar wel het een of ander aan gebeuren moest. Alle namen en welke types er waren gekomen, kon ze niet helemaal volgen maar Duett en P1800 alsook Katterug, dat hoorde ze wel. Hè, hè ... wat jammer nu, dat ze er niet bij kon zijn, en hoopte maar dat ze de foto's die haar baasje gemaakt had, later eens zou mogen bekijken....

Het was al vroeg, zo rond negen uur gestart en tot in de eerste helft van de middag doorgegaan. Tussendoor werd er niet alleen gewerkt aan de auto's maar natuurlijk ook gekletst ... over, juist die auto's. Grappig, dacht onze Rooie, dat heb ik nou ook, dat is iets dat ik ook graag doe ... kletsebessen ... En het was niet alleen puur techniek geweest, ook over de lak, het onderhoud, tips en trucs, van alles was de revue gepasseerd. En koffie was er ook, lekker vers gezette koffie in de grote showroom van Volvo Kallen in Geleen. Wat een service. Geweldig. Nu lustte ze persoonlijk geen koffie, tuurlijk niet, een auto drinkt geen koffie, maar door de vele nachtelijke uren die ze met haar brigadier en dienstdoende agenten had doorgebracht, was ze wel gewend geraakt aan de geur van een "bakkie troost" zoals ze het toen noemden, en als de termoscan geopend werd en de geur van koffie haar interieur vulde, snoof ze het meestal diep door de ventilatieroosters op ... heeeeerlijkkk !!

En verder hoorde ze hoe haar baasje heel toevallig er achterkwam dat er iemand uit zijn woonplaats, die maar een halve kilometer verwijderd weg woonde, ook een Katterug had en die aan het restaureren was! Een Zweed uit 1957, een van de laatste PV 444's ... Hoe bijzonder, daar moest en zou ze meer over weten. Die was maar even jonger dan dat zij was. Geweldig. Die moest ook nog die goede ouwe tijd meegemaakt hebben ... Ze hoorde dat de laatste werkzaamheden nog uitgevoerd moesten worden, maar dat die blauwe PV over enkele weken voor zijn keuring en officiële invoer in Nederland, want hij stond nog steeds op zijn Zweedse kenteken, naar de RDW moest, het was dus nu nog een echte Zweed, zeg maar ... en meteen begon ze te oefenen: "Bra Dag" ... "God Dag" ... "Trevligt att träffa dig" .... want ze wist niet hoeveel Nederlands hij al kon spreken, en iets Zweeds kon zij nog, altijd handig. En ze wilde absoluut niet met de grille vol bouten staan !!

En er was zelfs tijd geweest voor een lekker broodje, tussen de middag. Zo te horen was alles prima verzorgd geweest en daarom was ze toch blij dat er tenminste eentje van hen beiden een gezellige ochtend gehad had. Er zouden hopelijk nog meer sleuteldagen volgen en als ze dan daar maar naar toe kon gaan, was het ook goed. Onderwijl ging Kevin weer verder met de revisie van de kachelkraan en de aansluiting ervan. Een startknop was gemonteerd om het sleutelcontakt te ontlasten en diverse kleine zaken .... en hij ging aan het eind van de middag ook nog een uitgebreide proefrit maken, om de boel te testen ... opeens werd onze Rooie een beetje weeig in de carterpan, hopelijk ging dat goed en stelde ze Kevin niet teleur, hij had zo zijn best gedaan voor haar ... ze zou het extra goed proberen te doen, dan zou het wel lukken, nam ze zich voor ...

..... wordt vervolgd .....

..... Het was zover, vandaag ... ze zou vanmiddag opgehaald worden, door haar baasje. Helemaal opgewonden was ze al vroeg wakker geworden. Het regende weliswaar maar voor vanmiddag waren er opklaringen voorspeld. De P1800 was ook al wakker zag ze, terwijl ze haar nieuwe koplampen omhoog liet wijzen. Hij stond nu hoog op de plaats, waar zij zolang gestaan had. Daarboven op de brug had je een geweldig uitzicht, hij stond zelfs andersom zodat hij ook de grote poort in de gaten kon houden. Vandaag stonden alleen nog wat kleine controles en twee achterste remcilinders op het programma ... dat de claxon en de sleepcontakten er nog bij zouden komen ... nou dat moest maar....
Onderwijl had ze de P1800 al een paar keer veel succes gewenst en gelukkig was ook hij was alweer een stukkie gevorderd in zijn herstel. Zelfs die mooie gele 5 bladige ventilator zag je nu door de nog open grille heen. Het lijkt wel of ik mijn kunstgebit niet in heb, lachte de P1800, met een scheve muil ... en alle auto's, nu ook wakker moesten er hartelijk om lachen.

Tegen een uur of vier zag ze de bronskleurige Fiat al aankomen, daar kwamen ze. Haar baas en zijn vriend die meegereden was. En meteen zag ze hoe hij als eerste naar haar toe kwam en goedkeurend om haar heen liep. Haar grote motorklep stond nog open en Kevin begon alles aan te wijzen en uit te leggen, dit was zus en dat was zo gedaan en daar moesten ze nog maar eens een volgende keer ... Daarnaast somde hij alles op en toonde alles wat ook maar gedaan was, op. Goh, zelfs onze Rooie was ergens een paar weken geleden de tel kwijtgeraakt en zonder dat notitieblokje had ze ook niets kunnen opschrijven, dus wist ze het ook niet meer allemaal uit haar blote dakrand ...
En verder werden ook de dozen waar al haar getransplanteerde onderdelen nog inzaten, doorgespit en getoond. Zelfs haar oude versnellingsbakkie lag er wat scheef bij. Alles werd in de Fiat geladen, die was er nu toch bij, mocht hij als, Heer van het gezelschap, de boel dragen ... Het was wel behoorlijk zwaar dat zag ze want hij zakte zichtbaar in de veren ...

Nadat Kevin nog eens de werkzaamheden aan de dubbele carburateur uitgelegd had en vertelde hoe hij eindelijk een goede oplossing voor de choke-bediening gevonden had, werd ze gestart en ... ze genoot er zelf van, de motor liep, met een beetje choke, meteen en mooi regelmatig stationair. Het gas geven pikte ze netjes op en de uitlaat liet naast de dubbele K&N luchtfilters een sonoor geluid, horen. Na wat afsluitende woorden werd afscheid genomen en kon onze Rooie de andere auto's nog net een "tot ziens" toe-toeteren ... En daar gingen ze over de Industrieweg richting de N395 en vandaar was haar baasje van plan, de motor zou dan lekker warm zijn, een stuk over de autoweg te rijden. En al rijdend voelde onze Rooie hoe mooi de 4 versnellingen erin gleden. Er was weliswaar een iets ander, wat hoger geluid hoorbaar, maar dat zou zeker aan de nieuwe onderdelen liggen. Ja een fluisterstille auto was ze nooit geweest, dat wist ze en dat zou ze ook nooit worden....

En ze voelde zich geweldig, wat een verschil. De laatste ritten die ze nog gemaakt had, had ze zich steeds moeten kwellen om de boel maar aan het lopen te houden, had ze zich vaak diep geschaamd als haar motor weer eens afsloeg of helemaal niet wilde starten ... Nee dan nu, als een naaimachientje, liep ze zo mooi dat ze met gemak boven de 100 km per uur uitkwam, ze voelde haar oude kracht weer bovenkomen en dat bleef ook zo de rest van de rit. Gewoon zoals het voor een auto, en zeker een Volvo, hoorde! ... Bij Eindhoven passeerde ze zelfs een oude DAF vrachtwagen uit 1958 en die toeterde enthousiast naar haar ....Halverwege de rit werd er bij St.Joost de afslag genomen en via "Het Ei van St.Joost" zo heette de ovale langgerekte rotonde daar echt, gingen ze naar de oude rijksweg, de N276 verder binnendoor richting Sittard, omhoog naar Windraak verder langs Oirsbeek richting Brunssum en via "de Schelsberg" richting Landgraaf over de "Binnenring" ... en daar waren al stukken weg die onze Rooie herkende, daar was ze al eens of vaker geweest. Bekend terrein was altijd fijn ... hé dat rijmde ... en ze had er zo'n lol in dat zelfs de enkele kleine regenbuitjes, die ze met wapperende wissertjes probeerde weg te werken, haar goede humeur niet konden verstoren!

Thuis aangekomen, bleef haar motor nu ook minutenlang zonder probleem mooi stationair lopen, voordat de garage geopend en spullen opgeruimd waren. Dat deed haar baasje natuurlijk extra, als test. Die bestond ze met bravoure. Moe maar voldaan werd ze weer op haar plekje in die garage gezet, en onderwijl keek ze nog eens goed naar de vloertegels, hè gelukkig, dacht ze, geen spoor meer van die olietroep, die ik 7 weken geleden hier maakte, is te zien, gelukkig en terwijl haar baas, de motor uitzette, zuchtte ze nog eens diep door beide luchtfilters uit...

..... wordt vervolgd .....

Fijn, gelukkig staat ze weer in haar eigen garage. Iedereen blij !

..... Het was onze Rooie enorm meegevallen, had ze zich daar zo druk voor gemaakt. En dat er daags erna wat oliedruppels onder haar buikje lagen, eigenlijk normaal, alles moest zich nog zetten en na zo'n intensieve rit van gisteren in lange tijd, zou je niet. Haar baas hield het nauwgezet in de gaten. 's Middags stond wederom een ritje op het programma en die verliep geweldig goed. Met het schakelen had onze Rooie helemaal geen problemen, zo kon eigenlijk altijd al een 4-bakje gehad hebben, zo eenvoudig vond ze de overstap. Tsjonge, dacht ze, had ze er maar eentje vanaf het begin gehad, goh wat een verschil. Maar toentertijd kon je alleen en dan nog op speciale bestelling bij de Volvo fabrieken een PV444 met 4-bak krijgen, maar niet iedereen, zelfs dealers, wist dat en ten tweede het was natuurlijk duurder. En dan die gesynchroniseerde eerste versnelling, wat een genot, men had haar in het verleden ontelbare malen "de tanden gepoetst" zoals ze dat toen noemden als je probeerde in een versnelling te schakelen die niet gesynchroniseerd was ... ze kreeg er nu nog acuut kiespijn van ...

Nee dan dit. Ze startte wederom meteen en probleemloos, de choke werd wat teruggeduwd en rustig kon er weggereden worden, zonder het horten en stoten van vroeger. Ze moest er zelf aan wennen. Het weertje was hier in Zuid-Limburg, prima, droog en zelfs aangenaam. Haar baasje stuurde haar binnen door via een mooie route, naar Heerlen en daar kwam ze zelfs langs de autoboulevard waar ze weken geleden eens bij de Volvo garage op bezoek was geweest! Het eerste stoppunt was bij Carglass, want hij had ontdekt dat er een klein scheurtje in de vrijwel nieuwe raamrubber rechtsachter zat en ging daar om een beetje zwarte speciaalkit vragen. Het was zo weinig dat het zich echt niet loonde daar een tube voor te kopen. En ja hoor, de service was weer goed, hij kreeg een restje nog in het kleine wegwerp kitspuitje die ze daar gebruikten, geweldig toch. Probleempje opgelost. Dat zou hij straks thuis netjes in orde maken.
En verder ging de rit, uiteraard binnendoor want dat was niet alleen gezelliger maar ook mooier, en samen met zijn vriend die meegereden was werd er wat gekeuveld en kon onze Rooie voor de verandering eens toehoren....

En niet te vergeten, er was ook getankt geworden, jullie weten wel van die lekkere Premium Super Plus Benzine, alleen het woord al deed onze Rooie de koelvloeistof in de radiator rondlopen ...en ze had het heel netjes gedaan want ondanks die autowegrit kwam haar baas op een verbruik van zo'n 10 km per liter ... Dat was weleens veel slechter geweest. Een van haar vorige baasjes had haar daarom langgeleden steeds vaker laten staan, dat rijden met die Volvo werd hem te duur ... en zo was ze opeens in de begin jaren 70 in die oude donkere loods beland, ja zo was het toen gegaan. Hij wilde ook geen geld meer uitgeven aan reparaties en de roest die haar carrosserie te pakken had gekregen, zodoende .. enfin, jullie kennen het verhaal, had ze daar tot ergens begin 90er jaren gestaan ... Ze moest nog wat remvloeistof wegslikken, want aan die periode dacht ze niet graag terug ...

De zon bleef schijnen en na een tiental kilometer, en talloze checks tussendoor: oliedruk .... OKÉ ... Temperatuur .... OKÉ ... bandenspanning en temperatuur van de banden en velgen ... alles in het groene bereik. De nieuwe schijfremmen waren een verademing, de extra bekrachtiger een openbaring. De Fiat had haar gisterenavond al uitgebreid begroet en verteld dat ze zou opkijken hoe makkelijk remmen nu werd, zelf maar een fluitje van een cent. Ze had hem nog niet uitgebreid kunnen vertellen over haar ervaringen, en ook was hij werkelijk nieuwsgierig geweest, maar omdat ie alweer vroeg "dagdienst" had en zij de garage in werd gereden, kwam er verder niets van ... Ze zouden nog wel uitgebreid kunnen praten, was het vandaag niet dan morgen. En terwijl ze weer terug waren stond ze een tijdje op de oprit, in het lekkere zonnetje, uit te rusten. Er werden nog grote dozen naar een andere plek versjouwd, daar zaten haar getransplanteerde restonderdelen nog in en eventjes zag ze haar oude versnellingsbakkie lang komen ....

Terwijl ze onderwijl, met een schuine koplamp de kampeerauto zag staan, die haar natuurlijk ook al lang gezien had. Hij grijnsde zelfs met zijn Hymer-Grille en begroette haar vriendelijk: "Zo hallo, Rooie, gelukkig, eindelijk weer terug ..." vroeg hij. En terwijl ze heel graag een babbeltje met hem wilde maken, kwam het er vandaag nauwelijks van, alleen wat algemeenheden, van, ja goed en het was veel werk, daarom duurde het zo lang ... en dat was het ... ze werd de opgeruimde garage weer ingereden en de poort ging dicht ...

..... wordt vervolgd .....

... Het werd maandag, en toen werd nog een mooie rit door de oude Mijnstreek gemaakt werd, haar baas had zijn vriend opgehaald want die wilde ook weleens graag, met zo'n oude Volvo, meerijden, het weer was prima en alles deed het naar behoren, Kevin had goed werk verricht ... en dinsdag en toen woensdag en 's middags bracht haar baasje onze Rooie naar Geleen. Hij had een afspraak bij de autostoffeerderij van Carla gemaakt. Ze werd er helemaal opgewonden van, haar hemeltje .... eindelijk, ze stond al zoveel jaren met een blote dakplaat en reed nu alweer een tijdje blootdaks ... Nee daar zou je verkouden van kunnen worden, zeker als het weer slechter zou worden. Dus zo gingen ze naar Geleen, lekker binnendoor en rustig met het verkeer meerijdend, dat ging prima, alhoewel ze af en toe graag haar bonboekje bij de hand had gehad! Foei wat werd er tegenwoordig toch vaak bruusk en agressief gereden, ze werd zelfs op een vluchtstrook rechts ingehaald, alleen omdat het meneer de BMW niet snel genoeg ging ...

In Geleen aangekomen, gelukkig wist haar baasje goed de weg, want ze zou het niet gevonden hebben, arriveerden ze rond vier uur op het Mauritspark bij een grote loods waar Carla gevestigd was, en meteen kon hij onze Rooie binnenrijden, er werd nog wat besproken en Carla vertelde er daags erna meteen aan te beginnen. Haar accu werd nog afgekoppeld en zo sluimerde ze wat in die grote hal voor zich uit ... vandaar kreeg ze het gebeuren van de volgende dag ook niet zo mee en zelfs de nietjes, die in het hout, in de buurt van haar achterruitjes, geschoten werden, waren helemaal niet zo pijnlijk. En laten we wel wezen: Wie mooi wil zijn moet pijn leiden, dat gold vroeger, maar nu nog steeds ... en zo werd het vrijdag en wederom was er een van de laatste dingen voltooid ...

Haar baas kwam haar rond 12 uur ophalen en de zon scheen lekker. Nadat hij uitgebreid haar hemeltje bewonderd had en de accu aangesloten was, kon ze zelf ook nog eens goed door haar binnenspiegeltje ernaar kijken ... echte zachte stof, en ook nog grijs met iets van heel zacht blauw erdoor, whow ... dat beviel haar zo zeer dat ze er tijdens de rit naar huis, haar spiegeltje er bijna niet vanaf kon houden ... Ook nu werd er een mooi tochtje van gemaakt en dit keer niet linea-recta maar met een omweg via Windraak, Bingelrade toen naar Brunssum en vandaar naar Landgraaf. Als dat zo doorging kon ze de wegen hier in de buurt binnenkort dromen. Het zonnetje had haar goed opgewarmd en weldadig stond ze te genieten op de oprit, want haar baasje wilde nog wat dingetjes doen, dat ging hier makkelijker dan in de garage. Haar banden werden gewassen en gedroogd, er werd wat polish gebruikt en rond de ramen nog wat stof weg gewreven. Alleen die achterruitjes stonden nu wel wat raar in de rubbers, ze gaapten ... oei dat hoorde niet zo. Gealarmeerd spitste onze Rooie haar klapraampje. En na overleg met Carla, werd besloten dat ze volgende week nog maar eens opnieuw goed erin gezet werden. Anders zou het kunnen gaan lekken, en onze Rooie, die dit alles mee aanhoorden, voelde daar absoluut niets voor, een natte katterug, wie heeft dat graag, zij in ieder geval niet ...

Maar als het maar opgelost werd, dat was het belangrijkste en daar zorgde haar baasje wel voor ....

..... wordt vervolgd .....

..... Er werd vandaag opgeruimd in de garage, dus onze Rooie werd al vroeg gestart en naast het huis aan de zijkant op de oprit gezet. Pal met haar neus voor de kampeerauto! Hé ... wat leuk, kon ze ook eens met die grote jongen, kennismaken.
En vriendelijk was ie ook nog want hij zei meteen: Hallo, Rooie ... Hij kende haar naam !! Geweldig, en natuurlijk, dat had hij van haar baasje ... ook zijn baasje, dus hun baasje, gehoord. Hij had zelfs al van alles over haar gehoord en dat maakte het aanknopen van een gesprek tuurlijk veel gemakkelijker. Nieuwsgierig als ze was, vroeg ze hem, waar hij nu vandaan kwam, en toen vertelde haar over zichzelf ...

En geloof maar wat had die kampeerder veel te vertellen! Ze kon haar klapraampjes soms niet geloven, maar interessant was het wel ...
Hij vertelde dat hij oorspronkelijk uit Italië, als halve Fiat Ducato Maxi Chassiscabine gekomen was. In die Italiaanse fabrieken waar de Ducato's, thans onder de vlag van het FCA concern, in de Sevel-vestiging in Val di Sangro (Italië) gemaakt worden, en zelfs amerikaanse merken zich bij aangesloten hadden.... Dat was al heel interessant om te horen ... maar er kwam meer en ademloos luisterde onze Rooie ... zoveel nieuwe verhalen, geweldig!!
Als halve auto ... oei ... dat hoorde zich niet goed aan, deed dat pijn vroeg ze? ... Nee hoor, alleen zo werden we gemaakt, en met zijn tweetjes, als een siameese tweeling, tijdelijk aan elkaar gelast, om zo voor onze speciale taak voorbereid te zijn. En je kon horen dat hij daar heel trots op was, want niet iedere Ducato werd zomaar een luxe en moderne kampeerauto, en terwijl hij het vertelde zag je hoe hij zijn brede spiegels nog wat meer uitstrekte. Nadat hij dus samen met een andere Ducato, als twee koppen aan elkaar gelast, naar Duitsland was vervoerd, werden ze bij de AL-KO fabrieken afgeleverd, daar hebben we nog een tijdje op het grote parkeerterrein gestaan, voordat we aan de beurt waren, om gescheiden en omgebouwd te worden.

In die tweede fabriek werden ze snel en pijnloos van elkaar gescheiden, vertelde hij. Daarna kreeg hij een op maat gemaakt AL-KO Maxi Laag-Chassis met lange wielbasis, speciaal besteld door de fabriek waar ze daarna naartoe ging ... En nadat hij nog door allerlei controles was gegaan, waar de uitlijning, de draaistaafvering van de achteras, de verlichting en de remmen getest werden, ging het weer naar buiten, naar een ander groot parkeerterrein waar hij samen met nog tientallen Ducato's en soms ook Renaults die van een AL-KO chassis voorzien waren, wachtten op verder transport. Gespannen was hij toen wel geweest, dat moest hij aan haar toegeven, wat er die dag gebeurd was, was niet niks. En onze Rooie knikte begripvol, ja daar kon ze van meepraten, in haar lange leven was er ook al van alles gebeurt, en dat zou ze hem later wel vertellen, eerst hij, want hij vertelde het werkelijk leuk en interessant ...

Nou na twee dagen al kwam er weer een grote vrachtauto en zowaar, nu was hij aan de beurt, samen met twee andere "speciale jongens" en daarbij gleed een glimlach over zijn brede grille ... Nu begon de pret pas echt, vertelde hij, en oplettend hoorde onze Rooie toe. Ze reden een halve dag over de autoweg en daarna in Zuid-Duitsland nog een stuk binnendoor, en dat was een heel mooie route geweest. Ze gingen naar Bad Waldsee, een plaats in de Duitse deelstaat Baden-Württemberg, gelegen in het Landkreis Ravensburg. Niet dat ze nu meteen wist waar dat was, maar het hoorde zich heel mooi aan, en zo'n kampeerauto wist natuurlijk veel meer over geografie dan dat zij wist, dat was zo te zeggen een deel van zijn opleiding, veronderstelde ze ... Maar verder ... En ook daar kwam hij weer op een geweldig groot parkeerterrein te staan tussen allerlei andere Ducato's en Mercedes chassiscabines, maar ook bestelbussen, die zo zag hij later ook omgebouwd konden worden.

De dagen erna was het weer wachten totdat ze aan de beurt waren en onderwijl, had hij zijn ogen goed de kost gegeven en met de andere Ducato's gesproken, allemaal waren ze heel verwachtingsvol en zo hier en daar sijpelde al wat informatie binnen ... ze waren bij een grote, wat heet, een van de grootste kampeerautofabrieken van Europa, ze waren bij Hymer! En nadat ze een week gewacht hadden, wisten ze al, dat hun iets groots te wachten stond, want natuurlijk hadden ze allemaal oplettend om zich heen gekeken en hun grote koplampen hadden steeds rond gespeurd, en toen de Ducato op de hoek opeens in de verte een stoet, kant-en-klare kampeerauto's aan de andere kant uit de fabriek zag rijden, had hij hun dat meteen verteld ... acuut was het een door mekaar van opmerkingen, en wat, waar en hoe, maar het belangrijkste ... ze wisten het nu allemaal zeker, ze werden een kampeerauto! ... Wat een eer, en lekker reizen en op vakantie gaan, hoera, hoeraaaaaa ... toeterde er eentje al wat uitbundig !!

De kampeerauto vertelde verder: ... en toen was het onze beurt ... onze Rooie luisterde ademloos toe ... dit was een prachtig verhaal ... ze werden door chauffeurs afgehaald en de grote lange fabriek ingereden, hun wielen kwamen in een soort geleidesysteem te staan, dat met uiterste precisie heel langzaam voortliep, vanaf dat moment, vertelde de kampeerauto, kon ik geen kant meer uit. Dat was eventjes benauwend, maar na enkele minuten wende het al vlug. Daar begon de montage en werden de standaardstoelen verwijderd, kabelbomen aangebracht, accu's in de stoelconsoles schoven en verder ... buizen onder het chassis gelegd, water- en afvaltank gemonteerd, gasflesaansluitingen en een gaskast gefabriceerd, een grote plaat geisoleerd materiaal op hun chassis als vloer vast gekit en geschroefd en verder ... kastjes, kasten, koelkast, aanrechtblad, hangkasten en bedden en natuurlijk een kachel, zelfs een TV, alles kreeg op die nieuwe vloerplaat zijn exacte plaats en verder ... aansluitingen werden gemaakt, verlichting aangesloten, kranen en bij haar werd zelfs een aparte douchecabine geplaatst en verder ... ademloos haar beide K&N's dichthoudend luisterde onze Rooie ... Ze zag het helemaal voor zich.

En nadat alles binnen zijn plaats had gekregen en de half klare kampeerauto's geruisloos over de band kropen, kwamen de grote zijwanden en de achterwand aan .. zwevend aan grote takels en met alles zoals ramen, luiken en de deur al voor gemonteerd. Vakkundige technici schroefden en kitten de boel kaarsrecht op elkaar en de Ducato vertelde hoe fijn dat aangevoeld had, zeker toen tot slot het dak er in een geheel opgelegd werd, natuurlijk ook met de dakluiken, de zonnepanelen en zelfs een satellietschotel al op hun plaats ... Wat een ingewikkeld geheel, dacht onze Rooie vol ontzag ... en verder ... want ook buitenom was er nog van alles af te werken en aan te sluiten, de kampeerauto vertelde verder en toen hij na twee dagen bijna aan het einde van de band was er opeens dames met allerlei gordijnen, een grote dikke matras, kussens en zittingen binnenkwamen, de stoffering, en nadien ook nog alle naden, van buiten, met een speciale kit afgekit werden, en tot slot kreeg hij nog hele mooie sierstrepen en logo's opgeplakt ... ja dat zag ze ook nu nog, die zagen er echt mooi en vakkundig opgeplakt uit!
Vers van de pers rolden ze naar buiten, vertelde de kampeerauto, onze koplampen eventjes dichtknijpend want al dat glanzende wit deed bijna pijn in de ogen, zo mooi.

Alle Ducato's die vanaf nu een nieuwe naam op hun grille hadden staan, namelijk "Hymer" werden naar die andere parkeerplaats gereden en wat voelde dat in het begin best zwaar aan, vertelde de kampeerauto, eerst had ik niets op mijn rug en dan ineens zoveel kilo erbij. Maar al na enkele tientallen meters wende het snel, zijn sterke turbodiesel motor en het maxichassis konden met gemak nog meer dragen en ook nog trekken als het moest. Met een scheve koplamp kon onze Rooie op het zijdelings aangebrachte typeplaatje van de kampeerauto zien dat hij maximaal 6000 kg gecombineerd, mocht dragen en trekken, whow ... dat was veel ... En vertelde de Hymer kampeerauto ....

..... maar daar kwam hun baasje, zich niet bewust van het interessante gesprek tussen zijn twee auto's en startte de Rooie waarna hij haar weer, de nu opgeruimde, garage inreed ... Onze Rooie hoorde de kampeerauto nog stilletjes roepen: "... ik vertel je het verhaal een volgende keer wel verder ... " ... en daar moest ze het maar mee doen ...

..... wordt vervolgd .....

Leuk, zo leren we ook de rest van je wagenpark kennen. Ook nog leerzaam . Mooie camper ! Het hemeltje zit er echt heel netjes in. In de 444 zal het zo ook wel rustiger zijn tijdens het rijden door de isolerende werking van de hemel . De achterruitjes zullen er wel uit zijn geweest om het hemeltje goed te kunnen monteren. Gelukkig rijdt en remt de auto nu ook fijn. Veel plezier ermee. Ga vooral door met je leuke verhalen .Vriendelijke groeten Niek de Boer.

Dankjewel Niek,

En inderdaad het Italiaanse, Zweedse, Duitse, en het Nederlandse "auto-gepraat" vliegt me hier af en toe om de oren
Ik heb tegen onze Rooie dan ook gezegd ... probeer vooral door te gaan met vertellen, dat vinden de mensen heel leuk, ...

..... nou daar straalde ze van linker- tot rechter klapraampje van ... en toen ik haar vertelde hoeveel mensen, allemaal Volvo liefhebbers, er geboeid van genoten, kon haar dag niet meer stuk. Zeker niet nadat ze vandaag ook nog zo'n mooie tocht door het Limburgse Heuvellandschap had mogen maken ... zelfs de Epenerberg en over de Mergellandroute tot in Vaals was ze geweest ... wat een middag, en onderwijl trok haar B4B motortje dapper maar gestaag die berg op, er moest wel geschakeld worden, maar, en dat realiseerde ze zich opeens, ze had een extra versnelling erbij gekregen ... wat een fijne aanvulling, niets van alles moet maar in die tweede, maar nu kon er op moeilijke stukken van van de drie naar de twee teruggeschakeld worden en op de lange vlakke stukken of de drie of de vier gebruikt worden ...

Dat beviel haar wel, en er werd tussendoor natuurlijk nog een pauze ingelast. Nou daar werd Vaals voor uitgekozen want daar wilde de vrouw van zijn baasje wel even winkelen. Het weertje was geweldig, zelfs warm en onze Rooie werd op een ruime parkeerplaats vlakbij de grens geparkeerd. Het stikte er van de auto's met Duitse nummerplaten en inderdaad, zijn baas en diens vrouw waren nog niet verdwenen, nadat ze haar goed afgesloten hadden, of het "Fing schon an ..." de Fragen flogen haar um die Klaprämchen,... "Was sind Sie denn für ein Auto" ... en ... "Na Donnerwetter so eine alte Schachtel, da steht ein alter Volvo, schau mal Fritz, der Rote, da " ... en een oudere Mercedes, een echte Heer, dat merkte je, nam haar voor al die jonge onbeleefde sneuzels met hun ongemanierdheid wat in bescherming: "Ihr solltet euch schämen, sieht Ihr nicht das das ein richtiger Oldtimer isst, und sogar eine sehr gutererhaltene Dame ...!!" ... Dat maakte onze Rooie toch wel weer aan het blozen en het rood van haar motorkap kleurde zo waar nog roder, want ze kende genoeg Duits om het meeste te begrijpen ...

De Ford en Opel die links en rechts van haar geparkeerd stonden, bonden wat in en mompelden zelfs zachtjes: "Entschuldigen Sie ..." een Nederlandse Saab 900i , ook niet meer de jongste, die verderop geparkeerd stond en wiens voorkomen erg schamel overkwam, omdat zijn baas hem waarschijnlijk heel slecht onderhield, stak haar nog een motorblok onder de dynamoriem, trek het je niet aan Rooie, ik woon hier, en die Duitsers menen het niet altijd zo kwaad, als je ze een beetje kent, vallen ze wel mee, zo zijn ze nou eenmaal. En eerlijk is eerlijk, ik wou dat ik er zo sjiek en elegant als jou uitzag, kijk mij, dat kon toch ook veel beter ... maar ja ... je kent het. Nou dat kende onze Rooie zeker, en ze vertelde hem van haar vroegere baasje, die haar maar weggezet had in die donkere schuur en haar aan haar lot had overgelaten en hoe ze heel veel geluk gehad had .... en zo gingen die twee uurtjes dat ze geparkeerd stond rap om.

Eerst verdween de Saab, en hij groette haar nog in het Zweeds: "Du mår bra! Och hejdå !!" en dat vond ze geweldig van hem. De Mercedes was al een uur geleden verdwenen en ook die had hoffelijk: "Auf Wiedersehen!" getoeterd ... de Koreaan die daarna op zijn plek was komen staan, had haar nog geen blik waardig gekeurd, trouwens als hij al iets gezegd zou hebben, had ze het toch niet kunnen verstaan. Al met al was het toch heel leuk geweest zo weer eens onder de auto's te zijn.

De terugrit werd aanvaard en het weer bleef geweldig. Ze voelde zich prima en haar motortje ronkte dat het een lieve lust was. Bij Simpelveld, kwam haar nog een ambulance-collega met optische en akoestische signalen, tegemoet en geroutineerd week ze meteen uit, plaatsmakend voor die Mercedes Ambulance, en passant zag ze ook dat die tegenwoordig fel geel waren, heel anders dan dat wit van vroeger .... en eigenlijk vond ze dat ook veel duidelijker .... Van haar hadden ze nog wel een uurtje door kunnen rijden, maar ... oh ja, die arme hond was nu alweer een tijdje alleen en die zou ook wel honger hebben en even eruit moeten ... Gek was dat, had ze nog nooit gehad, zelfs niet in de tijd dat er wel eens een diensthond mee moest rijden, nee toen niet, maar nu wel, met die Labrador had ze een band gekregen, hij of eigenlijk moest ze zij zeggen, want het was een vrouwtje, was aandoenlijk en aanhankelijk, alsof ze onze rooie begreep, ging ze vaak bij haar op de mat in de garage liggen en ook al lag ze wel eens te slapen, zo'n dier die steeds weer naar haar toe kwam en haar gezelschap hield, dat deed haar wat .... want ook zij hield van gezelligheid ... sociability, zoals de Zweden zeiden ...

Terug in de garage werd ze nog eens nagekeken en hier en daar een dood insekt van haar grille en bumper verwijderd, de gekochte reserve antivries werd in haar kofferbak verstouwd en ze mocht uitrusten van de prestaties die ze vandaag geleverd had. Haar baasje was blij en trots. Wat liep ze nu toch fijn vergeleken met voorheen ... en veel rustiger met die nieuwe hemel ook, en ook zij was best wel een beetje trots op zichzelf, dat mocht ook wel, waarom niet ....

..... wordt vervolgd .....

Met de Volvo PV444 Een mooie najaarstocht naar Vaals - Youtube Filmpje

..... Ze gingen naar Duitsland vandaag, daar was ze pas een keer eerder geweest, naar Aken en toen ook maar kort .
Nu een stuk verder en een beetje zenuwachtig werd ze er wel van, zo ver van het vertrouwde Nederland, kon ze dat wel ... Ja hoor, dat kon ze, dat bleek vanmiddag en wederom startte ze goed, met een twee keer PENG en toen niet meer, die choke hoefde maar eventjes volledig uitgetrokken, kon heel snel weer vrijwel ingedrukt worden en eventjes stationair lopend, dan ging het goed en kon de reis aanvaard worden ... Heb ik mijn papieren, mijn paspoort, groene kaart en KNAC-pasje wel bij me, dacht onze Rooie ... maar gelukkig daar had haar baasje ook al aan gedacht ...

Om een lang verhaal kort te maken, het weer was geweldig, zonnig en vrijwel geen wind. Ze reden alles binnendoor, want op die Duitse autowegen wilde ze liever niet rijden, daar werd me toch gejakkerd door die snelle jongens en meisjes, daar bleef onze Rooie liever weg. En daar hield haar baasje natuurlijk rekening mee. De route was hem bekend dus dat reed zo wel lekker ontspannen, veel stukken op de Duitse binnenwegen waren ondertussen geen 90 maar 70 km/u geworden en dat was wel goed zo. De route was haar volslagen onbekend en met grote koplampen zoog zij alles in zich op. Dit was mooi zeg, dit was leuk ...

Aangekomen in Jülich, want dat was het doel voor vandaag, werd ze weer netjes en ruim geparkeerd, haar baasje en zijn vrouw gingen bij een bedrijf kijken dat vandaag open was ... en eigenlijk kon en mocht er niemand meer voor haar parkeren, want dat was een uitrit. Onze Rooie had daar vroeger al streng op toegezien en altijd als haar brigadier langs wilde rijden, zelf iets bijgeremd zodat het hem beter was opgevallen ... ze glimlachte iedere keer bij die gedachte. Maar wat was er nu gebeurt, want we dwalen af, er ging alsnog een Duitse Golf, met trekhaak, voor haar parkeren, en wel zo dichtbij dat ze eventjes vreesde voor haar mooie chromen voorbumper! ... Die rotzak dacht natuurlijk dat kan het nog net, nou néé hoor ... onze Rooie werd er kwaad van en toeterde met krakende toeter, die Golf toe ... HÉ SIE, WAS MACKEN SIE DENN DA !!?" ... "DAS GEHT JA GAR NICHT ..." Normaal zou er vroeger meteen een berouwvolle reactie gekomen zijn, maar nee hoor, die Duitser trok meteen van leer: "... Was soll das denn, er stehe ja grade richtig so, und Sie müsste nicht so einen Krawall machen ..." .. dat had onze Rooie nog nooit meegemaakt, dat zou vroeger niet getolereerd worden, maar jullie raden het al en eigenlijk realiseerde ze het zich ook wel, ze stond machteloos, en ze was geen politieauto meer, en daarbij, ze was hier in het buitenland zonder ambtelijke bevoegdheden ... ze slikte van ingehouden woede wat radiatorvloeistof weg ... verdikkeme ...

En als ze niet zo'n mooie nieuwe bumper gehad had, had ze dat Golfje graag eens een forse duw tegen dat Volkwagenkontje gegeven ... Maar nee dat kon ze niet maken en zich ergerend bleef ze stilletjes staan, totdat haar baasje terugkwam, en die het ook meteen zag en tegen zijn vrouw zei: "...Moet je die Golf stom geparkeerd zien staan ... hé,hé ..." ... waarmee onze Rooie het helemaal eens was, zie je wel, bromde ze tegen de Golf, de mensen zien het ook meteen, je moet voortaan beter parkeren, maar die deed net of hij haar niet hoorde ... ja, dat kende ze van vroeger, soms moesten de agenten zelfs hun fluitjes gebruiken om fietsers te waarschuwen of automobilisten "wakker te schrikken" als ze zaten te dromen en de directies niet opvolgden ...

Maar al snel werd de ergernis vergeten, want de terugweg werd aanvaard en ze reden gezellig tot Herzogenrath, waar ze wederom van die overheerlijke 100 octaan Super-de-Super benzine kreeg ... dat deed haar baasje omdat haar benzinemeter nog altijd kapot was, de vlotter was wel goed, de kabels en aansluitingen ook, maar die meter werkte ... juist voor geen meter ... en een goede vervangende benzinemeter voor een PV444D was heel moeilijk te vinden ...
Dit keer was haar verbruik iets hoger, 1 liter op net geen 9 kilometer, maar gezien de hellingen die ze gisteren gereden had, het vaak optrekken, leek het toch wel normaal ...

Weer thuis werd ze nog eens goed nagekeken op olie en andere zaken, de banden en de temperatuur daar van ... alles goed, een drupje lekte ze wel, maar daar zou Kevin, over twee weekjes, samen met nog wat kleine zaken, waar hij toen geen tijd meer voor had gehad, naar kijken ...

..... wordt vervolgd .....

Youtube-Filmpje

... Zo nu en dan hoorde onze Rooie, Italiaans spreken, dat waren natuurlijk die Fiat, die zijn garageplaats weer genereus aan haar had afgestaan, en die kampeersauto, die zoals Italianen dat vaak doen, door mekaar en vlug sprekend, en honderduit vertellen. Het was tenslotte hun moeders taal. Daar waren ze geboren. Jammer genoeg verstond ze er geen klap van, anders had ze zeker kunnen meegenieten, want af en toe hoorde ze zelfs zachtjes lachen ... Gelukkig duurde het geen week, maar slechts twee dagen en kon de kampeerauto, zijn verhaal, over zijn, zeg maar ontstaan, verder vertellen, toen op een middag, het was prachtig weer voor de tijd van het jaar, de tussendeur langer open bleef staan en onze Rooie net iets meer naar voren geparkeerd stond, zodat ze haar mooie rooie neus bijna door de deur kon steken ...

Om de draad weer op te pakken, vertelde de kampeerauto verder ... ze kwamen dus buiten werden even verblind door het licht. Toen reden ze langzaam in colonne naar die andere parkeerplaats, en opeens draaide mijn chauffeur hem uit de rij, hij schrok zich echt bijna een alkoofje, hij moest de weg op!! Voor de eerste keer van zijn leven de openbare weg op. Acuut steeg zijn koelwatertemperatuur gevaarlijk hoog en als de ventilator niet automatisch ingeschakeld was geworden ... zweetdruppeltjes vormden zich op zijn voorkant en als ie erbij gekund had, had hij ze graag afgeveegd ... Verder ging het met zo'n 50 km per uur door het stadje, Bad Waldsee en na zo'n 5 minuten bleken ze aangekomen te zijn bij de Technische Dienst, de plaats waar reparaties maar ook testen en zo bleek later ook foto-shoots gedaan werden ... Hij was een van de eerste T698CL Modellen op dit nieuwe Chassis en niet alleen werd er nu getest of alles goed gemonteerd was, ook moesten er nu in mei, het was het jaar 2012, al foto's voor de nieuwe catalogussen van september gemaakt worden, want dan werden de nieuwe modellen gepresenteerd op de grote Caravansalon in Düsseldorf ... Zo pas gemaakt en dan al zo'n belangrijke taak, ook onze Rooie voelde hoe ze meeleefde met haar vriend de kampeerauto, want dat durfde ze wel al te zeggen, hij was haar grote jonge vriend, dat hij was uitgekozen voor een taak die enorm belangrijk was, waar de klanten in een keer konden zien of een model hun wel of niet beviel ... ze zuchtte nog maar eens diep door de K&N's want ze ging helemaal op in het verhaal, dat hij vertelde ...

En in geuren en kleuren vertelde hij hoe hij uitgebreid links en rechts, vanonder en vanboven en natuurlijk ook vanbinnen door een vakfotografe geflitst en "geknippst" werd, zoals de Duitsers dat zeiden .... Hij was er wel erg moe van geworden het had uren geduurd en hij zag al gauw alleen nog maar sterretjes in zijn grote koplampen, zodat hij ze maar vlug gedimd had, dat hielp een beetje. Van tevoren werden zijn banden nog eens extra mooi opgepoetst, de rest was fabrieksnieuw dus heel schoon, maar alle restjes van de montage, alle zaagsel en stukjes draad werden zorgvuldig verwijderd en elk smetje of vlekje op zijn ramen werd weggepoetst. Hij voelde, zo vertelde hij haar, zich alsof hij in een schoonheidssalon was terecht gekomen. Pas heel laat in de avond was het licht uitgegaan en toen de rust in de hal, waar hij alleen stond, weerkeerde, liet hij een diepe zucht door zijn tweetraps turbo ontsnappen, met een kort gierend geluid, hè hè, dat luchtte op. Wat was dat een spannende dag, zeg maar dagen geweest ... Maar dat was nog niet alles ... en onze Rooie, die intens met het verhaal meeleefde, boog zich nog maar iets meer naar voren, om alles goed te kunnen volgen ...

Daags erna had men hem niet teruggebracht naar het grote parkeerterrein, waar al zijn collega's al stonden te wachten, voor transport naar de Hymer-dealers, die overal in Europa waren, nee hij werd teruggebracht naar een aparte personeels parkeerplaats die gereserveerd was voor: "Special Fahrzeuge" ... speciale vaartuigen begreep onze Rooie, maar dat moesten toch voertuigen zijn, verbeterde de kampeerauto haar ... Ze kon bijna niet wachten hoe het verder zou gaan, want ze begreep dat er nog veel meer zou komen ... ademloos luisterde ze verder ...
Nee wat toen gebeurde, vertelde de kampeerauto, hij was uitgekozen om gedurende die maanden voordat de grote show in Düsseldorf was, langs verschillende Duitse Steden te rijden, waar dan aparte dealershows gehouden zouden worden. En omdat onze Rooie niet begreep wat hij bedoelde, verklaarde hij zich nader ... Hij was zo'n nieuw model dat hij eigenlijk nog niet bestond en dus alle dealers ermee bekend gemaakt moesten worden, zeg maar een besloten show voor de dealers, zodat zij in ieder geval al bekend waren met de ontwerpen en kwaliteiten van de nieuwe modellen, in dit geval zijn modelreeks! En nog steeds trots op de belangrijke taak die hij toen had moeten vervullen, zwol zijn stijle korte motorkap, van trots. Nou dat begreep onze Rooie volledig en ze voelde zich echt verbonden met hem en voelde zelf ook wat gedeelde trots ... whow ... wat fijn!

En zo was het gekomen dat hij die paar maanden een heel gevarieerd leven had geleid, hij had de dubbele taak gehad, zijn twee chauffeurs te vervoeren naar de die grote steden en ze 's avonds van een geriefelijk verblijf te voorzien. Zijn Tweetraps Turbo MultiJet Motor was steeds krachtiger geworden, en vaak reed hij, moeiteloos, met 120 km per uur, in de zesde versnelling, over de Duitse autowegen, waarna hij steeds weer mooi opgepoetst werd, op de plaats van bestemming, München, Stuttgart Berlijn, Hannover, Keulen, Koblenz en nog een tiental plaatsten meer, waar de dealers de boel kwamen bekijken en beoordelen, notities maakten en met zijn chauffeurs discussieerden ... hij kende ze ondertussen, als Uwe en Sabine, een echtpaar dat voor Hymer werkte. Er werden ook al proefdrukken uitgedeeld van de folders, uit de dozen die in zijn garage stonden opgestapeld. En met een scheve koplamp had hij ze ook al gezien, en het zag er geweldig uit. Wat een drukke maar o zo mooie maanden waren dat geweest, hij had ze niet willen missen ... en als bijkomstigheid, zo vertelde hij haar, hij sprak nu ook aardig wat Duits!

Ondertussen was het toch alweer wat later geworden en onze Rooie moest het er voor vandaag maar mee doen, de deur werd gesloten en stilletjes hoopte ze weer snel het vervolg van dit spannende verhaal van haar kampeervriend te horen ...

..... wordt vervolgd .....