Nieuwkomer met PV444

..... Voor onze Rooie leek het alsof, ik weet niet wat stond te gebeuren ... allerlei werd aangesleept en klaar gelegd. Kabels, gereedschappen, soldeerbout, schildersföhn, meters, doeken en twee dozen die netjes voor beide koplampen gezet werden. Aha ... dacht ze dus het gaat aan de voorzijde gebeuren. Kan ik lekker alles zien en ze deed haar Hella's nog iets verder open. Maar dat had je gedacht, nog niet een minuut later begon haar baasje eerst haar linker- en toen haar rechter koplamp te demonteren en werden ze, nog aangesloten op de dozen gelegd .... en ja hoor met het glas naar beneden ... Verdorie nu kon ze nog niets zien, ja alleen maar van heel dichtbij "Blue Band" en iets van "Shampoo" dat was alles ... Maar ze hoorde genoeg en van tijd tot tijd ook haar baasje mompelen " ... veel te laag, en slechts krap 4 volt ... " terwijl hij haar lichten aan en uit maakte en toen ze gestart werd en weer gemeten werd, bleken de waardes nog een fractie lager en ook zo de lichtopbrengst van haar lampen!

Nee, daar had hij gelijk in, dat moest veel beter kunnen, zeker nu ze aan beide kanten die H4 lampen in de nieuwe Hella's had gekregen. Een paar weken geleden toen ze die lange rit in het donker, van Middelbeers naar Landgraaf had gemaakt, waren haar dimlichten ook volledig ontoereikend geweest en hadden haar nieuwe mistlampen de boel gered ... Vond ze zelf ook vreselijk vervelend. En wederom hoorde ze alleen wat haar baasje deed ... "Eerst maar eens bij het begin beginnen ..." en hij koppelde de accu los, Safety First, en kroop onder het dashboard. Hmmmm ... die lichtschakelaar was ook al volledig gaar, wiebelende contacten, scheve schroefjes, dat bleek nu. Daar liep alle stroom overheen en als ie al goed zou zijn geweest, maar dat was ie allang niet meer en de lichten gingen in de dimlichtstand maar aarzelend en zwakjes aan. De achterlichten en de dashboardverlichting deden het redelijk, maar werden natuurlijk ook door die te lage spanning te zwak ... Dat gefriemel, want het was er tamelijk behelpen, kriebelde haar wel in de stuurkolom en bij de startknop, breidde zich uit onder haar oude radio, die spontaan de hik-zoem kreeg, maar na een tijdje gelukkig verdween, want dat was erg irritant. Eindelijk had haar baasje de schakelaar in zijn handen en zag dat men er zeer creatief met meters isolatieband omheen gewikkeld had. Niet alleen als isolatie, maar men had ooit gedacht er de loszittende contacten waarschijnlijk mee te kunnen fixeren. Een Sinterklaaspakketje was er niets bij. Onze Rooie hield gespannen haar luchtfilters in. Maar zuchtte diep uit, toen ze mompelen hoorde: ..."... daar heb ik een mooie nieuwe voor en dan maken we dat in orde ..."





Een enkelvoudige mooie nieuwe trekschakelaar werd gemonteerd en die was natuurlijk meer authentiek dan zo'n moderne wipschakelaar. Dus dat was al een pluspunt. Omdat ze toch geen echte parkeerlampen had werden alle kabels nu verbonden en goed geïsoleerd met dubbele krimpkous, afgeschermde schoentjes en teruggeplaatst. Even werd er kort getest, want ze voelde hoe de 6 Volt weer eventjes door haar body stroomde ... "Het werkt ..." hoorde ze. Meteen werd de accu weer afgekoppeld, want nu moesten er zo dicht mogelijk twee relais in de buurt van de koplampen geplaatst worden en zou de kabel die eerst de lampen van stroom voorzag, het was een iele 2,5mm kabel voor beide lampen die ook nog eens over de hoofdschakelaar, de voetschakelaar en de nodige andere tussenpunten liep, die zouden nu de twee 6volts relais bedienen, die op hun beurt via twee 4mm kabels, afgezekerd de volle stroom direct van de accu kregen. Dat leek haar baasje een goed idee, en onze Rooie eigenlijk ook, want toen het moment daar was en de accu weer aangekoppeld werd, deed het felle licht haar bijna pijn in de Hella's ... WHOW ... zo'n fel licht, had ze in haar hele leven nog nooit meegemaakt, niet vroeger toen ze nog die Duplo-lampen van 40 watt had en niet toen ze van Middelbeers terugreed, maar nu ... ze had bijna willen vragen of ze geen zonnebril kon krijgen, maar bedacht op tijd, dat dat niet de bedoeling was ...



Nadat alles weer netjes op zijn plaats zat, en ze eventjes zelf de knipper-koplamptest deed, eerst links en dan rechts, en alles gelijk bleek te schijnen, de hoogte op de muur ook volgens de voorschriften bleek te zijn, want daar was onze Rooie heel fel op, dat moest kloppen, waren er heel wat uurtjes verstreken. Gelukkig dat er nog schema's bestonden dacht onze Rooie, maar hoorde later haar baasje toch aan zijn vrouw vertellen dat men in het verleden zeer creatief met de kleuren omgesprongen was en hij heel wat keren van zwart, dat weer met rood verlengd werd en overging op groen, uiteindelijk een grijze kabel aangesloten op de minpool van de lamp vond die eigenlijk toch groen had moeten zijn ...!! Dat had hem aanvangs veel tijd gekost. Maar wat een verschil. Tot bijna het verdeelpunt waar van een naar twee kabels overgegaan werd, liep nu 4mm kabel en bleken op de lampcontacten zonder dat de motor liep 6 volt te staan. En als controle mat haar baasje de accuspanning ook nog eventjes in rust en die was 6,4 Volt. Ja dacht onze Rooie trots, laat mijn Rooie Optima maar lekker doen waarvoor hij gemaakt is ...

Wat ze niet wist was dat haar op elektrisch gebied nog wat updates te wachten stonden, haar baasje had al uitgebreid met Harrie van HarrieABC in Huissen, contact gehad en gebeld en in het volgend jaar, als ze naar Dries in Barneveld zouden gaan voor die Fluid Film behandeling, ze eerst een dagje daar voor een LEDlampen-update, zouden langsgaan. Hij was zijn 6 Volts LED lampen verzameling aan het uitbreiden en was helemaal gespecialiseerd in oldtimers, oude bromfietsen, scooters en motorfietsen die vaak ook nog 6 volts systemen hadden ... Maar daarover zal ze jullie zeker meer vertellen als het zover is.

En haar baasje had nog iets waarover hij haar niets verteld had, het zou een verrassing moeten worden, ze waren ergens voor uitgenodigd door de Regio Zuid, en het zou ergens in begin Januari zijn van komend jaar, maar meer had onze Rooie niet opgevangen, van het telefoongesprek ... hè ... jammer, want zo werd haar nieuwsgierigheid wel erg op de proef gesteld ... maar ook dat zou ze jullie meteen vertellen zou gauw ze alle details wist ... en jammer dacht ze ook nog dat haar vroegere vriend die recherche politieauto, nu niet in de buurt was, die was daar erg goed in geweest, en ze hadden in het verleden al menig raadsel samen weten op te lossen ... ja hij zou er waarschijnlijk niet meer zijn, zoals zovele collega-dienstauto's van die tijd ... en opeens werd ze erg weemoedig en dacht de hele avond alleen nog maar over die goeie ouwe tijd, toen ze met vele collega-dienstauto's, zeg maar vrienden, de orde en het gezag handhaafden ...

..... wordt vervolgd .....

.... Teveel om stil te blijven zitten, onze Rooie moest jullie het nieuwste nieuws vertellen. Ze had van de Blauwe van Jan gehoord, dat het gelukt was! Hij was genaturaliseerd! Ze wist het, het klonk misschien wat gek, maar in feite was er hier aan een vreemdeling het staatsburgerschap verleend ... Nou ja vreemdeling, deze voormalige Zweed was al meer dan 20 jaar in Nederland, maar pas tien jaar geleden was zijn baas met de restauratie begonnen en afgelopen maandag was de bekroning op zijn werk en werd het Zweedse paspoort ... ehh ... de Zweedse kentekenbewijzen ingeruild voor de Nederlandse. Onze Rooie kon zich de opwinding van de Blauwe voorstellen. Geweldig en ze leefde helemaal met hem mee. Zijn baas had een afspraak gemaakt om naar de RDW in Elsloo te gaan, voor een definitieve keuring en het aanvragen van een kenteken, voor zijn blauwe Volvo PV444 uit 1957. En heel vaag, toen nog wazig van dat lange stilstaan, kon de Blauwe zich bijna meer dan 10 jaar geleden herinneren toen hij ook al bij de RDW was geweest en er een zogenaamde "Schouwing" had plaats gevonden. Alle papieren en gegevens waren toen vastgelegd, hij had een loodje aan zijn carrosserie bevestigd gekregen en de keurmeester wenste zijn baas veel succes met de restauratie, en nu was het dan eindelijk zo ver. Een aanhanger was gehuurd want zijn baas wilde hem graag zo veilig mogelijk vervoeren en al vroeg werd zijn B16 gestart en reed hij zelfstandig het kleine stukje van de garage naar de voorkant van het huis en zag daar die grote aanhanger klaarstaan ...



Even dacht de Blauwe, dat hij nu weg zou moeten, dat Jan zijn baas, hem verkocht had ... want op trailers had hij het eigenlijk niet zo, sinds hij in Zweden, na het overlijden van zijn eerste baas, door diens zoon en de opkoper, op een gammele trailer, zeg maar liever aanhangwagen geduwd werd. Maar nee hij begreep alras, vertelde hij onze Rooie, die aandachtig toehoorde, hij zou nu eindelijk gekeurd worden, en daarbij het was een echte mooie professionele autotrailer. Hij stond er in no-time op en werd stevig met alle vier de wielen vastgezet. Ook een heel verschil met 30 jaar geleden, toen hadden ze een touwtje om de voorbumper geslagen en achter een blokje achter zijn wiel gelegd, en dat was het, hij had doodsangsten uitgestaan, dat ie van die trailer af zou vallen, hij was de hele weg verbeten bezig geweest zich vast te houden met zijn oude versleten diagonaal bandjes ... het zweet stond hem uren erna nog in de ruitsponningen ...

Hij hoorde zijn baas zeggen dat zo rond het middaguur daar moesten zijn, en omdat hij totaal niet bekend was met deze omgeving wist hij ook niet precies hoelang het rijden was ... Oh ... had mij maar gevraagd, zei onze Rooie, Elsloo is echt niet zo ver hoor, en van hieruit kun je makkelijk via de autoweg rijden. Hij vertelde verder ... jammer genoeg regende het hevig op de afgelopen maandag, dus dat was meteen zijn vuurdoop. Gelukkig, had zijn baas een hele mooie trekauto, dat was namelijk ook ... een Volvo, een 940 Stationwagon !! Meteen voelde de Blauwe zich in veilige handen, en toen zijn baas en diens vrouw, nog even naar binnen liepen, voor een kopje koffie, want ze waren nog wat erg vroeg, kon hij voor het eerst kennismaken met die grote jongen ... en het bleek een heel toffe peer te zijn, die hem vertelde al heel wat ritjes speciaal voor de Blauwe gemaakt te hebben. Verbaasd, knipperde de Blauwe met zijn richtingaanwijzers, daar wist hij niets van ... ja hoor lachte de 940, breek met motorkap niet open, ik ben in al die jaren, al honderden nee misschien al meer dan een paar duizend kilometer voor je op pad geweest, door het hele land ... allerlei onderdelen voor je carrosserie, je motor, je bekleding en je voorruitjes opgehaald ... maar geen probleem hoor, familie onder mekaar doet dat gewoon. En onze Blauwe stond van ontroering even met de grille vol spijlen, dat was fijn zeg, hij had er een vriend bijgekregen, die hem hielp, zelfs als hij er niets van wist ... Nou als ik eens iets voor jouw kan doen, dan moet je het me echt zeggen, zei hij tegen de 940, en hij meende het echt ...



Ondertussen gutste de regen over zijn katterug en ook de 940 trok zijn brede carrosserie wat bij elkaar leek het wel ... Ze gingen op pad en ingespannen maar ook nieuwsgierig keek de Blauwe zijn koplampen uit, de straat uit, langs een groot plein en winkels werd ze behoedzaam, want zo'n grote trailer achter die reus van een 940, dat vroeg om voorzichtig bochtenwerk. Gelukkig, dat merkte hij al vlug had zijn baas er geen moeite mee en hij reed zelfs extra langzaam over al die verkeersdrempels ... "Zie je wel!..." riep onze Rooie ..."... daar moeten we het samen nog eens over hebben, die drempels zijn soms echte ondingen ..."... en inderdaad na deze rit kon de Blauwe dat alleen maar beamen. Enfin, verder richting autoweg en er weer eventjes vanaf om de zoon van zijn baas op te halen, want die ging verder mee, en ondertussen wist de Blauwe niet waar hij moest kijken, alles nieuw en vreemd ... en achter de 940 was op de autoweg wel comfortabel, maar o zo nat, hij kreeg werkelijk de volle lading van diens achterwielen, in zijn snoet ..."Sorry hoor, kan er echt niets aan doen ..." zei de 940 herhaaldelijk, maar de Blauwe kon er wel tegen hoor hij kneep wel zijn koplampen tot spleetjes en dimde ze zoveel mogelijk, en zo zag hij nog net genoeg.



Eventjes voor 12 uur draaiden ze van de autoweg af en vlakbij was ook al het keuringsstation en liepen zijn baas en diens zoon naar binnen, voor het papierwerk. "Ja papierwerk, daar weet ik alles van .." zei onze Rooie ietwat wijs, wat natuurlijk ook wel klopte want ook in haar jeugd was het dossiers, rapporten, processen verbaal geweest dat de klok sloeg. "Alles moet kloppen anders krijg je je nieuwe Nederlandse kenteken niet, vraag dat maar eens aan mijn kampeervriendauto, die kwam ook uit Zweden en mistte een klein stukkie papier! Ons baasje moest twee weken wachten eer dat boven water kwam en alles in orde was ..." Oei onze Blauwe begon zich meteen zorgen te maken, vlug keek hij met zijn binnenspiegel of er misschien niet per ongeluk een papier op de zittingen was blijven liggen, want dat had hij zojuist wel gezien, toen lag er een hele grote envelop vol papieren. Maar gelukkig, ze hadden alles meegenomen, opgelucht had hij er staan te wachten, zo hoog op die trailer had je wel een mooi uitzicht, dat was ook niet verkeerd. En vertelde hij onze Rooie, wat ik in die 10 minuten toch allemaal voorbij zag komen, niet te geloven.

Daar wilde onze Rooie meteen meer over weten, ze wist uit ervaring dat er ook met auto's weleens "geknoeid" werd en men de gekste dingen probeerde en niet alles zuiver koffie was, die zuivere koffie-uitspraak was ook zoiets van haar Brigadier, die zei vaak: "Hier klopt iets niet en dat is geen zuivere koffie !! ..." Aanvankelijk, vertelde ze de Blauwe, had ze steeds gedacht dat hij iets van bedorven koffie bedoelde, of de vergeten koffiekopjes onder de voorstoelen, maar in de loop van de tijd had ze allerlei spreekwoorden en gezegden leren kennen ... "Maar verder met jou verhaal, Blauwe! ... "
Die pakte de draad meteen weer op en vertelde: "... veel Golfjes en gewone auto's, maar ook een paar exoten, een Amerikaanse pickup en een grote bedrijfsbus en inderdaad net als je kampeervriendauto, een grote Camper, maar al sla je me dood welk merk dat was ..." Er bleek van alles op die parkeerplaats rond te lopen, waaronder ook een paar vreemde gasten uit het voormalige oostblok en die hadden wat rare gammele auto's bij zich. Onze Rooie begreep meteen, wat voor olie ze daar in het carter had, dat waren verkopers die slechte auto's voor veel geld probeerden door te verkopen, of die, zoals ze dat vroeger al zeiden, omgekatte auto's, probeerden te importeren. Daar begreep de Blauwe niets van, zijn Nederlands was weliswaar al vrij goed, maar dat ging hem de dakrand te boven. "Leg ik je later nog wel eens uit ..." zei onze Rooie.





Het moment was aangebroken en hij moest van de trailer af, alsof hij op eindexamen moest, zo voelde hij zich, en werd gewogen, zijn wielbasis werd opgemeten en hij werd door de keurmeester nog uitgebreid rondom bewonderd. Dat was de keuring. "Dat was het ?? ... vroeg onze Rooie .. Ja, dat was het. En weet je vertelde de Blauwe, je zou het bijna niet geloven, maar de keurmeester die me toentertijd geschouwd heeft, is een en dezelfde, als me nu keurde ... Niet te geloven, wat een toeval!... "En verder ? " vroeg onze Rooie, en inderdaad dat was het bijna ik kreeg nog een mooi Chassisnummer ingeslagen en de papierboel werd afgehandeld.'"... Een Chassisnummer ingeslagen ? Waar dat dan ? " ... Dat was iets bijzonders vertelde de Blauwe, samen met zijn baas werd een mooie plaats uitgezocht. Op de balk onder de rechter voorstoel! En ze hadden daar een heel apart apparaat voor, leek wel of ik het nummer erin getatoeëerd kreeg, allemaal naaldjes timmerden er lustig op los. Deed maar heel kort pijn hoor ... Onze Rooie stond versteld. Kon het daar ook. Zij had het op twee plaatsen, eentje tegen het schot tussen motorruimte en eentje op de rechter balk bij het voorwiel. Ja hoor, dat kon ook ergens anders, stond voortaan toch in de documenten dus geen probleem.

"En wat is je kentekennummer nu ?" vroeg onze Rooie ... maar dat wist de Blauwe nog niet, eerst moest de belastingdienst nog zijn fiat geven, en aangezien er geen belasting meer betaald hoefde te worden, zou dat wel een formaliteit zijn. Maar toch moest die weg bewandeld worden. Alles moest volgens de regels. Nou dan was je bij onze Rooie aan het juiste adres, daar was ze 100% voorstander van. En terug op de trailer was de terugweg hem enorm meegevallen. En zo gauw hij meer wist zou het haar laten weten ....

..... wordt vervolgd ....

..... De week was al half voorbij en het bleef koud, maar wel redelijk droog, dus werd onze Rooie, toen ze het niet verwachtte, gestart en werd er een klein ritje gemaakt. Nou daar had ze niets op tegen en hoewel de lucht buiten, heel wat kouder dan in haar garage was, liet ze, eenmaal warm gelopen, haar B4B lekker ronken. Hé de weg was hier en daar nog een beetje nat, had ze het vannacht toch goed gehoord toen ze eventjes wakker was geweest ... het had geregend. En van haar kampeervriendauto had ze ook nog zondagavond toen die terugkwam met zijn baasje en diens vrouw, gehoord: ..." .... in de Eifel heeft het nog gesneeuwd! ... " En het was toen min 4 graden geworden. De sneeuw had hem zondagmorgen op het dak gelegen en als de kachel niet zo lekker warm was geweest, nou dan zou het hem behoorlijk koud om het motorblok geworden zijn, vertelde hij verder ... " "... en het was helemaal wit, een laagje van een paar centimeter ..." De Eifel ... waar is dat vroeg onze Rooie, want daar was ze nog nooit geweest ... Och een dik uurtje en je bent er, vertelde de kampeerauto en als ons baasje me de sporen geeft dan rijdt ik met gemak 120 km/u en als het echt zou moeten dan nog meer, dat doet hij bijna nooit, meestal laat ie me rond de 100 km/u op de autoweg en binnendoor natuurlijk rustiger rijden. Nou van die 120 km/u en nog wel meer moest onze Rooie eventjes slikken, dat was echt hard, dat haalde zij met haar benzinemotor echt niet, en dan zo'n grote "Lubbes" van een kampeerauto met gemak ... ze was weer verbaasd over de vooruitgang.



Maar terwijl ze zo reden en er uiteindelijk weer eens voor een tankpauze gestopt werd ... en wat was die duitse benzine toch lekker, net als vroeger haar brigadier altijd zei, en zeker zo net na de oorlog: "... goede Duitsers zijn er weinig maar goed Duits bier is er veel ..." zo was het misschien ook met Duitse benzine ... ja zo was toen de mening, mensen hadden van alles meegemaakt, zij had er niet alleen over gehoord, maar zag ook toen nog allerlei resten van het oorlogsgebeuren, ook al was het meer dan 7 jaar na de oorlog. Maar later werd dat steeds minder gezegd en eind vijftiger jaren waren er opeens ook weer uitwisselingsprogramma's met buitenlandse diensten. Want zonder samenwerking kon het toch niet en waren er weer Duitse collega-auto's met hun Ober-Wachtmeister en Hauptkommissare gekomen, en terwijl de mannen boven in de kantoren besprekingen hielden, werden die Duitse dienstauto's vaak BMW's 501 en 502 door de anderen gereserveerd en ietwat wantrouwend bekeken. Maar het moest gezegd worden, ze waren altijd erg "Höfflich" en wisten zo toch het ijs te breken... En als je heel eerlijk was, zij konden er ook niets aan doen wat er meer dan 10 jaar geleden gebeurd was ....



Zo wachtend op haar baasje, overdacht ze, wat haar kampeervriendauto zoal verteld had. ..."... en we zijn nog naar Bad Münstereifel, dat ligt natuurlijk ook in de Eifel, geweest ... daar was een mooie grote kerstmarkt, en als je door die straatjes met de oude huisjes liep, want hij mocht er niet rijden, zo mooi ... maar gekeken had hij natuurlijk wel door de grote toegangspoort, toen ze voor de zebra iemand moesten over laten steken. Geweldig, en al die lichtjes, echt al een kerstsfeer! Misschien mag ik ook wel eens mee als ze weer zo ver weggaan, hoopte onze Rooie, want Kerstmis had ze altijd al geweldig gevonden. En als er sneeuw lag, het deerde haar als rechtgeaarde Zweedse niet, ze vond het prachtig! De mensen en andere auto's waren dan wat rustiger, natuurlijk, dat lag ook vaak aan de gladde wegen rond die tijd, maar toch, de agenten hadden over het algemeen goede zin en na de kerst, kon ze nog dagen genieten van de gesprekken, over wat ze voor cadeaux gekregen hadden en wat er op het Kerstmenu had gestaan, en hoe Hoofdagent Peters weer eens liedjes had gezongen ... en steeds bij het tweede couplet, de tekst kwijtraakte en dan de engelen nog maar eens hoorde zingen en liederen vloeiend en met jonge klaar (want daar hield ie van) en vervolgens de herders weer naar Bethlehem liet gaan, en ten slotte uit volle borst, zong: Jongens het eten is gaar! ... dan rolden de mannen bijna over de grond van het lachen en zij had dat altijd reuze grappig gevonden ... Soms meende ze na die verhalen zelfs de gebraden eend of de gebakken konijn in het zuur te kunnen ruiken, zo goed konden sommigen, de kookkunsten van hun vrouw beschrijven ...

Opgeschrikt uit haar overpeinzingen, keek ze op het tankstation nog eens goed om zich heen, ze was zo aan het dagdromen geweest dat ze eerst niet in de gaten had gehad, waar ze waren. En inderdaad, verdacht veel witte nummerplaten, dus ze waren weer in Duitsland. En weer had haar baasje de tijd, want ze stond hier nog wel eventjes. En ook hier zag ze nu, aan de overkant van de straat waren er al mooie rode kerstballen en groenversieringen in de etalages van de winkels te zien ... En toen ze haar klapraampjes extra wijd openzette hoorde ze zelfs Duitse kerstliedjes uit de luidsprekers die boven de weg aan kabels hingen, komen. Bijna net als vroeger als er niet van die moderne spullen in de etalages gelegen hadden. Terwijl ze zo voor zich uit stond te turen en haar koplampen, die het nu voortreffelijk deden, extra opzette, kon ze nog net bij de hoek van de straat een andere oude auto zien staan, die kende ze wel ... heel goed zelfs, een Kever! Die begonnen in de jaren vijftig in grote getale naar Nederland te komen, in de latere jaren werden ze zelfs als politieauto gebruikt en alhoewel ze zelf toen al bijna haar diensttijd erop had zitten, had ze vaak genoeg spoedcursussen en bijlessen in de dienstgarage aan die jongelingen gegeven, die ook nog eens Nederlands moesten leren. Vandaar dat haar Duits ook nu nog niet al te slecht was.

Wat haar toen al opviel was, hoe beleefd die Duitse Volkswagens toen nog waren, het was "Sie" und "Meine Gnädigste" dat het de klok sloeg, nee dat waren goed opgevoede jongens en ondanks het feit dat ze de motor in hun kont hadden zitten, was er niets mis met hun mond .... haha ... ze moest inwendig lachen om dit spontane grapje. En ze zag nu ook dat die Kever daar bij die hoek er echt treurig aan toe was, een lekke band stond tegen de stoeprand, zijn bumper zat bijna helemaal los en voor zover ze het kon zien, had zijn lak ook z'n beste tijd gehad. Even probeerde ze zijn aandacht te trekken, maar noch op lichtsignalen noch op een voorzichtig toetertje, reageerde hij. Och arm dacht ze, waarschijnlijk de accu helemaal leeg, olie misschien ook nog weggelopen en dan in die kou, met zijn manke voorwieltje ... hij zal wel helemaal verstijfd zijn ... En terwijl haar baasje terugkwam en ze wegreden, wierp ze nog, in het voorbij rijden, een laatste blik op de Kever, die geen enkele blik van herkenning meer gaf ... nee die was helemaal op ... jammer ...

Gelukkig was zij dat niet en gezamenlijk reden ze wederom via kleine weggetjes en binnendoor terug naar huis. Omdat het, nu overdag al, zo donker was, werd haar verlichting ingeschakeld en ze was er verbaasd over hoe goed ze, zelfs nu overdag, het schijnsel van haar koplampen kon zien ... Geweldig ... Thuis teruggekomen werd ze meteen in haar garage gezet, maar daar bleef het niet bij, want ze kreeg nu eindelijk te horen wat ze graag wilde weten. Zo had ze vorige week al iets van een "uitnodiging" en "Regio Zuid van de Volvo Klassieker Vereniging" waar zij nu ook lid van was en iets over "begin volgend jaar ..." gehoord ...
Terwijl de poort dicht ging, vertelde haar baasje, dat ze uitgenodigd waren voor de Interclassics in Maastricht. Jacques Smeets had hem benaderd en gevraagd of hij met de Rooie op de clubstand van de vereniging wilde komen staan ...

En het zou van 11 tot en met 14 januari dus komend jaar zijn ... Ze hadden samen met andere oldtimerclubs een plaatsje op de eerste verdieping toegewezen gekregen, ieder zijn aparte plek en de club zou graag zo'n 3 oldtimer Volvo's op hun stand willen plaatsen, met als thema, de Katterug ... Whow ... onze Rooie wist van verbazing niet meer waar ze met haar koplampen moest kijken, beide knipperlichtjes begonnen spontaan te knipperen en ergens uit haar aandrijfas klonk een diepe kreun, ze werd spontaan nerveus ... niet te geloven, dat ze dat op haar oude dag nog mee mocht maken ... wanneer is dat en hoe lang en hoe laat moet ik dan 's morgens opstaan en krijg ik ook make-up op ... dat waren vragen die in haar opkwamen ... haar radiator kreeg er spontaan overdruk van want ze verloor een beetje koelvloeistof via haar overloop ... Och God ... daarvan schoot ze bijna in de stress ...



Gelukkig ... Ineens kreeg ze een ingeving, ze had toch haar grote kampeervriendauto, die was al op talloze dealershows geweest en dat zal toch wel vergelijkbaar zijn met wat ik nu ga meemaken, daar zou ze meteen en zo vlug mogelijk mee praten en die zou haar zeker tips en goede raadgevingen kunnen geven ... en bij deze gedachte werd ze meteen veel kalmer en tikte haar motorblok ook niet meer zo nerveus na, tijdens het afkoelen, maar dat ze vanavond niet meteen in slaap zou vallen, dat wist ze nu al zeker, want de ene na de andere gedachte flitste haar door de dakrand en haar Bosch 6 Volts spanningsregelaartje moest overuren maken om die extra spanning weg te werken ...

..... wordt vervolgd .....

..... Onze Rooie was echt wat gepikeerd, vandaag. Ondanks de kou en het slechte weer, waren haar baasje en zijn vrouw en die hond, die aardige Lab, dit weekend weer op stap geweest. Dat was natuurlijk helemaal niet erg, maar ze hadden haar niets verteld! Ze waren naar de bijeenkomst van de Volvo Klassieker Vereniging-Regio Zuid, in Overloon geweest .... zonder HAAR !!! Dat hoorde ze zojuist van haar kampeervriendauto, die er trouwens niet uitzag, zijn kont zat vol zwarte strepen, om maar te zwijgen over zijn onder- en zijkant, en zijn neus was nog erger .... bah ... wat een rotzooi ... Hij vertelde het haar, beschroomd, want hij voelde hem al ... Waarom hij wel en zij niet ...

Geduldig legde hij haar uit dat ze toch slecht een heel weekend als slaapplaats voor twee volwassenen en een hond kon dienen, hoe ruim een Katterug ook is ... "... daar heb je echt geen plaats voor ... en vergeet de koude en het natte sneeuwweer niet, dat kun je die mensen niet 3 dagen aan doen ... " .. dat was natuurlijk een argument waar onze Rooie begrip voor had. Maar jammer vond ze het toch ... Geduldig ging de kampeerauto verder in zijn uitleg: ... " ... en je zou echt in de problemen zijn gekomen hoor want het weer was bar en boos, vooral op zondag, we reden toen bijna een uur binnendoor van Blitterswijck, waar we vrienden van ons baasje bezochten, over nog geen 30 km afstand, en eenmaal op de autoweg was het nog niet geweldig, we reden een uur achter drie veegwagens aan die ook nog eens flink zout aan het strooien waren. Nu had hij goede Conti's, vertelde hij verder, FourSeasons ook geschikt voor winterse omstandigheden, met een geweldig profiel, die bij sneeuw een verrassend goede grip op de weg hadden, maar zelfs hij was op die binnenwegen toch maar wat blij geweest dat zijn baasje goed met deze weersomstandigheden wist om te gaan, rustig reed, kalm remde en niet abrupt stuurde ... En het zout staat me nog volop in de grille, bah ... wat een vieze smaak is dat toch ... en jij hebt je Fluid Film behandeling ook nog niet gehad ... !!



Nog wat na mokkend maar wel begripvoller, liet onze Rooie dat alles door haar spanningsregelaar en de bobine lopen, want meer dan dat en al zeker geen moderne computer, had ze niet, maar het was altijd genoeg geweest en zo ook nu, ze begreep het en was op slag niet meer kwaad, zelfs een beetje blij want, inderdaad, haar kampeervriendauto had gelijk, met dat beestenweer, nu zo als oude dame, en dan met haar ietwat astmatische ruitenwissertjes, ze had dat echt niet zo gemakkelijk, gered. Kijk als ze nu een moderne Amazon of nog beter een luxe 164 was geweest, dan was dat een fluitje van een zuigerveertje geweest. Maar zelfs toen ze nog een overmoedig jong katterugje was geweest, jaren geleden, alles nog als nieuw werkte, ook toen moest er bij sneeuwval weleens een hand aan te pas komen om de zich ophopende sneeuw weg te vegen. Maar ze was nog nooit geslipt, bedacht ze trots, natuurlijk ook dankzij die slipcursus bij Rob Slotemakers! Wel had ze toen vaak te horen gekregen: ... " ... Verdorie, werkt die kachel wel, ik hier zit te vernikkelen .... " en inderdaad hoe goed die kachel ook kon werken, vaak circuleerde er te koel water door (of was het koelwater...) want dan had ze weer bij de kruising een uur stilgestaan en met haar zwaailicht het verkeer gewaarschuwd, maar ondertussen was haar motor natuurlijk weer afgekoeld.

Vriendelijk vertelde de kampeerauto haar, ik heb heel veel foto's voor je, ons baasje heeft die gemaakt en straks zwaai ik mijn televisie een uurtje naar buiten, dan kun je ze ook zien. En dat was een woord. Dat vond onze Rooie geweldig, en hij vertelde haar verder dat ze naar Overloon waren gereden. En dat was vanuit Weert waar ze de nacht op de camperplaats hadden gestaan een dik uurtje rijden, en opeens werd de sneeuw erger en lag de hele weg vol. En hoe dichter ze bij Overloon kwamen, des te dichter werd de Volvo-dichtheid op de weg, en daarbij lachte hij volgrillig, om zijn eigen grap. Er was zelfs een Amazon Station die de sneeuw getrotseerd had, die hem een heel stuk op de voet gevolgd had. En die kende hij nu ook, dat was die van Jacques en Karin geweest, helemaal uit Meerssen!

Maar eenmaal in Overloon, waar de bijeenkomst was, was het heel gezellig geweest, dat had hij heel goed via de telelens van zijn achteruitrijcamera kunnen zien, en had hun baasje en diens vrouw naast koffie ook een lunch gekregen, met soep en broodjes ... zelfs een broodje kroket! Onze Rooie veerde zeker 5 cm uit haar veren, dat broodje kroket bleek ook vroeger al een favoriete lekkernij ... ze herinnerde zich nog goed hoe haar brigadier zei: "eventjes naar de FEBO" ... en ... "en we gaan even een kroketje uit de muur trekken" ... "En waren ze lekker?" ... vroeg ze haar vriend. Want over de smaak en goede of slechte vulling van kroketten kon ze ondertussen een boek schrijven, daar konden de mannen vaak een uur over door kletsen. Te zacht, te droog, te klef, te hard, te heet, te waterig of te flauw, om maar te zwijgen over de mosterd, te zoet, te scherp, te melig ... en zo maar door. Ja ze was eigenlijk een echte ervaringsdeskundige en dat geloofde haar kampeervriendauto haar graag, alhoewel, hij kon ze ook zelf in zijn keuken of oventje maken, maar daar zei hij maar eventjes niets over, want diplomatiek was ie wel.



Maar de stemming van onze Rooie was weer opperbest, en dat was ook wat waard, hij vertelde verder dat men daarna, vlakbij waar hij geparkeerd stond, nog een groepsfoto had gemaakt, er zelfs sneeuwballen naar de fotograaf gegooid waren en hij had zo gehoopt dat die er eentje op zijn neus zou hebben gekregen ... maar jammer, dat lukte net niet. Onze Rooie was het daar volgrillig mee eens, dat zou leuk geweest zijn. Had ze vroeger ook vaak gadegeslagen. Sneeuwballengevechten. En een lol dat men dan had, vooral als er eentje in je regengootje terecht kwam, dan liep dat ijskoude sneeuwballenwater zo lekker je katterug af ... Daarna was de grote groep verdwenen in de richting van het oorlogsmuseum. Daar zouden ze een paar uurtjes de boel gaan bekijken. En dat had hij natuurlijk ook niet kunnen zien .... Maaaaar ... hij had ook daar heel veel foto's van ... "Laat ik je straks ook zien! ..."
En zo kwam het dat ze eventjes later samen zaten te kijken en onderwijl vertelde onze Rooie aan haar kampeervriendauto, wat ze zich nog wist te herinneren over die tijd, weliswaar niet uit eerste hand, maar toen in 1952 en later leefde de herinnering nog levendig bij de mensen en had ze er veel over horen vertellen. En de kampeerauto vond het echt interessant.





Eenmaal klaar waren ze beiden wel wat moe van al die foto's kijken en het vertellen. Maar voordat de tussendeur op slot ging kon onze Rooie toch nog vlug vragen over de show waar ze naartoe mocht gaan. En alhoewel de kampeerauto het al wist, hield hij zich van de domme en zei heel enthousiast: "Geweldig ... wat fijn voor je" ... Maar toen kwam de vraag, die haar al het hele weekend door het motorblok geschoten had: "Hoe doe ik dat, en hoe doe ik het goed, en als ik dit of dat fout doe, wat dan? ... Jij hebt daar ervaring in, daarom dacht ik meteen het je te vragen, maar ja je was er niet ..." "... Maak je geen zorgen, ik zal je wel voorbereiden in de komende weken, tegen de tijd dat je naar Maastricht gaat, weet je alles wat je weten moet. Vergeet niet dat ik daar een professional in ben ..." en trots liet hij zijn, met zout en vuil, besmeurde motorkap opzwellen ... "En ons baasje heeft ook al contact met het bestuur van Regio Zuid gehad, en met Jacques gesproken, die regelen ook heel veel voor je, zo was het vroeger als ik naar een show moest eigenlijk ook, hoefde ik vaak alleen mezelf te zijn en me daarop voorbereiden, de rest deden de mensen, bij mij waren dat Uwe en Sabine, weet je nog, dat heb ik je ooit verteld ... Komt goed hoor!" ... Dat gaf onze Rooie een gerust gevoel. Dat kwam goed, daar was ze zeker van. Hij kon het zo goed uitleggen en tevreden dommelde ze langzaam in, terwijl ze dacht, wat een geluk dat ik hier twee goede vrienden heb gevonden die me helpen ...

..... wordt vervolgd .....

... Dit wordt leuk, nee dit is leuk, concludeerde onze Rooie. Ze was deze week met haar oude speurzin aan het werk geweest. En uiteraard werd ze wat geholpen, dit keer had de 500X zich voor haar ingespannen. Hoe kwam het zo? Maar laten we beginnen bij het begin. Dit afgelopen weekend waren ze alleen gelaten, beiden moesten thuis blijven, jullie weten het al van de vorige keer, haar baasje en zijn vrouw waren naar de bijeenkomst geweest van de regio Zuid en hadden de kampeerauto gepakt. En aangezien ze beiden toch niets beters te doen hadden, had onze Rooie het idee geopperd en de 500X was meteen enthousiast met de research begonnen, hij kon via zijn display het internet op, dus dat opende perspectieven. Als jullie nu nog niet nieuwsgierig worden, dan wist onze Rooie het niet meer. Ze hield er wel van de spanning op te voeren, haar Bosch spanningsregelaartje werd er warm van, en had bijna op 7 Volt bereikt! En toen ze haar hele zoeklijstje aan de 500X gegeven had, had die eventjes met zijn Xenon-koplampen geknipperd ... " ... Pffff dat is me een aardige lijst, Rooie, of we dat redden !! ... " ... maar ze hadden het gered en waren er beiden erg trots op.

Haar eigen geschiedenis werd de basis van hun onderzoek. Ze zouden proberen een fotoarchief van zo veel mogelijk Volvo Politieauto's, op te zetten, en al snel bleken het er nog meer te zijn, dan onze Rooie ooit bevroed had. Zelfs de 500X was verbaasd, ja hij kende wel de Italiaanse Carabinieri auto's, zoals uiteraard de Fiat's en niet te vergeten de Alfa's, veel andere merken zag je in het zelfbewuste Italië niet, op een enkele verdwaalde Land Rover Discovery en enkele afvallige districten die Seats ingezet hadden ... Bahhh ... Nee daar hield hij helemaal niet van. Wat hem betreft waren de Puncto, de Tipo en natuurlijk zijn broers de 500X perfecte politieauto's, zelfs een Vespa mocht nog, en als de Alfa Romeo Giulia nog zou bestaan, nou die neef vond hij de ultieme Italiaanse politieauto! Maar hij was nu, als hulpje van onze Rooie, toch gaandeweg, helemaal gefascineerd geraakt van de Volvo politieauto's. Hij begreep steeds beter waarom die auto's zo vaak gekozen werden. Schoorvoetend gaf hij zelfs toe, dat ze verdomd goed gebouwd waren en bijkomend voordeel, ze konden veel beter tegen de kou dan hij en zijn Italiaanse familieleden ...



Onze Rooie, had hem overtuigd, want enthousiast had ze alle versterkingen, aanvullingen en extra's opgesomd die zij al toentertijd had gekregen, nu was dat nog veel meer, daar kwamen ze al snel achter, en opgelucht bedacht ze, dat ze niet zoveel mee had moeten slepen als haar jongere collega's, dat had haar 44 PK motortje niet aangekund. Heel mooi vond ze ook de kleurstellingen die ze tegenwoordig tegenkwamen. Heel wat anders als het eenvoudige zwart, of zwart-wit van vroeger. Nu werd er veel met signaalkleuren gewerkt, dat was natuurlijk veel duidelijker. En de verlichting en alarmeringslichten waren tegenwoordig veel beter en sterker, waar vroeger een zwaailichtje genoeg was, leek het nu wel een kerstboom. Maar ja mooi of niet mooi het werkte wel. Had ze zelf nooit gekund, na de eerste flitsen zou haar 6V Optimaatje al half leeg zijn geweest ... Maar er werd dit weekend door beiden intensief aan hun project gewerkt. Zo lang zelfs dat ze om 11 uur 's avonds nog bezig waren, en dat was voor de 500X laat genoeg geweest. Hij vond het mooi geweest. En onze Rooie moest hem wel gelijk geven, opeens was ook zij doodmoe geweest.



Maar de volgende dag waren ze toch weer vol goede moed verder gegaan, met hun speurtocht en had die 500X het steeds over: ... "Dat ga ik Goegelen" ... en had onze Rooie eerst gorgelen verstaan, en dacht dat hij iets klem had zitten in zijn inlaatspruitstuk, maar nu wist ze dat je met "Goegelen" bijna alles kon vinden, als je maar op de goede manier zocht, en dat vond ze heel, logisch, zo was het vroeger ook al geweest. En elke keer dat de 500X haar de volgende foto aanreikte, werd de glimlach om haar grille groter. Dit was leuk. Jammer genoeg konden ze geen foto's van haarzelf meer vinden, toen ze in dienst getreden was, maar wel van collega-auto's in Zweden en Noorwegen, en ook in de Duett uitvoering waren nog wel opnames te vinden. En dat de Zweedse Politie toen ook al vrouwelijke agenten op patrouille stuurde wist ze niet, maar zag tot haar verbazing dat men daar al zo vroeg en vooruitstrevend was geweest. Dat was hier in Nederland ook zo geweest en geloof het of niet, maar al op 14 oktober 1953 gingen in Nederland de eerste geüniformeerde politievrouwen van Nederland de straat op, en wel in Heerlen. Ze had er toen over gehoord, toen het bij haar korps nog niet ingevoerd was. En de reacties van de agenten waren toen heel verschillend geweest. In de jaren daarna volgden Rotterdam (1955), Nijmegen, Den Haag en Hengelo (alle in 1956).



In feite, en daar was ze best trots op, was zij ook een van de eersten geweest, maar ja een auto, telde niet zo mee als een mens ... Maar het was wel vooruitstrevend.
Dat de eerste vrouwelijke, geüniformeerde politieagenten uitgerekend in Heerlen werden geïnstalleerd en niet in een van de grote steden was geen toeval. Het behoorde tot een van de ideeën van de Heerlense hoofdinspecteur en plaatsvervangend korpschef mr. F(rans) P.M. Prick (1916 – 1983), die later zijn achternaam zou wijzigen in Perrick. Hij onderscheidde zich op veel punten. Zo was hij tijdens de Tweede Wereld Oorlog actief in het verzet in Nijmegen, waar hij naderhand ook korpschef zou worden. Op zijn beslissing om vrouwelijke politieagentes in dienst te nemen, schreef hij destijds een toelichting zodat de motieven die toen een rol speelden, goed te achterhalen zijn. Hij verdedigde dit met een beroep op de uitbouw van de preventieve taak van de politie, die door de aanstelling van vrouwen beter uitgevoerd kon worden. Er waren 69 sollicitanten, waarvan er uiteindelijk drie werden benoemd. Het publiek vergaapte zich aanvankelijk aan deze noviteit. De vrouwen in uniform ontvingen hetzelfde salaris als hun mannelijke collega’s. Dit principe van gelijke salariëring, zou door alle korpsen waar vrouwen gingen werken, nagevolgd worden.
Bron: www.heerlenvertelt.nl/2012/04/emancipati...de-vrouw-in-heerlen/



Na drie dagen, moesten ze stoppen, want de 500X moest weer 'aan het werk' en eigenlijk had hij er ook genoeg van, de collectie was zo volledig als maar mogelijk was. Hij had zijn 'multifunctionele draai/zoekknop' bijna lamgedraaid om alle info boven water te krijgen. Maar ze hadden de klus geklaard, dus was hij ook best wel trots op zijn aandeel in dit verhaal. En zijn: ... "Molto bene"'s ... waren vaak te horen, toen ze samen de laatste foto's tot een collage bijeengevoegd hadden. ... " ... non diventiamo molto più gentili di questo, con le nostre possibilità ... veel mooier als dit krijgen we het niet, met onze mogelijkheden ... " vertaalde hij vlug voor onze Rooie, want als hij erg moe werd verviel hij vaker in het Italiaans ... Daar was onze Rooie het mee eens en zei, als grapje, in het Zweeds: ... "... Där är du 100% rätt i min vän gjorde vi bra!... Daar heb je 100% gelijk in mijn waarde vriend, dat hebben we goed gedaan! ... " en dat vertaalde ze meteen maar in het Nederlands voor hem ...

..... wordt vervolgd .....

..... Zo vlak voor de kerstdagen, werd het tijd voor haar eerste les. Zoals beloofd had haar kampeervriendauto zich echt uitgesloofd en de cursus kon beginnen. Hij had meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt toen ze even wat dichter bij elkaar geparkeerd stonden. En om haar gerust te stellen vertelde hij maar meteen: ... " ... in jou geval is het eigenlijk gemakkelijker, want je staat er niet voor de verkoop, je staat er omdat je een mooie oude auto bent, waarvoor de mensen extra komen kijken ... " ... En dat scheelde natuurlijk een slok op een jerrycannetje ...

Eerste les: Laat je niet opjagen om maar zo snel mogelijk op een plek te gaan staan, kijk hoe de lichtinval is en zorg altijd dat je iets diagonaal staat, want dat oogt veel mooier, dat geeft diepte. Je voorwielen mogen gedraaid staan, alsof je zo wegrijdt, maar nooit te weinig, en zeker niet richting muur of gordijn, gedraaid, anders kunnen ze beter rechtuit staan. Let ook op de ramen, nooit volledig opendraaien, maar of dicht, of een elegant streepje openlaten en wat je klapraampjes betreft, ik heb er weliswaar zelf geen ervaring mee, maar ik zou ze decent open zetten, dat geeft wat extra cachet aan het geheel. Ruitenwisserarmen parallel zetten en zeker niet half omhoog, of zoals in jou geval, netjes naar de middenstijl wijzend ... en o ja, je zoeklamp niet omhoog maar netjes vooruit gericht zetten ... ondertussen was onze Rooie ijverig aan het noteren, ze had gelukkig een notitieblokje gevonden in het nieuwe tunneldraadmandje dat ze gekregen had en een weliswaar klein, maar scherp, IKEA potloodje erbij. Nou dat voelde als de oude tijd, ze maakte er meteen maar een soort Proces-Verbaal van, dat las makkelijker terug. En hij ging weer verder met zijn instructies, want er kwam nog meer ...

Zorg uiteraard voor netjes gepoetste banden en pomp ze iets op, zodat je er niet met slappe zolen bij staat. Maar ook, zet je stuurwiel met de top omhoog, ook als je wielen gedraaid staan, rugleuningen van de stoelen in de normale stand en een opgeruimd interieur en kleedt eventueel de achterbank wat aan, kussentje, plaid of iets dergelijks. Geen rommel op de hoedenplank of het dashboard. En een paar extra accessoires kunnen ook geen kwaad, een bloemetje, vaasje, wat elegante stickers die heb je al en poets je grille emblemen nog eens extra op en let op je verchroomde delen, die mogen zeker niet vlekkerig uit zien ... Met de tong tussen de grille probeerde onze Rooie het allemaal te noteren, zo vlug kon ze niet schrijven, maar hij zag het en pauzeerde eventjes .... En verder, en dat spreekt voor zich, zorg dat je fris gedoucht bent en poets je lak nog eens extra op want je staat in de spotlights en dan moet je rode lak, echt stralen! Geef je skai binnenbekleding nog een frisse look, daar hebben ze tegenwoordig spul voor en haal de stofzuiger over de voetmatten ... Nou dat begreep onze Rooie, maar Poeh, Poeh ... dat moest ze strakjes nog maar een paar keer bestuderen, dat was niet niks dat tentoonstellingsgebeuren.

En ben ook bedacht op de verschillende reacties, uiteraard van goedkeuring, maar er zullen ook beslist rare en vreemde of afkeurende opmerkingen gemaakt worden. Ik zelf had daar in het begin last van want ik begreep nog niet goed dat er zoveel verschillende mensen waren. De gekste opmerkingen heb ik tegen de cabine geslingerd gekregen. Maar soms ook leuke of grappige ... dat hoort erbij. Als je het weet, dan deert het je niet. En dat vond onze Rooie een goeie om te onthouden. En ga ook niet teveel naast je banden lopen, als er alleen maar lovende woorden gesproken worden, want dat is ook niet goed. Oh en voordat ik het vergeet, sluit je deuren en de achterklep goed af want daar heeft men niets te zoeken, in jou geval. Ik kon dat niet, want bij mij was het natuurlijk belangrijk dat men mijn woongedeelte kon bekijken ... En laat ik je maar niet vermoeien met de dingen die ik toen meegemaakt heb! ... Gelukkig controleerden Uwe en Sabine elke avond mijn hele interieur en vernieuwden wat verdwenen of beschadigd was ... en het geloof maar, dat gebeurde echt !!

Daar schrok onze Rooie iets van ... zou dat, kon dat ... ook hier ... ? NEE HOOR, ben maar niet bang, in jou geval, zullen er altijd mensen buiten de wacht houden en alleen maar in speciale gevallen en onder begeleiding iets meer als het exterieur tonen. Het kan hoogstens zijn dat je bijvoorbeeld een tijdje met je motorkap open staat, maar daar komen ze normaal gesproken niet aan ... Eigenlijk kun je voluit genieten en vertel me maar de nieuwtjes en verhalen die je van de andere oldtimers te horen krijgt. Maar neem ook je rust, want zo'n beursdagen zijn heel vermoeiend, je kunt overdag, niet eventjes je koplampen sluiten of een uiltje knappen, en het duurt van donderdag 11 januari tot en met zondag 14 januari, vaak van 9 tot 20 uur ... want dat had hij opgezocht, tsjonge, haar kampeervriendauto deed zijn huiswerk goed, dat moest ze hem nageven ...

En hij wist haar nog een nieuwtje te vertellen, dat ze zelf nog niet wist ... op donderdag zou er een exclusieve "Preview" dag zijn ... En dat ze zich al op woensdag rond het middaguur moest melden, dat wist ze wel al. Nou ja dat present melden was niets nieuws, dat kende ze goed, maar verder, zo'n Preview dag met misschien excellenties en speciale genodigden en oei ... de pers ...!! ... en ondanks zijn geruststellende woorden kreeg ze van de zenuwen, toch een weeïg gevoel in haar carterpan en druppelde er een enkel druppeltje minerale olie op de lekplaat ...
Haar vriend zag het en begreep haar nervositeit goed ... "... zo voelde ik me de eerste keer ook, en ik was ook nog veel jonger dan dat jij bent ... " ... en daarmee had hij natuurlijk een punt. Ze verautode zich en kneep de pakkingen stevig dicht. Zo! Nu wist ze van wanten en ze zou haar notities goed bestuderen en in een poging om alvast te oefenen, draaide ze haar stuurwiel naar rechts, rechte haar katterug iets meer en trok de bumpers wat strakker ...



"Mooi zo! Dat ziet er al heel goed uit, nog wat meer oefenen en je bent klaar voor je eerste tentoonstelling op die Interclassics in januari. Jammer dat ik niet kan komen kijken, maar ons baasje zal zeker foto's maken en die krijg ik dan wel te zien ...." En met deze woorden was de cursus zo goed als afgesloten. Ze had haar stoomcursus gehad en moest het nu alleen doen.

www.interclassicsmaastricht.nl/nl/



www.interclassicsmaastricht.nl/nl/prakti...egang-openingstijden

donderdag 11 januari: 12.00-20.00 uur exclusieve "Preview" dag
vrijdag 12 januari: 10.00-20.00 uur extra lange openingsdag
zaterdag 13 januari: 09.00-18.00 uur
zondag 14 januari: 09.00-18.00 uur

..... wordt vervolgd .....

.... God Jul !! God jul och ett mycket välmående nytt år ... ja ze zei het op zijn Zweeds en haar vrienden vonden het prachtig, grinnikend zei de 500X ... "Buon Natale! Buon Natale e un anno nuovo molto prospero!"... *

Ze begrepen precies wat de ander hen toewenste en grinnikend lachten ze een tijdje, ze erg zelfs dat ze er de slappe veerspiraal van kregen. Eindelijk tot rust gekomen ... "Ik heb jullie nog niet het laatste nieuws verteld ..."
Onze Rooie had inderdaad weer een nieuwtje te vertellen. Haar baasje had een pakket uit Zweden ontvangen! Hij had allerlei oude spulletjes gekocht, en alhoewel hij niet alles direct nodig had, had hij de hele partij erbij genomen. Wie weet konden ze daar later een nog oudere PV blij mee maken ... En die kerstgedachte zorgde ervoor, dat onze Rooie er meteen helemaal warm rond de radiator van werd ... er waren zeker oudere verwaarloosde PV's, Amazons of P1800's die het niet zo goed hadden als zij nu, zo lekker warm en droog, en misschien ergens in een tochtige kapotte schuur stonden te verkleumen, met kapotte ramen, dan blies het zo lekker koud door je interieur ... Brrrrr ...



Omdat ze nog altijd een nieuwe benzinemeter, een rechter zonneklep, een betere binnenspiegel ... en niet te vergeten een originele schakelknop met de opdruk voor haar 4-versnellingen, nodig had, was hij naarstig aan het zoeken en aan het goegelen geweest, ze had hem er over horen vertellen en toen het pakket gebracht werd, het was al na 21 uur 's avonds geweest! ... Werd het meteen naast haar op de tafel uitgepakt en met gedraaide zoeklamp kon ze het prima zien, als ze wat extra lucht onderin haar banden pompte en zo iets omhoog kwam te staan ... Aandachtig bekeek ze niet alleen de doosjes die uit de grote doos kwamen, maar ook het inpakpapier met interesse. Dat waren Zweedse krantenpagina's en gedeeltes van tijdschriften, meteen ging haar aandacht daar naar uit, want die dwarrelden pal voor haar koplampen op de grond ... Geïnteresseerd las ze zo vlug ze kon allerlei nieuwtjes en over lekkere recepten ... en er was zelfs een pagina over de nieuwe XC90, maar alras vestigde ze haar aandacht weer op de nu kleine doosjes ...



Ze zag een complete mooie Färdskrivare ... ehhh ... ze zocht naar het Nederlandse woord ... Tachograaf, een Ampèremeter, een Oliedrukmeter, zelfs een Temperatuurmeter met voelerkabel en alles erop en eraan, langskomen, zonnekleppen, en een mooie zwarte schakelknop ... Hoera ... spiegels, weliswaar wat groter dan die van haar, dus waarschijnlijk voor de PV544 ... maar zo mooi en sommige dingen, nog in het originele doosje ... Nou en samen met die benzinemeter uit die mooie Tachograaf ... geweldig, daar konden ze wat mee. En meteen werd de schakelknop al op haar pook gedraaid, de oude grijze verdween in een lade .. Haar cardantunnel bolde van trots, 4 versnellingen stond er duidelijk op. Nu kon eenieder zien dat ze een echt originele Volvo 4-versnellingsbak had ...



Ook was er een heel apart grille-embleem bijgevoegd ... Mooi zilverkleurig, maar haar baasje moest de betekenis ervan echt opzoeken, het internet hielp. Het was een soort erepenning, waaruit bleek dat de eigenaar, S.Ericsson, in 1981, 10 jaar schadevrij had gereden ... prachtig, die man kon ze wel waarderen, zo'n iets zag je tegenwoordig niet meer, alles werd nu alleen nog maar op de computer geregistreerd ... daar kreeg je vroeger in Zweden een erepenning voor !!

1981
Trafikförsäkringsanstalternas Förtjänstmärke 10 Skadefria år S.Ericsson
1981
Service Mark 10 van verkeersverzekeringsinstelling Schadevrije jaren S.Ericsson



De rest van de spullen zouden na de feestdagen wel aan de beurt komen. Alles kreeg een plaatsje naast haar op de werktafel en daar lag het prima, zo kon ze er meteen een koplampje op houden. Voor de zonneklep moesten nog wat passende schroefjes gevonden worden, maar dat zou haar baasje wel regelen. Ze had dit jaar voor het eerst sinds heel lange tijd, kerstcadeautjes gekregen ... dat voelde geweldig! Tevreden en met een glimlach op haar grille, dacht ze opeens aan een gek gedichtje dat ze nog uit haar jeugd kende, de agenten kregen daarna altijd de slappe lach, zo komisch vonden het ...

Een wachtmeester uit Stavoren
had 's winters altijd bevroren oren
die werden dan heel erg blauw
zijn remedie, hij pakte gauw
een borreltje, anders was hij verloren

..... wordt vervolgd .....

* ..... Heel Fijne Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar !! .....

.... Gott nytt år ... Gelukkig Nieuwjaar ....

Onze Rooie had goeie zin ... ze kreeg een nieuw Optimaatje en die stond al klaar om ingebouwd te worden.
De oude deed het nog wel, maar 10 jaar en wellicht nog ouder was ie al ... dus werd het tijd om die preventief te vervangen, zeker nadat haar baasje gelezen had dat zo'n oude accu, ondanks dat de startmotor goed ronddraaide toch voor startproblemen kon zorgen. En laten we eerlijk zijn, een dikke 12 Volts Accu kon wel een voltje lijden ... een kleine 6 Volts veel minder ...

Ze keek uit naar volgende week en was stiekem toch wel wat nerveus, ondanks de stoomcursus die ze van haar kampeervriendauto had gekregen. Er moesten ook nog wat dingetjes op papier gezet worden, want Jacques had om gegevens voor op een display gevraagd ... maar dat deed haar baasje wel, daar hoefde ze zich geen zorgen voor te maken. Maar toch, als je zo stilletjes stond te wachten, was toch anders dan vroeger toen je dagelijks honderden dingen te doen had. Dan was er geen tijd om te piekeren ...

Het oude jaar was voorbij, het nieuwe net begonnen. Wat een jaar! Onze Rooie kon het bijna niet verwerken, zoveel was er gebeurd. En daarom was het maar goed dat haar baasje er een korte foto-impressie van gemaakt had. Toen hij haar de foto's toonde was ze door het dolle heen, haar startmotortje gierde ervan ...
.... en de rest van de middag, was ze vol bewondering naar die mooie kleurenfoto's aan het kijken. Omdat ze nog in de zwart-wit tijd was opgegroeid, bleef dat een geweldige aanblik ... kleur, ze had kleur ... en op de radio hoorde ze opeens iets leuks ... een liedje dat ze nog nooit gehoord had ... was dat voor haar? En terwijl ze naar de tekst luisterde werd ze nog rooier ...

Vandaag is rood de kleur van jouw lippen
Vandaag is rood wat rood hoort te zijn
Vandaag is.. rood van rood wit blauw
Van heel mijn hart voor jou
Schreeuw van de roodbedekte daken dat ik van je hou
Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij

Nou haar dag kon niet meer stuk ... en ze was op slag fan van Marco geworden ...

..... wordt vervolgd ....












..... In het volgende Bericht, staan de resterende foto's .....

..... wordt vervolgd .....

..... De nieuwe Optima, moest meteen goed aan de bak, het duurde eventjes, eer de benzine in de carburateurs was, maar toen sloeg ze aarzelend aan, een maand stilstand, dat merkte ze toch. Onze Rooie was de hele ochtend al wat nerveus geweest, vandaag gingen ze naar Maastricht. Alle vloeistoffen waren gecontroleerd, de banden waren op de juiste spanning, haar kofferbak lag vol met spullen, ze was er klaar voor .... Ze had de dagen afgeteld, en elke dag gehoopt dat die vreselijk deprimerende regenbuien van de laatste weken nu eens voorbij zouden gaan. En ja hoor, het was droog en zelfs af en toe wat zonnig. Langzaam reden ze achteruit de oprit af en daar gingen ze. Hé dat was fijn weer eens op de weg te zijn. Hoe afwisselend de afgelopen weken ook geweest waren, er ging niets boven een lekker ritje ...

Binnendoor, totdat ze in Heerlen de autoweg naar Maastricht opreden, ging het gemoedelijk met 45-50 km/u, ze hadden geen haast. En daarna werd er netjes onder de 100 gereden, dat was een mooie snelheid en trouwens ze had het al meteen gezien, er was hier wat veranderd, de limiet van 120 km/u was verlaagd naar 100 km/u ... nee laat onze Rooie maar schuiven, die houdt dat haarscherp in de gaten ... En dit keer mocht ze voor het eerst door de nieuwe tunnel van de A2 die onder Maastricht doorliep. Tot aan de afslag Meerssen kende ze, maar verder was ze nog niet geweest. Haar kampeervriendauto had haar dat al verteld, hij was er ook al eens doorheen gereden. Het was prachtig geworden, zei hij, dus daar verheugde ze zich op. Tunnels had ze altijd al geweldig gevonden, dat klonk zo mooi, zeker als je er met een loeiende sirene doorheen mocht rijden ... dat kon nu jammer genoeg niet meer, maar toch ...



Na Meerssen, doken ze de onderste tunnelbuis in, en ook dat wist ze al, ze kon hier kiezen, voor het MECC kon ze ook de bovenste buis kiezen, maar daar mocht je maar 80 km/u rijden en ze wilde er nu eens met volle snelheid doorheen! Geweldig, daar had ze van genoten en nadat ze uit de tunnel kwamen stuurde haar baasje meteen naar rechts en ze sorteerden direct richting AZM en MECC voor, waar de snelheid er natuurlijk uit moest. Met een rustigere snelheid reden ze om het grote Academische Ziekenhuis heen, richting het MECC Congrescentrum. Wat een grote gebouwen! Onze Rooie keek zich de koplampen uit, die het trouwens in de tunnel prima gedaan hadden! En langs de het station van Maastricht Randwyck draaiden ze links af. Onze Rooie was hier nog nooit geweest. Wat een uitgebreid geheel van gebouwen en wat waren er hier veel ingangen, doorgangen en parkeerplaatsen! Om tureluurs van te worden. Gelukkig wist er eentje de weg, maar ook die verreed zich een keertje en kwam niet op de parallelweg uit en ze moesten een keertje keren. Maar dat pakte goed uit. En zo kwamen ze bij hun bestemming aan, de montage en demontage ingang van het MECC.

Volvo PV444 drive to the Interclassics 2018 Maastricht (NL)




Daar werd kort gewacht totdat Jacques, die haar baasje gebeld had, hen kwam ophalen. En daar had ze wel al iets over gehoord, maar nu gebeurde het dan echt. Voor het eerst in haar autoleven ging ze met DE LIFT ... Oeiiii.
Niet dat ze er bang voor was, maar ze had het gewoon nog nooit ervaren. Maar ook dat viel reuze mee, het verliep zelfs zo soepeltjes, dat het net was alsof je een klein kamertje binnenreed, de schuifdeuren achter je dichtgingen en even later die voor je weer opengingen ... ze voelde er nauwelijks iets van ... was dat alles ?



Meteen buiten de lift werd er een scherpe bocht naar links gemaakt en daar was ook al meteen de plaats die voor de Volvo Klassieker Vereniging gereserveerd was. Diverse mensen waren al ijverig begonnen met de opbouw van de stand en zij moest, netjes aan de zijkant van de doorgang, geparkeerd wachten, maar gelukkig met het volle zicht op alles. Ze keek haar koplampen maar weer eens uit en schakelde er dit keer, om maar niets te hoeven missen, haar mistlampen en de zoeklamp, bij ... Er gebeurde overal van alles, er werd gesleept, getimmerd, geboord, er kwamen allerlei andere auto's langs en met een oudere BMW 3.0 CSI met Belgisch kenteken, die een tijdje naast haar stond wilde ze nog een praatje maken, maar die sprak alleen maar Frans ... zeker een Walloniër ... En haar Frans was niet al te best, dus verder als: ..."... Bonjoerrr ... " kwam ze niet. Maar dat gaf niet want even later stond er alweer een andere BMW en daar babbelde ze zeker een kwartiertje mee, die sprak Duits en zoals jullie weten, dat ... Spregt Unze Rooie Gans Goet ...



Nee in die uurtjes dat ze moest wachten, was er geen seconde van verveling. Om haar heen zag ze de stand verder en verder groeien en terwijl er met palen gesleept, dwarsstangen geplaatst en mooie bedrukte doeken opgehangen werden, en natuurlijk een koffiepauze gehouden werd, kwam het moment waarop ze eigenlijk zat te wachten. De auto's werden geplaatst, nou ja auto's eerst zij alleen, want de Duett van Twan kwam even later ook en werd diagonaal links van haar geplaatst en inderdaad, nu had ze toch veel profijt van haar bijles gehad. iets schuin en de voorwielen wat gedraaid, dat oogde fantastisch. Haar kont werd goed in de hoek gedrukt zodat de mensen niet volledig om haar heen konden lopen en zodoende niemand in haar dode hoek terechtkwam. Dat idee, dat Jacques opperde, waardeerde ze wel. Als oudere auto was het daar af en toe al gevoelig genoeg en dat gefriemel achter haar katterug, daar moest ze niets van hebben ...



Daarna werd ze nogeens met van die zachte doeken en spul van Mag... nog wat opgepoetst en ze voelde hoe de glans door het rood nog meer naar buiten kwam. Ze was nu op haar Paasbest, zo hoorde het ook, een dame, jong of oud moest toch een beetje opgemaakt worden, dat hoorde erbij. En ondertussen zag ze met een scheve zoeklamp dat links van haar, de baas van de Duett, Twan, ook al aan het poetsen was. Die was echt met de emmer in de weer. Die Duett was natuurlijk nog niet in bad geweest zoals zij ... die had waarschijnlijk al die weken moeten werken en in die regenbuien gereden ... die arme jongen. En toen hij zich ook nog vriendelijk voorstelde, zeg maar ..."... Duu ..." vond ze hem op slag heel sympatiek.





Alles werd om haar heen opgeruimd, er werd nog eens met de stofzuiger over de vloerbedekking gegaan, die was wel lekker zacht en warm aan de banden, en de auto's werden voorzien van Security Stickers ... Whow. Dat voelde wel erg belangrijk, en tot slot werden ze goed afgesloten en alleen gelaten ... Maar echt alleen waren ze nog lang niet. Haar baasje en de anderen waren weliswaar weg, maar morgen kwamen ze terug en in de tussentijd was er nog van alles wat er rondliep, van bewaking tot werklui. Nee vervelen deed je je hier niet ... maar tegen de avond vielen haar koplampen toch langzaam dicht en Duu die het zag, liet haar rustig, hij zag dat ze moe was, van alles vandaag, hij was wat jonger en had niet zon'n stuk hoeven rijden, dus dat begreep hij wel. Nog tijd genoeg om bij te kletsen en te genieten van de show ...

..... wordt vervolgd .....