Nieuwkomer met PV444

Beste mensen,

Wil me bij deze kort voorstellen, mijn naam is Daniel en ben sinds gisteren in het bezt van een PV444DQ van 30 juni 1952, en om het rekenkundig gemakkelijk te maken, de auto is maar 27 dagen jonger dan ik ben
Deze PV444 is zwart op de wereld gekomen, heeft kennelijk in de dienst van de politie gestaan, kan ik nergens bevestigd krijgen, maar na vele jaren trouwe dienst, met wellicht enkele particuliere eigenaren, werd ze in 1994 uit de schuur gehaald waar ze al jaren stond te verstoffen en stilletjes voor zich uit stond te roesten ....
De nieuwe eigenaar uit Vlijmen heeft, door zijn drukke werkzaamheden 10 jaar gewerkt aan haar lijf en leden, maar er uiteindelijk toch de beauty die ze altijd was geweest, van gemaakt.

Jammergenoeg heeft hij door een ernstige ziekte niet meer van het eindresultaat kunnen genieten ...
In 2004 werd de draad door haar nieuwe eigenaar opgepakt en werd ze afgebouwd, nogmaals in de kleur rood gespoten, vele nieuwe onderdelen gemonteerd en tot slot kreeg ze, mooie nieuwe whitewall banden ...
Ze mocht in 2008 weer de weg op en genoot van de frisse lucht en het buitenzijn, na al die vele jaren in de garage gestaan te hebben en het gesleutel, geschuur, het lassen en plamuren over zich heen moeten laten gaan ...

Maar door omstandigheden liep het anders, na een zomerseizoen, werd ze weer op blokken gezet, en kreeg ze de oude gordijnen en lakens over zich heen en gleed weer in een staat van sluimeren en doezelen ... heel af en toe eens gestart en dat deed ze nog steeds, maar haar gewrichten, aders en zenuwen werden er natuurlijk niet soepeler op ...
Deze maand werd besloten, ze zou verkocht worden en mooi als ze nog altijd was trok ze toch wat aandacht op marktplaats en zo kwam ze op ons pad ...

Voor een 1952 is ze heel mooi en staat prima in de lak, na het oppoetsen glimmen haar bumpers, die langgeleden aleens opnieuw verchroomd waren, de oude maar dappere optima accu, liet haar starten en het was haar vergeven dat ze van de stress wel startte maar wat onregelmatig liep, een druppeltje olie en water verloor, het was ook wat, de weg op na zo lange tijd ... ook al waren lang geleden veel nieuwe en opgeknapte onderdelen gebruikt, de tand des tijds is ook hier onverbiddelijk, maar ik zag toch dat met wat gepaste inzet hier weer iets moois van te maken was.

Ze doorstond haar eerste langere rit dapper en er werd meteen naar haar remmen, lagers, bougies enz enz gekeken.
Ze had een B4B motor met twee carbs, daar was ze toendertijd al super trots op als ze tussen de andere Volvo's voor de onderhoudsbeurten bij de dealer stond. Maar ja die waren nu toch een beetje vervuild en met kwaaltjes en kuurtjes en die zullen naast wat rubber leidingen e.d. Aangepakt moeten worden, maar ze werd weer helemaal blij toen de monteur die haar keurde, lovend sprak over het mooie, bijna onzichtbare laswerk, het spuitwerk, en nog meer dingen waar ze altijd zo trots op was geweest. Als ze niet al rood geweest was, was ze het wel van opwinding geworden.

Na dat ze nog een nieuwe wiellager, nieuwe bougies, kabels e.d. Gekregen had en alleen haar choke nog wat klem zat, werd ze instaat bevonden de 115 km richting zuid-limburg te rijden.
Nou dat was me wat, zo'n stuk op eigen netjes opgepompte banden, rolde ze binnendoor en zelfs op de autoweg .... pffff wat is het hier druk geworden, en wat rijden die nieuwere auto's wat zeg ik, vrachtauto's hard zeg ....

Dapper, maar ook van tijd tot tijd kuchend, en na een pauze en controlestop, had ze zomaar moeite om te starten en regelmatig te lopen van de stress. Maar daar zal aan gewerkt worden en dat wordt opgelost, dat gaf haar de kracht vol te houden en ze reed zonder dat haar motor overhit raakte, het was toch zo'n 28 graden buiten en heel af en toe werd er zelfs even doorgetrokken tot 105 km/u .... whow, dat voelde toch wel goed, die frisse wind om de neus te voelen.

Ze bereikte netjes haar eindbestemming, haar nieuwe thuis en zuchte toch wel van verlichting. Dat was me wat na al die jaren, raar en fijn, maar ook vermoeiend tegelijkertijd.
Tsja die inspanning, ze had wel als een tour de france renner gezweet, 3 liter was ze kwijtgeraakt, maar, niet oververhit geraakt en die 3 liter waren nadat ze afgekoeld was zo weer bijgevuld. He gelukkig, hier staat ze mooi.

Als beloning kreeg ze daags erna meteen zo'n mooie zonneklep, whow daar had ze vroeger altijd van gedroomd, nooit gedacht ... maar nu meteen al een kadootje ... en dan werd ze ook nogeens lekker gemasseerd en ingewreven met van die heerlijke lotion, uit flessen waar Poor Boys en Turrtle op stond, met zachte doeken afgewist en geboend. Dat was al decennia geleden voor het laatst gebeurt, eigenlijk kon ze het zich niet meer herinneren, ja geschuur, gebonk en geklop op haar lijf dat was het laatste wat ze nog wist, dit was echt zalig ... gelukzalig sluimerde ze na een zo vermoeiende maar mooie dag in slaap ... en hoopte niet te dromen ...

Nee hoor je droomt niet, we gaan verder aan je werken, maar dat zal wel lukken, we hebben de tijd maar we proberen echt niet meer tientallen jaren te wachten. Bedankt dat jullie ons hier hopelijk welkom willen heten.

..... wordt vervolgd .....

NB: Vervolgverhalen, ook op deze of volgende pagina's, scroll naar beneden a.u.b.

Gr. Daniel

Hier een fotootje van onze rooie .... kort uitpuffend op een parkeerplaats ...
Daniel

Daniel, welkom op het Forum; wat een prachtig verhaal heb je geschreven; gefeliciteerd met je aanwinst.
Ben erg benieuwd naar fotoos!

Oeps, ik zie dat je al een foto geplaatst hebt; een plaatje!
gr. Cor.

Dankjewel Cor,
Hier nog eentje, daar heeft ze haar kadootje al gekregen, die we afgelopen zaterdag bij Huke in Veldhoven nog afgehaald hebben,
Gr. Daniel



Nog op blokken in garage van verkoper.

Leuk enthousiast verhaal, mooie auto! Veel plezier ermee toegewenst !

Daniël, prachtig verhaal!!! Veel plezier met deze schitterende auto, is bij jou in goede handen, lekker aan de slag en ook lekker rijden, daar zijn ze voor gemaakt.

Dankjewel, allemaal.
We gaan ons best doen.

...... nog wat beduusd van al die grote veranderingen, stond onze PV444, in haar nieuwe garage. Het was nog vroeg, maar oh daar hoorde ze haar baas al komen en daarnaast die blonde labrador, die haar gisteren al besnuffeld had, maar gelukkig niet tegen de glimmend gepoetste bumper geplast had, eigenlijk wel leuk want die hond had haar meteen geaccepteerd, en kwam gedurende de dag vaak gezellig bij haar liggen. Dat was vroeger wel anders.
Hier brandde altijd wel wat licht en zag ze gedurende de hele dag haar nieuwe eigenaar en zijn vrouw en natuurlijk die hond. Een autoleven, zo op haar oude dag, zo oud was ze al dat ze daar over nadacht, kon slechter.

En heugelijk nieuws was er ook, er was al meteen aktie ondernomen, vertelde haar baas, binnenkort krijgt je twee nieuwe carburateurs, een 123ignition met nieuwe bobine, er komen schijfremmen voor, zodat je in het drukke verkeer niet elke keer als een postpaard hoeft te remmen en een grote beurt zodat je er op alle fronten weer tegen kan. Dan mag je een paar weekjes bij die aardige monteur die je al kent blijven logeren en die monteert dat alles. Ze werd weer tiptop, opwinding maakte zich van haar meester en zowaar een extra druppeltje olie ontsnapte haar, maar ook dat werd haar vergeven.

Ook waren er al wat leuke dingetjes via internet besteld, maar dat was een verrassing .... ze kon bijna niet wachten.
Dit was wat ze altijd gehoopt en van gedroomd had, herboren te worden en dan ook daadwerkelijk de weg weer op, en ze zou echt haar best doen als alles klaar was, die moderne jongens met S en hun UV of hoe dat ook mocht heetten, nou die zouden nog weleens verbaasd kunnen staan. Ze had al verhalen gehoord dat broers en zussen, zelfs jongere neefjes en nichtjes die ook dezelfde achternaam hadden heel beroemd waren geworden in rally's en orientatieritten, zelfs records hadden gebroken en dwars door dat warme Afrika waren gereden, een paar zelfs naar China. Maar dat leek haar niets, ze lustte geen chinees ...

Maar ze moest nog even geduld hebben, want die monteur-meneer had het druk met andere familieleden van haar, daar kon ze wel inkomen die waren natuurlijk net zo blij eens goed onderhanden genomen te worden. Als ze er over nadacht dan had ze dat regelmatige onderhoud in de volvo-garages echt gemist, je was daar onder de auto's en kon ook eens een gezellig kletspraatje met anderen houden. Tuurlijk zag je ook minder leuke dingen, zoals zwaar gewonde auto's die moeizaam op de intensive care afdeling van de garage opgeknapt werden, en waarvan gelukkig vele het overleefden en na een tijdje weer als nieuw door de poort gingen, en ja ook de onherstelbare, te veel beschadigde, die op de sloop terechtkwamen, brrrrr niet aan denken, en gelukkig was ze daarin als politieauto in haar beginjaren goed in getraind geraakt. Vaak had ze haar toenmalige baasjes met volgas naar de plekken des onheils gebracht, soms midden in de nacht, en met haar zoekschijnwerper over sloten geschenen waarin een andere auto met de mensen erin, lagen. En ja daar was ze ook heel bewust van, de mensen gingen altijd voor, die moesten dan het eerste eruit gehaald worden. De auto's kwamen later wel. Ook dat hoorde bij haar beroep waar ze stilletjes nog steeds erg trots op was. Soms kriebelde het nogeens en miste ze haar tweetonige hoorn, die ze nu natuurlijk kwijt was. Oh ja ....

Het overkwam haar ook weleens in vroeger jaren dat er andere auto's waren die haar meden, en dat bleken vaak die boeven te zijn waarop haar bazen joegen, die aan bankovervallen of nog erger hadden meegedaan. Waarmee aanrijdingen waren veroorzaakt, die een politieauto niet verteld werd ... ze waren natuurlijk bang zich te verraden ...
Eigenlijk kon ze er een boek overschrijven, zoveel had ze al beleefd, al die jaren in dienst.

Maar goed, in de laatste week van augustus dan had die monteur-meneer de tijd en zou ze er zo'n vier weekjes mogen blijven, zijn baasje en zijn vrouw gingen dan op vakantie, en daarna kwamen ze haar ophalen. Ze verheugde zich er zo op, het leek wel een zomervakantiekamp.
Nu mocht ze haar dutje gerust doen, want eerlijk gezegd was ze door alle opwinding van dit weekend, toch nog wat moe, wat wil je ook als je al 65 bent ....

..... wordt vervolgd .....

..... al vroeg hoorde onze PV444 gestommel in huis, ze wist ondertussen dan staan mijn baasjes op en moet de hond uitgelaten worden, hé ik heb lekker geslapen, ze strekte haar bolle rug en probeerde onderwijl goed te luisteren of ze er al aankwamen. En ja hoor, daar zwaaide de deur open, werd het licht aangemaakt en dreef een heerlijke koffiegeur door de ruimte. Zelf had ze natuurlijk nooit koffie gedronken, maar gekgenoeg was er ze in haar beginjaren, aan gewend geraakt, vooral als de dienstdoende agenten hun bakkie troost, zoals ze het toen noemden, mee de auto in namen ...

Een korte bewonderende blik van haar baas, die onderwijl de hond aanriemde, maakt haar trots. Dit was toch wel een andere ervaring, dan de laatste 10 jaar, waar ze bijna constant onder de oude gordijnen maar vaag het daglicht waarnam.
Ze voelde het, vandaag stond weer iets op het programma, wat wist ze nog niet, maar dat zou ze wel zien.
Na het ontbijt werd er eerst nog de krant gelezen en moest ze geduldig wachten, maar dat viel niet zwaar want ze hoorde de nieuwsberichten, en verbaasde zich over al die dingen die nu toch zo heel anders waren als toentertijd, en het gebrek aan ontzag dat baarde haar de meeste ergernis! Dat was haar zaterdag, nadat ze na zo lange tijd weer aan het verkeer deelnam, zo opgevallen, richtingaangeven, voorsorteren, stoppen voor oranje en rood, en te hard rijden, het werd vaak door de andere auto's aan hun laars gelapt .... en bijna vergat ze haar leeftijd en had het liefste haar al lang verdwenen sirene aangezet!
Daar was vroeger toch meteen tegen opgetreden. En wat hielden die automobilisten toch steeds tegen hun oren ... een plat ding en, alsof ze gek geworden waren zaten ze alleen in de auto en mompelde wat voor zich uit. Het moest niet gekker worden. Maar dat was nog niet alles, ze zag fietsers hetzelfde doen, en ook met hun vingers trommelen op die rare platte dingen, zelfs voetgangers liepen soms als zombies naar dat platte doosje te staren. En opletten op het verkeer, HO MAAR!!

Ze werd uit haar gemijmer gehaald door de baas die haar kofferbak openmaakte en alles eruit haalde. Nu werd ze toch nieuwsgierig, wat ging hier gebeuren? Er werd gemeten, getallen werden opgeschreven en dingen uitgeproberrd. Ondertussen probeerde ze met haar binnenspiegel, zoveel mogelijk van de dingen die gebeurden, achter haar, op te vangen ... die rotklep stond in de weg !

Ondertussen, bleef haar baasje op en neer lopen naar zijn schuur, ze hoorde zagen en timmeren en van tijd tot tijd werde er weer iets gepast en uitgeprobeerd. Ze hield het bijna niet meer van nieuwsgierigheid. Maar opeens, werd haar wat duidelijk, ze hoorde hoe haar baas zijn vrouw vertelde hoever hij gevorderd was, met een opbergbak, die over de hele breedte van de kofferruimte, tegen de achterbank kwam te lopen. Ze zuchtte ervan, de spanning week en ze voelde weer een gevoel van tevredenheid over haar heenkomen. Dat was iets dat fijn was. Eindelijk werd ze verlost van al die spullen die kriskras verspreid in de kofferruimte lagen.

Nadat het al laat in de middag was, hoorde ze haar baasje tegen zichzelf zeggen:"Zo nu is ie goed" .... en gelukkig had hij er foto's van gemaakt zodat zij die ook kon zien. Helemaal klaar is het nog niet, de reserveband zou ook nog een apart vak krijgen, maar een goed begin was gemaakt.

Ondertussen werd er aangebeld en kwam de zus en haar man van haar baasje, die wilden die mooie ouwe Volvo ook weleens bekijken. Opwinding maakte zich van haar meester. Daar moest ze nog steeds aan wennen, vroeger toen ze nog zwart was keek niemand speciaal naar haar om, zeker niet toen ze niet meer in dienst was. Zwart was maar zwart, en die lange periode onder het stof, de spinnewebben en het vuil, dat vergat ze liever meteen. Daar had ze haar afkeer voor spinnen en muizen ontwikkeld. Dan kroop er weer eentje door je chassisbalken, knabbelde er eentje aan je bekabeling, brrrr nee dat had haar toen echt gekweld, die rotbeesten. En het roesten dat had haar nog het meest beangstigd, het voelde als uiteenvallen en langzaam dood gaan ...

Maar nee, dat was nu wel anders, herboren en bewonderd, dat beviel haar wel. Mooie auto, en dan al zo oud, maar dat zie je er niet aan af ... die opmerkingen maakten haar gelukkig, en aandachtig luisterde ze terwijl haar baas en diens zwager over de nieuwe schijfremmen en de voordelen daarvan, de revisie twin carburateurs en dan hoorde ze uitgebreide discussies over de 123ignition en de verbeterde prestaties die die zouden moeten opleveren, whow haar werd een en ander steeds duidelijker, dit werd niet zozeer een normale opknapbeurt, maar een verjongingskuur, Tsjonge, daar wordt een auto blij van!

Na het avondeten zou haar baas de foto's aan haar en anderen laten zien, weer een stapje verder in het verbeteren van zijn mooie Volvo ....

..... wordt vervolgd .....

... een nieuwe dag, het zou vandaag beter weer worden dan gisteren. En inderdaad het werd zonnig en dat was maar goed ook want al na het ontbijt kwam haar baas, met gereerdschap, doeken voor op de grond, een accuboormachine, wat ze nog nooit gezien had! ..... en echte orginele Volvo spatlappen, whow ... dat wordt leuk, en van opwinding, want ze was in het verleden nooit verder gekomen dan wat stukgesneden transportband, die voor spatlappen moesten doorgaan ...
Haar oude radio begon zomaar te zoemen en ruisen van opwinding ...

Nou om ze er echt netjes, zonder brug, onder te krijgen, was toch wel een hele toer, eigenlijk lag het meer aan het feit dat haar baas, net als zij al 65 was geweest en lang niet meer zo soepel als vroeger ... hij wist wel hoe het moest maar dat opstaan, kruipen en eronder rollen ... maar uiteindelijk lukte het goed en zaten ze er beide onder. Het voelde meteen beter, soepeler en alsof ze weer iets nieuws voor haar gardarobe had gekregen. Ze voelde zich geweldig.

Na de middag werd er nog wat opgeruimd en moest haar baas een flinke wandeling met de hond, maken. Ja dat kon ze begrijpen, die had ook aandacht nodig, maar zo te zien heeft ie het vanmorgen niet erg gevonden dat hij met haar spatlappen bezig was, als ze er maar bij kon zijn, en natuurlijk ook weleens in de weg ging liggen, maar dat gaf niet ...

..... wordt vervolgd .....

Binnenkort verkrijgbaar in boekvorm: de gebundelde avonturen van een 444 en haar berijder Daniël.

Doe mij maar een proefdruk