Nieuwkomer met PV444

Weer een heel leuk verteld , en bijzonder interessant verhaal. Ook een mooie cartoon. Ik denk ,dat ik namens velen spreek als ik zeg , ga vooral zo door met dit prachtige feuilleton !
Vriendelijke groet Niek de Boer.

..... We waren weer eens naar Middelbeers gereden. Helemaal binnendoor, maar dan ook echt binnendoor, Limburgse, Belgische en Brabantse binnenwegen en weggetjes en die 115 km duurden dan ook twee en een half uur ... niet slecht. En best een mooie rit. Zo leek het bijna een toertocht ... Haar B4B'tje klopte nu rustig alleen het starten, daar zou Kevin nogmaals aan werken, ging wat matig, maar voor de rest, schakelen, remmen, wegligging, alles goed. Check! Totdat we in de buurt van Sittard kwamen en haar baasje zijn oren begon te spitsen ... onze Rooie ook trouwens, de klapraampjes gingen wat meer openstaan. Een schetterend, klepperend geluid, werd langzaam luider en luider, was dat de uitlaat of .... en ja hoor de achterste uitlaat pakking op het blok begon, ondanks dat ie vrijwel nieuw was, problemen te geven ... en zo gauw er ook maar iets van die hete uitlaatgassen een weg gevonden hebben, jullie kennen het, dan is er geen houden meer aan. Die moesten er opnieuw ingezet worden.

Onze Rooie schaamde zich een beetje, verdorie, kan ik nu niet eens een tijdje gewoon lekker ontspannen rondrijden. Altijd wat. Maar ja, Kevin beaamde het, met oude auto's daarmee was altijd wel wat. Dus nadat de remmen nog eens met zijn tweeën goed ontlucht waren, de haakse smeernippels geïnstalleerd, de rubbertjes van de motorkap en de pedaalrubbers vernieuwd waren, net als de ruitenwisserarmen en de wisrubbers zelf, werden de nieuwe pakkingen opgehaald ...
De Rooie stond nu alleen in de garage, terwijl beide mannen op pad waren. En hij had de rode P1800 die op de brug stond al begroet, maar nu konden ze uitgebreid bijpraten en dat deden ze dan ook, hij was alweer een flink stuk gevorderd in zijn restauratie en zij vertelde over haar belevenissen van de laatste weken, de foto's kon zij hem dit keer wel laten zien, want haar baasje had zijn iPad meegenomen en die was nu hartstikke handig. De P1800 kon zijn ogen niet geloven, zo mooi die foto's en hij zag zichzelf zelfs twee maal voorbij komen. Geweldig. En zei onze Rooie: ..."... mijn baasje heeft zijn fototoestel meegenomen, dus zal hij straks nog wel een paar kiekjes schieten ..."

Er stond ook nog een gele P1800 ES, tenminste dat dacht onze Rooie, helemaal zeker wist ze het niet, maar durfde het hem niet te vragen, hij bleef zo stil, dat ze het maar aan de rode P1800 vroeg .... maar die stelde haar gerust, er is niets hoor, alleen hij is geïmporteerd en verstaat en spreekt nog helemaal geen Nederlands. Maar daar had onze Rooie niet van terug, ze ging het in gebroken Duits en Zweeds proberen en zie daar opeens veerde de Gele helemaal op en er verscheen een vage glimlach op zijn scheve bumperbekkie, want die was gedeeltelijk gedemonteerd, hij verstond haar en zei zelfs vriendelijk iets terug: "... också en trevlig bra dag, red ... " (ook een hartelijke goedendag, Rode) ... Verrek zei de Rode P1800, waarom heb ik daar niet aan gedacht. Stommerik dat ik ben, ben al zo lang in Nederland dat ik het Zweeds helemaal vergeten ben. Maar dat zal ik straks toch inhalen, nu ik weet dat ie toch zijn grille kan open doen ...

De mannen waren ondertussen teruggekomen en de nieuwe pakkingen werden geïnstalleerd. De boel weer goed vastgedraaid, gecheched en gedubbelcheched, daarna de choke nog beter ingesteld en kon onze Rooie na een enerverende dag weer naar huis rijden. En ze kon nog net "Daaaaag" ... toeteren naar de andere auto's ... " ... En "...tot ziens, Mister P. !!" ... dat was een grapje waar ze onderling al veel lol om hadden gehad, Mr. P was natuurlijk die Rode P1800, maar dat hadden jullie natuurlijk al lang door ... Even een stop voor een happie en een tankkie, en in de langzaam afnemende avonddrukte werd nu toch voor de autoweg gekozen. Die rot wintertijd ... het was natuurlijk al vroeg donker en zo'n geweldige lichtinstallatie als die moderne auto's, had onze Rooie niet. Als klap op de vuurpijl begon het ook nog wat te miezeren, en vonden verschillende vrachtwagens, dat 90 km per uur voor hun te langzaam was en gingen onze Rooie aardig op de bumper zitten, ze werd er helemaal nerveus van ... en gelukkig dat haar baasje motorrijden gewend was dus dat haar, nu nieuwe, ruitenwissertjes, desondanks door de onderdruk maar matig aangedreven werden, kon hij wel compenseren, maar dat ze op zo'n 2 meter, met die felle Xenon- en LEDLampen, achter hem gingen rijden, vond ook hij minder leuk !!!

Na Weert vond hij het welletjes geweest en stuurde onze Rooie bij het Ei van St. Joost (de Eivormige rotonde noemt men daar zo) eraf en via de Rijksweg en langs Sittard werd er nu rustiger huiswaarts gereden. De motor liep mooi en er waren geen bijgeluiden meer hoorbaar, alleen de tegenliggers hadden wel vaak hun grootlicht aan en dimden dat soms veel te laat. Onze Rooie zag af en toe, sterretjes en was waar wat blij dat ze gestuurd werd, want alleen had ze dit, na zo'n lange tijd niet meer in het donker gereden te hebben, nooit gekund ... Moe maar toch voldaan kon ze 's avonds in de garage uitrusten van de krachtsinspanningen van vandaag, en een beetje olie dat er uit de achterzijde van de koppakking zweette ... tsja, dat moest ook maar. Vroeger zou ze zich er kapot voor geschaamd hebben, nu ... het hoorde er schijnbaar bij. Nu nog niet nodig volgens Kevin, ze zouden het in de gaten houden... En daar moest ze het maar mee doen. Morgen zou ze wellicht wat schoon gepoetst worden en dat idee stond haar wel aan. Lekker fris zoals de Blauwe van Jan, afgelopen maandag, verzorgd werd, dat was nooit weg .... en zo sluimerde ze langzaam in, moe van de dag ... en als je goed luisterde hoorde je haar dynamo, zachtjes en ritmisch, zoemen ....

..... wordt vervolgd .....

Even de avonturen van de Rooie naar boven gehaald !

..... Wat een geweldig weer, zo laat in het jaar nog, er werd kouder en nat weer voorspeld, maar onze Rooie had haar uitlaat hedenochtend iets naar buiten gehouden, toen de garagepoort openstond ... en het was helemaal droog! In het begin van de middag werd er, met een lekker zonnetje en een heel aangename temperatuur nog een tochtje naar Sittard gemaakt. Het was, nou ja eigenlijk schaamde ze zich ervoor, maar het was voor haar olie-gedruppel. Dat gedoe met die kranten was haar baasje zat en Kevin had hem de tip gegeven: "... Neem toch zo'n grote lekplaat ... dan ben je er vanaf en veel makkelijker ..." ... zo gezegd zo gedaan. Na wat zoekwerk op internet, werd bij British Car Parts & Services het garagebedrijf van Ger Könings, in Sittard, de plaat gevonden voor een hele redelijke prijs, en waarom niet, dat was niet te ver en toch een lekker motor-opwarmertje ...

Toen onze Rooie het hoorde en dat het veel eleganter dan al die kranten uit zou zien, had ze er acuut zin in, ze kon niet wachten, want zo had ze het nog niet bekeken, zo'n plaat zag er veel gedistingeerder uit dan zo'n verzameling olie bedruipt oud papier. Kom maar we gaan, had ze al willen roepen, maar haar baasje wilde eigenlijk wel nog graag een boterham eten, dus moest ze zich gedulden. En zie daar ze startte nu vrijwel meteen na een paar seconden en een kort trapje op het gas ... een momentje liet hij haar rustig lopen en ze reden samen weer weg. Hè ... dat is nu eens leuk zo van die ritjes tussendoor, met een doel. Onze Rooie genoot zichtbaar, want haar rode motorkap straalde echt in de schuinstaande maar toch nog stevig stralende zon. Deze weg kende ze nu onderhand een beetje beter en ze wist nu ook dat haar baasje op de binnenring meestal de buitenronde van de rotondes nam om gehaaste andere auto's voorbij te laten, alhoewel ze eigenlijk toch steeds netjes de maximum snelheid van 70 km/uur reden, veel andere auto's ging dat te langzaam. En ze ergerde zich er vandaag maar niet teveel aan, want daar schoot ze toch niets mee op.

Aan de Rijksweg Zuid direct achter de kruising, hier was zij was nog nooit geweest, lag het garagebedrijf en omdat er een hele brede stoep was, parkeerde haar baasje haar netjes voor de etalage van het pand, waar een mooie Engelse cabrio te blinken stond, en terwijl hij naar binnen ging, raakte ze in gesprek met een Jaguar E-Type uit 1964, dus ook niet meer de jongste, en omdat hij tamelijk scheef stond vermoede ze dat hij misschien wel wat arthrose in de ophangpunten had ... Maar goed, hij was weliswaar echt op en top Engels, misschien zelfs een beetje uit de hoogte, maar daar trok ze zich niets van aan. En met haar eenvoudige maar voldoende engels, geleerd in haar diensttijd, kon ze zich goed helpen ... : ..."How doe joe doe ... nice wedder toedeej ..." en omdat hij haar pogingen schijnbaar toch wel waardeerde ... "Thanks, I'm fine ..." en zo ontspon zich het gesprek waarin hij haar vertelde dat hij weer eens na lange tijd van stilstand, een grote onderhoudsbeurt kreeg. Hij stond hier op zijn beurt te wachten, want er waren nog verschillende auto's voor hem. Hij wees naar die MG en fluisterde: "Daar is het erg slecht mee gesteld, zijn motor is vastgelopen en daardoor heeft ie een slip gemaakt ... je wilt niet weten .... " Nou inderdaad, ze wilde het niet weten, een huivering ging door haar katterug en terwijl ze naar de Jag keek zag ze dat hij eigenlijk ook best wel een aparte rug had. Dat ontwerp was ook niet verkeerd geweest ... ja ... wij met onze ruggen zijn nou eenmaal aparte auto's, zo maken ze ze niet meer, en daar was de Jaguar het helemaal mee "agree"....

Links langs de muur in de langgerekte garage zag ze ook nog een witte Jaguar XK 150 FHC staan, whow wat een mooie auto was dat zeg ... "For Sale ..." vertelde de Jag, en ... " ... voor hoeveel wil je niet weten ... Prices are going skyhigh! ... " Nou dat geloofde onze Rooie maar wat graag. Jammergenoeg werden die auto's dan voor de normale hobbyist onbetaalbaar. Maar daar deed je niets aan. ... "And look in the back ... " vertelde de Jag verder, a very rare Morris 1100 ... ugly as hell, but still there are people who love them ..." Nou dat eerste was onze Rooie het volgrillig mee eens, maar om die te love-en ... nevernooit! Wat een vierkante doos. Maar ja zoals alles in het leven, dat moest ze toegeven: "You love 'm or you hate 'm ..." zei de Jag en verzonk in diep gepeins want hij had voor vandaag weer genoeg geconverseerd, dat begreep onze Rooie meteen. Toch wenste ze hem een vriendelijk: "Sie joe perhaps soen again, have a nais deej ..." "... You too!" ... ze kreeg toch nog wel een antwoord. En hoefde daarna niet al te lang meer te wachten, haar baasje kwam met die grote ... OEPS ... hele grote lekplaat terug. Gelukkig had hij van tevoren haar binnenbreedte opgemeten en wist zodoende dat ie rechtopstaand zou passen, voor de achterbank. Wat een joekel. Maar ja hoe groter hoe beter ....

Nog steeds scheen de zon en omdat er een file op de terugweg bij Windraak stond, dat hadden ze beiden gezien op de heenweg, nam haar baasje een mooie andere route, via Susterseel en daarna via een gedeelte van de "Neutrale Weg" een stuk Nederlandse weg die vanaf Koningsbos tot bijna Onderbanken, over Duits grondgebied loopt, vandaar die ietwat vreemde naam, Neutrale Weg. En waar de Duitse wetten gelden, rare situatie vond onze Rooie en geloof maar dat er weleens problemen ontstonden wie en wat het er bij een ongeval of bij controles voor het zeggen had ... meestal werd die weg gelaten voor wat ze was en kon men er van oudsher al heel stevig doorrijden. Nou dat deed haar baasje dan ook eens een keertje, het was super rustig, nauwelijks wind en met volgas erop bereikte ze bijna 120 km/uur ... de wind woei haar lekker door de zonnekap en de nieuwe ruitewissertjes gingen er iets van bewegen ... Zo snel! ... Dat was lang geleden en in gedachte hoorde ze haar oude sirene loeien, zo hard werd toen alleen maar gereden als er een inzet was ... Ze kon het nog! Haar B4B bromde sonoor en nadat er weer rustig door Brunsum gereden was en er werd getankt kwam de verbruiks berekening uit op 1 liter benzine op 8,4 km .... Het laatste stuk werd rustig, volledig conform de voorschriften gereden en onze Rooie vond het goed ... totdat ze beiden toch nog eventjes stevig moesten ingrijpen, een fietser, stak zomaar over en had zijn gedachten overal, behalve bij het verkeer, dat zag je zo! Maar de beide nieuwe schijfremmen geholpen door de Lockheed bekrachtiger, brachten onze Rooie netjes, stevig, maar beheerst tot stilstand. De fietser had niet eens gemerkt dat hij maar enkele centimeters van het ziekenhuis verwijderd was geweest.

Zo werd de lekplaat eerst op zijn plaats gelegd, ze werd er boven geparkeerd en de enkele verdwaalde vliegen die haar ruit en motorkap geraakt hadden, werden weggepoetst .... Een mooie herfstdag was weer bijna teneinde en tevreden dacht onze Rooie na over de verhalen die ze van die Engelse Heer Jag, gehoord had. Zo maak je als oude Volvo wel nog eens wat mee ....

..... wordt vervolgd .....

Wat zal ze blij zijn geweest met dat fijne snelle ritje en die mooie First Class olielekplaat voor haar lichte olie-incontinentie.
Olielekkage wil ook wel iets verminderen als je het oliepeil niet hoger dan halverwege min en max zet.

Vriendelijke Volvo-groeten Niek de Boer.

..... Het was alweer zaterdag en het was nu echt herfst, na maandag toen het nog zo'n geweldig weer was geweest, begonnen de dagen donkerder en natter te worden. Niet dat een echte Volvo geen koude of nattigheid kon hebben, verre van dat, maar als het niet hoefde .... Trouwens die DHL-Mevrouw was er weer een paar keer geweest, maar dit keer maar een keertje voor haar. Nog wat kleinigheden, een relais en wat connectoren, maar het meest was nu voor haar kampeervriendauto, dat had ze weer van de Fiat gehoord, want die stond vaak met zijn neus vlak voor de kampeerauto, geparkeerd. Fijne nieuwe verse ruitenwissers, met een speciaal verend systeem waren, nu gemonteerd, onze Rooie kende dat niet ... heb ik ook, zei de 500X, je klikt ze zo erin en klaar ben je ... een beetje jaloers was onze Rooie wel, ze had weliswaar ook nieuwe wissers en zelfs wisserarmen, gekregen, maar die konden niet tippen aan die moderne gestroomlijnde exemplaren, want toen haar baasje ze uit de doos haalde, en naar buiten liep, had ze juist genoeg tijd gehad om met een scheve koplamp ... "Met Spoiler ..." op de doos, te kunnen lezen ...

Van de 500X had ze ook gehoord, dat haar kampeervriendauto, deze week aan de beurt was. Hij zou een echt belangrijke update krijgen, en daar verheugde hij zich echt op. Nou daar wilde onze Rooie alles van weten, want updates daar had ze de laatste tijd vaak mee te maken gehad. En toen de DHL-Mevrouw met twee hele zware dozen kwam, die haar baasje voor haar uit de auto tilde en naast onze Rooie in de garage zette, kon ze het zelf lezen, toen ze opengemaakt werden. Niet dat ze zo nieuwsgierig was , maar wilde toch graag alles weten ... Fraron, Lithium Batterie 100AH-12,8V las ze ... Poehhh-Poeh ... dat waren zware jongens, daarbij was haar Optimaatje met 50AH met 6Volt maar een kleutertje .. En zo vertelde de 500X haar, die krijgt hij nu als vervanging van zijn twee GEL-Boordaccu's, de capaciteit van zijn accu's verdubbelt nu, want het schijnt dat je uit die Lithium accu's het dubbele kunt halen, ze veel dieper zonder schade kunt ontladen en ze laden ook veel vlugger op. Onze Rooie moest dat even verwerken, meer, dubbel, lichter, dieper en sneller ... Tsjonge wat een superlatieven, dat dat tegenwoordig bestond!

De dag van de ombouw, donderdag, stond de tussendeur constant open want er moesten uit haar mooie gereedschapsladekast materialen, gereedschappen, schroevendraaiers, steek- en ringsleutels gepakt worden. Dat mag gerust, dacht ze want voor vrienden heb je dat over. En daardoor kon ze een beetje van de gehele ombouw volgen, zeker toen een vriend van haar baasje kwam kijken en ze erover aan het praten waren. Nou dat was me een klus! De twee oude moesten eruit, maar eerst moest er een partij bekabeling losgekoppeld en terzijde geschoven worden, en toen de bodemverankeringen losgedraaid. En natuurlijk hadden de Hymer monteurs toentertijd alles netjes, maar ozo krap ingebouwd, het paste net. Je moest hier slangenarmen en goochelaarshanden hebben, hoorde ze haar baasje zeggen, en zelfs haar kampeervriendauto, hoorde ze zachtjes, au ... oe! ... iiii ... roepen, want dat gewroet en geduw in zijn ingewanden, waar eerst die oude zware GEL accus van bijna 30 kg per stuk eruit, en daarna de gelukkig veel lichtere 14 kg Lithium accu's erin geschoven werden, voelde hij natuurlijk wel. Daarnaast was er eerder al een laadbooster ingebouwd, met extra dikke 16 quadraat bekabeling en zware 80A en 50A zekeringen, die zijn stroom direct van de startaccu haalde en zo volledig geregeld de huishoudaccu's met maximaal 45A kon laden ...

Onze Rooie duizelde het toen ze het zich probeerde voor te stellen, en de 500X snapte het ook niet zo, want hij was niet technisch opgevoed. Maar geloof me maar, vertelde hij haar, want hij had beter zicht op het geheel, het begint er weer prima uit te zien, en daarmee stelde hij ook de kampeerauto gerust want die had zijn koplampen natuurlijk net in de foute richting staan, zijn achteruitrijcamera had ie ook al geprobeerd, maar daarmee zag hij het ook niet. Tegen 5 uur zat de hele klus erop, alles zat goed vast, de kabels weer op zijn plaats en kon als laatste gekeken worden wat de batterijmonitor zei ... prima hoorde ze haar baasje zeggen, die geven nu al boven de 13 volt in rust aan! En toen werd als test de dieselmotor gestart en zagen ze na een paar seconden, dat de spanning richting 14 Volt en erboven opliep, en de Victron BM gaf aan dat er met meer dan 25A geladen werd. Weer hoorde ze "Goed zo!" de dieselmotor verstomde weer en als laatste test zei haar baasje ... "... gaan we nu de kampeerauto aan de stroom hangen ..." ... Onze Rooie verbleekte op slag, haar diep rood werd licht roze, toen ze dat hoorde en ze wilde hard toeteren, niet doen! ... maar het was al gebeurt en haar kampeervriendauto zuchtte diep en weldadig ... hij was er nog, nee hij vond het zelfs fijn. Verward en volledig uit haar huisje, begreep onze Rooie er niets van. Ze had altijd gehoord dat als je aan de stroom kwam, dat het dan, bijna altijd dodelijk was. Ze had dat in haar diensttijd een paar keer meegemaakt dat ze ter plekke aankwamen en dat ook de ziekenauto's niets meer voor het slachtoffer kon doen ...

Maar hij was er nog ... en opgelucht zuchtte ze diep door de K&N's, langzaam kreeg ze weer wat kleur, en de 500X die haar reactie eerst niet begreep, vroeg het de kampeerauto, en die vertelde hun "... Ik heb een apart en volledig afgezekerd 220V circuit voor het woongedeelte, geen paniek, en daarmee kan ik dan via de opladers de accu's opladen, zelfs de startaccu, als het moet ..." Dat werkte dus ook goed. Alle drie de testen waren geslaagd. Zelfs toen niets aangesloten was, zag haar baasje nog +1A van de zonnepanelen lopen, en daarbij, het was al bijna donker, dus die laden de nieuwe accu's ook ... Haar baasje had ook de Victron Batterijmonitor opnieuw ingesteld en aangepast aan de Lithiumaccu's want die waren natuurlijk helemaal anders dan normale loodaccu's.... En riep de 500X naar de kampeerauto ..."... hoe voelt het?" ... "Geweldig ... ze zijn al bijna helemaal vol, daar knap je echt van op!"... En toen onze Rooie dat hoorde werd ze eindelijk rustig en was blij voor haar kampeervriendauto. Al had ze zelf niets hoeven doen, ze was er moe van geworden ... en 's nachts droomde ze dat iemand haar in een hele grote Volvo kampeerauto, met reuze grote katterug, omtoverde en ze een wereldreis ging maken ... en in haar slaap zag je, hoe zich om haar grille een glimlach vormde ...

..... wordt vervolgd .....

Daniel, je hebt een PB'tje.

... De dagen werden korter, maar het was deze week, zeker hier in de omgeving, zo slecht nog niet. Onze Rooie had zelfs nog tweemaal voor een leuk ritje door het Limburgse Heuveland, haar B4B mogen starten. Dat ging prima en ook het rijden verliep soepeltjes. Geen "gepeng" of onregelmatigheden meer, en zelfs de Cauberg in Valkenburg wist ze zonder problemen te bedwingen, dat deden die wielrenners haar niet zo snel na, alhoewel op het laatste stukkie moest zo ook effe diep in het gaspedaal gaan, want 44pk bleven 44pk ... De frisse najaarslucht blies lekker door de radiator en de whitewalls zoemden lekker over het asfalt. Dat was nog eens genieten. En al die leuke binnenweggetjes die haar baasje kende, ze keek haar koplampen uit.

Zoals gezegd waren ze via Heerlen, Voerendaal, lekker binnendoor via Klimmen, een rare naam dacht ze nog toen ze het blauwe bord zag staan ... maar daar kwam ze al snel achter, inderdaad, hier moest je klimmen, logisch eigenlijk dat ze het hier zo noemden .... En verder over de Hekerweg, reden ze door naar Valkenburg, de berg bij de hotels, af, over de spoorlijn en zo het centrum in, waar de voorbereidingen voor de jaarlijkse Kerstmarkt al in volle gang waren. Ze zag bordjes met: Gemeentegrot en Fluweelgrot staan, en kwam in gesprek met een aardige, grote Engelse touringcar, toen ze eventjes geparkeerd werd en haar baasje ergens naartoe moest. Hij begroette haar heel galant, wat wil je Engels hé ... "... Hello Lady in Red ..." .. en lachte vriendelijk met zijn grote platte voorkant ... Van die grote bus hoorde ze dat het straks een drukte van jewelste zou worden, dus zeg maar rustig ... "a Creezy Haus" ... vroeg onze Rooie aan hem, want haar engels werd beter en beter, vond ze zelf .... hier zo in het grensgebied moest je wel een talenknobbel hebben, ja laat ons Katteruggen maar lu...en dacht ze glimlachend.

De Engelse Touringcar, begon flink te lachen toen ze dat zei, zijn luchtvering deinde ervan. Touringcar ... in het Engels heette dat: Coach, en soms werd er Coach Bus, gezegd ... "Yes, you are absolutly right"... antwoordde hij. ... "A real Madhouse!".... En hij vertelde verder ... Hij was met een aantal gasten en de bedrijsleider van zijn Company, al eerder gekomen want er moest vanalles voorbereid en besproken worden met de plaatselijke horeca en hotels, voordat zijn grote baas in Engeland, de vele collega-bussen liet komen. Onze Rooie was verbaasd en geintrigeerd tegelijkertijd. Zoveel Engelse mensen kwamen hier naartoe? Dat had ze nooit geweten. ..."... And traffic wise it is a hell, sometimes ... " ... vertelde hij haar verder. Nu ging de Rooie nog oplettender luisteren, daar wist ze alles van, het verkeer regelen, afzettingen, omleidingen en ze begon spontaan de Engelse bus goede tips en handigheidjes te geven, daarbij had ze in de vluggigheid allang gezien, dat die arme jongen het stuur aan de foute kant had zitten, dan was het exta moeilijk hier te rijden ... "... Glad to hear ..." want ook hij reed natuurlijk graag zonder brokken en kwam nog liever ongeschonden thuis.

Dat de bussen kort, bij het Odapark mochten staan om de passagiers in en uit te laten stappen, dat wist de Engelse bus, maar dat hij daarna naar het bedrijventerrein de Valkenberg, moest, dat had nog niemand hem verteld. Onze Rooie was blij hem wat inside informatie te kunnen geven. Ja ze hield het zoveel mogelijk bij, het had zelfs toevallig vanmorgen in de krant gestaan, en vandaar dat ze het haar baasje aan zijn vrouw had horen vertellen. Ze was daardoor volledig geïnformeerd ... "... and tink abaut it, joe haaf toe drive toe the Beatrixsingel, if that odder parkingpleece is full! ..." Nou dat knoopte die Engelsman zich goed in de grote zijspiegels, altijd handig om te onthouden. ... Wat een joekels dacht onze Rooie nog, het lijkt wel of hij flaporen heeft, maar daar durfde ze niets over te zeggen, want zo'n aardige Engelsman wilde ze niet beledigen.

Ze hoorde van hem dat hij soms wel 20 keer tegen het einde van het jaar van Engeland naar Valkenburg kwam en daardoor de weg goed kende, maar als het Kerst was geweest, blij was dat het erop zat. Er werd dan vaak met verschillende chauffeurs gereden, want zo'n lange ritten dat was bijna geen doen, en vaak al na enkele uurtjes werd zijn dieselmotor opnieuw gestart en begon de reis opnieuw. Onze Rooie vond dat heel bijzonder en vroeg argeloos, dan zul je wel al veel kilometers erop hebben zitten ... "... Kilometers ... call it Miles, Yes several 100-Thousand ... " Whow, dat had onze Rooie nooit voor mogelijk gehouden, meerdere honderdduizend mijlen, en ze rekende snel ... oefff ... dat waren ... uh ... nog meer kilometers! En hij zag er toch nog erg kwiek en vitaal uit. Dat was een goede bus. Hij vertelde verder dat de meeste busreizigers, over het algemeen wel aardig, waren, maar sommigen ... "... damned booze!! ... they drink too much booze!! ..."... ja nou dat begreep onze Rooie meteen weer, als er drank in het spel kwam, dan begonnen de problemen. Ze had bijna gezegd: ... "...don't breek mie the motorcap open ... " .. maar slikte het op tijd in, want dat leek haar, bij nader inzien, geen goed Engels ...

En als die bezopen reizigers nu maar gingen slapen, vertelde de bus verder, NEEEE ... dan werd er ook nog gezongen. Nou ik kan je zeggen, daar gaan je ventilatieroosters krom van staan, zo vals vaak, en dan van die afgezaagde: JingleBells en gingen ze Dreemen van een White Christmas ... GINGEN ZE MAAR DREAMEN !! ... Nee dan werd er nog eens aan die fles met Glühwein gelurkt .... Hij zuchte diep door zijn kollosale airco-installatie, die zachtjes op de achtergrond liep, onze Rooie kreeg er zelfs eventjes een koude voorbumper van. Wat zo'n bus niet allemaal over zich heen moest laten gaan. Had ze zich nooit zo gerealiseerd. Gelukkig ging het ook wel vaak goed en was het gezellig, totdat de meesten in een diepe slaap verzonken zijn, dan rij ik lekker ontspannen, alleen met de chauffeur die net als ik de weg op zijn duimpje kent. Hij vertelde verder, dat hij vorig jaar ook ritten door heel Europa gemaakt had, via de organisatie van Coachholidays en zelfs tot in Lloret de Mar, in Spanje en dat was dan voor 8 dagen geweest, eigenlijk had hijzelf dan ook een kleine vakantie. Nou dat leek onze Rooie ook mooi, maar meer nog, ze genoot van de vele verhalen, die de grote bus vertelde. Ongelofelijk !

Opeens was zomaar een uur voorbij en kwam haar baasje haar weer ophalen, ze toeterde de bus nog een snel ... "Goedbai ..." toe en ze reden weer verder en inderdaad nu moest ze de Cauberg op. Ze hadden een mooie aanvangs snelheid maar bijna bovenaan moest ze toch terug naar de tweede versnellling want het werd wel wat erg steil, ietwat buiten adem, zoog ze de lucht gretig in door haar dubbele K&N en bedacht hoe het vroeger was toen ze nog die vreselijke staalwol filters voor de carburateurs had zitten ... Dan was ze nu toch wel mooi in de problemen gekomen. Enfin, direct boven, langs het Holland Casino en Thermea 2000 en verder werd er gereden naar Vilt en mooi binnendoor naar Margraten. Leuk zeg, dit was onbekend maar een interessante route, die knoopte ze zich goed in de spiegels. Verder ging het en bij Wittem gekomen, werd weer via binnenwegen verder naar Eys gereden en toen op een kruising waar ze effe moest wachten op het tegemoetkomende verkeer, zag ze "Herberg-Bie de Tantes" staan en dacht nog eventjes dat haar baasje daar bij zijn familie zou stoppen, maar nee hoor ze werd met een rustig gangetje, via de smalle Eyserweg naar Trintelen en Ubachsberg, gestuurd, daar begon het haar opeens bekend voor te komen, ja hoor daar ben ik aleens geweest, wist ze weer, en toen haar baasje naar rechts afsloeg wist ze het zeker, hier moeten we nu rechtdoor en zijn in zo'n 10 minuten thuis ... en dat klopte ook ...

Thuis aangekomen, liet ze haar schroefveren nog eens kalm in- en uitveren, zo ontspannen was het ritje vandaag geweest. Dat mocht vaker zo gaan. En voldaan werd haar motor uitgezet en kon ze op deze namiddag uitrusten van haar tochtje door het Limburgse landschap ...

..... wordt vervolgd .....















... Bie de Tantes ...

.... Na een paar rustige dagen, was het woensdag mooi weer en er stonden wat kleine klusjes op het programma. Onze Rooie stond nieuwsgierig te wachten en startte meteen toen de sleutel omgedraaid werd. Hè, dat voelde fijn. Haar B4B draaide lekker en liet een mooie roffel horen terwijl ze samen de straat uit reden. Via de binnenring van Parkstad, die kende ze nu wel op haar fuséepennetje, moest ze opeens halverwege linksaf slaan en haar baasje stuurde haar doelgericht een zijstraat in. Daar zag ze DhZ-Garage staan en daar bleek je een hefbrug per uur te kunnen huren, waar je dan van alles aan je auto kon doen.

Haar baas sprak de garagehouder en mocht van hefbrug drie gebruik maken. Doelgericht reed onze Rooie de brug op, dat was iets wat ze in haar hele leven wel vaker gedaan had, dus geen probleem. Eenmaal omhoog kon ze rustig om zich heen kijken onderwijl haar baasje, haar onderzijde ging schoonmaken en controleren, er kwam nog altijd iets olie uit die koppakking aan de achterzijde. Onderwijl hij daar mee bezig was en soms ook een praatje met anderen maakte, kon onze Rooie ondertussen rondkijken wat er zoal gebeurde.

Een Amerikaans busje naast haar, gedeeltelijk gedemonteerd, want .... “ .... ik wacht op de spuiterij .....” .... vertelde hij haar. Hij bleek uitgebreid hersteld te zijn, van een vervelende aanrijding, en gek genoeg was dat al lang geleden gebeurd .... !! ....”..... toen was ik nog in Californië .....” vertelde hij, en onze Rooie rolde verbaasd met haar koplampen .... Californië! Amerika? ....”Yes, Mam....” lachte de Chevy-Van, daar kom ik vandaag, totdat ik na dat ongeluk ergens in opslag werd gezet en later via eBay verkocht werd. En na een aantal weken, via highways en interstates, achter op zo’n grote Amerikaanse truck, samen met een witte Ford Mustang en een grijze Foodtruck, naar de Harbor van Baltimore .... ehhh ... de haven, op een RoRo boot gezet werd, naar Europa.

Oei .... dat was wat veel informatie voor onze Rooie en ze moest hem herhaaldelijk om uitleg vragen. Maar begreep uiteindelijk toch goed hoe hij hier gekomen was. En dat eBay, daar moest ze haar kampeervriendauto nog maar eens om uitleg vragen, die wist dat zeker.... de Chevy had goede zin, want hij liet zijn stereoradio, onafgebroken country liedjes spelen en neuriede onderwijl, diep brommend met zijn sterke V8 mee ....

Wat een motorgeluid was dat, de hele hal trilde een beetje mee, als hij wat gas gaf .... je zou er bijna jaloers op worden. Ja vertelde hij haar, toen ik nieuw en glanzend met mijn eerste eigenaar in Los Angeles, de dealer Rydell Chevrolet, aan de Devonshire Street, verliet, liet hij trots mijn V8 brullen, iedereen keek om en wat was dat mooi .... ja zo’n eerste herinneringen .... onze Rooie dacht er net zo over .... dat vergat je nooit meer ....

En eenmaal hier in “the Netherlands” .... werd hij eindelijk weer hersteld, en zou ook zijn originele blauw metallic kleur terugkrijgen. Een Liquid Gas Install hadden ze ook al gedaan, dus voor hem geen lekkere benzine meer, maar gas .... LPG legde onze Rooie hem uit, want daar wist ze wel iets over te vertellen .... veel schoner en tuurlijk ook goedkoper, maar je moet wel zo’n grote tank meezeulen .... maar dat was “no problem” zei de Chevy .... “room enough” ... en ja dat zag ze ook, hij had inderdaad room genoeg.

Onderwijl was haar baasje klaar en konden ze huiswaarts keren. Dit was een gezellig uitje vond onze Rooie, en kon de Chevy nog net ....”Goedbai and Goed Luk” ... toewensen ... die toeterde nog vlug ....”Perhaps see you again, Bye!
Maar terug thuis werd ze niet meteen weer de garage ingereden. Verbaasd, want dat was nog niet vaak voorgekomen, plooide ze de grille in een glimlach, want haar baasje haalde zijn vrouw en ze gingen op deze zonnige woensdag, nog een ritje maken. Hoera ....

Na een rit over de nieuwe buitenring, maar nu richting Duitse grens werd, via Kerkrade, naar Herzogenrath gereden. Daar werd eerst wat geshopt, en dat begreep onze Rooie wel, ze keek direct naar de grote etalages, die mooie dames- en herenkleding, wie zou daar niet graag naar binnen gaan.
Ook hier kwam ze natuurlijk weer in gesprek met een Duitse Opel, maar die kletste zo veel uit zijn achterruit, dat ze maar net deed of ze bijna geen Duits sprak. Bah wat een kwal was dat, en blij dat hij al vlug wegreed, zuchtte ze nog maar eens ...

Na een half uurtje werd de rit hervat en ditmaal via een andere weg binnendoor, kwamen ze weer in Valkenburg uit, er werd echter niet gestopt, want de kerstmarkt en daarmee de vele bezoekers, was nu toch echt begonnen. Op de weg naar beneden, over het spoor stonden ze al driemaal stil en duurde het rijden naar de Cauberg nu wat langer. Veel toeristen hier en zelfs de terrasjes waren open! En terwijl ze langzaam door de straten reden, zag ze verschillende mensen, soms verbaasd, soms glimlachend naar haar kijken.
Dat begon nu toch iets meer te wennen. Vreemd, sommigen schonken haar geen blik waardig, terwijl anderen zelfs hun duim opstaken.

Na een kwartiertje werd gestopt voor koffie en werd onze Rooie strategisch geparkeerd, onderaan de helling naar Berg en Terblijt. Ze kreeg weliswaar geen koffie, maar mocht eventjes uitrusten en afkoelen, alhoewel, ze hadden wat haar betreft rustig door mogen rijden. Na 20 minuten mocht ze dat ook weer en terugrijdend naar huis kwam ze weer over bekende en onbekende wegen. Gelukkig reden ze nu wat meer met de zon in de rug, want die laagstaande najaarszon, kon je akelig in de koplampen schijnen. En werd het ook sneller donker, maar niet zo erg dat ze haar koplampen nodig had. Nee deze dag was niet verkeerd geweest en om het op zijn Engels te zeggen .... “ .... a deej too reemember” .... ja ze oefende nog steeds, want dat Engels is verdomd handig tegenwoordig, bedacht ze, terwijl ze op haar plekje in de garage, uitrustte ....

..... wordt vervolgd .....

... Brrrr ... zo met een open garagepoort, werd haar kont, want kontje kon je niet zeggen, wel wat kouder dan een paar weken geleden. Wat was de temperatuur teruggelopen, ongelofelijk. Het was al half elf en toch was deze zondagmorgen donker en de lucht dreigend, maar het was droog en als we de weersverwachting moesten geloven bleef het tot 4 uur droog, hoorde hij vertellen, zijn baasje had op de EiPat gekeken en vertelde dat nu aan zijn vrouw. De EiPat ... ze was er nog steeds niet precies achter wat dat voor moderne techniek was, wel had ze al meermaals zo'n plat schilderijtje op de tafel naast haar zien staan, en inderdaad daar las haar baasje van alles op en hij zei ook vaak, dat zoek ik eventjes op de EiPat op, maar ... zou dat 'm zijn? De 500X die schuin achter haar geparkeerd stond en het ook wel koud zou hebben, zo buitenhuis geparkeerd staand, vroeg ze het maar meteen. Die, niet verlegen om een praatje, was blij met wat afleiding en begon het haar uitgebreid, zoals Italianen, dat zo goed kunnen, uit te leggen. En ja dat was een scherm waarop je alsof het een TV was kon lezen en beelden kon bekijken, maar je kon er ook op tikken en dan selecteerde je iets en kwam je weer op andere info uit ... en zo maar door ... heel duidelijk werd het onze Rooie niet echt, totdat de 500X, die dat in de gaten had, opeens een ingeving kreeg, hij opende zijn bestuurdersdeur en wees met zijn binnenverlichting op zijn eigen scherm. Trots liet hij haar de werking ervan zien, radio, Cd-speler, MP3, Navigatie en tot slot nog het Boordcomputergedeelte ... En zoiets is ook, maar dan nog veel meer mogelijk met die EiPat, vertelde hij haar. Heel langzaam begon het nu te dagen, dom was ze helemaal niet, maar als je zo lang niet met de nieuwste technieken gewerkt had, dan moest je dat gat eerst opvullen.

Als dat zo doorging kon ze als aanvulling van de sleuteldagen, voorstellen, dat er tussendoor techniek-opfriscursussen gegeven werden door de Volvo Klassieker Vereniging, voor de oudere modellen, zoals zij, de Katteruggen en de vroege Amazons, wie weet nog wel voor andere modellen. Wat een nieuwe ontwikkelingen er nu allemaal heel normaal waren, het duizelde haar om de dakrand. En toch bleef het haar intrigeren, zoals het haar vroeger al fantastisch leek om als Radiowagen ingezet te worden, al die kabels, knopjes en draaischijven die dan door buizen en transformatoren aangestuurd werden ... ze had zich er toen in haar zeldzame vrije tijd helemaal in verdiept en als toen die Communicatie-Radio niet aan haar motorkap voorbij gegaan was, had ze alle kennis al in huis gehad. Alle aansluitingen ervoor trouwens ook, want, en dat wisten niet velen, ze was geen gewone PV444D, NEE ze was een PV444DQ !! Alle extra kabels lagen al klaar vanaf de fabriek, ze was toen aan het einde van de productielijn voor de testrit, nog apart bekabeld door twee elektriciens. Dat het niet doorgegaan was, had ze toen heel jammer gevonden. Ze was er klaar voor, net als haar Brigadier, die ook lange avonden op de MTS een Telegraaf en Telefonie cursus gedaan had ... Ze had vaak genoeg met hem mee gemompeld als hij de wet van Ohm opdreunde, of hoe een diode werkte uitlegde, de vectoranalyse, de stelling van Gauss of ..... ehhh .... nee dat was toch te lang geleden, dat wist ze niet meer. Maar parallel en serieschakelingen, de werking van relais en weerstanden, daar wist ze nog alles van en toen haar baasje onlangs die mooie mistlampen had gemonteerd was ze maar wat blij dat ze het zelf ook had kunnen uit rekenen, die bijna 10 Ampère per lamp, die haar baasje berekend had, klopte helemaal met haar eigen berekeningen. Ja hoor!



Maar ja zo ging het in het leven, en vandaag reden ze rond elf uur naar Hulsberg en daar was de Winter Kerstmis Fair en dus een leuk doel om de zondag mee te beginnen, haar kont warmde gelukkig snel op, want ze liet de warme uitlaatgassen extra wat erlangs blazen, hé dat was lekker en haar motor liep na de eerste seconden opwarmen al meteen heel netjes, als er rustig werd opgetrokken. En daarna alleen nog maar beter. Via de Molenberg en Heerlen reden ze binnendoor via Voerendaal en Klimmen naar Hulsberg en ... Oh ... wat was het al druk daar, dus haar baasje parkeerde haar veilig een klein stukje verderop, ze zou er wachten en had ondertussen een mooi uitzicht op de kleine camping die naast de parkeerplaats lag. Ze zag er een groot blauw spiraalvormig bouwsel dat in een hele grote blauwe kuip uitkwam en was daarover nog aan het nadenken, toen er een grote spikspliternieuwe Kia naast haar kwam staan en ook diens baasjes naar die Winter Fair wandelden ... Ze zag Kia en Stonic op zijn typeplaat staan ... Stonic ... kende ze niet en toen ze het hem vroeg, kreeg ze een heel raar antwoord, het leek wel Koreaans!!



Vertaling: Sorry Ik versta U niet ...

... " " ... Hij was nog maar zo kort in Nederland dat hij de Nederlandse taal nog niet beheerste ... Tuurlijk, onze Rooie kon zich wel voor de dakrand slaan, wat stom van haar, maar ze probeerde het opnieuw, nu in het engels en zie daar dat begreep die Koreaan een heel klein beetje, en zo konden ze toch nog, zij het gebrekkig, wat vertellen. Hij was eigenlijk heel blij dat ze die moeite voor hem nam, want al die andere Nederlandse auto's lieten het er meestal bij, als ze niets terug kon zeggen, maar hoe moest ze anders Nederlands leren. Ze vertelde, zo goed als ze kon, vier maanden geleden in Zuid-Korea uit de grote fabriek bij Seoul, de grote miljoenenstad, gerold te zijn. Daar, ongewis van haar lot, wachtte ze een tijdje totdat ze met meer dan duizend broers en zussen op een hele grote boot gereden werden en na een wekenlange zeereis in Rotterdam aankwamen ... Onze Rooie draaide bij de gedachte alleen al met haar koplampen, wekenlang!! Zij was toen al bang geweest voor een paar dagen .... Daar hadden ze weer op een groot parkeerterrein gestaan, zij aan zij en toen kwam het moment, ze wisten nog niet eens waar ze waren, als er niet een kleine Picanto met zijn kleine scherpe koplampjes, AJAX had zie staan op een passerend vrachtwagen ... JA, toeterde hij toen, we zijn in Nederland, voetbal, AJAX!! ... en toen was hij een paar dagen later op een grote vrachtwagen naar Heerlen gereden, afgeladen, opgepoetst en in de showroom gezet ... Oei wat was hij nerveus geweest ... zo pasgeboren na die lange reis en die tijden van onwetendheid, dan dat ... Ja zei onze Rooie ... "... Ai recognaize tat, joe doont noow a sing ... and pieple doo not tel joe notsing ... "

Maar ondanks zijn steeds maar door de voorveren zakken, tijdens het vertellen, waaruit ze begreep dat dat bij aziaten een traditie was, uit beleefdheid, een korte buiging, vond ze het eigenlijk best wel een toffe peer, maar ook dat woord vertaalde ze maar niet in het engels, wie weet dat klonk wel zo raar dat ze die super beleefde Koreaan, onbedoeld zou beledigen ... Dat ze eigenlijk net zo goed ... "... You are a great guy ... " had kunnen zeggen realiseerde ze zich pas 's avonds toen ze het gesprek nog eens overdacht. En vertel me eens vroeg onze Rooie, wat betekent KIA nu eigenlijk, en vertelde hem meteen on passant dat Volvo, ik rol, betekende ...



Heel trots vertelde de KIA, dat betekent: "Opkomende zon uit Azië" en zijn gele lak glansde echt zoals de zon, op deze donkere morgen, vond onze Rooie. Mooi, heel mooi ... en de KIA was heel blij met haar lovende woorden.
Hij deed zijn rechter portier een stukje open en toonde haar vlug een KIA folder die hij op de stoel had liggen, kijk maar hoe mooi ze ons in de folders zetten, tegenwoordig! Onze Rooie was met stomheid geslagen, en dat kwam niet veel voor, normaal had ze haar woordje wel klaar, dat had ze nog nooit gezien, een zo mooie foto en dan ook nog eens in full-color, die folders van tegenwoordig, niet te geloven. En dat begreep de KIA weer niet, want hij bleek er werkelijk geen enkele notie van te hebben, dat die Volvo naast hem al 65 jaar oud was. Van verbazing viel zijn kunststof voorbumper bijna helemaal naar beneden. Oei. Hij werd op slag nog veel beleefder, want Koreanen leren dat ze ouderen heel erg beleefd moeten bejegenen ... Zijn knikken en door de voorveren zakken ging maar door, onze Rooie werd er duizelig van ...

Maar al met al was het een gezellig uurtje geweest, jammergenoeg ging de conversatie nog moeizaam, maar toch ... ze had hem zelfs een paar Nederlandse woorden geleerd, auto kende hij al, maar fietser, voetganger, rechts en links en belangrijk: voorrang stoppen, stopbord, voorrangsweg enz, dat wist hij nu toch maar mooi. Hij beloofde zijn best te doen, de verkeersregels goed te gaan leren want ondertussen had zij hem ook verteld dat ze vroeger een politieauto was geweest, en dat gecombineerd met haar leeftijd liet haar nog meer in zijn achting stijgen, de KIA was zo blij en beleefd dat ze er moe van werd.



In de verte zag ze haar baasje met zijn vrouw aan komen lopen en dat ze het koud hadden, merkte ze vooral aan zijn vrouw toen ze voor een foto, nog eventjes naast haar poseerde. Eenmaal gezeten, en terwijl ze wegreden, toeterde ze nog vlug, in een jolige bui, naar de Koreaan, de enige aziatische woorden die ze kende ... " En nu wat... Foe Yong Hai en Chop Shoy to JOEeee !!! " ... en gelukkig zag ze uiterst verbaasde blik in de koplampen van de KIA niet, anders had ze de favoriete uitspraak van haar Brigadier, als ze naar de afhaal-chinees reden en wat eten gingen halen, niet zo uitbundig getoeterd ...



Het was en bleef ook in de verdere uren droog, wel donker maar geen regen, dus er werd nog een uitgebreide toertocht gemaakt. Nuth, Spaubeek, Schinnen, bijna Geleen en toen terug naar Schimmert en via een omweg weer langs Hulsberg en terug naar Klimmen, Heerlen en tenslotte Landgraaf. Haar geografische kennis van Zuid-Limburg werd welliswaar steeds beter, maar elke keer weer kwam ze op nieuwe wegen, zeg maar weggetjes en het was ondanks die vermaledijde verkeersdrempels, die ze tegenwoordig in elk dorpje moesten hebben, toch een hele mooie rit geweest. Als je die verkeersdrempels maar wat minder had dacht ze, want daarvan wordt die lichte arthrose die ik in de veren heb ook niet minder van ... En ze begreep wel waarom men ze tegenwoordig nodig had, maar sommigen waren beslist niet wetsconform, dat wist ze zeker, die waren zodanig "Bult" ... dat je er met 10km/u nog een doorgezakte Katterug aan overhield!
Daar over zou ze het eens met de Blauwe van Jan over hebben, die was van haar leeftijd en woonde vlakbij, en hij wist ook veel, wellicht konden ze een petitie opstellen, om zo iets gedaan te krijgen aan die rot drempels ... dat ze in ieder geval niet zo hoog, werden genmaakt.... en dat bedenkend waren ze alweer thuis, ze werd de garage ingereden en kon nog net de 500X en haar kampeerautovriend ... " ... Ging goed en het was heel fijn ... vertel jullie later meer ... " toetoeteren ...

..... wordt vervolgd .....