Nieuwkomer met PV444

Zo heeft jouw rode 444 toch ook een beetje van de Volvo beurs op afstand kunnen meegenieten. Toevallig is wel ,dat je een foto van mijn grijze Amazon - die zaterdag in de rij op de parkeerplaats stond - hebt geplaatst.

Dat is heel toevallig, Niek.
Mooie Amazon .....
Bedankt voor de koffie en de gezellige conversatie.
Doen we bij gelegenheid nog eens.

Gr. Daniël

..... afwachtend en geduldig was onze Rooie, de laatste dagen geweest, want Kevin moest nog twee andere auto’s afwerken en de veranderde aandrijfas moest ook nog terugkomen van Venlo .... maar toen het woensdagavond was, begon het toch wel te kriebelen ...

Haar motorblok lag helemaal klaar deze morgen, de nieuwe, oude, 4-versnellingsbak met goede deksel ernaast, de geglasparelde en gereviseerde benzinepomp op de werkbank samen met de cunifer brandstofleidingen i.p.v. die plastic buisjes die haar altijd al een doorn in de koplamp geweest waren en de 123Ignition en talloze andere onderdelen .... hoera!! .... er werd weer verder gewerkt en het was haar beurt dit keer ... ze hoorde de P1800, zachtjes roepen: “Go for it Girl ...” .... Yes, dacht ze .... Yes!!

Voortvarend en geconcentreerd begon Kevin en nadat de ontsteking, de benzinepomp en allerlei kleine delen zoals wat leidingen, gemonteerd waren, werd de versnellingsbak nogmaals gecontroleerd voordat hij gemonteerd werd. Nieuwsgierig liet onze Rooie haar koplampen geen seconde afdwalen, zo dichtbij en goed had ze het in het verleden nog nooit gezien, als er gewerkt werd. En opeens viel haar iets op! Dat was niet haar kleppendeksel .... ze had opeens een mooie glimmende i.p.v. die oude, dof zwarte, meermaals overschilderde, deksel gekregen .... geweldig. Nu zou haar olievuldop eindelijk weer eens afsluiten en niet meer oliedruppeltjes sputteren, zoals ie bij de oude deksel de laatste tijd steeds meer deed .... De verrassingen hielden niet op, en ze keek naar de P1800, die net als zij, zijn koplampen geconcentreerd, op het gebeuren gericht hield .... hij had het ook gezien, en knip-koplampte even guitig naar haar, ze kreeg het er zelfs eventjes warm van ... gossie ....

Onderwijl was Kevin met de nieuwe hoofdremcylinder bezig, die moest eerst, samen met nog wat andere dingetjes, gemonteerd worden, voordat de motor er in kon .... hopelijk lukte dat vandaag, zodat er voor de rest, wat best nog wel wat werk was, tijd genoeg overbleef ... wat een werk, dacht ze, en dan moet alles ook nog eens goed en gestructureerd gebeuren, en niets vergeten worden a.u.b. Want ze wilde straks natuurlijk wel graag compleet, de weg op .... en bij die gedachte, gleed een glimlach over haar grille ....

..... wordt vervolgd .....

..... En de vrijdag was nog niet om, het werd vrijdagavond en er werd stug doorgewerkt, zelfs onze Rooie werd er wat moe van, want zolang achter elkaar stilstaan was ze weliswaar gewend, maar nu met al dat opletten, daar werd ze moe van ... er werd onder aan iets gedaan en dat moest haar nieuwe hoofdremcilinder/verdeelblok zijn, die daar op zijn plaats gezet werd, alle nieuwe leidingen lagen er ook al klaar ... en vandaar liepen ze naar haar nieuwe schijfremmen en de gereviseerde trommelremmen, wat een wirwar en toch allemaal heel logisch ... gelukkig hoefde ze zich daar niet om te bekommeren, dat deed Kevin. En onverdroten ging hij na zijn korte pauze, met een krentenbol, weer door ... de takel werd erbij gehaald en reikhalzend keek ze met haar koplampen, gericht op het schouwspel, hoe hij haar B4B motorblok, waaraan ondertussen de M4 versnellingsbak, gemonteerd was, voorzichtig aan de kettingen hing, alles nog eens naliep en begon, op te hijsen ... Onze Rooie hield haar adem in, nou ja zoveel mogelijk ...

De nieuwe motorsteunrubbers lagen klaar en met wat geduw en getrek, wat wiebelen en schudden, gleed het geheel ineens netjes op zijn plaats ... en het paste op de millimeter .. Zucht, of in ieder geval iets dat er voor kon doorgaan, ontsnapte onze Rooie en ze zuchtte nog maar eens diep. Dat voelde alvast goed, eindelijk weer wat ijzer in de kuip ... het gewicht zorgde er ook voor dat haar voortrein weer wat normaal op de grond kwam te staan, maar niet voor lang, want er moest een grondige inspectie aan de onderkant uitgevoerd worden, van alles vastgezet en uitgelijnd worden, dus daar ging de lift weer omhoog. En kon ze van boven ook de P1800 zien glimlachen, hij had zo'n guitige grill en samen met die bumperdelen, maakte het alsof hij overal pret in had, maar nu nog meer, dat kon ze goed zien, hij had er net zo'n lol in als zij. Dat knip-koplampje kwam nu niet, maar vergeten was ze het nog niet ....

Ze hoorde Kevin goedkeurend mompelen, en hij maakte ook nog wat foto's, om naar haar baasje te sturen, dus dat stelde haar weer gerust. En ja hoor, ze voelde het zelf ook, de aandrijfas zat perfect op zijn plaats, weliswaar met weinig speling, maar dat hoorde zo, en niet, dan werd dat wel gecorrigeerd. Enfin as en versnellingsbak waren verbonden, motor netjes erin, en deze dag zat erop .... morgen weer verder ....

Toen het licht uitging en er een diepe rust over de garage viel, hoorde ze de P1800 zachtjes neuriën .... On the Road Again ...
Een liedje dat zijn vorige baas altijd op de cassettespeler draaide als hij met hem toerde, dat had hij haar eens verteld, een paar weken geleden ...
En als ze goed haar klapraampjes openhield hoorde ze zelfs goed de Engelse tekst ...

Well, I'm so tired of crying
But I'm out on the road again
I'm on the road again
Well, I'm so tired of crying
But I'm out on the road again
I'm on the road again
I ain't got no woman
Just to call my special friend

You know the first time I traveled
Out in the rain and snow
In the rain and snow
You know the first time I traveled
Out in the rain and snow
In the rain and snow
I didn't have no payroll
Not even no place to go ...

Als je goed naar de tekst luisterde, hoorde je heel goed dat ook hij eigenlijk best verdrietig was ...
Ze kreeg toch wel heel erg veel medelijden met hem, wat stond hij al lang stil en miste natuurlijk ook de mooie ritten en de frisse buitenlucht, door zijn K&N's ...
Nu zei ze maar even niets, maar morgen zou ze toch haar best doen om hem wat op te beuren, want van die andere auto's die er vaak maar kort waren, hoefde je dat niet te verwachten, en die pas aangekomen 240 uit 1983, die jonge sneuzel, die ons oudere Volvo's eigenlijk maar antiek oud ijzer vond, zeker niet ...

..... wordt vervolgd .....

..... Het was weer morgen, welke dag ook weer, o ja het was zaterdag, even moest onze Rooie haar zinnen bijeen rapen, zo diep had ze geslapen. Niet dat ze niet goed geslapen had, jawel hoor maar de laatste dagen was het zo druk en dat merkte ze toch wel in haar carrosserie, zeker nu het weer wat killer en vochtiger buiten werd. Ze herinnerde zich gisterenavond laat, en keek naar de nog stilletjes voor zich uit zoemende P1800. Laat 'm nog maar effe slapen, dacht ze ... terwijl ze zich afvroeg wat deze dag zou brengen ...

Zo om zich heen kijkend, stond en lag er nog van alles klaar om gemonteerd te worden. En als ze alles zo zag kon ze het bijna niet geloven, zat dat allemaal in haar motorruimte, ongelofelijk. Toch wel interessant om het zo eens te zien, en er lag ook veel nieuw spul bij, zelfs een rembekrachtiger zou ze krijgen, whow, wat zou dat een genot zijn, hoefde ze zich niet meer zo uit de naad te remmen met haar oude pedaal, en zeker met die nieuwe schijfremmen erbij, wie weet stond ze dan wel te vlug stil, daar zou ze zeker aan moeten wennen, en bedacht of ze daar misschien een cursus voor zou moeten volgen, zoals vroeger toen ze naar de slipschool was geweest?
Ze kon zich dat nog vaag herinneren, was dat niet ergens in Zandvoort geweest, bij Rob Slotemakers, of diens voorganger misschien, die nog privélessen aan overheidsambtenaren gaf ... Die Rob Slotemakers was oorspronkelijk straaljagerpiloot geweest en was in de vijftiger jaren al voortvarend bezig met een anti-slip rijschool. En later hoorde ze nog eens vertellen dat, zijn hele leven in het teken van auto’ s en racerij, had gestaan. Drie decennia lang racete Rob Slotemaker op hoog niveau, reed hij verschillende rally’ s en nam deel aan de 24 uur van Le Mans. Ook verzorgde hij stunts voor o.a. de film Le Mans (1971) .... Daar had _ZIJ_ nog les van gehad !!

... Tsjonge wat hadden ze die dag een lol gehad, met 4 dienstauto's waaronder twee grote logge Amerikanen. Ze kregen ze eerst theorielessen en daarna werd de hele dag rondjes gedraaid en geoefend, ze moesten uitwijken oefenen, hard remmen en dat was toen nog zonder ABS, een Double Lane Change in de praktijk uitvoeren, en alleen al die Engelse term vond ze geweldig, en natuurlijk combinaties, zoals hard remmen dan meteen uitwijken en weer remmen .... Pffff ... het zweet had haar op de motorkap gestaan! ... en eerlijk is eerlijk, dat viel echt niet mee, maar in de loop van de middag ging het steeds beter en ze wilde niet opscheppen, zij deed het het beste, dat hoorde ze zelfs de instructeur zeggen: "... Nou die Volvo doet het geweldig! ... Die heeft rally kwaliteiten, als je ziet hoe die op die spekgladde baan, door de bochten drift ... Mooi !! ..."
Haar collega-auto's hadden eens beteuterd gekeken, en zeker die twee logge Amerikaanse bakken hadden de grootste moeite met hun zware lijven ietwat ongeschonden de bochten door te komen. Nee dat was een geweldige dag geweest. En toen ze tot slot een soort afsluitende test op de slalom- en uitwijkbaan moesten afrijden, kreeg ze de meeste punten. Haar chaufferende brigadier was, die dag, net zo fier, als zij dat was geweest. De hele terugweg zat ie liedjes te fluiten. En eenmaal terug in de dienstgarage was ze nog de halve nacht bezig geweest over haar belevenissen, aan de andere dienstauto's, te vertellen, hen zelfs wat tips en trucs gegeven, voor het geval ze weer eens met hoge snelheid over de kinderkopjes en de trambaan moesten rijden, en haar favoriete verhaal ging natuurlijk over die Double Lane Change, waarbij ze aanschouwelijk met haar carrosserie van links naar rechts bewoog ... dat waren nog eens tijden ....

Maar bedacht ze, eerlijk is eerlijk, nu ook, want wat wordt ik niet opgeknapt en maak ik de laatste maanden mee ... en onderwijl hoorde ze de deur weer opengaan en begon de dag.
Meteen begon de montage van het uitlaatspruitstuk, uitlaat zelf, toen verder met de carburateurs, vacuümleiding voor bekrachtiger, koeling, vloeistoffen, koppelingsbediening, gasstangen, benzineleidingen en kachelkraan (waar maar net plaats voor was) een paar remleidingen en de bekrachtiger ... etc, etc ...
Het werd weer een lange, lange dag en onderwijl Kevin nog wat spulletjes moest halen, had ze even tijd om wat met de P1800 te kletsen, die zijn inzinking van gisteren helemaal te boven was, hij had in ieder geval het hoogste woord, en vertelde honderduit over wat er nog allemaal aan hem vernieuwd en verbeterd zou worden, en dat ie het nu zo mooi bij haar kon zien, als voorbeeld ... eventjes keek ze beschroomd, want ze realiseerde zich, dat ze daar zo open en bloot, toch alweer een tijdje stond te staan en alle jongens naar haar, zeg maar "private parts" konden gluren ... maar ach eigenlijk ook weer niet, alles went, en wat moet dat moet. Zij kon per slot van rekening hetzelfde bij de anderen doen. Dat ouderwetse preutse gedoe moest ze nu maar eens van haar af gooien en ze strekte onderwijl haar Katterug nog een keertje om de spanning op haar baleinen, van haar afwezige hemel, wat los te maken ...

..... wordt vervolgd .....

Heel netjes ! Het ziet er naar uit, dat Kevin de rode 444 zeer binnenkort kan uitzwaaien. Dan kan ze op weg voor een nieuwe hemel en een Fluidfilm behandeling.

..... een stroomversnelling was er niets bij, onze Rooie duizelde er nog van. Wat was er vandaag weer niet van alles gedaan, ze raakte de tel kwijt. Verder aan de motor, de complete uitlaat, die ook nog eens op maat gelast moest worden, bekrachtiging en slangenwerk ... filtertje hier, verdeler daar, jammer genoeg lag het dienst bloknootje met de bijbehorende potlood, al lang niet meer in haar dashboardkastje, anders had ze misschien nog notities kunnen maken ... En verder ging het, het ene na het andere onderdeel werd ingebouwd, gewisseld of veranderd. Lampjes, koplampen, leidingen ... En hoewel veel meezat, er waren ook dingen die echt tegen zaten. De schijfremmen die niet zo goed loskwamen en de as van het koppelingspedaal wat waarschijnlijk nooit zo goed gesmeerd was geworden, moest vervangen worden en zo kwam van het een ook weer het ander ....

Toch was er ook een mooi moment, toen Kevin haar motor startte, zonder dat hij ook maar de carburateurs of de ontsteking ingesteld had, en ja hoor hij liep meteen, heel eventjes op twee maar toen meteen op 4 cilinders! En toen later alles mooi afgesteld was, liep haar motor als een zonnetje, zo mooi gelijkmatig, dat ze er zelf verbaasd over was. Zo mooi had ie alleen maar jaren en jaren geleden gelopen, toen ze nog jong en sterk was. Ze was het bijna vergeten en niet meer dat schokkerige en onregelmatige wat ze de laatste jaren als normaal was gaan aanvaarden. Nee hoor dit was zo als de Volvo ingenieurs het ontworpen hadden en hoe hij het moest doen! Mooi zo, dacht ze dat heeft die monteu ... Kevin, toch heel netjes gedaan. En onderwijl voelde ze hoe die sterkere bobinestromen en de bougievonken haar nieuwe energie gaven. En niet te vergeten sinds 5 weken was dit haar eerste slok van die lekkere superbenzine, hmmmmm .... De motor lag zo mooi en rustig op zijn nieuwe rubbers voor zich uit te pruttelen, dat ze er slaperig van werd. Binnenkort zou de eerste proefrit wel gemaakt worden en daar verheugde ze zich al op ...

En hedenochtend had ze ook weer bezoek gekregen van Niek de Boer, de vriend van haar baas, die hier vlak in de beurt woonde. Wat een leuke verrassing, zo spontaan bezoek te krijgen, en nadat Kevin en Niek een tijdje hadden staan te praten, wat voor onze Rooie een mooie gelegenheid was om die twee eens goed uit te horen, werd haar duidelijk, dat haar remsysteem nog wat verder uitgebreid zou worden, ze kreeg naar de achterste remmen nog een remkrachtbegrenzer ingebouwd. Een begrenzer, dat klonk deftig, zeg! Dus er moest iets begrensd worden, zo sterk zouden haar nieuwe remmen worden ... en voor de rest moest er nog een en ander bijgesteld worden. Het werd haar steeds duidelijker dat het hier niet om een simpel schijfremmetje inbouwen ging, er werd een compleet nieuw systeem opgebouwd en het afstemmen op elkaar was vaak nog het moeilijkst. Gelukkig had Kevin er jarenlang voor gestudeerd. Dit ging haar gangsterklep te boven ...

Toen het middag en later avond werd en de rust in de garage weerkeerde, was er eindelijk tijd om haar belevenissen met de anderen te delen. Die 240, je gelooft het niet was zelfs onder de indruk. Hij begreep nu eindelijk dat ze geen bonk oud ijzer was, maar een waardevolle oude Volvo, die in oude glorie werd hersteld. Zo!! Dat was gezegd, en werd nu ook eens begrepen. Volle glorie, ze zei het nog maar eens want het klonk geweldig!
Hij vroeg haar zelfs naar details, want hij had al die tijd buiten gestaan en daardoor natuurlijk niets van het geheel had meegekregen. En toen ze vertelde hoe mooi haar motor nu weer liep, had hij zelfs goedkeurend geknikt. Zo zie je maar weer dacht onze Rooie, zelfs die nieuwere Volvo's kun je toch nog wat ontzag voor ons "oud ijzer" bijbrengen ...

..... wordt vervolgd .....

..... en het was alweer vrijdag geworden, goh wat vlogen de dagen om, soms had onze Rooie echt moeite om 's morgens meteen te weten, welke dag van de week het nu was ... Zoals ze uit de telefoongesprekken, die Kevin voerde, begreep, moest er gewacht worden op enkele onderdelen, en een andere, betere rembekrachtiger, en normaal kwamen bestelde spullen vaak daags erna, maar als je er op zat te wachten .... juist ... moest je langer wachten ....
Onderwijl waren er natuurlijk altijd wel andere dingetjes te doen en dat gebeurde dan ook, een 6 volts relais werd aangesloten zodat haar achteruitrijlamp ook echt kon branden, de nieuwe remleiding naar de remkrachtbegrenzer, en het verder afwerken van allerlei kleine zaken, het gebeurde allemaal, maar of het echt af kwam voor dit weekend ... hopelijk wel. Kevin moest natuurlijk ook nog die uitgebreide proefrit maken, om alles goed te testen, en misschien nog wat af te stellen, de remmen, de motor en versnellingsbak, dat was niet met een klein blokje om de kerk gedaan!

Onderwijl ze zo aan het mijmeren was, schoot haar opeens te binnen dat ze eigenlijk, morgen al, met haar baasje naar de sleuteldag in Geleen had willen gaan, dat had hen beiden heel leuk geleken. Niet meteen om te sleutelen, maar om kennis te maken met de andere Volvo's uit haar buurt en haar baasje natuurlijk met de andere eigenaren ... En de bijeenkomst zou bij een grote Volvo Dealer gehouden worden, nou dat leek haar ook wel weer eens leuk. Benieuwd als ze was, vroeg ze zich zo stilletjes af, welke familieleden er zoal naar zo'n treffen, zouden komen en of ze er heel misschien wel eentje van kende, dat zou helemaal geweldig zijn! En als je bedacht dat ze met maar weinig PV444's in 1952 naar Nederland gekomen waren, was die kans natuurlijk heel klein, maar je wist nooit. Opeens herinnerde ze zich die zwarte PV444D die voor haar op de band en ook gelijk met haar naar het opslagterrein gereden was, goh daar had ze nooit meer over nagedacht en opeens kwam zo'n herinnering naar boven ...

Wat hadden de inspecteurs daar een boel mee te stellen gehad, die liep voor geen meter en had zelfs wat oliedruppels over haar kap gespoten, toen ie voor het eerst gestart werd, dat wist ze nu nog goed. Niet dat die arme jongen er wat aan kon doen, nee later hoorde ze een van de inspecteurs zeggen ... "hebben ze weer vergeten die bout goed vast te draaien ..." dus ze nam het hem niet kwalijk. Later toen ze gebroeder- of gezusterlijk zoals je wilt, naast elkaar stonden op de opslagplaats, vertelde hij haar wat ze niet allemaal nog aan hem hadden moeten doen, en het was niet eens een maandag geweest ... schijnbaar had er iemand echt zitten te dromen, want zelfs de inzet van de oliefilter hadden ze vergeten te plaatsen, en dat is niet gezond voor een motor, ook al is het een robuste B4B ... Achteraf kon hij er wel als een boer met kiespijn om lachen, maar leuk was anders als je zo uit de rij gehaald werd ... en alle anderen je nastaren.

Nee dan nu, hier waren ze onder mekaar en maakte het niet uit als je niet meteen iets goed deed, je uitlaat eens knalde of dat je wat koelvloeistof verloor ... en daar had ze zelfs een reclame op de radio over gehoord, daar ging het over Tena en vochtverlies, nou ze hoopte echt dat het bij haar toch niet zover zou komen. Dat klonk niet al te fijn ... en of dat ook voor auto's bestond dat wist ze niet eens. Toch was ze in ieder geval blij dat haar motor weer eens liep en alhoewel er nog wat bedacht moest worden, om de originele chokekabel, goed aangesloten te krijgen. De nieuwe bekrachtiger ingebouwd moest worden en die testrit en het fijn afstellen nog op de lijst stond. Het einde kwam in zicht. Het waren toch alweer 6 weken dat ze hier was, niet dat het hier niet leuk was, maar ze verlangde toch weer naar dat gewone autoleven ....

..... wordt vervolgd .....



B4B Motor stationair lopend:

Jouw baasje is, met of zonder Volvo, meer dan welkom op de sleuteldag in Geleen voor een nadere kennismaking!

Met vriendelijke groet,

Paul Franse

Dankjewel Paul,

Ik kom graag morgen naar de sleuteldag.

Gr. Daniël