Nieuwkomer met PV444

.... Onze rooie kreeg het druk vandaag, er stond een uitje op het programma. Maar eerst werden haar de nieuwste forumberichten voorgelezen, ze moest op de hoogte blijven nu ze een volwaardig lid van de Volvo Klassieker Vereniging was geworden ... Haar dag begon vandaag met een verrassing want net als in de krant, er waren altijd wel nieuwtjes en verhalen te lezen ... De echte verrassing kwam toen haar baas met een glimlach het bericht van Hans voorlas ... " ....Heeft je 444 nog door gehad dat haar achterreflectors naar buiten verplaatst zijn, of was ze zo blij met haar nieuwe NL schildje dat ze dat niet gemerkt heeft?.... " ....

Hé, nu ze dat hoorde werd haar opeens duidelijk waarom het vannacht zo gekriebeld had op de beide uiteinden van haar bumper. Die reflectoren zaten op een nieuwe plaats. En ja met zo'n klein binnenspiegeltje had ze het ook niet gezien.... een foto werd haar als bewijs getoond, en haar aanvankelijke argwaan verdween al snel, het zag er goed, nee zelfs beter uit. En natuurlijk dat mooie NL-plaatje ernaast .... haar motorkap zwol van trots ...

Nadat alle vloeistoffen gecontroleerd waren, een nieuw (Nood)veertje in haar linker wissertje gezet was, wat stofjes van haar rug gepoetst waren, wilde haar baas de motorkap net sluiten, toen zijn oog op iets viel ... Even de zaklantaarn erbij pakken want het was bijna niet te zien. Hing daar wat los .... hoorde daar aan de zijkant van die ontsteking/onderbreker niet iets vast te zitten. Geduldig hield onze Rooie haar motorkap open want ze was opeens heel alert, daar was iets en dat begreep ze meteen, het hoorde zo niet. Bijna volledig verborgen voor het oog, zag haar baas de vacuumleiding die normaal van de rechterzijde naar de onderzijkant van de carburateur liep, los hangen !! Deze dunne leiding die naar de vacuumbox van de verdeler loopt hoort wel vast te zitten, hij regelt het de verdraaiing van de onderbrekerplaat, zodat bij belasting de ontsteking later plaats vindt ...

Zou dit, kon dit, was dit wellicht een van de oorzaken waardoor ze, verdikkeme, zo matig liep, en bij het optrekken vaak moeizaam en sputterend op gang kwam. Je zou toch. Onze Rooie was nu uiterst opmerkzaam en voelde hoe haar baas een 12-sleutel pakte en daarmee die aansluiting vastdraaide. Onderwijl zei hij mopperend, verdorie dat ik dat niet eerder gezien heb, maar het was ook zo donker en dan hing dat losse slangetje ook nog eens helemaal uit het zicht ...
Enfin, de middagrit die op het programma stond, door het Limburgse Heuvelland zou uitsluitsel geven. Zich alvast voorbereidend zuchtte ze enkele malen diep door beide luchtfilters en verplaatste als een hardloper voor de wedstrijd, haar gewicht van de linker naar de rechterzijde, zo voelde ze nog of de banden goed opgepompt waren. Dat waren ze.

Het werd een uur of een en haar baas en zijn vrouw namen plaats, de tas erbij met spullen, flesje water, want ze wisten ondertussen dat er flink wat warmte door de scheur in de schakelpookhoes naar binnen kwam, maar ook die zou nog vervangen worden. Beetje choke kreeg ze en er werd gestart ... en nog eens gestart ... en nog wat langer ....
Hé dat duurde weer wat lang en ook eer ze redelijk soepel liep. Onze rooie nam zich voor, dat moet verbeteren!
Maar goed na de warmloopfase, leek ze toch soepeler te lopen en nam ze het gas mooier op dan voorheen .... Dus toch die losse slang ... alle probleempjes waren wel nog niet opgelost, maar een ervan kon haar in ieder geval niet meer dwars zitten. Nu kon ze genieten.

Dit stuk van Nederland had ze nog nooit gezien, was er nog nooit geweest, dus vandaar. Nou eerlijk is eerlijk, dat zag ze meteen, hier was het mooi, het zonnetje scheen lekker en de temperatuur was prima. Ook haar temperatuur bleef netjes in het groene bereik, de oliedruk was goed en de laadstroom in de lichte plus.
Alleen bij Kunrade, moesten ze een kwartiertje wachten, de wielrenners moesten voorbij, en schijnbaar, dat vond ze zo vreemd, had niemand die jongens gezegd dat ze bij mekaar moesten blijven fietsen, er reden een paar uitslovers voorop, toen .... effe wachten .... nog effe wachten ... kwam de grote groep, en net toen ze dacht, YES nu kunnen we, komen me daar nog een paar van die sloomsluipers aangereden, Ja zo kon onze Rooie het ook dacht ze.

Omdat haar baas bang was dat ze met opnieuw starten moeilijkheden zou kunnen hebben, liet hij haar motor lopen. Natuurlijk was het ook een beetje een test. Hoe hield ze zich. Haar temperatuur liep op maar hield zich netjes net tussen de 80-90 graden. Alleen begon haar motor wat onregelmatiger te lopen. En begon het toerental wat op en neer te gaan ... Ze was blij toen ze weer door mocht rijden, er werd nog wat (tegen) gesputterd maar dat was misschien de iets te warm geworden benzine die ze nu voor de bougies kreeg. Een kleine kilometer verderop liep ze alweer heel redelijk. Om helemaal strikt te zijn, een kort inhouden en sputtertje bij bepaalde toerentallen bleef. Maar dat zou wel beter worden ...

Nadat ze die beproeving, het zweet stond haar nu toch wel een beetje op de voorste bumper, had doorstaan, werd er over kleine maar o zo mooie binnenweggetjes richting Gulpen gereden. Een lange helling omlaag, haar trommelremmen mochten even goed doorwerken, en daar lag hun bestemming al ... een nieuwe IJsssalon, daar werd pauze gehouden, nou ja zij mocht pauzen, haar baas en zijn vrouw mochten natuurlijk van het ijs gaan proeven. Daar had zij toch geen behoefte aan.
Netjes werd ze in een ruim parkeervak gezet, de ramen gesloten en alles op slot gedaan. Dat was even geleden dat dat nodig was geweest. En raar gevoel ... ze werd alleen gelaten. Nu voelde ze zich toch wel een beetje nerveus om de krukas worden, al die mensen, het was vreselijk druk hier, toeristenseizoen in volle gang en dan nog al die auto's waar ze er een paar al heel aandachtig naar haar had zien kijken. Ze stond dan wel alleen, maar was het niet. Goh, van de 5 mensen die langsliepen waren er minsten 2 die echt goed keken, met elkaar over haar spraken of soms zelfs hun mobile telefoon (die kende ze ondertussen) uit hun zak haalden, als ze hem niet al in de hand hadden, en een of meerdere foto's maakten. Trots zwollen haar beide voor spatborden. Natuurlijk dacht ze: "..... doe niet zo mal, je mag gezien worden!"

Na een dik uur kwamen haar baas en diens vrouw terug, de tijd was omgevlogen want onze Rooie had gezellig met haar achterbuurman gekletst een jolige Italiaan, een witte Fiat, die over allerlei lekkere recepten en pasta gerechten had verteld en haar daarbij om de haverklap ..... "Bella Signora"... noemde.
Nadat ze eerst haar ramen opengezet hadden, om de warmte wat te laten verdwijnen werd ze gestart .... en zowaar, ze sloeg meteen aan, van opwinding knalde ze even verderop wel een keertje zachtjes, maar toch ... Dit was fijn, hier was ze voor gemaakt ... De terugrit verliep voorspoedig en er werd zelfs nog even bij Kerkrade een stukje over de autoweg gereden met bijna 100 kilometer per uur ... Met een grijns op haar grille en de wind over de motorkap, maar ook wel trots, gleed ze door het verkeer, voegde vloeiend in en ook weer uit, en weer op de binnenring van Parkstad legde ze de resterende kilometers rustig af, draaide haar woonwijk in en werd mooi midden in de garage geparkeerd. Oké er lekte wat olie en een druppeltje koelvloeistof na deze inspannende rit, bergop en af, maar ook dat zou verbeterd worden. Voor nu had ze een schouderklopje verdiend zei haar baas, en daar was ze heel blij om ....

..... wordt vervolgd ....

..... Onze Rooie ging bijna over de rooie ...

Klinkt raar ik weet het, maar zo voelde het zich aan, dit had ze nog nooit gezien, laat staan beleefd. Een heuse cinematographische film, of hoe je dat ook noemt, het leek wel het polygoon journaal dat als voorfilm vroeger altijd in de bioscopen werd gedraaid.... Ja als je het zo bekeek klopte het wel, ze was een beetje over de rooie en ontdaan ...

Haar baas had haar deze ochtend de op zondag gemaakte film laten zien, zomaar wat korte shots die ze tijdens de middagrit gemaakt hadden. Nou ademloos keek ze toe, en die mooie kleuren, nee heel anders als die eerste kleurenfilms uit de vijftiger jaren ... en ze zuchtte diep via haar luchtfilters ... en nog maar eens ... en van emotie druppelde er wat ruitensproeiervloeistof uit laar linker sproeiertje op de vers gepoetste lak ...

Nee dat moest ze nog eens opnieuw zien, alstublief en ja hoor de film werd nog eens voor haar herhaald .... Ze zag zichzelf !! En dan ook nog eens rijdend en ze hoorde hoe haar transmissie lichtjes huilde, het accelereren en remmen. Het bochtenwerk ... was ze altijd trots op geweest, haar auto-collega's in dienst benijden haar daar altijd om ... dat bochtenwerk was nog steeds elegant, whow! ... zie eens hoe mooi!
Niets mis mee, dacht ze blij ... en wat nog meer ... gretig zoog ze het in zich op, alsof het verse benzine was die naar de carburateurs liep. Prachtig. Blij ook dit eens meegemaakt te hebben, kon ze de rest van de dag, gemoedelijk nadenken over die rit, zo mooi dat ze het nooit meer zou vergeten, haar hele autoleven lang ...

..... wordt vervolgd .....

Aanvulling: 16 aug 2017 op Youtube gezet:


of als download via FileHosting:
www.filehosting.org/file/details/686927/13082017_Output.mov

Daniël,

Die link moest die ons naar het filmpje brengen. Ik ben reuze benieuwd nl.

Sorry René voor de omweg, maar via Filehosting kan men gratis zo grote files onbeperkt ter beschikking stellen.
Zo moet het dan:



Dus het wordt naar je emailadres gestuurd als link en dan kun je kijken ernaar.
Gr. Daniël

Aha, zal straks is kijken.

Heb het voor het gemak nu ook maar op Youtube gezet.
De videoresolutie kun jezelf kiezen, al naar gelang hoe snel je internetsnelheid toelaat.
Gr. Daniël

..... Vandaag werd onze rooie met de neus op de feiten gedrukt! Ze was niet metrisch ... of in ieder geval niet volledig.
Ze snapte er niets van, niet-metrisch en wel imperiaal .... en alhoewel dat laatste wel heel deftig klonk, wist ze er te weinig van om er ook maar een snars van te begrijpen. Geduldig legde haar baas uit, dat heeft te maken met maatvoering, op allerlei gebied, En alles wat een maat heeft wordt daar aan gerelateerd, en hij las haar de uitleg voor:

Het metriek stelsel is het meest voorkomende stelsel. Lengte wordt uitgedrukt in meters, gewicht in grammen, inhoud in liters. Van 1790 tot 1798 ontwierp een commissie van wis- en natuurkundigen het metrieke stelsel in opdracht van Franse revolutionaire regering. De meter was nog niet algemeen in gebruik en werd pas in 1820 verplicht in het koninkrijk der Nederlanden (toen nog; Nederland, België en Luxemburg). Tussen 1837 en 1874 volgde Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Hongarije. Pas in 1875 op de Internationale Diplomatieke Meter Conferentie werd het metriek stelsel algemeen aanvaard door een grote hoeveelheid landen. Tot 1958 sluiten grote landen als Japan, Rusland en China zich aan bij een wettelijk gebruik van het metriek stelsel.
Het verenigd koninkrijk verzetten zich tot in 1975 ook hier het stelsel werd in gevoerd. Zij het met protest en uitzonderingen; Australië, Ierland, Nieuw-Zeeland, Canada en Zuid-Afrika zijn nog in de overgangsfase.
De “standaardmeter” werd in 1799 gemaakt en ligt opgeslagen in Frankrijk. Aan deze meter worden alle meters ter wereld geijkt

Maar zei had een iets andere maatvoering, iets wat met de maten die in Groot-Brittanië en de Verenigde Staten te maken had, iets dat in de vijftiger jaren heel gebruikelijk was ... (ze zuchtte diep .... he,he ... niets aan de hand dus ...)

Ook hier de uitleg:

In de imperiaal en US stelsels worden lengtematen uitgedrukt in inches,yards, en miles, gewichten in ounces en ponds, inhoud in pints en gallons. Beide stelsel zijn gebaseerd op de maten die de Britten tot 19de eeuw gebruikten in het Verenigd Koninkrijk en haar (voormalige) kolonies. Omdat de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk in de 19de eeuw en later apart de maten per wet standaardiseerden verschillen ze van elkaar, de meeste lengte en gewichtsmaten verschillen weinig, maar de inhoudsmaten verschillen veel.

Ook in Nederland en België werd voor de invoering van het metrieke stelsel gebruik gemaakt van deze maateenheden. De Duim was een “Inch” en de Voet een “Foot”. De "mijlpaal", het “pondje kaas”, het “onsje meer” en natuurlijk die het "koude pintje” zijn herinneringen aan die tijd. Op dit moment zijn de Verenigde Staten, Liberia en Myanmar de enige landen die het Imperiaal of US stelsel als wettelijk hanteren. Topografische kaarten zijn in deze landen zijn ook uitgevoerd in mijlen en voeten. Afstanden en schaal verschillen dus met het Europese systeem.

In het Verenigd Koninkrijk is nog wel een wet die luidt dat bier uitsluitend geschonken mag worden in pints of ½ pints. Een Belgisch biercafé mocht hierdoor niet de originele (karakteristieke) glazen gebruiken.

En hier zat het hem, haar baas moest extra gereedschappen kopen, omdat ze andere bouten en moeren had dan normaal. Daar kwam het op neer.
Maar dat had hij vorige week al gedaan, via de computer, die naam kende ze al, net als het internet ... Moest wel nog maar eens goed uitgelegd worden maar snel ging het wel, want dat wist ze al, als de bel ging was het vaak een bezorger, die iets bracht.

Ingrijpender was het feit dat er in zijn oude gereedschapskist met geen mogelijkheid meer iets bij geduwd kon worden. Een nieuwe mooiere gereedschapswagen moest gekocht worden. Gereedschapswagen, WAGEN ... toch niet een andere auto, zo'n werkbusje ... nee hoor, zei haar baas en zei, wacht nu maar rustig af, komt goed.

Gespannen hoorde ze haar baas al vroeg vertrekken met zijn "gewone" auto, en ze vroeg zich af wat er nu weer zou gebeuren. Na een dik uur ging de poort open en kon ze door haar binnenspiegeltje net genoeg zien, om het hele gebeuren te kunnen volgen. De achterklep van die Fiat, waarmee ze het ondertussen goed kon vinden, werd geopend, en een enorme doos werd zichtbaar. Wat een joekel! Haar baas stond er zelf peinzend bij te kijken. Nou daar kon ze wel inkomen. Hoe wilde hij in Gods hemelsnaam zo'n grote doos in zijn eentje eruit krijgen en zo te zien was het ding nog loeizwaar ook, trouwens dat had die Fiat haar al toegefluisterd, die was blij verlost te worden van die last ...

Maar er werden doeken, planken en nog meer aangesleept en nieuwsgierig hield ze haar luchtfilters in ... Dat moest ze zien! De doeken werden strategisch op de bumper van de Fiat gelegd, de brede plank erop en zo ontstond een brede glijbaan .... AHA ... er ging haar een knipperlichtje branden ...
Al worstelend met de zware doos, al duwend en trekkend werd de doos langzaam richting glijbaan geduwd en ja hoor daar ging ie langzaam naar beneden. Met een diepe zucht zette haar baas hem overeind. Gedeeld trots was onze Rooie op dat moment toch ook wel een beetje, alsof ze het bijna zelf gedaan had, zo gespannen had ze het hele gebeuren gevolgd en inwendig hadden haar zuigers, mee geduwd ... .

De doos stond en goedkeurend bromde haar baas wat ... wat kon ze niet precies verstaan maar kwaad klonk het niet, dus was het goed. Nadat de doos die eromheen zat verwijderd was, moest de "wagen" op zijn kop gezet worden, en met een mat eronder lukte ook dat, maar zwaar was het wel, dat kon ze wel horen.
Vier mooie grote wielen werden eronder gezet, dat zag ze goed, en weer werd het geheel gedraaid. Dat lukte al beter en nu was het opeens heel gemakkelijk, en duwde hij de gereedschapswagen naar binnen en ging verder terwijl ze er nu goed zicht op had. Geïnteresseerd ging ze er nog maar eens goed voor geparkeerd staan.

Er werd een mooie handvat gemonteerd en opeens zag ze het goed, dat ding was ook nog eens mooi rood met donker metaal, bijna zo mooi rood als zij ook was. Heel tevreden met die keus, kon ze opgelucht ademhalen, niets andere wagen, het was voor gereedschappen, voor HAAR gereedschappen.
Die werden nu netjes ingeruimd en in twee aparte lades werden de niet-metrische (die term kende ze nu) sleutels en dopsleutels gelegd. Netjes naast elkaar, op grootte. En als kers op de motorkap werd hij, nadat alles ingeruimd was, naast onze rooie in de garage langs de muur gezet.
Nou dat was leuk, dat ze dit ook eens meegemaakt had. En alsof de werkplaatsgereedschapskist zowat van haar was, keek ze trots om zich heen, en dacht: "Ik word hier toch wel goed verzorgd ...."

..... Wordt vervolgd .....

..... Zweeds .... Zweeds ... ze had iets Zweeds gehoord, gisterenmiddag, nadat er een bezorger een nieuw klein pakje gebracht had. "Daar is de "Backlampa" had ze haar baas toch duidelijk horen zeggen, toen hij een klein pakje met allerlei stickers erop, op zijn nieuwe gereedschapswagen zette, en weer naar binnen liep, haar alleen latend. Hé dat was nou niet leuk, want ze was o zo nieuwsgierig geworden ... Gespannen draaide ze haar zoeklamp zoveel mogelijk naar rechts, stelde de fresnellens wat bij en zowaar het werkte een beetje, moeizaam en natuurlijk ook niet meer zo goed als vroeger, bekend met het Zweeds, las ze: "Säkerhetsdeklaration" ... en van alles waar uit bleek dat er niets gevaarlijks in zat en daarvoor tekende de afzender, die trouwens wel een mooi handschrift had, met zijn naam: Thomas Lydell ... die kende ze edoch niet ... wat natuurlijk logisch was, ze was al zo lang weg uit Zweden ......

Met weemoed, moest ze opeens aan haar eerste autolevens-uren denken, eerst het lopen op de motor proefstand en daarna, nadat ze de fabriek verlaten had, de toen verplichte 20 kilometer lange testrit moest maken met een strenge eindcontroleur. De verse benzine, de nieuwe olie en koelvloeistof, als ze zich concentreerde, proefde ze het nog ... ja zo'n eerste keer .... dat was met alles zo. "Där går vi ...." ... Daar gaan we dan, zei hij en haar gaspedaal werd toen voor de eerste keer diep ingetrapt ... En geloof het maar gerust, zo'n Zweedse eindcontrole was geen sinecure, alles maar dan ook alles moest ze laten zien, en dat allemaal voor de allereerste keer, het leek wel een examen, wat het natuurlijk ook wel een beetje was. Want de eindconclusie was goed of niet goed, en bij het eerste kreeg je een groen briefje op je voorruit geplakt, in het tweede geval was je gezakt en moest terug om alles in orde te laten maken ... Gelukkig was bij haar alles in orde en werd ze doorverwezen naar de uitlevering afdeling, waarna zij en haar broers en zussen met de vrachtauto, de trein of zelfs met de boot, verder getransporteerd werden. Gelukkig niet met de boot, want ze was bang zeeziek te worden, die verhalen had ze al gehoord ... En dan moest je maar afwachten waar je terecht kwam en hoe lang je op die plaats nog moest wachten eer je aan de slag mocht gaan als ... "de nieuwe auto van..." ...

Uit de gegevens van de Zweedse archieven bleek zij, voordat ze in Nederland aan het werk gezet werd, eerst nog een tijdje in het Belgische Haag, gestaan te hebben, een soort overslag plaats van Volvo voor de Benelux. Veel wist ze daar niet meer van, men had haar accu los gekoppeld, om die tegen leeglopen te beschermen. En alhoewel ze in juni 1952 gemaakt was werd er op haar kenteken als eerste toelating 30 juni 1952, maar als inschrijving in Nederland 13 januari 1953, opgetekend ... Och dat maakte haar ook niets uit, haar leeftijd was geen geheim, ze was er best wel trots op .... zo bleef ze nog even door mijmeren ....

Maar terug naar dat pakje, dacht ze op eens, ze zag ook een blauwe sticker met "Prioritaire en daaronder 1:a-klassbrev" staan ... wat zoveel betekende als "Prioriteit 1: eerste klasse brief". Zou het dan toch zijn wat ze dacht gehoord te hebben, zou het werkelijk. Dat miste ze namelijk nog, een echte achteruitrijlamp. Vroeger had ze er een gehad, maar die was ten prooi gevallen aan roest en een paar keer gebutst te worden tegen die rotte lage paaltjes, die achter het wachtkantoor, steeds weer voor ergernis zorgden ... je zag die rot dingen niet en meer dan eens reed een agent snel terug, te snel en ... peng ... raak.
Dat kon haast niet anders, maar nu hoopte ze toch dat het niet zo'n plastic Hellaatje was, dat was niet origineel ...

De volgende ochtend werd haar nieuwsgierigheid gerustgesteld, want ze zag uit die doos, een nog wat kleiner doosje komen en daarop stond duidelijk, op het etiket:
"Backlampa - Reverse Light" ... "279251" ... "Ja, heel duidelijk, origineel" ... of zoals men zei, in het Zweeds: "Ja, häl klart, orginal"
Nadat ze weer tevergeefse pogingen deed om iets van het werken aan haar achterbumper, te zien, dat lukte nog steeds niet, voelde ze wel, er werd gemeten, geboord en geschroefd en na een uurtje zat de lamp er mooi op, was de kabel door een rubber afdichting geschoven en zowaar haar NL-plaatje was van links naar rechts verhuisd. Want op die linker plaats moest de achteruitrijlamp staan. Uit de tevreden geluiden, maakte ze op, dat het zo goed was en wederom was ze een stapje verder gekomen, bijna zo origineel als toen ze voor het eerst uit die Zweedse fabriek in Göteborg, kwam gereden ...

..... wordt vervolgd .....



... Scan uit de originele brochure van de vijftiger jaren ...

..... onze Rooie schaamde zich ....
Waarom, zullen jullie vragen, maar laat ik eerst het hele verhaal vertellen.

Vanmiddag werd een reuze leuke tour gemaakt, het starten ging welliswaar niet geweldig, maar daarna, toen de motor wat warmer werd, ging het best wel redelijk. Gezellig binnendoor werd van Landgraaf naar Sittard gereden, en daar aangekomen werden mijn baas en zijn vrouw hartelijk door vrienden welkom geheten. Uiteraard werd onze Rooie weer uitvoerig bewonderd, iets waar ze nog steeds aan moest wennen. Na een uurtje werd de terugweg aanvaard en ze startte meteen en liep regelmatig. Mooi! Uit het gesprek maakte ze op dat het heel gezellig was geweest en voor herhaling vatbaar.

Ze reden gemoedelijk in de zon over de limburgse wegen, kwamen na een half uurtje terug, maar eerst werd de tank nog gevuld, en dat viel reuze mee, 14 liter en rond de 150 km gereden. Niet slecht, dacht onze Rooie. Lekker was die Premium benzine in ieder geval wel. Nadat haar baas binnen was gaan betalen, wilde de motor opeens bijna niet starten, de baas moest echt alle zeilen bijzetten en zelfs de Optima accu moest behoorlijk zijn best doen. En toen ze eindelijk liep, moest veel gas gegeven worden ... het schaamrood steeg onze Rooie naar de zijportieren ... Verdikkeme !!

Maar het kwam nog erger, als ze er nu over vertelde, werd het haar nog akelig rondom de cardanas. Ze waren bijna thuis, nog 50 meter te gaan en een korte stilstand van 5 seconden ivm de automatische garagepoort ... en het onheil was geschied. Ze werd ineens incontinent ... een beter woord was er niet voor, er stroomde behoorlijk veel olie onder haar motor uit. Bah ... wat een rot moment. Ook dat nog !!

Vlug legden haar baas en zijn vrouw, geschrokken, veel kranten onder haar motor waar de olie zich verzamelde .... wat een troep. Onze Rooie was het liefste ergens weggekropen, maar daar was ze toch te groot voor ...
Haar baas moest meteen aktie ondernemen, hij had gelukkig nog een fles olieverwijderaar uit zijn motorfiets jaren, maar op de oprit en de straat was dat onbegonnen werk. De hogedrukreiniger werd uitgehaald en een grote fles foamzeep erop aangesloten, daarmee de oprit en de straat waar het oliespoor liep, driemaal ingespoten. En tot slot weggepoetst.

Nee dat was niet leuk. Ondertussen zocht haar baas, nadat hij klaar was naar het euvel, en ja hoor, de leiding die onderin de oliefilter ging was gewoon afgebroken. Er zat nog een reststukje koperbuis in de knelkoppeling, maar alle olie was dus uit het filter en een deel uit de leiding gelopen. Dat was de oorzaak. Zo'n knelkoppeling was niet te hergebruiken, dat had haar baas al snel in de gaten, dus daar werd morgen meteen een vervanging voor gezocht. Het interessante aan het geheel was, de koperen leiding werd ter plaatse omgeven door diverse andere leidingen, en zat sowieso al op een moeilijk bereikbare plaats .... dus friemelwerk ....

..... Onze Rooie schaamde zich .....

..... wordt vervolgd .....

..... Nog nadruppelend stond onze Rooie vannacht schuldbewust boven haar met olie doordrenkte kranten ... Nee daar was ze helemaal niet blij mee, eerst was het gisteren zo'n leuke dag, 's ochtends had ze nog die mooie achteruitrijlamp gekregen, 's middags dat leuke ritje naar Sittard en terug, gemaakt, nog effe langs gegaan bij het tankstation, een goede slok gekregen en dan dat ... Ze kon er niet over uit. Dat haar dat nu moest overkomen.

Haar baas was er natuurlijk ook niet blij mee geweest, eerst lekker rijden en dan op de valreep dat. Maar gelukkig dat het op de valreep was, anders was haar motor misschien wel drooggelopen en dan had ze misschien naar de Intensive care gemoeten, motorstilstand, levensgevaarlijk voor een auto, zeker voor oudere ... de koelvloeistof brak haar, bij de gedachte alleen al, uit de poriën ... Maar goed ze was machteloos.
Gelijk 's ochtends al werd er actie ondernomen, de knelfittingen die haar baas eerst meekreeg waren niet goed, te klein, maar 4,75 mm ... hij moest dus toch grotere hebben, 6 tot 6,2 mm dat kon hij niet zo precies meten. En dat verdomde koperen buisje zat op een aller ongelukkige plaats, hij zag niets en daarbij helpen kon ze ook niet, maar nadat uiteindelijk bij een Hydroliek bedrijf de knelbusjes gevonden waren 4 stuks voor 1€, kon het echte werk beginnen, ware het niet dat het allerlaatste stukje van het buisje een vervelend knikje had, en nog meer inkorten kon bijna niet meer.

Ze voelde meer dan een uur het voorzichtig bewerken, vijlen en buigen in haar binnenste, een raar gevoel, maar ze had het er graag voor over, ze vermande zich, en hield dapper vol. Zo ook haar baas ... en uiteindelijk, met de hulp van een spiegeltje en wat creatief gebruik van de diverse gereedschappen, lukte het toch. Ze werd, om de boel te testen, gestart .... en zie daar één draai aan de sleutel en een beetje choke, en ze liep meteen.
Oliedruk en de omgeving rondom de oliefilter werden nauwlettend in de gaten gehouden, en alles bleef droog! ... Ze was weer droog! Niet meer incon ... ah bah, dat vervelende woord niet meer gebruiken. Toen na een klein kwartiertje alles ook na wat gasgeven, droog bleef, werd haar motor uitgezet ... Hé, gelukkig, dacht ze en hoopte dat dat zo zou blijven, als ze zondag die grote rit ging maken ....

..... wordt vervolgd .....

www.filehosting.org/file/details/689003/...08-25%2016.24.07.mp4