Nieuwkomer met PV444

..... Gelukkig er kwamen wat opklaringen. Opeens brak afgelopen zaterdag de zon door en resoluut werd ze gestart ... Dat was leuk en waar ging de rit naartoe, maar nee dat verklapte haar baasje niet meteen, want hij reed met een omweg ernaartoe. Dus moest onze Rooie enerzijds geduldig blijven, anderzijds begon haar ingebouwde speurzin op volle toeren te werken ... Eerst reden ze naar de Molenberg ... dus naar Heerlen ... maar ja vanuit Heerlen kon je alle kanten uit. Maar toen ze richting zuidwest, de autoweg opreden, dacht onze Rooie het te weten. Dat wordt natuurlijk Maastricht. Maar niets was minder waar, want bij de afslag Valkenburg wist ze, ik ben op de verkeerde band gezet, er werd voor de afrit gekozen en door Valkenburg gereden, wat trouwens best een leuk stukje was, hier keken de toeristen altijd zo geïnteresseerd vanaf hun terraszitjes naar haar, dat vond ze ondertussen best leuk.



De Cauberg moest ze, noodgedwongen langzaamrijdend, in de tweede versnelling, beklimmen, want er zat een Duitse Opeltoerist voor haar en die jongen kon maar niet besluiten waar hij naartoe moest, maar goed ook in de twee kwam ze prima de steile berg op, waarna ze hem snel passeerde nadat hij naar het Casino afsloeg, misschien was hij wel een gokker, bedacht ze, die zou wel een Opeltje willen opgooien ... Enfin, rechtdoor en Berg en Terblijt kwam in zicht, waarna ze alsnog dacht: Dus Maastricht, maar nee het einddoel was Meerssen en ze zouden misschien Duu wel gaan opzoeken, realiseerde ze zich opeens ... Leuk!! En inderdaad, dat deden ze maar Duu was er niet, zijn baasje had hem naar de stalling teruggebracht en was met een andere oude auto bezig.
Ze werd aan de overkant geparkeerd en kon jammer genoeg niets meer meekrijgen van het bezoek, dat trouwens wel heel gezellig scheen te zijn verlopen.

Tussentijds werd ze nog een paar maal gefotografeerd, want tegenwoordig had iedereen een ZwartFoon of hoe die dingen heetten, en daar kon men schijnbaar heel gemakkelijk foto's mee maken. En dat deed men dan ook. En opmerkelijk, maar er was een klein jongetje die iets in het Aziatisch aan zijn moeder vroeg en naar onze Rooie wees, en het toen schijnbaar aan haar zelf vroeg, maar toen stond onze Rooie even met de grille vol bouten, dat kon ze bij de best wil van de wereld niet verstaan ... "Mama, mobil tua macam apa itu?" ... en toen zijn moeder antwoordde, luisterde onze Rooie geconcentreerd maar ook gefascineerd toe, het leek wel zingen zo melodieus klonk het, maar begrijpen, ho maar! ... "Itu Volvo yang sangat tua, anakku ..." en daar moest ze het maar mee doen, alhoewel ... VOLVO .... had ze verstaan ... en toen het jongetje met haar op de foto wilde, draaide ze haar zijkant extra goed naar hem toe, dat zou zo een mooiere foto opleveren. "Service van de zaak" bedacht ze en lachte stilletjes om haar eigen grapje.
Tegen de avond, het werd alweer langzaam donker reden ze weg en ze begreep dat er al afspraken gemaakt waren, dus reed ze met haar H4's, voluit brandend, opgewekt naar huis.



De zondag en maandag waren niet zo mooi, maar hier in het zuiden was het dinsdagmiddag opmerkelijk mooi en ook zonnig, dus werd er weer wat gereden, dit keer een willekeurig rondje van zo'n 80 km, de raampjes zelfs iets open, schijnbaar had haar baasje behoefte aan wat frisse lucht. Onderweg werd er in Epen gestopt bij het mooi gelegen restaurant Buitenlust, met hooggelegen terras, waar ze prominent beneden op de parkeerplaats werd gezet. En wat toen gebeurde, daar begon ze steeds meer aan te wennen, maar zeker ook leuker te vinden. Niet alleen de mensen, die eerst alleen van het landschap en het uitzicht genoten, met de zon op hun gezicht, keken aandachtiger haar kant uit, ook de auto's om haar heen, want geloof het of niet er stonden toch zo'n 12 auto's en een groene DAF legertruck met een L erop, geparkeerd. Nou dit keer was ze meteen het middelpunt van de belangstelling. Boven vroegen de mensen van alles aan haar baasje, maar hier beneden, begon een Belgische Audi A3, met een licht frans accent en een Nederlandse Ford Fiesta, door mekaar te praten tegen haar. Ze wilden van alles weten en vroegen haar de klapraampjes van het hoofd, want zo'n auto kenden ze helemaal niet, ook nooit op school over geleerd, schijnbaar.





Dus bereidwillig gaf ze opnieuw uitleg, welk merk en type auto ze was en van welk bouwjaar ze was, en wat ze allemaal had mee gemaakt. De verblufte blik op hun motorkappen was best grappig om te zien. De Les-DAF YAD-4442 die met zijn grote lompe lijf vlakbij geparkeerd stond en ook al heel wat jaartjes ervaring had, schudde op zijn terreinbanden van het lachen, toen een jonge Hyundai i10, zo'n klein kistje, verlegen vroeg, of ze ook al elektrisch kon rijden ... "Hahaha, das een goeie mop!" .. bromde zijn 6 cilinder diesel en zijn grotere 4-persoons Lescabine, schudde mee. Het was me een reus vergeleken met het kleine Hyundaitje, die beduusd omhoog keek naar die grote groene legerauto, met zijn gewicht van meer dan 7600kg en 180pk.
"Nou ik zal je vertellen ik ben van 1990 en een van de eerste van mijn type geleverd aan de landmacht, maar deze Volvo is nog wel wat ouder en toen zag je bijna nooit elektrische auto's ... alhoewel er in het begin van de vorige eeuw zo rond 1900-1930 best wel wat rond gereden hebben ... maar de benzine en dieselmotor uiteindelijk zegenvierden. Je kon er verder mee komen en ze waren gemakkelijker te tanken dan dat je toentertijd accu's kon opladen. En toen vertelde hij iets, dat onze Rooie ook nooit geweten had, over de uitvinding van de startmotor ...



De uitvinding van de elektrische startmotor in 1912 veranderde veel. Met een slinger was het moeilijk en gevaarlijk om een benzinemotor te starten, maar de nieuwe startmotor vereiste slechts een druk op een knop. En voor vrouwen werd het nu ook gemakkelijker om ermee te rijden .... Goh dat had zelfs zij nooit geweten. En meteen maakte ze van de gelegenheid gebruik om ook eens iets meer over die grote Leger Lesauto te weten te komen. En ja hoor, bereidwillig vertelde hij haar dat hij in Oirschot was gestationeerd en dat hij van het Opleidings- en Trainingscentrum Rijden (OTCRij) was die gaven rijopleidingen, bergingsopleidingen en bijscholingen. Militairen leren er voertuigen besturen, bedienen en onderhouden. Zowel wielvoertuigen, als lichte rupsvoertuigen en (grondverzet)machines. En onze Rooie vertelde dat ze vroeger ook in overheidsdienst was geweest, en dat schepte natuurlijk meteen een band ... ambtenaren onder elkaar.



Nadat haar baasje zijn kopje koffie rustig opgedronken had, reden ze weer gezellig via een flinke omweg naar huis en zowaar de zonnebril was nodig geweest en haar zonneklep was meermaals naar beneden geklapt .... Mooi zo, dacht onze Rooie ... Als dat zo doorgaat ben ik straks in staat rondleidingen door Zuid-Limburg te geven als er toertochten gemaakt worden, en in gedachten sloeg ze alle nieuwe weggetjes en straten die ze vandaag gereden had op, om ze later weer te kunnen gebruiken ...

..... wordt vervolgd .....

... iets leuks ... ze had weer iets heel leuks meegemaakt. Onze Rooie kon haar opwinding en emoties maar moeilijk de baas. Zelfs met de 123, kostte het haar moeite om de bougievonken niet af en toe over te laten slaan... Sta je daar jaren te verstoffen en nu laten ze je keer op keer allerlei leuke dingen doen en ritten maken. Maar eerst het hele verhaal, want zij had het even zwaar, zo emotioneel was ze lange tijd, zeg maar bijna nooit, geweest ...



In de late namiddag, kwam haar baasje met een rol witte linten, en die werden op maat geknipt ... en aan haar antenne bevestigd, wat ze al raar vond ... maar het kwart-inch moertje viel nog steeds niet. De bloemetjes werden extra geschikt op het dashboard, de achterbank vrijgemaakt, alle matten goed gelegd en alles nog eens, met een kritische blijk gecontroleerd. Gefascineerd bleef ze opletten en nadat olie, water, banden en de gebruikelijke zaken gecontroleerd waren, werd ze gestart en reed ze, samen met haar baasje en diens vrouw, die er ook piekfijn uitzag, samen naar een huis in de buurt. Daar was ze weliswaar nog nooit geweest, maar ze merkte wel dat het geen onbekend terrein was, want ze werd rustig maar doelbewust over de vele verkeersdrempels gereden, die er in die straat lagen, tot voor het huis, op de oprit geparkeerd. Die drempels waren zeker in de aanbieding, twee voor de prijs van een, dacht ze nog .... Pfffff ...



Nog steeds was ze wat verward, hier stond iets anders te gebeuren, dat voelde ze in haar bovenste radiatorslangen want die borrelden opgewonden een beetje, en dat gekriebel van die linten was ook al net zo vreemd ... Er werd aangebeld, en ze hoorde: ... "PROFICIAT, met jullie 40ste Huwelijksdag !! ..." en toen gingen bij haar alle dashboardlichtjes branden ... en meteen kreeg ze het heel warm rond het motorblok, van emotie ... ze was de BRUIDSAUTO vandaag !! En al snel wist ze ook dat dat de schoonzus en zwager van haar baasje waren, die lachend naar buiten kwamen en blij verrast waren dat ze op een zo leuke manier opgehaald werden. Onze Rooie's Katterug zwol van trots en ze maakte zich zo breed en geriefelijk als maar mogelijk was ...



Het Bruidspaar nam achterin plaats en ze zeiden meteen: "Hier zit je best lekker en ruim, hadden we niet gedacht ..." ... haaaha zie je wel dacht onze Rooie, ik ben dan wel 65 jaar oud, maar qua kwaliteit en afwerking was ik toen al een van de betere auto's, OZO! En trots maakte ze een elegante draai achteruit en ze reden langzaam, weer opnieuw over die vermaledijde verkeersdrempels, waarvan er verschillende beslist niet conform de voorschriften waren, onze Rooie maakte daar een notitie van, daar zou ze werk van maken ... Maar goed, rustig en door haar voortreffelijke spiraalveren gleden ze er best lekker overheen, en toen die zwager daar ook nog iets lovends over zei, kon haar dag niet meer kapot.

Ze voelde de linten wapperen, en eigenlijk was dat best een leuk gezicht, schijnbaar ook voor de mensen die ze passeerden, want verschillenden keken en begrepen schijnbaar meteen, dat daar iets bijzonders voorbij kwam. Een rustig ritje van 15 minuten bracht hun bij het restaurant dat gereserveerd was, en onze Rooie, werd royaal en met haar neus richting restaurant geparkeerd, want ze waren een van de eersten. Hoera, dacht ze ik kan door dat raam naar binnen kijken en zo alles volgen. En dat was extra leuk.
De andere gasten stroomden toe, en toen er nog twee nieuwere Volvo's naast haar geparkeerd werden, kon de dag helemaal niet meer stuk. Het was bijna een Familiereünie en gezellig dat het daar op die parkeerplaats werd, want net als bij de mensen werd ook hier gevierd!



Omdat onze Rooie de enige was wiens neus in de goede richting geparkeerd stond, was zij degene die de anderen vertelde wanneer en wat er gebeurde. Alle gangen die geserveerd werden, beschreef ze uitgebreid en zo plastisch, dat de Peugeot die verderop stond, het water in de radiator liep, hij als Fransman, was sowieso al heel culinair ingesteld, vandaar.
En de Puncto, die als Italiaan, natuurlijk meteen de uitleg van de Rooie, nog eens verder aanvulde, was helemaal in zijn nopjes, want bij dit Italiaanse restaurant, kende hij natuurlijk zijn pappenheimers precies, en toen onze Rooie zei dat er een Risotto met garnalen op tafel kwam, begon hij hun meteen het hele recept te geven ...



..... Laat die garnalen ontdooien. Breng de bouillon aan de kook en houd hem tegen de kook aan. Snipper de sjalot fijn en snijd de tomaten in stukjes. Verhit de olie in een ruime hapjespan en fruit hierin de sjalot 2 min. Voeg de rijst toe en bak de korrels al roerend 1 min. mee. Voeg de gedroogde tomaten toe en breng op smaak met peper. Schenk de wijn in de pan en breng alles al roerend aan de kook. Laat alles zachtjes koken tot de wijn door de rijst is opgenomen. Voeg een soepopscheplepel bouillon toe en laat de rijst weer zachtjes koken tot het vocht is opgenomen. Roer af en toe. Herhaal dit toevoegen van de bouillon tot alle bouillon gebruikt is. Dit duurt circa. 20 min. Neem de pan van het vuur. Laat de risotto afgedekt nog 4 min. staan.
Snijd ondertussen de bosui in ringetjes. Verhit de olie in een koekenpan en roerbak de garnalen met de bosui in circa. 4 min. gaar. Breng op smaak met peper en zout. Verdeel de risotto over diepe, warme borden en schep de garnalen erop ...

Zelfs de Peugeot was verbluft, het water dat hem al in zijn radiator liep, liep er via de overloop uit ...
Enfin, de avond verliep heel gezellig, zowel binnen als buiten op de parkeerplaats ... en alhoewel het al lang donker was, zagen ze door het schijnsel van de ramen nog genoeg.
De rit naar huis verliep prima en wederom kon ze haar felle koplampen waarderen. Ook vanuit het oog van verkeersveiligheid, waar onze Rooie altijd heel strikt in was.
In haar garage stond ze nog een uurtje de avond te overdenken, want meteen gaan slapen kon nu niet, zo opgewonden was ze nog. En bedacht ... wat voor verrassingen staan me nog te wachten en met die gedachte sluimerde ze langzaam in, want eigenlijk was ze best moe, na zo'n enerverende dag ....

..... wordt vervolgd .....

... Hoeveel andere oude auto's zouden er nu een echte winterslaap houden? ... Dat vroeg onze Rooie zich af. Volgens de cijfers zouden er een kleine honderdduizend geregistreerd staan, waarvan er natuurlijk niet allen zo oud waren. En wie weet waren er wel velen die nooit meer de weg op kwamen, hun verdere leven in schuren, garages of in het museum stonden te staan ... Over dat soort dingen dacht ze soms na, maar vanmiddag niet, het was al de hele ochtend een mooi zonnig weertje, dus werd ze gestart, duurde weer eventjes eer de benzine in de carburateur aangekomen was, maar toen ging ze dan ook op pad.

Ook nu was het wegdek lekker droog, het zout van de laatste strooiwagens, weggespoeld door de regen van enkele dagen geleden en alleen op de binnenweggetjes begonnen de boeren met hun grote tractoren en modderwielen, de boel weer te vervuilen. Niet dat ze er niet tegen kon, maar ze hield haar bandjes en onderlijf liever netjes en probeerde elegant om de modderkluiten heen te manoeuvreren. Wat wonderwel lukte, daarnaast werd er natuurlijk niet hard gereden dus tijd genoeg om te reageren ... maar dat vond een Duitse 911 die opeens achter haar opdook, schijnbaar maar niets. Nu begreep ze dat wel, als ze je als sportauto bouwen en je vervolgens maar heel langzaam laten rijden, nee dat zou ze misschien ook niet leuk vinden, maar die snelle jongen moest wel begrijpen dat hij hier niet de rally van Monte Carlo reed, dus onze Rooie, hield band-bij-stuk en vervolgde stoïcijns haar weg met dezelfde, veilige snelheid, zwierig maar veilig door de bochten, rijdend ... de 911 werd allengs ongeduldiger en ter hoogte van de Terpoorterweg in Epen, waar een kort recht stukkie was, zag hij eindelijk zijn kans schoon en gaf volgas en spurtte erlangs, waarbij de modder van zijn linkerachterband omhoog spoot, want hij raakte de linkerberm eventjes. Onze Rooie hield meteen in, zo'n Duitse gek liet ze met plezier voorbij! Maar gelukkig het ging goed en met een kort zwenkje van zijn Porsche-kontje stuurde de sportauto scherp naar rechts en ging met brullende motor de bocht naar rechts in en vervolgens de helling op ...



... Die zien we nooit meer terug ... dacht onze Rooie nog en ging met rustige snelheid door dezelfde bocht ... langs de Wingerbergerhoeve, de "Camerig" omhoog, een mooie weg die verder langs de Camping de Rozenhof, waar zowaar al caravans en campers stonden, naar het Restaurant Buitenlust, hé !! Dat had ze al gedacht, hier was ze al geweest en nadat ze met een fraaie bocht rustig de parkeerplaats opreden werd ze geparkeerd ... naast ... Juist! de 911. En dit keer zag ze het goed het was een 911 Turbo GT3, die daar nog stond uit te hijgen ... hahaha goed zo, daar is ie dus niets mee opgeschoten, die felle inhaalmanoeuvre van zojuist.
En terwijl haar baasje en diens vrouw naar boven liepen en koffie gingen drinken, wilde ze toch wel eens weten wat hem bezielde, zo gevaarlijk te rijden. Het was een Duitser, dus begon ze in haar beste Duits eerst eens wat algemeens te vragen: "Hallo, wo kommen See heer?" ... en de 911 nog altijd aan het tikken en steunen van de afkoelende turbo's ... "Aus Stuttgart, kreis Baden-Württemberg ..." Nou dat was een flink stuk "Das is nicht neben die Tuur ..." "Und Sie zind auf die Feerien hier?" ... en zo ontknoopte zich toch nog een interessant gesprek, want de 911 was inderdaad op vakantie hier en al die mooie bochtjes en hellinkjes ... ja ze had gelijk, soms moest hij dat niet doen, maar ja hij kon het niet laten, dan werden de Turbo's weer ingeschakeld en vraten zijn brede achterwielen zich vast in het asfalt en moest hij er voorbij. Het zat nou eenmaal in zijn computer geprogrammeerd. Wat onze Rooie wel begreep, maar toch niet goed kon keuren, dus moest ze hem er toch nog eventjes fijntjes op wijzen dat dit soort rijgedrag, de anderen en zichzelf in gevaar brengend, "Absolut nicht durch die Beugel kon ..." En de manier waarop ze het zei, deed de 911 toch wel een beetje inbinden, hij verontschuldigde zich zelfs een beetje ...





"Und Sie geniezen zo fiel weniger fon die schoene Landschaft ..." verzekerde onze Rooie hem en eigenlijk vond hij, dat ze gelijk had, want een sportieve auto was hij wel. "Sie haben völlig Recht, meine Genädige" en daarmee was haar dag meer dan goed. Ze had geen bon hoeven uit te schrijven, kon ze trouwens ook niet meer ... en ze had op een goede manier deze weggebruiker op zijn verantwoordelijkheden gewezen. Verkeerseducatie noemden ze dat met een geleerd woord. Maar laat dat maar aan onze Rooie over, dat kon ze wel ... en met een glimlach op haar grille nam ze afscheid van de Duitser en reed vervolgens rustig en elegant verder, genietend van dit mooie tourtje ....

..... wordt vervolgd .....

... Nu hoopte onze Rooie maar, dat al die andere Volvo's niet al te jaloers op haar zouden worden. Want, ze mocht hedenmiddag alweer eruit! Geweldig!
Maar dat starten wilde niet al te best lukken, ook dit keer, moest er gestart en meer dan weer minder gechoked worden. Nee daar moest definitief iets aan gebeuren, het leek wel of ze teveel choke kreeg, ook al stond de choke uit ... enfin, daar hadden ze echt deskundige hulp bij nodig ... maar toen ze eenmaal liep, nog even een paar keer "Peng! ... Peng!" ... dus een te rijk mengsel? ... toen liep ze goed en het ging als een speer. Hoe warmer het haar om het motorblok werd des te soepeler liep haar B4B en ging ook het schakelen lekker soepel ... Mmmmm ... vreemd ...

Maar om het vandaag kort te houden, ze had weer een mooie tocht door het Limburgse landschap gemaakt. Jammer dat er niet meer Volvo's bij waren, want het was heel gezellig geweest. Als troost werd ze wel kilometers lang trouw door een oudere BMW sportwagen gevolgd, die jongen kende schijnbaar de weg niet al te goed, maar dat was geen probleem, want hij hield zich heel netjes aan de verkeersregels! Onze Rooie wees hem de weg en zo verliep ook de verdere rit heel gezellig. Bij de tussenstop, de zon scheen volop, stond ze prominent te glanzen in de warme zon. En ook hier aan nieuwsgierigheid geen gebrek. Haar baasje moest keer op keer vragen beantwoorden, maar ook onze Rooie had het er maar druk mee. Ze begon er nu zo aan te wennen dat ze al bijna kon voorspellen, met wat voor vragen de andere, veel nieuwere auto's zo op de proppen kwamen, en toch bleef ze het leuk vinden.

En als toetje op de motorkap, er was vandaag een speciaal filmpje gemaakt, ze stond er dit keer zelf duidelijk rijdend op!






Waar ze zich nog meer op verheugde, misschien dat ze einde van deze week de auto van Rob te zien en te spreken kreeg ... ze had haar baasje horen vertellen over die speciale Volvo, over alle transplantaties en operaties en transformaties die die arme meid, allemaal had moeten ondergaan, om maar te zwijgen over een paar heel vervelende maar noodzakelijke plastisch chirurgische ingrepen ... en die bijna klaar was, en aan de verhalen te horen moest dat wat heel speciaals worden, die kwam terug van de spuiterij en dan zou haar baas, Rob, want het was een zij, haar verder af kunnen bouwen. En haar naam wist ze ook al, ze had gehoord hoe er over Kaabri-Joo gesproken werd ... nu kende ze wel Tante Jo, daar gingen de agenten vroeger altijd koffie drinken ... "... kom we gaan even bij Tante Jo langs ..." werd er dan gezegd, maar of dat familie was betwijfelde ze toch ...

Maar zeker en vast, Kaabri-Joo was een mooie naam, en ze kon niet wachten om haar te zien en te spreken ...

..... wordt vervolgd .....

..... Wat een lekker zonnetje vandaag, en alhoewel het aardig kouder werd, onze Rooie genoot er van. Ze wist het, vandaag zou ze met haar baasje en Twan, die ze gingen oppikken in Meerssen, Kaabri-Joo gaan ophalen. Die had haar laatste schoonheidsbehandeling bij de autospuiterij gekregen en onze Rooie was heel benieuwd welke teint ze gekregen had! Rond een uur reden ze weg in Landgraaf en reden rustig binnendoor naar Meerssen, daar stond Twan al klaar en werd er via Maastricht en enkele binnenweggetjes naar het ophaalpunt gereden. Ondertussen genoot onze Rooie van de rit en hoorde met belangstelling naar de technische uiteenzettingen die Twan over allerlei zaken wist te vertellen. Of het nu over de instellingen van een dubbele carburateur, of over het vergroten van het caster ging om het rechtuit rijden te verbeteren ... onze Rooie begreep het eerst niet want ze verstond Kadaster en was enkele minuten in opperste verwarring, wat het Kadaster het haar lichte zijwind gevoeligheid te maken had ... want het waaide wel stevig. Maar och, zo met normale snelheden had haar baasje er geen moeite mee, hij was motorrijden met stevige wind gewend, en daarbij kreeg je ook weleens een flink duwtje van de zijkant ... rustig opvangen en terugsturen ...

Enige tijd later werd ze aan de zijkant van een loods geparkeerd, en tuurlijk, verdikkeme, ze zag niets als bakstenen .... en terwijl de mannen naar binnen gingen, kon ze niets anders doen dan af wachten. En ja hoor een half uurtje later hoorde ze een grote poort open gaan en door haar zoeklamp te draaien, kon ze toch al een glimp opvangen van Kaabri-Joo ... WHOW ... die was mooi geworden, zelfs zo zonder enige vorm van bekleding of chroomwerk, zeg maar ze stond volledig in haar nakie en op tijdelijke wielen ... maar dat was met dames onder mekaar niet zo'n probleem ... En toen onze Rooie eventjes later direct achter haar geparkeerd werd, terwijl Rob zijn Kaabri-Joo, de aanhanger oplierde. "GOH .. hallo ... Kaabri-Joo ..." begroette onze Rooie haar "... leuk je te ontmoeten, en ik moet eerlijk zeggen, je ziet er geweldig uit!"





Ondanks het feit dat ze niet zo gunstig voor een gezellig onderautootje, geparkeerd stonden, was Kaabri-Joo wel blij verrast een mede katterug te ontmoeten. En meteen wilde ze zich een beetje voor haar blote voorkomen verontschuldigen, maar dat wuifde onze Rooie elegant met haar ruitenwissertjes, weg ... Geen probleem, wij meisjes onder mekaar, dat moet kunnen, en ook het feit dat ze haar kap nog niet op had, waardoor ze tenminste iets beter bedekt was ... geen probleem hoor, dat kwam wel. En zo konden ze toch nog een kort gesprekje houden en werd meteen afgesproken dat ze mekaar zeker op de hoogte van alle ontwikkelingen hielden. En toen onze Rooie haar vertelde dat ze de hele weg achter haar aan zou rijden, om een koplampje in het zeil te houden, was Kaabri-Joo gerustgesteld, want zo zonder handrem en rempedaal, open en bloot op zo'n grote aanhanger ... ook al hadden ze haar beter dan Houdini het ooit had gekund vastgebonden ... tenminste dat had de Rooie haar verzekerd ... "Je zit volledig vast hoor, ik heb het gecontroleerd ... Cargo is Secure!" ...





Kaabri-Joo stond inderdaad de hele rit als een huis zo vast op de grote aanhanger en terwijl ze zo om zich heen keek, want ook zij vond het geweldig weer eens buiten te zijn, na zo lange jaren van staan in de werkplaats van haar baasje, Rob. En toen ze zag, dat ze ook nog door een moderne Volvo Station werd getrokken, terwijl de Rooie achter haar aan reed, werd ze eindelijk rustig, ze genoot van de rit en zelfs toen ze avontuurlijke 95 km per uur over de autoweg reden, de zijwind hun af en toe stevig raakte, bleef ze gelaten, dit was fijn. En met de Rooie achter haar aan voelde ze dat ze beiden door de andere medeweggebruikers bekeken werden. Een beetje trots liet ze haar brede glanzende billen zien, zo daar hadden ze niet van terug, hahahaha ....





Onze Rooie kweet zich goed van zijn taak, ze was er trots op, dat ze weer eens echt aan de bak mocht. Koplampen, zijspiegel en binnenspiegel maakten overuren, zo geconcentreerd hield ze het overige verkeer in de gaten, want dit was haar taak, het begeleiden van speciaal transport en zeker als het een mede Volvo betrof. Maar ook met die 95 km/uur kon ze gemakkelijk meekomen en eenmaal terug op de binnenwegen, was het na de afslag Geleen, mog maar een kattespr... ehh zeg maar katteruggetje en ze waren er. De aanhanger werd geparkeerd en de Rooie vond er tegenover een parkeerplaatsje. Zo kon ze wederom goed opletten. De mannen lierden Kaabri-Joo heel voorzichtig van de aanhanger en toen ze heel goed oplettend op het overige verkeer, Kaabri-Joo achteruit zijn werkplaats induwden, kon onze Rooie, die alles nauwlettend gadegeslagen had, alleen maar goedkeurend in de voorveren knikken. Deze klus was goed geklaard. Kaabri-Joo was weer thuis om verder afgebouwd te worden. een laatste afscheids-toetertje en daar sloot de poort weer.



Nadat ze goedendag gezegd hadden, stapten de mannen in, onze Rooie draaide elegant, weer de weg op en Twan werd naar huis gereden en na een korte pauze reed ook onze Rooie weer huiswaarts. Nou dit was een drukke maar gezellige middag geweest en ze had alles bij elkaar toch zo'n 160 km gereden. Kort voor huis werd ze nog volgetankt en ze bleek 1 liter op 8,5 km gebruikt te hebben ... tsja wat wilde je, die Premium was ook zo lekker ...

..... wordt vervolgd .....

Hier de video die we gemaakt hebben van "Kaabri-Joo's Homecoming" ....





Gr. Daniël

.... Ze had geen koplamp dichtgedaan, afgelopen nacht. Zou je ook niet, als je opeens een volwaardig 12 Volts GPZes-Navi_Gaten Systeem krijgt van je baasje, en dat nog nooit van je leven meegemaakt had!
Maar laten we beginnen bij het begin. Ritjes maken was leuk, maar ergens gericht naartoe rijden zonder de precieze richting en afslagen te weten was wat anders. En onze Rooie hoorde dat haar baasje zei: "... Daar gaan we verandering in brengen, ook al heeft onze Rooie maar 6 Volt, dat peppen we wel op! ..."

Nou daar keek onze Rooie van op, ze zou opgepept worden en iets als een 12Volts GPZes-Navi_Gaten Systeem krijgen, tenminste zo verstond ze het. En toen de tussendeur openstond hoorde ze de kampeerauto roeptoeten: ... "Ik weet ervan, Rooie, ik leen je mijne wel hoor, die is mooi handzaam en past zowel in auto's alsook in mij als kampeerauto, je kunt hem helemaal instellen!" Toch was ze er niet meteen gerust op want GPZes ... zei haar niets, maar dat Navi_Gaten klonk nou niet meteen zo aanlokkelijk ... iets met gaten dat hoorde niet! ... De Kampeerauto, kreeg bijna twee slappe voorbanden van de lach, zo moest hij lachentoeten ... HaHa ... Haaa ... Nee, dat noem je geen GPZes-Navi_Gaten Systeem, maar: " ... NAVIGATIE Systeem, en GPS ... SSSS ... dat is het systeem waarmee dat apparaat de juiste coördinaten vanuit de ruimte gestuurd krijgt! ... "

Nou moest het niet gekker worden, 1 april was het nog lang niet, en maak dat je kampeerautomoeder maar wijs, hoor ... vanuit de ruimte ... dat is veel te ver weg hoor, dan kun je met een verrekijker de kaart nog niet eens meer lezen!!
Weer moest de kampeerauto lachtoeteren en wel zo hard dat verschillende andere auto's in de straat poolshoogte kwamen nemen, of er wellicht iets geks aan de hand was ... Maar eenmaal bijgekomen, probeerde hij het nog eens en dit keer geholpen door de 500X legden ze het geduldig en uitgebreid uit aan de Rooie, die het uiteindelijk begreep, want dom was ze niet, maar het was zo onvatbaar dat ze eerst nog aan het idee moest wennen.





Haar baasje had een apparaat, dat hij ook in de kampeerauto ingebouwd had, dat van alle gelijkstromen van 6-36 Volt zuivere 12 Volt maakte, een 12 Volt stabilisator ... en dat moesten ze hebben! Wederom werd er een 6 Volts relais tevoorschijn getoverd, de nodige stroomdraden getrokken, een zekering gemonteerd, naar het interieur werd een twee-aderige dikkere kabel gelegd en daaraan een losse 12 Volts bus gesoldeerd. Het geheel netjes bevestigd en zo geschakeld dat het alleen stroom kreeg als het contact aanstond. Heel misschien dat er ooit nog eens een extra schakelaar tussen gezet zou worden, maar echt nodig was dat niet want in rust verbruikte het slechts 0,5 Watt en daarover dacht ook onze Rooie: So What ! Naast navigatie aansluiten, kon er natuurlijk ook de telefoon mee opgeladen worden, want het was tot 5 Ampère belastbaar ...



Uit een zakje waar Action op stond kwam een soort zuignap-knijper die de Garmin, want dat kon onze Rooie duidelijk lezen, netjes vasthield en tegen haar rechter voorruitje opzoog ... Nou en dat werd natuurlijk getest en toen haar baasje tevreden was en ze 's avonds alleen stond, zette ze natuurlijk stiekem haar contact in de accessoire stand .... haar nieuwe Optimaatje kon dat makkelijk aan ... Hahha ... wat een zee aan informatie en toen ze eenmaal doorhad hoe het werkte ging ze tot in de vroege uurtjes door, interessante punten, Points of Interest, adressen van vroeger opzoeken, oude wegen bekijken en opnieuw rijden op die digi_kale kaart ... maar ook in de ene na de andere verrassing vallen, want wat was er veel veranderd in het Nederlandse wegennet! Ongelofelijk! En 's ochtends had ze toch wel wat meer wallen onder haar koplampen ... zou je niet, maar leuk was het wel geweest ... ze was verdorie nog aan toe, een moderne MultiMeedieJaai auto geworden, want zo had de 500X het volgens haar genoemd.





En in die vroege ochtend uren, verzonk ze trots in een diepe slaap, terwijl ze droomde van wegenkaarten die vanuit de ruimte over haar heen gestrooid werden en ze zelfs eventjes het gevoel had hoog boven de wolken te "rijden" ...



..... wordt vervolgd .....

... Ze kreeg het er warm van ... en toch wilde het niet lukken. Verdorie, dat was de laatste tijd al steeds iets slechter gegaan, het starten en mooi stationair lopen. En nu de vriend van haar baasje gekomen was, en zei, eerst moeten we de motor warmdraaien om de kleppen te stellen, toen startte onze Rooie zich het laplazerus maar het wilde niet! Het schaamrood stond haar letterlijk op de spatborden.

Niet getreurd, want Twan was niet voor een gat te vangen. "Dat gaan we systematisch aanpakken!" En aldus gebeurde. Liep de pomp: Check, Ja. Gekeken werd of er benzine tot aan de SU's kwam: Check, Ja! Was er ontsteking: Yes, de 123 knetterde er lekker op los, maar ... inderdaad, ho maar. De ontsteking nagekeken, het tijdstip gechecked ... en die stond echt verkeerd! Niet een beetje ... dus die met behulp van het LEDje in de 123 alvast goed gezet. En meteen die 4-5 graden boven het bovenste punt, de bougies werden gecontroleerd, de kabels en tenslotte werd de motor toch tot leven gewekt mbv remmenreiniger ... Onze Rooie werd er een beetje High van, maar opeens pakte haar B4B dan toch op en liep, en niet eens zo slecht... Toch stonden de carburateurs nog echt niet goed. Dat merkte ze nu zelf ook goed, terwijl het al lange tijd niet zo lekker gevonkt had in haar cilinders, dat wel weer.

Maar ze waren er nog niet en terwijl ze lekker warm werd, lagen alle attributen al klaar. En ja hoor daar werd haar motor uitgezet, en kon het beginnen. Ze gingen eerst de kleppen stellen, en ze hoorde hoe Twan de spiegelmethode, de 5- en de 9-Methode uitlegde, het duizelde haar rond de spanningsregelaar, whow ... dat had ze nooit geweten, zo leerde een oude PV nog eens wat. Zorgvuldig werden de inlaat- en uitlaatkleppen gesteld, conform de specificaties. Van tevoren werden zelfs haar kopbouten met een momentsleutel nagetrokken, nadat ze eerst allemaal heel eventjes gelost werden. Dat Knak-knak --- geluid van die sleutel had ze nooit leuk gevonden, ze dacht steeds dat er iets brak, maar dat was natuurlijk niet zo ... Verder werden de bouten van de zijdeksels nagetrokken want daar leek ook iets olie uit te komen en tot slot werd haar kleppendeksel gemonteerd. Poeh ... dat voelde al wat beter, want als je daar met open kleppen staat te staan, zonder deksel, is ook niet zo lekker, maar er werd niet gedraald, en gelijk werd ze weer gestart, nadat de carburateurs van hun K&N's ontdaan waren. Voorzichtig hè, dacht onze Rooie stilletjes, want dat zijn mijn pronkstukken, zo mooi verchroomd!



De tussenstang tussen beide SU werd losgekoppeld, en er werd aan van alles gedraaid en geregeld, een soort meter werd links en rechts voor de luchtinlaat gehouden en zo de carburateurs gelijk gesteld. Zo nauwkeurig had onze Rooie het nog nooit meegemaakt. Monteurs deden het vaak, vlug op het gehoor en gevoel, en de ene keer liep ze dan, in het verleden, redelijk lekker en de andere keer beroerd, maar dat vond men toen schijnbaar normaal. Hè ja ... dat begon er op te lijken! Maar er kwam nog iets dat ze nog nooit ervaren had, want wederom werd een van haar bougies verwijderd en daarvoor in de plaats kwam een "glasbougie" ... Had ze dat goed gehoord ? .... GLASBOUGIE ... PAS OP ... Voorzichtig, hè!
Maar ook dat ging heel goed en nu konden ze precies zien hoe de kleur van de verbranding van de benzine was. Gefacineerd probeerde ze iets te zien, maar jammer, dat lukte zelfs met haar zoeklamp niet. En net zo werd het proces nog eens bij cylinder 4 herhaald. Wederom werd er gedraaid onderaan de SU's totdat Twan tevreden was.

Nadat ze alles nog eens nagelopen hadden, en de luchtfilters weer gemonteerd waren, kon een proefrit gemaakt worden. Ze had eventjes stilgestaan, ook om op adem te komen, want dat intensieve gepruts aan haar blok was voor een oude dame, best vermoeiend. En zie daar, een druk op de startknop en ze liep en heel mooi stationair ook nog. En terwijl ze naar buiten reden zag ze dat er nog een oude auto in de straat vlakbij stond. Hé! Leuk, maar veel tijd voor een praatje was er niet. Die blauwe Triumph Stag was van Twan en had een 8 cilinder motor, een mooie cabriokap en stond stevig op zijn vier wielen, dat zag ze wel ... Dat praatje kwam later wel.



En tijdens de rit liep ze heel mooi, pakte het gas, zonder pingelen of PENG te zeggen, op en beiden waren heel tevreden over haar, dus was ze gerustgesteld en kon lekker genieten van het korte ritje. Dat moest gezegd worden, die Twan kon er wat van! ... Hahaha ... dat was een leuke rijm, al zei ze het zelf! Nadat ze terug waren gekomen, en de mannen, binnen, wat waren gaan drinken, stond ze weliswaar met haar "Derriere" naar de Stag, maar dat vond die blijkbaar wel leuk. En gedurende het korte gesprek, vroeg onze Rooie, ... "... en ken je ook Duu? ..." Waarop de Stag lachend vertelde dat dat indirect eigenlijk familie van hem was. Want zijn baas was ook de baas van Duu! En dat vond onze Rooie geweldig en vertelde hem van alles over de Interclassics waar ze geweest waren, hoe leuk en over de Frogeys die naast hun stonden en de supertjes die ze genuttigd hadden ... en toen glimlachte Stag want dat met die supertjes dat konden Engelsen wel waarderen, hij was er ja ook eentje! En later, toen de garagepoort gesloten was, hoorde ze Stag starten en met een diep geroffel van zijn 8 cilinders langzaam de straat uitrijden, Whow, wat een mooi regelmatig geluid! En ze nam zich voor veel te gaan oefenen, misschien lukte haar dat roffelen met haar 4 cilindertje ook een beetje ...



's Avonds stond onze Rooie lekker uit te rusten, haar Optima moest nog wat bijgeladen worden want door al dat starten was die natuurlijk, tijdens dat korte ritje, niet 100% geladen, dus zoog ze de 7,4 Volt lekker op, hé ja ... dat gaf energie, ze kon er weer eventjes tegen ...

..... wordt vervolgd .....

..... de spatlap hing haar toch wel een beetje op de banden ... het was een lange maar heel leuke dag geweest en onze Rooie stond gelukzalig uit te rusten.
Maar laten we bij het begin beginnen. Gisteren stond de Limburgtour van de afdeling Zuid gepland, en haar baasje had haar en natuurlijk zijn vrouw en hemzelf, ervoor ingeschreven. De Rooie was door Twan deze week nog volledig ingesteld en draaide geweldig, haar B4B'tje liep als een naaimachientje, alleen haar chokes werkten nog altijd niet optimaal, starten bleef matig, en meerdere pogingen waren nodig voordat ze sputterend to leven kwam, maar als ze eenmaal liep en zeker als alles op bedrijfstemperatuur was, nou dan was er niets aan het handje, dan liep alles geweldig ...

De Limburgtour, onze Rooie wist bij God niet waar ze naartoe gingen, was in Mook, het uiterste topje van Limburg en dat waren toch aardig wat kilometers vanuit Landgraaf. Het was behoorlijk koud die ochtend en de wind was stevig, schraal en kwam uit het noordoosten, maar een beetje Zweedse draaide daar haar hand niet voor om en toen het op de autoweg bij Echt ook nog begon te sneeuwen, had onze Rooie er zowaar plezier in, dat waren oude tijden, die herleefden! Sneeuw, mijn God, hoe lang geleden dat ze dat voor het laatst gezien had .... laat staan meegemaakt had. En door de tunnels bij Roermond rijden vond ze ook al zo leuk, eventjes wilde ze lekker hard toeteren van plezier, maar bedacht op tijd, dat het zonder noodzaak gebruikmaken van optische of accoustische hulpmiddelen, anders dan het overige verkeer te waarschuwen voor gevaarlijke situaties, ten strengste verboden was ... dus daar hield ze zich aan.

Bij Venlo begon het weer en nu zelfs wat harder te sneeuwen, maar het bleef niet echt liggen en door de harde wind woei het grotendeels van de rijbaan, waardoor deze mooi droog bleef. Trouwens die wind, ja daar had ze wel wat last van, en alhoewel er makkelijk gecorrigeerd kon worden, irritant kon het wel zijn. Ze had vroeger al eens gehoord dat men zich daaraan ergerde, de eerste Katteruggen waren schijnbaar windgevoeliger dan de daarna komende Amazons ... tsja, niet haar schuld maar desondanks.... De rit naar Mook verliep vlekkeloos, oliedruk bleef netjes op bijna maximum, de temperatuur van haar motor, haar baasje had de jalouzie voor de radiator half omhoog getrokken, want die bleef aanvangs te laag, was nu de hele rit mooi in het midden van de meter gebleven. Het was zelfs binnen niet echt koud, alleen had haar baasje een beetje koude rechtervoet gekregen, van de instromende koude lucht bij het gat waar de gaspedaalstang doorheen ging, gekregen.



In Mook, ze kwamen mooi op tijd aan, werd ze bij het restaurant "de Schans" geparkeerd. Whow wat een Volvo's allemaal en niet alleen waar zij stond, ook aan de overkant, daar stonden er nog meer, en onze Rooie wist niet waarheen ze haar koplampen moest draaien. En geloof het of niet er was zelfs een voorvader van haar 500X-vriend aanwezig. DIE STOND PAL NAAST HAAR !! ... een klein wit Fiat 500'tje was ook hier. En helemaal niet verlegen want hij begon gelijk een praatje te maken met onze Rooie, die op haar beurt natuurlijk graag vertelde over haar thuisvrienden. Maar ook met de okerkleurige Amazon, die maar eventjes achter haar stond, de glanzende P1800 en teveel om op te noemen, ze kwam koplampen en klapraampjes te kort ...



Ondertussen gingen de mensen allemaal naar binnen en na een klein uurtje, nou die waren voor onze Rooie, omgevlogen, kwamen ze terug. Allemaal hadden ze iets groots in hun handen en dat bleken de "Rally-borden" te zijn. Ohhh, ook dat had ze nog nooit meegemaakt in haar leven, en toen ze haar bordje op de grille bevestigd hadden, was onze Rooie trots als een pauw ... Alras werd ingestapt, de routebeschrijving erbij gepakt en reden ze in een kleine colonne eerst een stukje richting Nijmegen. De eerste kilometer al mochten ze over bosweggetjes en veldwegen rijden, de spiraalveren en schokbrekers kregen meteen flink wat te doen, maar och, dacht onze Rooie, daar waren ze voor gemaakt. En tuurlijk na een kwartiertje gebeurde wat ze al verwachtte, de eerste in de rij, vergat een afslag en de rest van 6 auto's volgden netjes, maar ook de verkeerde richting in ... Niet getreurd, snel werd gedraaid en meteen het goede pad vervolgd. Hé dit is LEUK, dacht onze Rooie terwijl ze moeiteloos de anderen kon volgen. Uiteraard waren er veel kleine weggetjes met max. 60 km/uur bij, en soms woonkernen met maar 30 km/uur, daar gaf ze niets om, maar al die vermaledijde verkeersdrempels, dat was iets waar ze niet aan kon wennen, ze vond het vervelende dingen ...



Halverwege werd bij een gezellig, druk restaurantje gestopt en een happie gegeten, terwijl onze Rooie geduldig buiten wachtte, tussen de andere auto's, dus ook daar was contact genoeg en toen haar baasje en diens vrouw terugkwamen was ze bijna teleurgesteld, want ze was net zo leuk in gesprek met die Volvo 145 express, wat een moppen kon die kerel vertellen, kwamen zeker allemaal uit dat hoge dak dat ie had ... Maar ja de plicht riep, dus werd de weg vervolgd. En wederom kwamen ze op plaatsen en langs dorpjes waar ze anders nooit gekomen zouden zijn. Geweldig, ze keek zich de koplampen uit ... nou ja uit, ze bleven wel aan want het was voor de zichtbaarheid en verkeersveiligheid, op die wegen, natuurlijk veel beter. En toen ze bijna bij hun einddoel, "de Kriekeput" in Herpen aangekomen waren, en nog een drietal kwartiertjes overhadden, zagen ze dat er een grote voorjaarsshow bij een Camper dealer aan de gang was. Nou dat was natuurlijk ook heel erg leuk om eens te bekijken. En alhoewel haar baasje geen nieuwe kampeerauto wilde kopen, nee want ze hadden ja haar kampeervriendauto, en dat was een hele goeie! was het altijd leuk eens wat anders te bekijken. Dus werd onze Rooie, de parkeerplaats stond tamelijk vol, verderop, tussen de andere kampeerauto's gezet. Dat mocht, en zij vond dat natuurlijk geweldig, kon ze haar kampeervriendauto ook de laatste nieuwtjes vertellen. En amuseerden zij en haar baasje en diens vrouw zich net zo goed ...



Tegen kwart voor vier, een kort ritje nog voor de bumper, gingen ze naar die "Kriekput" waar de parkeerplaats ook al aardig gevuld was met Volvo's en wat andere auto's. En binnen was het niet alleen lekker warm maar ook al heel gezellig. De drukte was enorm, vele leden ook van andere regio's hadden zich ingeschreven enbijna allen waren ook gekomen, ondanks het weer. Nou ja en maak je over onze Rooie maar geen zorgen, die stond gemoedelijk naast twee Duett's en met haar rechter koplamp kon ze tevens de toerit van de parkeerplaats in de gaten houden, alles wat erop of eraf wilde moest haar passeren, en dat was haar wel toevertrouwd, dat hield ze goed in de smiezen.
De Duett's kenden elkaar schijnbaar al van vorige keren, maar waren ook meteen geinteresseerd in waar ze vandaan kwam en hoe ze gereden had, dus dat liep wel snor. Gespreksstof genoeg.



Binnen was het een gezellige boel, hoorde ze later, en het Buffet was grandioos geweest met als klap op de vuurpijl een uitgebreid dessertbuffet. Nou, inderdaad, toen ze terugreden, meende ze al dat haar totaal gewicht iets toegenomen was, niet dat ze nu moeilijker optrok, maar toch, voor die paar kiloos had ze een goed gevoel ... hahahaha ... En zo hoorde ze ook dat haar baasje en diens vrouw het heel gezellig hadden gehad, vele bekenden hadden getroffen en er hele leuke gesprekken waren gevoerd.





Terugrijdend werd het natuurlijk langzaam donker en onze Rooie reed soepeltjes achter haar eigen dimlichten aan, die de weg voor haar goed verlichten. Het enige wat allen irriteerde waren weer die auto's die constant met grootlicht reden, omdat ze zelf zoveel mogelijk dachten te moeten zien, en ook inhalende auto's, want onze Rooie reed natuurlijk niet zo snel als de rest, sneden vaak bij het weer invoegen, af ... Mmmmm ... volgens onze Rooie was er nog weinig veranderd en konden, zoals vroeger veel auto's een opfriskursus gebruiken.

Ook terugrijdend snorde haar B4B soepeltjes en waren ze weer mooi voor 21 uur thuis. En ja toen overviel de vermoeidheid ook haar en uit de kofferklep en motorkap resoneerde het nog wat na ....

..... wordt vervolgd .....

PS: Routekaartje en Qtravel Logger gegevens van de rit ... En er werd tijdens het inhalen van een vrachtwagen, de sensationele snelheid van 118 km/uur bereikte





Nog een paar Foto's van de Limburgtour - Dag