Nieuwkomer met PV444

Leuk verhaal Daniël, het schijven gaat je erg gemakkelijk af
Mooie wagen, welkom bij de club

Mooi geschreven en leuk om te lezen!

Dankjewel beste mensen, voor het welkom heten ....
Daniel

..... Vandaag wat een rustige dag leek te worden, want de baas moest boodschappen doen en nog wat andere dingen, maar had toch een verassing in petto, iets dat onze PV444 nog nooit had meegemaakt. 65 geworden en toch nog verrast over iets zijn, nou dat kwam niet vaak voor.
En voordat ze in de gaten had wat het was, want namiddags werd er wel vanalles uitgeprobeerd en tegen haar dashboard geduwd en weer los gehaald, maar omdat haar binnenspiegel niet zo laag kon draaien, verdikke ... nu zag ze het weer niet, wat er gebeurde.
De spanning liep op en was om te snijden en haar linker achterventiel blies zowaar wat lucht af ... pfffffff ...

Maar rond drie uur kwam de vrouw des huizes en ze hoorde haar mompelen: "Mooi, heel mooi ..... die bloemen, zo hoort het .... en vooral dat vaasje, leuk! "
De spanning viel als een baksteen van haar af want ze had zich al vanalles in de bobine gehaald, misschien bleef er van haar vertrouwde dashboard wel niets over, maar ook hier, foei, wat een rare gedachten, dat zou hier toch niet gebeuren .... bloemen ..... bloemen in een vaasje! Dat had ze nog nooit gehad, Uiteraard in dienst hoorde zoiets niet, maar erna ook nooit, en alhoewel ze het vaak genoeg gezien had bij andere auto's, waar ze in haar binnenste best weleens jaloers op was geweest ... Nu had ze haar eigen autobloemenvaasje met bloemen ... Whow ...

Maar ook nu was de dag nog niet om en had haar baas besloten, de reflectoren die eerst op de oude spatlappen hadden gezeten, moesten ergens terug. Dat was voorschrift, en daarin kon onze PV zich uiteraard volledig in vinden. Ze wist zich zelfs nog het wetsartikel: Verplichte lichten en retroreflectoren Artikel 5.2.51, uit de wegen verkeerswet te herinneren,

Sub J: twee rode retroreflectoren aan de achterzijde van het voertuig
En daarop was ook geen uitzondering, voor voertuigen die voor 1967 op de weg waren gekomen,

Ja leer haar de wet kennen, ze had urenlang de aspirant-agenten de wetsboeken horen opdreunen terwijl ze tijdens de nachtdienst door haar rondgereden werden. Er was natuurlijk vanalles bijgekomen en veranderd maar de basis kende ze door en door. En ze werd er blij van dat haar baas ook op die dingen lette.

Tevreden, over de gebeurtenissen van vandaag, dutte ze langzaam weg, en dacht nog .... wat zou er morgen op het programma staan ? ....

..... wordt vervolgd .....

.... Nu begon onze PV toch wel een beetje nerveus te worden, wat zei haar baasje net ... had ze dat goed gehoord? Kwam er een taxaminator of hoe heet zo iets. Kwam die speciaal naar haar kijken ? De koude ruitensproeiervloeistof brak haar uit..... Diep zuchten en kalm blijven. Waarom daar nu nerveus over doen. Ze had toch wel voor heel wat hetere vuren gestaan. Maar op een of andere manier was dit anders, want ze had dit nog echt, never nooit meegemaakt.
Men had haar nog nooit getaxateerd ... of hoe dat heette.

En ook nog zo vlug dat die meneer kwam. Maar goed dat ze het nu juist pas te horen had gekregen. Anders had ze beslist geen koplamp dicht gedaan.
En terwijl ze nadacht hoe ze zich moest presenteren, welke moeilijke vragen ze moest beantwoorden of juist niets op moest zeggen, verstreek weer een uurtje en was het bijna 10 uur. --- Ding~~Dong ---- Dat geluid kende ze ondertussen maar al tegoed. Meestal betekende het, weer een leverancier die spullen voor haar bracht. Maar was dat nu ook zo? Nee. Ze hoorde hoe haar baas de taxateur, binnenliet. Nog meer koude ruitensproeiervloeistof liep opeens over haar katterug ...

Via de open keukendeur kon ze een en ander opvangen en ze hoorde, aandachtig luisterend: .... Leden van de Technische Commissie verzorgen voor de verenigingsleden taxaties ten behoeve van de verzekering. Deze taxaties zijn niet alleen van belang voor de casco-verzekering maar ook om sterker te staan bij claims als gevolg van schade, veroorzaakt door derden aan uw geliefde klassieker. Afhankelijk van de verzekeringsmaatschappij hebben deze rapporten een geldigheid van 2 of 3 jaar.

Oh ... daar werd haar toch meer duidelijk ...

... De taxatierapporten voldoen aan de eisen van de FEHAC, de landelijke koepelorganisatie van oldtimerverenigingen, en worden geaccepteerd door alle verzekeringsmaatschappijen die oldtimers verzekeren....

Nog steeds gespannen, maar minder onzeker werd haar een en ander duidelijk. Ze moest gewoon zijn wie ze was en dan kwam alles goed. Die taxatie bepaalde haar momentele waarde en daar hoefde ze zich niet extra voor op te doffen of in te spannen.
He he .... zo ging dat dus, en ja hoor daar was een vriendelijk man, die al meteen lovende woorden sprak. Nou dat viel haar allezins mee, en dat terwijl ze, ik weet niet wat verwacht had ... Weer iets geleerd.

De taxatie was uitgebreid en diepgaand, soms voelde ze iets van vage schaamte want ze werd bekeken op plaatsen die ze als oudere dame al lang niet meer bekeken wilde hebben, maar ook dat viel mee, want steeds nog waren er alleen maar lovende opmerkingen en zelfs bewondering, te horen.
Ook kreeg ze punten voor van alles en nog wat, en alhoewel ze eerst dacht, oh nee toch, alles maar vijfjes, bleken dat nou net de maximale punten voor dat onderdeel te zijn. Haar spatborden zwollen van trots, en de diep rode glans van haar lak werd zowaar nog voller. En ze hoorde nadat er nog wat bewijsfoto's waren gemaakt, zoals ze vroeger vaak op het plaats delict had zien doen, zelfs "bijna concoursstaat" ...

Alhoewel ze niet wist wat dat betekende, voelde ze instinctief, dat het iets goeds was. En ja hoor, nadat de taxateur het haarfijn uitlegde en tot de uiteindelijke waardebepaling kwam, was het haar helemaal duidelijk. Ze mocht oprecht trots zijn met haar verschijning. Van dak tot bodemplaat en van linker- tot rechterportier was ze voor goed bevonden, wat zeg ik, was ze uitstekend bevonden, en een paar kleinigheden konden daar niets aan afdoen.
Nou dat was toch nog een fijne dag geworden ondanks de carter-pijn die de zenuwen haar bezorgd hadden.

Toen de beide mannen haar alleen lieten, voelde ze zich oprecht gelukkig, alsof ze het eindexamen met vlag en wimpel gehaald had. Laat dat een ander me maar eens nadoen dacht ze en trok glimlachend haar grille in een grijns, haar dag kon niet meer stuk .....

..... wordt vervolgd .....

Mooi verhaal Daniel en bedankt voor de lovende woorden! Ik hoop dat de redactie van het VKV-magazine jouw schrijftalent opmerkt! In de bijlage tref je de foto's aan die ik vanmorgen maakte bij de taxatie van jullie super mooie aanwinst. Helaas, en dat is het protocol, ontbreekt het viervoetertje. Veel plezier en mooie dagen en uiteraard een zeer warm welkom bij "onze" club!!!
Tip: wellicht willen jullie aansluiten bij Regio Zuid (zie elders op het forum): er worden met enige regelmaat allerlei leuke activiteiten georganiseerd en de sleutelochtenden zijn zeer leerzaam.

Michel

Nogmaals bedankt, Michel,

Ook je tips zullen we ter harte nemen,
Tot ziens.

Gr. Daniël

.... vandaag was het ook voor onze PV een rustige dag. Er stond niet veel op het programma, alleen de kofferruimte moest nog verder afgewerkt worden, nou ja moest, maar waarom niet nu, zei haar baas. En je krijgt er zelfs een mooi stevig vloertje met een mooie mat bij. Het weer was goed en dus werd er weer gezaagd en gemeten, geknipt en gesneden.

Ze kende de routine ondertussen, meten, dan werd er hout uitgezocht, gezaagd en dan werd er gepast en meestal paste het ook meteen. Ook zo nu en om het geheel af te werken kwam er zelfs een nieuw stuk schoonloopmat op te liggen.
Hé, dat voelde heel wat behaaglijker dan die koude, oude reserveband op het kale metaal. Die band kreeg zelfs een mooi jasje en ook nu voelde ze zich weer belangrijk, veel beter als in al die lange jaren van verstoffen en doelloos stilstaan.

Haar nieuwe kofferbak, zo noemde ze het maar even voor het gemak, werd nog gecompleteerd met reserveolie, gevarendriehoek, ruitenreiniger en allerlei handigheidjes ... Al haar banden werden nog gecontroleerd en op spanning gebracht, en zo hoorde het, dat had ze graag, want sinds de jaren 80 had ze toch wat platvoeten .... ehhhh .... platbanden ontwikkeld, die gelukkig met nieuwe zolen en nu met een juiste luchtdruk, als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ze kreeg ook nog 20 liter premium benzine, en toen was haar tank weer vol .... heerlijk, dat was genieten en ze was er bijna weer klaar voor .... volgende week zou ze weer casco verzekerd zijn, de aanvraag en taxatiepapieren waren verstuurd en terwijl haar oude radio krakend en ruisend probeerde te neurieën .... ".....on the road again ...." .... droomde ze weer fijne autodromen ....

..... wordt vervolgd .....

Zag ook de foto’s op facebook voorbijkomen, mooie aanwinst! Niet in de laatste plaats omdat het een originele NL-auto is. Bijzonder ook omdat de wagen destijds is geleverd zonder verwarming en later is voorzien van een aftermarket kachel.
Zelf heb ik een PV444DS gehad, maar die beviel niet zo. Zal ongetwijfeld persoonijk zijn. Zie ook www.geevee.nl/volvo-pv-444-ds-1952

Dank je Gert,

Inderdaad aftermarket kachel. Doet het goed ... was zelfs warm toen ik terugreed, kraantje stond merkte ik later nog open
Aan alle zijden kun je een klep openzetten of sluiten, plus er is nog een ventilator ingemonteerd, die met aparte schakelaar aan/uitgezet kan worden.

Gr. Daniël

..... Gisterochtend zag ze mijn baas niet veel, hij was bezig aan de computer, natuurlijk had het toch ook wel weer met mij te maken, de WA-Casco verzekering voor me was aangevraagd en ook werd er een pechhulp bij de KNAC afgesloten, je weet maar nooit. Dat vond onze rooie eigenlijk wel een geruststellende gedachte. Ook hoorde ze hem vertellen over oude foto's en nota's die hij aan het digitaliseren was ... dat woord bestond in de vijftiger jaren nog niet, dus dat moest hij haar nog maar eens uitleggen. Met het geluid van het regelmatige tikkende toetsenbord, dagdroomde ze verder.

Die foto's daar was ze bij geweest, nou ja bij ... meer half bewusteloos bijna comateus kon je wel zeggen, want menigeen zou incoma vallen als ze al zijn delen uit elkaar zouden halen, en alleen maar flarden en korte momenten stonden haar nog bij. Daarbij overheerste toch een gevoel van radeloosheid. Zo van: "Komt dit ooit nog goed?...." .... Maar gelukkig, het kwam goed en duurde wel lang maar daar had ze door haar bewusteloosheid geen weet van gehad.

Eigenlijk was ze best wel nieuwsgierig naar al die foto's en hoe ze er toen bij had gelegen. Maar eerst moesten er 's middags nog wat kleine klusjes uitgevoerd worden. De chokekabel stond veel te strak en daardoor kreeg ze een te rijk mengsel van benzine, en alhoewel ze benzine nog altijd heerlijk vond, te veel, daar verslikte ze zich altijd in. Daarnaast bleek die kabel ook nogeens vreselijk stroef te lopen en dat had toch wel wat voeten in de aarde om het weer gangbaar te krijgen. Nou het lukte toch uiteindelijk. Hé ... dat luchtte op.

En meteen werd er natuurlijk 's avonds een gezellig proefritje gemaakt. Ietwat sputterend liep haar motor nog bij lage toerentallen en je merkte dat haar stationair toerental wat aan de lage kant was, maar dat zou morgen wel afgeregeld worden. Ze verheugde zich al op de updates die ze in september zou krijgen, dan zou ze eens laten zien waartoe een oude dame nog in staat was ....
Nog natikkend en afkoelend stond ze een uurtje later weer in haar garage en was weer blij op zo'n mooie avond, weer op de weg geweest te zijn ...

..... wordt vervolgd .....