Door Ed van der Zee
Het verschil: een cilinder meer?
Een vergelijking van de S60 T5 en de 1800 E, en wat er in 30 jaar nog meer veranderd is.
Eindelijk een opvolger voor de P1800, dacht ik toen ik de aankondiging kreeg van Volvo Beesd met de technische details en de eerste officiële afbeeldingen van de wagen. De laatste jaren kan ik er binnen mijn vriendenkring tenminste weer voor uit komen dat ik Volvo rijd. Sinds de 240 serie en het imago "safe but looks and drives like a tank", is dit een prettig gevoel. In ieder geval, de voorspellingen logen er niet om, 0 tot 100 in 6,4 seconden is rap...
Drie maanden later is het zover en haal ik, met mijn vrouw, de Dark Pearl Gray metallic S 60 T5 op bij de dealer in Hilversum. Voor de zekerheid wordt mij uitgelegd dat ik niet moet schrikken van de stinger, maar dat er een piepje te horen is bij of een tankstation of een snelheidscontrole. Ik word gevraagd bij beide te remmen en vriendelijk te zwaaien.
De P1800
De 1800 E van bouwjaar '71 kan ik met mijn ogen dicht de garage uitrijden, ook witte weggetjes in de Gorge du Verdon, Auvergne en Luxemburg heeft hij al gezien in de afgelopen 10 jaar na de restauratie.
De "witte schicht", zoals mijn buurman hem vrij vertaald naar Olivier B. Bommel noemt, is de sportcoupé van de jaren zeventig. B20 viercilinder, acceleratie van 0 tot 100 in krap tien seconden. Het onderstel heeft de typische karakteristieken van die tijd: redelijk slap, helt nogal over in snelle bochten en de starre achteras kwispelt meer dan me lief is.
Gelukkig heeft hij een voorspelbaar onderstuur en laat zich makkelijk corrigeren als ik te enthousiast ben, heel comfortabel rijdt hij naar de evenementen waar ik hem voor gebruik. In de zomer af en toe als "daily driver", nooit problemen en start altijd zoals het een Volvo betaamt.
De wagen is geheel origineel, staat nog op de 165/15 XZX Michelin bandjes en de Monroe´s zijn vervangen door Koni Classics. Toch kan de wagen mij bekoren om zijn prachtige lijnen en de voor die tijd rappe B20 E, een viercylinder lijn met Bosch injectie en 135 oude paardekrachten op de achterwielen. De echte top ken ik niet maar deze ligt naar verluid rond de 180 km/uur; ik kom nooit verder dan 110 miles.
In het moderne verkeer kan ik de eenheidsworsten nog wel voorblijven, de andere Volvo Klassiekers zijn geen partij. Mijn vrouw vindt hem "wel lekker rijden" een groter compliment kan ik niet verzinnen.
Het is bekend dat de P1800 meer een Grand Tourismo is dan een steigerende sportcoupé, inmiddels hebben ruim dertigduizend miles onder de wielen doorgereden sinds ik hem heb.
Het uitzicht op de Smith klokken is goed, het driespaaks stuurwiel ligt lekker in de hand en de wagen heeft naast een toerenteller tevens een water en olie temperatuurmeter.
Dat het model het snelst van zijn tijd was, verraadt de oliedrukmeter, een item wat ik sindsdien niet meer heb terug gevonden in een jongere Volvo.
Nu zult u zeggen dit is oud nieuws, vertel eens wat over die S60 T5. Welnu ga er maar eens voor zitten....
En dan de S60 T5
De S60 staat op prachtige velgen en de voorkant en het interieur lijkt als twee druppels water op de V70 welke ik mee kreeg tijdens de Moskou 2000 Trophy. Het RTI scherm zoemt ondeugend omhoog als ik de wagen start, de 5 cilinder roffel dringt pas goed door als ik het portier open. De mannenstem leidt ons door Hilversum richting Bilthoven, even na Maartensdijk gaat het mis.... de stem adviseert mij rechtsaf te slaan, ik kondig aan het beter te weten, maar mijn vrouw kijkt me streng aan. Ik sla rechts af en kom 300 meter verder met een triomfantelijke glimlach stil te staan voor een slagboom, mijn vrouw geeft me schoorvoetend gelijk "hier kunnen we niet door". Van mijn schooltijd wist ik nog dat je hier alleen met de fiets doorheen kan, "wel is het de kortste afstand hemelsbreed" neem ik het nog op voor de stem.
De steven gekeerd en ik geef hem even de sporen, geen benzinestation of hermandad te bekennen.... Tjezus wat een kar hoor ik mezelf zeggen. Het is inderdaad niet kinderachtig die acceleratie. De stem brengt me terug in de realiteit en beveelt "rechtsaf", hij heeft het spoor weer gevonden.
Waarom heeft Volvo geen vrouwenstem als optie, vraag ik me af. Na een genoeglijk kopje koffie met mijn vader en de opmerking dat auto´s een slechte investering zijn, rijden we terug over de snelweg naar Hilversum. De invoegstrook was langer in mijn herinnering, de stinger zegt niets dus de KLPD zit nog te lunchen en we halen weliswaar de begrensde top van 250 niet maar hij komt heel aardig vooruit....
De Dolby surround is een genot voor het oor en geeft een "coole sound" met opmerkelijk weinig windgeruis wat tot de cabine doordringt.
Conclusie
Dit is meer dan alleen een cilinder extra, Volvo heeft het eindelijk door, denk ik, en leg de wagen strak in de bocht terug de Diependaalse laan op, door oranje.
Met de woorden "zijn jullie nu al terug" laat de dealer weten de laatste cursus te hebben gevolgd. Ik leg hem uit dat de wagen fantastisch rijdt, maar dat de lengte van de files en de maximum snelheid te gering is in Nederland om direct tot aankoop over te gaan. "Tja het is een echte Autobahn wagen" laat hij weten. Hiermee zijn de laatste kansen verkeken en zie ik mijn vrouw haar hoofd afwenden en naar de V70 XC kijken die voor de deur staat.
De dealer doet nog een laatste poging en laat ons in een laag turbo versie rijden met automaat, beter maar ....'t is het niet helemaal laat mijn vrouw voorzichtig weten en bovendien mist ze de mannenstem.
Als we terug rijden naar huis is het een tijdje stil in de auto, ik probeer het met "morgen naar de Posbank met de 1800?" Ze antwoordt met de woorden: "het is een cilinder meer, maar met de 1800 hebben een stuk meer bekijks". En ze heeft gelijk.
