Een 360 als eerste auto

François;256755 schreef : Had je de advertentie van Isebel Dijkgraaf al gezien?
Zij biedt onderdelen aan voor jouw auto.

Dat had ik inderdaad nog niet gezien. Helaas had ze d'r geen achterdeuren bij (waar bij mij vrijwel de enigste roest op zit), maar wellicht een spatscherm welke ik als vervanger kan gebruiken voor de reeds uitgedeukte.



Bedankt voor de tip in ieder geval, het is vooral interieur en dat is bij mij nog als nieuw. Ook qua motor/aandrijving is er bij mij niks zwaar aan vervanging toe tot nu toe.


Over roest gesproken: ik heb sinds kort een lasapparaat aangeschaft waar ik eerst maar 's flink mee ga oefenen. Daarna wordt het tijd om eens op een goeie manier de roest aan te pakken. Weliswaar maar op 3 plekjes nodig, maar toch.

Marty360GLS;256756 schreef : Dat had ik inderdaad nog niet gezien. Helaas had ze d'r geen achterdeuren bij (waar bij mij vrijwel de enigste roest op zit), maar wellicht een spatscherm welke ik als vervanger kan gebruiken voor de reeds uitgedeukte.

Ik heb nog wel een set roestvrije achterdeuren staan als je wilt.

General Custom;256760 schreef : Ik heb nog wel een set roestvrije achterdeuren staan als je wilt.

Als ze in kleurcode 209 zijn met het beinge interieur en inclusief de chrome deurstijltjes, dan graag

Deuren zijn zat te vinden, maar deze zouden meteen in de juiste kleur en uitvoering zijn geweest, letterlijk identiek. Helaas waren deze er niet bij...

Marty360GLS;256764 schreef : Als ze in kleurcode 209 zijn met het beinge interieur en inclusief de chrome deurstijltjes, dan graag

Die ik heb zijn niet in de juiste kleur, ze zijn zilvergrijs.
Ik ben trouwens wel benieuwd waar al die deuren gebleven zijn als er zat te vinden zijn. Roest- en schadevrij wordt ook steeds schaarser.

Vandaag maar eens aan de slag gegaan met de trilling in de pook. Aangezien het paneel van de leren hoos zit vastgekit (en best netjes ook) heb ik eerst het hele plastic paneel over de tunnel losgehaald:




Al gauw was de boosdoener gevonden. Ik heb al gelezen dat dit een bekend/berucht Volvo-300 kwaaltje is, maar dat is dus dit plastic busje onder op de pook:


Dit busje zorgt ervoor dat de achteruit versnelling alleen beschikbaar is als het omhoog getrokken wordt dmv het zwarte palletje bovenop de pook. Het bediend gelijk de schakelaar voor de achteruit rij verlichting, welke het witte blokje is links op de foto.


Na een tijd stoeien met de paspen die de bovenste en onderste gedeeltes van de pook samen houd, kreeg ik ze toch los van elkaar:


Hierdoor kreeg ik eindelijk toegang tot het busje, welke speling heeft op de onderste pook waardoor het een irritant geluid produceert.

Dit is verder niet ernstig of schadelijk, maar wel irritant. Trillingen in de aandrijflijn zie ik als normaal (mits het binnen de perken blijft natuurlijk), vooral voor auto's van deze leeftijd. Daarom ga ik de speling aanpakken in plaats van de trillingen, dat laatste zul je d'r toch nooit 100% uit krijgen.


Het busje, verwijderd van de pook:


Nu begint de zoektocht naar een nieuwe (nylon) bus welke hopelijk geen speling heeft. Als blijkt dat dit niet helemaal lukt zal ik het dusdanig zelf aanpassen dat de speling weg is maar dat 't toch slijtvast is en dus voor de volgende 40 jaar mee kan als 't moet. Hoe ik dat precies ga doen, moet ik nog even over brainstormen.
Als dit gefixt is, is het tijd voor de laatste roestplekjes en kan ze d'r weer een tijd tegenaan!

[reisverslag 1/4, opgedeeld in 4 delen ivm de foto limiet]
Zo, tijd om weer eens wat over de gouwe ouwe te schrijven. Dit verhaal gaat over mijn reis die ik in de zomer van 2020 heb gemaakt met de 360 GLS.


Sommige mensen koesteren een 360, sommige trappen ze af vanwege de mooie technische combinaties die deze dame zo soepel maakt op haar achterwielen. Voor mij persoonlijk is een Volvo altijd het mooiste op de weg, daar horen ze thuis en daar wil ik deze dus ook graag houden. Voor mij is het niet zomaar een rijdend project; het is een reisauto.

2020 verliep enorm anders dan iemand had kunnen verzinnen, iedereen weet ondertussen wel waarom. Ikzelf moest er even tussenuit en ik snakte naar avontuur. Het eerste wat dan in je opkomt is natuurlijk: "aha, in je eentje wildkamperen in Scandinavië!". Teminste, dat is wat er bij mij opkwam. Op praktische voorbereidingen na (tent, kookstel, slaapzak e.d.) had ik geen enkele plannen gemaakt. Ik wist dat ik een rondje om de Baltische zee wou maken en dat ik d'r ongeveer een maand over wou doen. Verder waren alle opties open.
Begin juli 2020 begon de reis. De snelwegen in Nederland en Duitsland zijn allemaal niet zo spannend, behalve dan dat ik vanaf Duitsland alleen nog maar mobiel internet had om te Whatsappen. Google Maps was dus geen optie, maar daar had ik al rekening mee gehouden en ik had een paar offline kaarten gedownload op m'n oude tablet. Dag 1 eindigde diep in de nacht in een stel bossen in Denenmarken. Fieuw, mijn eerste nacht alleen wildkamperen had ik overleeft.
Dag 2 begon al vroeg; ik was van plan nog naar Zweden te gaan dezelfde dag en onderweg een enkele tussenstop te maken voor een stukje 'sightseeing' in één van de historische Deense dorpjes. Na het oversteken van de gigantische brug die Denenmarken en Zweden verbind (de Øresund brug, bijna 8 kilometer lang!) en het passeren van een vriendelijke Zweedse douaneambtenaar was ik dan eindelijk in het thuisland van Volvo. Ik heb de offline kaarten gebruikt om een stuk bebost gebied te vinden voor de volgende overnachting. Van snelweg naar N-weg, door een klein dorp heen en al gauw kwam ik op onverhard terrein terrecht. Het was niet al te modderig, dus het was prima te doen. Eten koken, tentje opzetten en relaxen maar, toch?



Nou, dat pakte dus anders uit als verwacht. Het was ondertussen al avond en ik had al een mooi rondje gewandeld door het bos en ik had ook al m'n avondeten op. Ik was nog behoorlijk moe van de ~800km die ik de vorige dag heb gereden dus ik kroop al betijds m'n tent in. Helaas viel hier vrij plots ook mijn laatste mobiel bereik weg. Rust zou ik echter niet krijgen, want het duurde niet lang voor ik wat brekende takken en geritsel verderop hoorde. Ik luisterde goed en ohjee, het kwam steeds dichterbij. Hoe goed ik ook wist dat beren en wolven praktisch nooit mensen aanvallen in de natuur van Zweden ben ik toch maar m'n tent uitgegaan om polshoogte te nemen. Na een keer goed schreeuwen door het bos hoorde ik een jank van wat ik zelf vermoedde een wilde hond. Het gevaar was dus geweken maar ik voelde me niet enorm gerustgesteld, dus plan B werdt ingeschakeld: tennt inpakken en dan maar de bijrijdersstoel achterover zwengelen. Zo gezegd zo gedaan, en voor de rest van de reis heb ik afgewisseld tussen de tent en de auto zelf. De tent was ietsjes comfortabeler (maar zo'n Volvo stoel slaapt ook heerlijk) maar bij erg slecht weer of op een plek waar ik me niet zo op m'n gemak voelde sliep ik lekker in de 360. Enorm veilig gevoel, zo'n stalen kooi om je heen!

Dag 3 begon dus ergens ten noorden van Malmö. Je raad 't al; deze 360 moet en zal langs het Volvo museum gaan in Gothenburg:



Zo gezegd, zo gedaan. Helaas waren ze vanwege de omstandigheden gesloten, dus vroeg of laat zal ik nog eens terug gaan. Desondanks op de plek geweest waar het hart van deze auto vandaan komt, en da's toch ook wel mooi. In de dagen erop zijn niet enorm veel spectaculaire zaken gebeurd. Ik volgde vanaf Gothenburg de E45 naar het noorden, met als doel dat ik voor een dag in de poolcirkel zou zijn en daarna via Finland weer naar het zuiden zou reizen.





Het was veel bos, brede wegen en kilometers maken. Per dag reed ik gemiddeld zo'n 400 tot 500 kilometer. Het weer zat aardig mee, het viel me wel op dat het erg vaak regende terwijl de zon nog scheen (of andersom). Hier in Nederland zie je dat wel eens, maar in Zweden (en later ook in Noorwegen) was dat meer de norm. De combinatie van breed asfalt en prachtige natuur om je heen maakte elke kilometer ge-wel-dig om te rijden. Ik heb uiteindelijk bijna de hele E45 uitgereden tot in Zweeds Lapland.

[Reisverslag 2/4]
Na ongeveer een week had ik dan eindelijk de poolcirkel bereikt! Ik was van plan om 1 nachtje hier door te brengen om zoveel mogelijk de "middernachtzon" mee te maken. Let wel, vanaf halverwege Zweden is het 'snachts eigenlijk niet meer donker meer in de zomer. Ik wou deze nacht doorbrengen in het Muddus National Park. Een soort natuurreservaat waar je wel doorheen kan rijden, maar waar je liever niet in je tentje gaat liggen, ik zou dus weer lekker de bijrijdersstoel achterover gooien. "mij gebeurt me niks in deze stalen kooi" dacht ik. En dat was ook zo, totdat ik zo'n 10 kilometer diep in het natuurreservaat zat (over onverharde wegen uiteraard) en ik plots die stalen kooi moest verlaten: tot mijn enorme schok kwam er rook onder de motorkap vandaan!

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5724_1621114932178_364","title":"ss+(2021-05-15+at+10.15.35).jpg"}[/ATTACH] ​

3000 kilometer van huis zonder slag of stoot en dan moet ik net panne krijgen midden in een natuurreservaat zonder mobiel bereik en kilometers van de bewoonde wereld vandaan, laat staan verharde weg. Toen de motorkap openging zag ik dat alles onder de koelvloeistof zat en dat het reservoir leeg was. Ik kon het me niet voorstellen om daar stil te komen staan en om in ieder geval verharde weg te bereiken ben ik als een malloot het reservaat uit-gerallyed. Ik zag de temperatuurmeter stijgen, dus hup verwarming vol aan en raampjes open. Nadat ik een paar minuten het leven van Colin McRae heb mogen ervaren was ik dan eindelijk terug langs de E45-weg. Ik gooide nogmaals de motorkap open en al gauw vond ik de boosdoener: de dop van het reservoir was losgetrild waardoor het koelsysteem zijn druk was verloren... Sommige wegen in Zweden waren onverhard (wegens werkzaamheden bijvoorbeeld) en om modder te voorkomen gebruikte ze kleine keien. Dit is natuurlijk niet al te best voor de wagen, maar het verklaart de losse dop.Even afkoelen, optoppen en door.

​

De dag erna ben ik alvast terug richting het zuiden gegaan (naar de stad Lulea) zodat ik een makkelijkere verbinden met Finland zou hebben. Na het bezoek aan deze stad aan de Baltische zee heb ik net daarbuiten overnacht zodat ik al vroeg de grens over kon. Echter, de volgende dag eenmaal aangekomen bij de grens wou de grenspolitie mij niet naar binnen laten. Volgense meerdere officiële Finse websites waren Nederlanders wel welkom, maar er was dus nergens vermeld dat dat niet het geval was wanneer men met de auto kwam. Ik was eerder op mijn reis ook al tegengehouden aan de Noorse grens, die zou pas 15 juli open gaan en het was pas de 14e toen ik aan de Finse grens stond.

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5725_1621115981825_924","title":"ss+(2021-05-15+at+10.21.42).jpg"}[/ATTACH] ​

Ik was behoorlijk teleurgesteld en wist niet welke kant ik nu op moest, maar ik heb de gok gewaagd en ben terug naar het noorden gereden om daar een poging te doen bij de Noorse grens. "als ik maar niet dezelfde weg terug hoef te rijden", dacht ik bij mezelf. Eerst was een bezoek aan Kiruna aan de orde; de stad die letterlijk bovenop de grootste ijzermijn ter wereld is gebouwd (leuk feitje, ze zijn de stad langzaam aan het verhuizen omdat ze bang zijn voor instortingen). Sterker nog, ik weet vrij zeker dat het staal van de Volvo uit deze mijn komt. Na een dag door Zweeds Lapland gezoeft te hebben was het tijd voor een goeie maaltijd om vervolgens laat op de avond, zo rond 12 uur, de rit naar de Noorse grens te maken. Zo zou ik netjes op 15 juli de grens over gaan, zoals (als het goed is) dan weer mocht.
Toen ik bij de grens aankwam was, tot mijn grote verbazing, de post onbemand. Ik was vrij man en ik kon zo doorrijden. Er was dan ook niemand op de weg. Mijn gok had gewerkt en wauw, wat was het het waard:

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5727_1621116555226_31","title":"ss+(2021-05-15+at+10.22.13).jpg"}[/ATTACH] ​

Ik was pas net het prachtige Zweden uit en het leek wel alsof Noorwegen nog veel meer te bieden had. Op enkele stukken na was het asfalt supergaaf en de natuur spectaculair. Leuk detail, de foto hierboven is genomen rond 1 uur 'snachts. Zo 'donker' wordt het daar dus in de zomer.
In plaats van het rondje Baltische zee moest ik een nieuwe bestemming hebben. Ik besloot om voor de Noordkaap te gaan. Ik had mijzelf nergens op ingelezen maar ik was al halverwege dit avontuur en het zou alleen maar mooier worden.

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5728_1621116912990_335","title":"ss+(2021-05-15+at+10.24.53).jpg"}[/ATTACH] ​

[Reisverslag 3/4]
De dag na de grensoversteek begon net iets ten noorden van de havenstad Narvik. Bekend van de slag om Narvik in de 2e wereldoorlog en ook van de anderhalf kilometer-lange hangbrug. Het is ongeveer 700 kilometer rijden van Narvik naar de Noordkaap, wat in principe prima te doen lijkt op papier. De eerste paar honderd kilometer vielen ook reuze mee. Voor de grootste gedeeltes is de snelheidslimiet wel maar 60 of 80, maar het mooie asfalt laat meestal wel wat meer toe.

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5729_1621117126994_831","title":"ss+(2021-05-15+at+10.16.51).jpg"}[/ATTACH][ATTACH=JSON]{"alt":"Click image for larger version Name:\t11.jpg Views:\t0 Size:\t54,0 Kb ID:\t417260","data-align":"none","data-attachmentid":"417260","data-size":"full","title":"11.jpg"}[/ATTACH]​

Na een enkele bergpas oversteek, begon het tempo wel in te zakken. Vanaf zuid-Zweden zijn alle wegen alleen nog maar 2-baans (in principe gewoon N-wegen dus) maar in Noorwegen rijden ze beduidend langzamer dan in Zweden. Des te noordelijker ik kwam, des te slechter het kwaliteit van het asfalt. De laatste ~200 kilometer voelde zo enorm traag, het leek wel alsof ik daar de hele dag over heb moeten doen. Maar vanwege bovengenoemde redenen komt de gemiddelde snelheid ook niet boven de 50 km/h uit op de laatste stukken. Maar, op 15 juli om 23:50, net voor de officiele middernachtzon, was het dan zover: de Noordkaap was bereikt.

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5730_1621117544123_730","title":"ss+(2021-05-16+at+12.25.25).jpg"}[/ATTACH][ATTACH=JSON]{"alt":"Click image for larger version Name:\t12.jpg Views:\t0 Size:\t47,0 Kb ID:\t417261","data-align":"none","data-attachmentid":"417261","data-size":"full","title":"12.jpg"}[/ATTACH]​

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5731_1621117572503_903","title":"ss+(2021-05-15+at+10.20.02).jpg"}[/ATTACH][ATTACH=JSON]{"alt":"Click image for larger version Name:\t13.jpg Views:\t0 Size:\t51,3 Kb ID:\t417262","data-align":"none","data-attachmentid":"417262","data-size":"full","title":"13.jpg"}[/ATTACH]​

Het weer was natuurlijk hartstikke lekker, zo'n 12 graden en de zon scheen de hele nacht door. En toen ik dacht dat ik zelf een enorme reis achter de boeg had, kwam ik warempel een mede-Hollander tegen die warempel op de fiets (hoezo stereotype?) naar de Noordkaap is gefietst!
De volgende ochtend was het licht wel iets beter om nog een paar mooie plaatjes te maken.

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5732_1621117787048_313","title":"ss+(2021-05-15+at+10.20.35).jpg"}[/ATTACH][ATTACH=JSON]{"alt":"Click image for larger version Name:\t14.jpg Views:\t0 Size:\t76,1 Kb ID:\t417263","data-align":"none","data-attachmentid":"417263","data-size":"full","title":"14.jpg"}[/ATTACH]​

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5739_1621121878299_127","title":"ss+(2021-05-16+at+01.37.36).jpg"}[/ATTACH][ATTACH=JSON]{"alt":"Click image for larger version Name:\t15.jpg Views:\t0 Size:\t79,2 Kb ID:\t417264","data-align":"none","data-attachmentid":"417264","data-size":"full","title":"15.jpg"}[/ATTACH]​

[Reisverslag 4/4]
Nu was het tijd voor de terugreis. Aangezien ik Zweden wel gezien had en FInland geen optie was besloot ik op richting het zuiden te rijden door Noorwegen om daar te bepalen welke veerboot ik wou nemen. Dit was ook zeker geen straf, wederom de combinatie van wegen en natuur maakt het oh-zo mooi om daar te rijden.
Waar dat in Zweden veel gesloten was, was er in Noorwegen erg veel open. Rondom Narvik is er in het begin van de 2e wereldoorlog veel gevochten, en dat bracht wat interessante musea met zich mee. En terwijl in het noorden een overduidelijk toendra-landschap heerst was dat verder in het zuiden wel anders.

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5733_1621118791452_608","title":"ss+(2021-05-15+at+10.10.07).jpg"}[/ATTACH] ​

Een van de unieke kenmerken die een 'langwerpig' (op de kaart) land zoals Noorwegen met zich meebrengt is de diversiteit in de natuur. Zo ging ik van de bergen en bossen hierboven naar de heuvels met graslandschappen hieronder:

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5734_1621118895916_630","title":"ss+(2021-05-15+at+10.09.30).jpg"}[/ATTACH] ​

Waar dat bovenstaande foto ook zomaar in het Schwarzwald in Duitsland genomen kon zijn, zou het volgende plaatje wel eens uit Schotland kunnen komen:

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5735_1621118965268_467","title":"ss+(2021-05-15+at+10.11.25).jpg"}[/ATTACH] ​


Letterlijk 'bovenop' de fjorden bevind je je, ook in het zuiden, nog in een toendra-gebied. Krullende wegen, loslopend wild en spectaculaire natuur: dat was Noorwegen voor mij. Geen minuut ging voorbij zonder dat ik m'n ogen uitkeek op de bergen, watervallen, tunnels, bruggen of de natuur in het algemeen.


[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5737_1621119477036_567","title":"ss+(2021-05-16+at+12.55.15).jpg"}[/ATTACH] ​

[ATTACH=JSON]{"data-align":"none","data-size":"full","data-tempid":"temp_5738_1621119585835_765","title":"ss+(2021-05-16+at+12.54.49).jpg"}[/ATTACH] ​

Eenmaal in het zuiden en van de fjorden af ben ik naar Stavanger gegaan. Ik had weer via Zweden terug kunnen rijden, maar dat leek mij wat minder tof dus de 2e optie was de veerboot naar Hirtshals in Denenmarken. Ik was wel eens met de veerboot gegaan, maar nog nooit met de auto. Dit was voor mij, en ik denk ook voor de 360, dus een eerste keer. De overtocht was verliep verder rustig en de volgende ochtend (de boot vertrok 'savonds) kon ik beginnen aan de rit van 1000 kilometer naar Nederland.

Op 2 files na, waarin ze beide keren redelijk warm liep (file rijden is echt geen feest als je voornamelijk vertrouwd op rijkoeling) was ook dit laatste deel van de reis geen enkel probleem. In de avond was ik weer thuis van mijn avontuur. Op de losse reservoirdop na heeft de 360 de hele reis van 9000(!) kilometer vlekkeloos doorstaan. Uiteindelijk heeft de reis 3 weken geduurd, dus gemiddeld zo'n 430 kilometer per dag.
Het verbruik heb ik ook bijgehouden: door de vele lange afstanden haalde ik, ja houd je vast: 1 op 14,5. Ondanks de lange afstanden heb ik toch erg veel in de heuvels en bergen gereden en ik had ook de hele klep en een deel van de achterbank vol liggen met kampeerspullen. Van het verbruik stond ik dus enorm te kijken, maar zeker in positieve zin.
Ondertussen heeft ze wel het nodige aan onderhoud verdient: de slechte wegen af en toe hebben hun tol geeist van de schokbrekers.. Ook het afstellen van de koppeling, het stellen van de kleppen, reviseren van de achterremmen en overige kleine technische zaken staan voor aankomende zomerperiode op het lijstje.

Al met al was deze reis één van de tofste belevingen die ik heb meegemaakt in m'n relatief jonge leven. De 360 zal gekoesterd worden zodat ik d'r hopelijk nog decennia lang mooie reizen mee kan maken. Wellicht dat dat rondje om de Baltische zee ook nog eens gaat lukken...


[aanpassing: foto's correct toegevoegd]

:y: mooi