Bekijk het eens van de andere kant!

?Ik heb het altijd heerlijk gevonden in het bos te wonen. Het is mijn thuis en ik heb geprobeerd het schoon en netjes te houden. Op een mooie, zonnige dag, terwijl ik bezig was de rotzooi op te ruimen die mensen na een picknick hadden achtergelaten, hoorde ik voetstappen. Ik gluurde in het bos en zag een meisje op het pad lopen met een mand in haar hand.

Ik vond het meteen verdacht. Ze had zo?n vreemde kleren aan: helemaal in het rood en haar hoofd was bedekt. Het was net alsof ze niet herkend wilde worden! Nu weet ik wel dat je mensen niet op hun uiterlijk moet beoordelen, maar ze liep in m?jn bos en ik vond dat ik het recht had om iets meer over haar te weten te komen. Ik vroeg haar wie ze was, waar ze vandaan kwam,.. je weet wel, van die dingen...

Eerst zei ze dat ze niet met vreemden wilde praten. Dat bracht mij nogal van mijn stuk. Ik een vreemde? Ik heb verdorie mijn kinderen grootgebracht in dit bos! Ze werd wat rustiger en vertelde mij dat ze op weg was naar haar oma omdat die ziek was en dat in de mand eten voor oma zat. Ze leek mij een eerlijk meisje, maar ik denk t?ch dat ze het zou moeten afleren om zomaar door iemands woonplaats te lopen met zulke rare kleren aan.

Ik liet haar gaan en ging snel naar het huis van haar oma toe. Toen ik bij die aardige oude vrouw aankwam, vertelde ik haar wat er net was gebeurd en ze was het met mij eens dat haar kleindochter zou moeten leren zich beter te gedragen. Samen bedachten we het plan dat de oude vrouw zich zou verbergen, tot ik haar zou roepen. Ze verstopte zich onder het bed.

Na een tijdje kwam het meisje met die rare, rode hoed binnen, en ik vroeg haar naar de slaapkamer te komen, waar ik in het bed van oma lag. Opgewonden kwam ze binnen en maakte meteen een uiterst beledigende opmerking over mijn grote oren! Nu heb ik wel vaker een nare opmerking gekregen, dus probeerde ik er het beste van te maken door te zeggen dat ik daar beter mee kon horen. Eigenlijk wou ik zeggen dat ik haar best aardig vond, maar dat ze beter op haar woorden zou moeten letten. Ik kreeg de kans nog niet, of ze maakte ze weer zo?n opmerking. Ditmaal over mijn grote ogen. Je kunt je wel voorstellen hoe ik zo langzamerhand ging denken over dit meisje, ze deed zich zo aardig voor, maar bleek eigenlijk een vals kreng te zijn! Maar, aardig als ik ben, antwoordde ik haar dat ik met mijn grote ogen beter kon zien.
Haar volgende belediging was echter teveel. Ik heb mijn hele leven al last van mijn tanden, een gevoelig punt, en die meid moest daar zo nodig een opmerking over maken. Ik had me moeten beheersen, dat weet ik, maar ik ben kwaad uit bed gesprongen en heb gegromd dat ik haar met die tanden beter op zou kunnen eten!
Laten we eerlijk zijn, een wolf zou nooit zo?n klein meisje opeten. Iedereen weet dat, maar dat stomme kind begon te schreeuwen en rende door het huis. Ik wilde haar kalmeren, dus ging ik er achteraan. Ik had zelfs de kleren van oma uitgetrokken, maar dat leek het alleen maar erger te maken...

Opeens vloog de voordeur open en een boomlange boswachter kwam binnen. Hij had een bijl in zijn handen. Ik keek hem aan en realiseerde mij dat ik diep in de problemen zat. Ik ben door een open raam gesprongen en maakte dat ik wegkwam. Wat moest ik anders? Ik werd bedrijgd met een bijl!
Ik had gehoopt dat hiermee de ellende voorbij zou zijn, maar dat grootmoeder-mens heeft nooit mijn kant van het verhaal verteld. Al snel deed het gerucht de ronde dat ik een afschuwelijk, onbetrouwbaar, en boos beest zou zijn. Ik weet niet hoe het is afgelopen met die meid in dat rare, rode pakje, maar ?hij leefde nog lang en gelukkig? ging voor mij in elk geval niet op.?