Wil me bij deze kort voorstellen, mijn naam is Daniel en ben sinds gisteren in het bezt van een PV444DQ van 30 juni 1952, en om het rekenkundig gemakkelijk te maken, de auto is maar 27 dagen jonger dan ik ben ;-)
Deze PV444 is zwart op de wereld gekomen, heeft kennelijk in de dienst van de politie gestaan, kan ik nergens bevestigd krijgen, maar na vele jaren trouwe dienst, met wellicht enkele particuliere eigenaren, werd ze in 1994 uit de schuur gehaald waar ze al jaren stond te verstoffen en stilletjes voor zich uit stond te roesten ....
De nieuwe eigenaar uit Vlijmen heeft, door zijn drukke werkzaamheden 10 jaar gewerkt aan haar lijf en leden, maar er uiteindelijk toch de beauty die ze altijd was geweest, van gemaakt.
Jammergenoeg heeft hij door een ernstige ziekte niet meer van het eindresultaat kunnen genieten ...
In 2004 werd de draad door haar nieuwe eigenaar opgepakt en werd ze afgebouwd, nogmaals in de kleur rood gespoten, vele nieuwe onderdelen gemonteerd en tot slot kreeg ze, mooie nieuwe whitewall banden ...
Ze mocht in 2008 weer de weg op en genoot van de frisse lucht en het buitenzijn, na al die vele jaren in de garage gestaan te hebben en het gesleutel, geschuur, het lassen en plamuren over zich heen moeten laten gaan ...
Maar door omstandigheden liep het anders, na een zomerseizoen, werd ze weer op blokken gezet, en kreeg ze de oude gordijnen en lakens over zich heen en gleed weer in een staat van sluimeren en doezelen ... heel af en toe eens gestart en dat deed ze nog steeds, maar haar gewrichten, aders en zenuwen werden er natuurlijk niet soepeler op ...
Deze maand werd besloten, ze zou verkocht worden en mooi als ze nog altijd was trok ze toch wat aandacht op marktplaats en zo kwam ze op ons pad ...
Voor een 1952 is ze heel mooi en staat prima in de lak, na het oppoetsen glimmen haar bumpers, die langgeleden aleens opnieuw verchroomd waren, de oude maar dappere optima accu, liet haar starten en het was haar vergeven dat ze van de stress wel startte maar wat onregelmatig liep, een druppeltje olie en water verloor, het was ook wat, de weg op na zo lange tijd ... ook al waren lang geleden veel nieuwe en opgeknapte onderdelen gebruikt, de tand des tijds is ook hier onverbiddelijk, maar ik zag toch dat met wat gepaste inzet hier weer iets moois van te maken was.
Ze doorstond haar eerste langere rit dapper en er werd meteen naar haar remmen, lagers, bougies enz enz gekeken.
Ze had een B4B motor met twee carbs, daar was ze toendertijd al super trots op als ze tussen de andere Volvo's voor de onderhoudsbeurten bij de dealer stond. Maar ja die waren nu toch een beetje vervuild en met kwaaltjes en kuurtjes en die zullen naast wat rubber leidingen e.d. Aangepakt moeten worden, maar ze werd weer helemaal blij toen de monteur die haar keurde, lovend sprak over het mooie, bijna onzichtbare laswerk, het spuitwerk, en nog meer dingen waar ze altijd zo trots op was geweest. Als ze niet al rood geweest was, was ze het wel van opwinding geworden.
Na dat ze nog een nieuwe wiellager, nieuwe bougies, kabels e.d. Gekregen had en alleen haar choke nog wat klem zat, werd ze instaat bevonden de 115 km richting zuid-limburg te rijden.
Nou dat was me wat, zo'n stuk op eigen netjes opgepompte banden, rolde ze binnendoor en zelfs op de autoweg .... pffff wat is het hier druk geworden, en wat rijden die nieuwere auto's wat zeg ik, vrachtauto's hard zeg ....
Dapper, maar ook van tijd tot tijd kuchend, en na een pauze en controlestop, had ze zomaar moeite om te starten en regelmatig te lopen van de stress. Maar daar zal aan gewerkt worden en dat wordt opgelost, dat gaf haar de kracht vol te houden en ze reed zonder dat haar motor overhit raakte, het was toch zo'n 28 graden buiten en heel af en toe werd er zelfs even doorgetrokken tot 105 km/u .... whow, dat voelde toch wel goed, die frisse wind om de neus te voelen.
Ze bereikte netjes haar eindbestemming, haar nieuwe thuis en zuchte toch wel van verlichting. Dat was me wat na al die jaren, raar en fijn, maar ook vermoeiend tegelijkertijd.
Tsja die inspanning, ze had wel als een tour de france renner gezweet, 3 liter was ze kwijtgeraakt, maar, niet oververhit geraakt en die 3 liter waren nadat ze afgekoeld was zo weer bijgevuld. He gelukkig, hier staat ze mooi.
Als beloning kreeg ze daags erna meteen zo'n mooie zonneklep, whow daar had ze vroeger altijd van gedroomd, nooit gedacht ... maar nu meteen al een kadootje ... en dan werd ze ook nogeens lekker gemasseerd en ingewreven met van die heerlijke lotion, uit flessen waar Poor Boys en Turrtle op stond, met zachte doeken afgewist en geboend. Dat was al decennia geleden voor het laatst gebeurt, eigenlijk kon ze het zich niet meer herinneren, ja geschuur, gebonk en geklop op haar lijf dat was het laatste wat ze nog wist, dit was echt zalig ... gelukzalig sluimerde ze na een zo vermoeiende maar mooie dag in slaap ... en hoopte niet te dromen ...
Nee hoor je droomt niet, we gaan verder aan je werken, maar dat zal wel lukken, we hebben de tijd maar we proberen echt niet meer tientallen jaren te wachten. Bedankt dat jullie ons hier hopelijk welkom willen heten.
..... wordt vervolgd .....
Nog wat beduusd van al die grote veranderingen, stond onze PV444, in haar nieuwe garage. Het was nog vroeg, maar oh daar hoorde ze haar baas al komen en daarnaast die blonde labrador, die haar gisteren al besnuffeld had, maar gelukkig niet tegen de glimmend gepoetste bumper geplast had, eigenlijk wel leuk want die hond had haar meteen geaccepteerd, en kwam gedurende de dag vaak gezellig bij haar liggen. Dat was vroeger wel anders.
Hier brandde altijd wel wat licht en zag ze gedurende de hele dag haar nieuwe eigenaar en zijn vrouw en natuurlijk die hond. Een autoleven, zo op haar oude dag, zo oud was ze al dat ze daar over nadacht, kon slechter.
En heugelijk nieuws was er ook, er was al meteen aktie ondernomen, vertelde haar baas, binnenkort krijgt je twee nieuwe carburateurs, een 123ignition met nieuwe bobine, er komen schijfremmen voor, zodat je in het drukke verkeer niet elke keer als een postpaard hoeft te remmen en een grote beurt zodat je er op alle fronten weer tegen kan. Dan mag je een paar weekjes bij die aardige monteur die je al kent blijven logeren en die monteert dat alles. Ze werd weer tiptop, opwinding maakte zich van haar meester en zowaar een extra druppeltje olie ontsnapte haar, maar ook dat werd haar vergeven.
Ook waren er al wat leuke dingetjes via internet besteld, maar dat was een verrassing .... ze kon bijna niet wachten.
Dit was wat ze altijd gehoopt en van gedroomd had, herboren te worden en dan ook daadwerkelijk de weg weer op, en ze zou echt haar best doen als alles klaar was, die moderne jongens met S en hun UV of hoe dat ook mocht heetten, nou die zouden nog weleens verbaasd kunnen staan. Ze had al verhalen gehoord dat broers en zussen, zelfs jongere neefjes en nichtjes die ook dezelfde achternaam hadden heel beroemd waren geworden in rally's en orientatieritten, zelfs records hadden gebroken en dwars door dat warme Afrika waren gereden, een paar zelfs naar China. Maar dat leek haar niets, ze lustte geen chinees ...
Maar ze moest nog even geduld hebben, want die monteur-meneer had het druk met andere familieleden van haar, daar kon ze wel inkomen die waren natuurlijk net zo blij eens goed onderhanden genomen te worden. Als ze er over nadacht dan had ze dat regelmatige onderhoud in de volvo-garages echt gemist, je was daar onder de auto's en kon ook eens een gezellig kletspraatje met anderen houden. Tuurlijk zag je ook minder leuke dingen, zoals zwaar gewonde auto's die moeizaam op de intensive care afdeling van de garage opgeknapt werden, en waarvan gelukkig vele het overleefden en na een tijdje weer als nieuw door de poort gingen, en ja ook de onherstelbare, te veel beschadigde, die op de sloop terechtkwamen, brrrrr niet aan denken, en gelukkig was ze daarin als politieauto in haar beginjaren goed in getraind geraakt. Vaak had ze haar toenmalige baasjes met volgas naar de plekken des onheils gebracht, soms midden in de nacht, en met haar zoekschijnwerper over sloten geschenen waarin een andere auto met de mensen erin, lagen. En ja daar was ze ook heel bewust van, de mensen gingen altijd voor, die moesten dan het eerste eruit gehaald worden. De auto's kwamen later wel. Ook dat hoorde bij haar beroep waar ze stilletjes nog steeds erg trots op was. Soms kriebelde het nogeens en miste ze haar tweetonige hoorn, die ze nu natuurlijk kwijt was. Oh ja ....
Het overkwam haar ook weleens in vroeger jaren dat er andere auto's waren die haar meden, en dat bleken vaak die boeven te zijn waarop haar bazen joegen, die aan bankovervallen of nog erger hadden meegedaan. Waarmee aanrijdingen waren veroorzaakt, die een politieauto niet verteld werd ... ze waren natuurlijk bang zich te verraden ...
Eigenlijk kon ze er een boek overschrijven, zoveel had ze al beleefd, al die jaren in dienst.
Maar goed, in de laatste week van augustus dan had die monteur-meneer de tijd en zou ze er zo'n vier weekjes mogen blijven, zijn baasje en zijn vrouw gingen dan op vakantie, en daarna kwamen ze haar ophalen. Ze verheugde zich er zo op, het leek wel een zomervakantiekamp.
Nu mocht ze haar dutje gerust doen, want eerlijk gezegd was ze door alle opwinding van dit weekend, toch nog wat moe, wat wil je ook als je al 65 bent ....
..... wordt vervolgd .....
Al vroeg hoorde onze PV444 gestommel in huis, ze wist ondertussen dan staan mijn baasjes op en moet de hond uitgelaten worden, hé ik heb lekker geslapen, ze strekte haar bolle rug en probeerde onderwijl goed te luisteren of ze er al aankwamen. En ja hoor, daar zwaaide de deur open, werd het licht aangemaakt en dreef een heerlijke koffiegeur door de ruimte. Zelf had ze natuurlijk nooit koffie gedronken, maar gekgenoeg was er ze in haar beginjaren, aan gewend geraakt, vooral als de dienstdoende agenten hun bakkie troost, zoals ze het toen noemden, mee de auto in namen ...
Een korte bewonderende blik van haar baas, die onderwijl de hond aanriemde, maakt haar trots. Dit was toch wel een andere ervaring, dan de laatste 10 jaar, waar ze bijna constant onder de oude gordijnen maar vaag het daglicht waarnam.
Ze voelde het, vandaag stond weer iets op het programma, wat wist ze nog niet, maar dat zou ze wel zien.
Na het ontbijt werd er eerst nog de krant gelezen en moest ze geduldig wachten, maar dat viel niet zwaar want ze hoorde de nieuwsberichten, en verbaasde zich over al die dingen die nu toch zo heel anders waren als toentertijd, en het gebrek aan ontzag dat baarde haar de meeste ergernis! Dat was haar zaterdag, nadat ze na zo lange tijd weer aan het verkeer deelnam, zo opgevallen, richtingaangeven, voorsorteren, stoppen voor oranje en rood, en te hard rijden, het werd vaak door de andere auto's aan hun laars gelapt .... en bijna vergat ze haar leeftijd en had het liefste haar al lang verdwenen sirene aangezet!
Daar was vroeger toch meteen tegen opgetreden. En wat hielden die automobilisten toch steeds tegen hun oren ... een plat ding en, alsof ze gek geworden waren zaten ze alleen in de auto en mompelde wat voor zich uit. Het moest niet gekker worden. Maar dat was nog niet alles, ze zag fietsers hetzelfde doen, en ook met hun vingers trommelen op die rare platte dingen, zelfs voetgangers liepen soms als zombies naar dat platte doosje te staren. En opletten op het verkeer, HO MAAR!!
Ze werd uit haar gemijmer gehaald door de baas die haar kofferbak openmaakte en alles eruit haalde. Nu werd ze toch nieuwsgierig, wat ging hier gebeuren? Er werd gemeten, getallen werden opgeschreven en dingen uitgeproberrd. Ondertussen probeerde ze met haar binnenspiegel, zoveel mogelijk van de dingen die gebeurden, achter haar, op te vangen ... die rotklep stond in de weg !
Ondertussen, bleef haar baasje op en neer lopen naar zijn schuur, ze hoorde zagen en timmeren en van tijd tot tijd werde er weer iets gepast en uitgeprobeerd. Ze hield het bijna niet meer van nieuwsgierigheid. Maar opeens, werd haar wat duidelijk, ze hoorde hoe haar baas zijn vrouw vertelde hoever hij gevorderd was, met een opbergbak, die over de hele breedte van de kofferruimte, tegen de achterbank kwam te lopen. Ze zuchtte ervan, de spanning week en ze voelde weer een gevoel van tevredenheid over haar heenkomen. Dat was iets dat fijn was. Eindelijk werd ze verlost van al die spullen die kriskras verspreid in de kofferruimte lagen.
Nadat het al laat in de middag was, hoorde ze haar baasje tegen zichzelf zeggen:"Zo nu is ie goed" .... en gelukkig had hij er foto's van gemaakt zodat zij die ook kon zien. Helemaal klaar is het nog niet, de reserveband zou ook nog een apart vak krijgen, maar een goed begin was gemaakt.
Ondertussen werd er aangebeld en kwam de zus en haar man van haar baasje, die wilden die mooie ouwe Volvo ook weleens bekijken. Opwinding maakte zich van haar meester. Daar moest ze nog steeds aan wennen, vroeger toen ze nog zwart was keek niemand speciaal naar haar om, zeker niet toen ze niet meer in dienst was. Zwart was maar zwart, en die lange periode onder het stof, de spinnewebben en het vuil, dat vergat ze liever meteen. Daar had ze haar afkeer voor spinnen en muizen ontwikkeld. Dan kroop er weer eentje door je chassisbalken, knabbelde er eentje aan je bekabeling, brrrr nee dat had haar toen echt gekweld, die rotbeesten. En het roesten dat had haar nog het meest beangstigd, het voelde als uiteenvallen en langzaam dood gaan ...
Maar nee, dat was nu wel anders, herboren en bewonderd, dat beviel haar wel. Mooie auto, en dan al zo oud, maar dat zie je er niet aan af ... die opmerkingen maakten haar gelukkig, en aandachtig luisterde ze terwijl haar baas en diens zwager over de nieuwe schijfremmen en de voordelen daarvan, de revisie twin carburateurs en dan hoorde ze uitgebreide discussies over de 123ignition en de verbeterde prestaties die die zouden moeten opleveren, whow haar werd een en ander steeds duidelijker, dit werd niet zozeer een normale opknapbeurt, maar een verjongingskuur, Tsjonge, daar wordt een auto blij van!
Na het avondeten zou haar baas de foto's aan haar en anderen laten zien, weer een stapje verder in het verbeteren van zijn mooie Volvo ....
..... wordt vervolgd .....
Een nieuwe dag, het zou vandaag beter weer worden dan gisteren. En inderdaad het werd zonnig en dat was maar goed ook want al na het ontbijt kwam haar baas, met gereerdschap, doeken voor op de grond, een accuboormachine, wat ze nog nooit gezien had! ..... en echte orginele Volvo spatlappen, whow ... dat wordt leuk, en van opwinding, want ze was in het verleden nooit verder gekomen dan wat stukgesneden transportband, die voor spatlappen moesten doorgaan ...
Haar oude radio begon zomaar te zoemen en ruisen van opwinding ...
Nou om ze er echt netjes, zonder brug, onder te krijgen, was toch wel een hele toer, eigenlijk lag het meer aan het feit dat haar baas, net als zij al 65 was geweest en lang niet meer zo soepel als vroeger ... hij wist wel hoe het moest maar dat opstaan, kruipen en eronder rollen ... maar uiteindelijk lukte het goed en zaten ze er beide onder. Het voelde meteen beter, soepeler en alsof ze weer iets nieuws voor haar gardarobe had gekregen. Ze voelde zich geweldig.
Na de middag werd er nog wat opgeruimd en moest haar baas een flinke wandeling met de hond, maken. Ja dat kon ze begrijpen, die had ook aandacht nodig, maar zo te zien heeft ie het vanmorgen niet erg gevonden dat hij met haar spatlappen bezig was, als ze er maar bij kon zijn, en natuurlijk ook weleens in de weg ging liggen, maar dat gaf niet ...
..... wordt vervolgd .....
Vandaag wat een rustige dag leek te worden, want de baas moest boodschappen doen en nog wat andere dingen, maar had toch een verassing in petto, iets dat onze PV444 nog nooit had meegemaakt. 65 geworden en toch nog verrast over iets zijn, nou dat kwam niet vaak voor.
En voordat ze in de gaten had wat het was, want namiddags werd er wel vanalles uitgeprobeerd en tegen haar dashboard geduwd en weer los gehaald, maar omdat haar binnenspiegel niet zo laag kon draaien, verdikke ... nu zag ze het weer niet, wat er gebeurde.
De spanning liep op en was om te snijden en haar linker achterventiel blies zowaar wat lucht af ... pfffffff ...
Maar rond drie uur kwam de vrouw des huizes en ze hoorde haar mompelen: "Mooi, heel mooi ..... die bloemen, zo hoort het .... en vooral dat vaasje, leuk! "
De spanning viel als een baksteen van haar af want ze had zich al vanalles in de bobine gehaald, misschien bleef er van haar vertrouwde dashboard wel niets over, maar ook hier, foei, wat een rare gedachten, dat zou hier toch niet gebeuren .... bloemen ..... bloemen in een vaasje! Dat had ze nog nooit gehad, Uiteraard in dienst hoorde zoiets niet, maar erna ook nooit, en alhoewel ze het vaak genoeg gezien had bij andere auto's, waar ze in haar binnenste best weleens jaloers op was geweest ... Nu had ze haar eigen autobloemenvaasje met bloemen ... Whow ...
Maar ook nu was de dag nog niet om en had haar baas besloten, de reflectoren die eerst op de oude spatlappen hadden gezeten, moesten ergens terug. Dat was voorschrift, en daarin kon onze PV zich uiteraard volledig in vinden. Ze wist zich zelfs nog het wetsartikel: Verplichte lichten en retroreflectoren Artikel 5.2.51, uit de wegen verkeerswet te herinneren,
Sub J: twee rode retroreflectoren aan de achterzijde van het voertuig
En daarop was ook geen uitzondering, voor voertuigen die voor 1967 op de weg waren gekomen,
Ja leer haar de wet kennen, ze had urenlang de aspirant-agenten de wetsboeken horen opdreunen terwijl ze tijdens de nachtdienst door haar rondgereden werden. Er was natuurlijk vanalles bijgekomen en veranderd maar de basis kende ze door en door. En ze werd er blij van dat haar baas ook op die dingen lette.
Tevreden, over de gebeurtenissen van vandaag, dutte ze langzaam weg, en dacht nog .... wat zou er morgen op het programma staan ? ....
..... wordt vervolgd .....
Nu begon onze PV toch wel een beetje nerveus te worden, wat zei haar baasje net ... had ze dat goed gehoord? Kwam er een taxaminator of hoe heet zo iets. Kwam die speciaal naar haar kijken ? De koude ruitensproeiervloeistof brak haar uit..... Diep zuchten en kalm blijven. Waarom daar nu nerveus over doen. Ze had toch wel voor heel wat hetere vuren gestaan. Maar op een of andere manier was dit anders, want ze had dit nog echt, never nooit meegemaakt.
Men had haar nog nooit getaxateerd ... of hoe dat heette.
En ook nog zo vlug dat die meneer kwam. Maar goed dat ze het nu juist pas te horen had gekregen. Anders had ze beslist geen koplamp dicht gedaan.
En terwijl ze nadacht hoe ze zich moest presenteren, welke moeilijke vragen ze moest beantwoorden of juist niets op moest zeggen, verstreek weer een uurtje en was het bijna 10 uur. --- Ding~~Dong ---- Dat geluid kende ze ondertussen maar al tegoed. Meestal betekende het, weer een leverancier die spullen voor haar bracht. Maar was dat nu ook zo? Nee. Ze hoorde hoe haar baas de taxateur, binnenliet. Nog meer koude ruitensproeiervloeistof liep opeens over haar katterug ...
Via de open keukendeur kon ze een en ander opvangen en ze hoorde, aandachtig luisterend: .... Leden van de Technische Commissie verzorgen voor de verenigingsleden taxaties ten behoeve van de verzekering. Deze taxaties zijn niet alleen van belang voor de casco-verzekering maar ook om sterker te staan bij claims als gevolg van schade, veroorzaakt door derden aan uw geliefde klassieker. Afhankelijk van de verzekeringsmaatschappij hebben deze rapporten een geldigheid van 2 of 3 jaar.
Oh ... daar werd haar toch meer duidelijk ...
De taxatierapporten voldoen aan de eisen van de FEHAC, de landelijke koepelorganisatie van oldtimerverenigingen, en worden geaccepteerd door alle verzekeringsmaatschappijen die oldtimers verzekeren....
Nog steeds gespannen, maar minder onzeker werd haar een en ander duidelijk. Ze moest gewoon zijn wie ze was en dan kwam alles goed. Die taxatie bepaalde haar momentele waarde en daar hoefde ze zich niet extra voor op te doffen of in te spannen.
He he .... zo ging dat dus, en ja hoor daar was een vriendelijk man, die al meteen lovende woorden sprak. Nou dat viel haar allezins mee, en dat terwijl ze, ik weet niet wat verwacht had ... Weer iets geleerd.
De taxatie was uitgebreid en diepgaand, soms voelde ze iets van vage schaamte want ze werd bekeken op plaatsen die ze als oudere dame al lang niet meer bekeken wilde hebben, maar ook dat viel mee, want steeds nog waren er alleen maar lovende opmerkingen en zelfs bewondering, te horen.
Ook kreeg ze punten voor van alles en nog wat, en alhoewel ze eerst dacht, oh nee toch, alles maar vijfjes, bleken dat nou net de maximale punten voor dat onderdeel te zijn. Haar spatborden zwollen van trots, en de diep rode glans van haar lak werd zowaar nog voller. En ze hoorde nadat er nog wat bewijsfoto's waren gemaakt, zoals ze vroeger vaak op het plaats delict had zien doen, zelfs "bijna concoursstaat" ...
Alhoewel ze niet wist wat dat betekende, voelde ze instinctief, dat het iets goeds was. En ja hoor, nadat de taxateur het haarfijn uitlegde en tot de uiteindelijke waardebepaling kwam, was het haar helemaal duidelijk. Ze mocht oprecht trots zijn met haar verschijning. Van dak tot bodemplaat en van linker- tot rechterportier was ze voor goed bevonden, wat zeg ik, was ze uitstekend bevonden, en een paar kleinigheden konden daar niets aan afdoen.
Nou dat was toch nog een fijne dag geworden ondanks de carter-pijn die de zenuwen haar bezorgd hadden.
Toen de beide mannen haar alleen lieten, voelde ze zich oprecht gelukkig, alsof ze het eindexamen met vlag en wimpel gehaald had. Laat dat een ander me maar eens nadoen dacht ze en trok glimlachend haar grille in een grijns, haar dag kon niet meer stuk .....
..... wordt vervolgd .....
Vandaag was het ook voor onze PV een rustige dag. Er stond niet veel op het programma, alleen de kofferruimte moest nog verder afgewerkt worden, nou ja moest, maar waarom niet nu, zei haar baas. En je krijgt er zelfs een mooi stevig vloertje met een mooie mat bij. Het weer was goed en dus werd er weer gezaagd en gemeten, geknipt en gesneden.
Ze kende de routine ondertussen, meten, dan werd er hout uitgezocht, gezaagd en dan werd er gepast en meestal paste het ook meteen. Ook zo nu en om het geheel af te werken kwam er zelfs een nieuw stuk schoonloopmat op te liggen.
Hé, dat voelde heel wat behaaglijker dan die koude, oude reserveband op het kale metaal. Die band kreeg zelfs een mooi jasje en ook nu voelde ze zich weer belangrijk, veel beter als in al die lange jaren van verstoffen en doelloos stilstaan.
Haar nieuwe kofferbak, zo noemde ze het maar even voor het gemak, werd nog gecompleteerd met reserveolie, gevarendriehoek, ruitenreiniger en allerlei handigheidjes ... Al haar banden werden nog gecontroleerd en op spanning gebracht, en zo hoorde het, dat had ze graag, want sinds de jaren 80 had ze toch wat platvoeten .... ehhhh .... platbanden ontwikkeld, die gelukkig met nieuwe zolen en nu met een juiste luchtdruk, als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ze kreeg ook nog 20 liter premium benzine, en toen was haar tank weer vol .... heerlijk, dat was genieten en ze was er bijna weer klaar voor .... volgende week zou ze weer casco verzekerd zijn, de aanvraag en taxatiepapieren waren verstuurd en terwijl haar oude radio krakend en ruisend probeerde te neurieën .... ".....on the road again ...." .... droomde ze weer fijne autodromen ....
..... wordt vervolgd .....
Gisterochtend zag ze mijn baas niet veel, hij was bezig aan de computer, natuurlijk had het toch ook wel weer met mij te maken, de WA-Casco verzekering voor me was aangevraagd en ook werd er een pechhulp bij de KNAC afgesloten, je weet maar nooit. Dat vond onze rooie eigenlijk wel een geruststellende gedachte. Ook hoorde ze hem vertellen over oude foto's en nota's die hij aan het digitaliseren was ... dat woord bestond in de vijftiger jaren nog niet, dus dat moest hij haar nog maar eens uitleggen. Met het geluid van het regelmatige tikkende toetsenbord, dagdroomde ze verder.
Die foto's daar was ze bij geweest, nou ja bij ... meer half bewusteloos bijna comateus kon je wel zeggen, want menigeen zou incoma vallen als ze al zijn delen uit elkaar zouden halen, en alleen maar flarden en korte momenten stonden haar nog bij. Daarbij overheerste toch een gevoel van radeloosheid. Zo van: "Komt dit ooit nog goed?...." .... Maar gelukkig, het kwam goed en duurde wel lang maar daar had ze door haar bewusteloosheid geen weet van gehad.
Eigenlijk was ze best wel nieuwsgierig naar al die foto's en hoe ze er toen bij had gelegen. Maar eerst moesten er 's middags nog wat kleine klusjes uitgevoerd worden. De chokekabel stond veel te strak en daardoor kreeg ze een te rijk mengsel van benzine, en alhoewel ze benzine nog altijd heerlijk vond, te veel, daar verslikte ze zich altijd in. Daarnaast bleek die kabel ook nogeens vreselijk stroef te lopen en dat had toch wel wat voeten in de aarde om het weer gangbaar te krijgen. Nou het lukte toch uiteindelijk. Hé ... dat luchtte op.
En meteen werd er natuurlijk 's avonds een gezellig proefritje gemaakt. Ietwat sputterend liep haar motor nog bij lage toerentallen en je merkte dat haar stationair toerental wat aan de lage kant was, maar dat zou morgen wel afgeregeld worden. Ze verheugde zich al op de updates die ze in september zou krijgen, dan zou ze eens laten zien waartoe een oude dame nog in staat was ....
Nog natikkend en afkoelend stond ze een uurtje later weer in haar garage en was weer blij op zo'n mooie avond, weer op de weg geweest te zijn ...
..... wordt vervolgd .....
.... Oei ... wat ging daar nu vandaag, gebeuren, dacht onze PV ... toen haar baas met groot gereedschap aan kwam zetten, wat zeg ik zeer groot gereedschap, zelfs twee reuze lijmtangen waren erbij. Een doek werd zorgvuldig op de grond uitgespreid vlak voor haar neus en gelukkig kreeg ze dit keer geen doek over haar koplampen gelegd, zodat ze alles goed kon bekijken.
O ja nu begreep ze het, nadat ze haar baas, de voorbumper zorgvuldig zag opmeten en linker met rechterzijde vergelijken. Daar had je het, dat was het. Jaren geleden had men haar uit die schuur getrokken, aan haar voorbumper en niet al te zachtzinnig ook. Daarbij hadden ze de linkerkant iets omhoog en gedraaid, verbogen. Het was jammer want ook toen ze na jaren haar mooie nieuwe verchroomde bumpers kreeg, werd aan dat verschil tussen links en rechts geen aandacht geschonken, of het werd niet eens meer opgemerkt. Zij wist het edoch nog goed. Dat hoorde niet. Ze had het al die jaren maar genomen zoals het was, maar met die scheve glimlach irriteerde dus nu ook haar baas. Gelukkig!
Haar nummerplaat werd verwijderd en toen de hele bumper. En ja hoor meteen was het al goed zicht- en meetbaar, links stonden de bevestigingspunten bijna 2 cm hoger dan rechts, die nog goed stonden. Dus daar werd met groot materieel en de beide lijmklemmen, plus een rubberen hamer gewerkt en gezwoegd, gemeten en gezweten ... ;-) Ondertussen moest ze zich toch wel wat verbijten, dat waren ferme tikken en heftige wringbewegingen die ze moest ondergaan. Maar dacht ze "Wie mooi wil zijn moet pijn lijden ...."
Het had resultaat. Na een half uurtje was haar baas tevreden en werd de bumper zelf onder handen genomen, want ook die was verdraaid door het jarenlang scheef gemonteerd zijn. Dat had ie in 2 minuten gefixed met twee grote lijmklemmen, wat gericht draaiwerk en klaar was kees ... ehh ... de bumper. Al meteen bij het weer monteren merkte ze het, dat paste veel beter, de bouten gleden zo op hun plaats en konden zonder moeite vastgedraaid worden. Wat een opluchting was dat, alsof ze een scheve beugel in haar mond gehad had en nu rechtgebogen werd ... ja eigenlijk nog beter, eruit gehaald werd. Tot slot werd de bumper ook nog eens volledig opgepoetst en glom daarna als een spiegel. He ja dat is genieten, voor een oude auto.
Eigenlijk, dacht ze, ook wij auto's hebben van tijd tot tijd plastische chirurgie nodig, waarom niet ?!
Maar we waren er nog niet voor vandaag, Zoals gisteren beloofd, regelde haar baas het stationair toerental iets omhoog en nadat alles opgeruimd werd, werd er zowaar nog een onaangekondigd ritje gemaakt. Heerlijk. Daar genoot ze van, en ook nieuwsgierig want ze wist niet waarheen. De weg kende ze hier ook nog niet, want ze was er vroeger nog nooit geweest, zo helemaal in het zuiden ...
Maar goed ze volgde wel, en na een ritje van zo'n 15 minuten, werd het haar helemaal warm om het motorblok, daar had ze nu niet op gerekend, wat een verrassing. Zo op een doordeweekse dag. De ruitensproeiervloeistof druppelde uit haar ooghoeken, de volgeladen optima gaf zowaar nog meer spanning af als gewoonlijk, 't kon niet waar zijn .... !!
Maar het was wel waar, daar waren opeens grote, wat zei ze ... supergrote showrooms vol auto's te zien, zo groot had ze ze van ze lang zal ze leven nog nooit gezien, een hele straat vol, whowwwww ... het kon niet op, ja zei haar baas, dit is de autoboulevard van Heerlen .... ze liet het woord op zich inwerken, AUTOBOULEVARD ... dat dat hedentendage bestond, ongeloofelijk!
Nog niet bekomen van de eerste klap, want dat was het toch voor haar, zag ze opeens wat er op de hoek, bij die grote rotonde voor autobedrijf gevestigd was, haar motorblok miste zowaar enkele slagen en vol ongeloof zag ze .... VOLVO .... staan op de gevel en op een grote reclamezuil ...
Reden we daar echt naartoe? JA ... Haar baas draaide haar rustig de parkeerplaats op en parkeerde haar tussen twee moderne Volvo's een station en een gewone, want al sla je me dood, dacht ze, die modelnummers van tegenwoordig ken ik niet .. Dat was vroeger wel anders, toen kende ze elke merk en de diverse modellen.
En hij had haar extra achteruit ingeparkeerd zodat haar koplampen mooi de grote showroom in konden kijken. Oh ze kon haar koplampen niet geloven, en al die kleuren die die moderne auto's hadden, ongelofelijk. In haar tijd, was het zwart, zwart en nog eens zwart ... En hoe trots was ze in 2008 toen er ROOD op haar kenteken geregistreerd werd. Ze was nog steeds trots op dat rood want ze vond het een mooie kleur.
Ondertussen ging haar baas naar binnen om eens rond te kijken en misschien een praatje te maken. En zei bleef maar kijken en kijken. Teveel details voor deze ene keer. En haar achterneven en -nichtjes, zag ze ook wel vreemd naar buiten kijken en onderling mompelen tegen mekaar. Die zagen haar daar zo staan en wisten natuurlijk niet goed, hoe en wat. Daar zou ze in de toekomst eens wat aan moeten doen, misschien kon ze wel een lezing houden over hoe het vroeger ging en over de geschiedenis en ontwikkeling van het merk Volvo, in de veertig- en vijftiger jaren. Daar had ze nu de tijd voor. Vastbesloten nam ze zich dat voor. Dat kon weleens leuk worden. Nadat haar baas nog een paar foto's gemaakt had, draaiden ze weer de weg op en werd via een andere route teruggereden. Dat was me toch een mooie verrassing geweest. Thuis aangekomen, dat stuk weg en die wijk wist ze nu al meteen te vinden, werd ze in de garage gezet. Whow, weer een dag om niet te vergeten.
..... wordt vervolgd .....
Een laatste poging werd deze ochtend gedaan, haar baas stond mompelend voorover gebogen en regelde de stationair toerentalschroefjes, iets hoger, want, dat begreep onze PV ook wel, ze sloeg nog te gemakkelijk af als ze eigenlijk mooi stationair moest lopen ... en ook rijdend liep ze niet altijd regelmatig. Eigenlijk schaamde ze zich ervoor, haar baas deed zo zijn best en ze werd in de watten gelegd en hoe ze ook haar best deed, de oude carburateurs waren echt aan revisie toe.
En dat beaamde ook een deskundige die op verzoek van haar baas ernaar gekeken had. Dus dat betekende geduld hebben. Het was niet anders.
Nadat ze rustig haar middagdutje, na die drukke ochtend, had gedaan, en ook wel iets gekalmeerd was, bleek er toch nog een kleinigheidje voor haar klaar te liggen. Haar baas had bij de Volvo Klassieker Vereniging, waar ze nu, zij ook!, lid van waren, enkele leuke dingen gekocht. Goh, wat klonk dat sjiek, Volvo Klassieker ... dat was ze dus ook nu ... Whow!
Ze hoorde haar baas tegen zijn vrouw iets zeggen, wat haar heel bekend in de klapruitjes klonk ... probeerde hij daar soms zweeds te spreken? Daar leek het wel op. Ze hoorde lachen want hij kon het toch niet zo gemakkelijk uitspreken .... " avGAS-förlänggare" .... "AVgas-förlänggare" .... "avgasförläng-Gare" ...
Onze rooie had genoeg gehoord. Hoera, dat werd het dus, een van die prachtig gevormde uitlaatsierstukken, die in de vijftiger jaren, je van het waren. Die had ze ook nog nooit gehad en maar af en toe gezien bij andere auto's die hun uitlaatgassen decent in een bochtje naar beneden bliezen, veel netter dan de andere auto's die vlak achter je stonden recht in hun grille te blazen....
Zorgvuldig werd het bovenstuk in vorm gebogen en bijpassende boutjes en moertjes gezocht, want vreemd genoeg zaten die er niet bij. Maar niet getreurd, haar baas had genoeg liggen om ook dit kleine probleempje op te lossen.
Het uitlaateindstuk paste als een handschoen en werd voorzichtig op zijn plaats geschoven. En daar was onze PV wel blij om, daarachter had ze toch wel een gevoelig plekje, wie niet, als ze iets over je uitlaat schuiven. Maar eenmaal op de plaats voelde het heel natuurlijk aan, en was ze er heel blij mee ... en glanzen deed dat ding, niet meer normaal, je zou bijna bang zijn te roken of te kwalmen ... daar zou ze echt op proberen te letten. Na wat goedkeurende woorden van haar baas was ze blij en overtuigd, 't zit goed. Ze zou de andere auto's straks als ze weer terug van de revalidatie was, eens iets laten ....ruiken ...
..... wordt vervolgd .....
Vandaag stonden er andere werkzaamheden op het programma en werd onze PV met rust gelaten, heel erg vond ze dat niet, want het was niet vervelend zo, alleen was ze niet, af en toe kwam er iemand langsgelopen en wat de mensen zoal deden en meebrachten was op zich ook al interessant. Haar koplampen stonden precies in de goede richting, dus ideaal!
Toch had haar baas, vlak voor het avondeten nog een kleine verrassing voor haar in petto.
Een kleine witte, dikke envelop was gekomen en die bracht hij mee. Ze kon niet meteen zien wat hij eruit haalde, maar het moest iets speciaals zijn want, het was verpakt in zo'n belletjes plastic envelop. Dus kostbaar, dat kon niet anders.
Nieuwsgierig stak ze haar motorkap naar voren om te kunnen zien wat daaruit kwam ...
Whow .... ze kreeg geloofde ze, een medaille ... wat een eer .... maar waarvoor .... ?
Maar ook dat werd haar snel duidelijk, ze kreeg een historische KNAC plaquette die op haar grille bevestigd werd.
Ze stak haar grille trots naar voren en hield daarbij de luchtfilter ook iets in van trots, en nadat die mooie plak op zijn plaats zat, voelde zich vereerd. Lid van een koninklijke club, dus meer dan 100 jaar oud, geweldig, en oranjegezind was ze altijd al geweest. Het kon niet op. Misschien kon ze straks als ze weer wat meer onder auto's kwam een receptie houden.
Dat moest gevierd worden, een glaasje benzine of twee, was wel op zijn plaats, want voor haar was het een koninklijke onderscheiding die ze gekregen had.
Daarbij dacht ze ook terug aan haar eerste jaren, in dienst van koningin, volk en vaderland. Ja daar kon menige auto jaloers op zijn. Dat had ze toch maar mooi allemaal gedaan.
Tevreden mijmerde ze over het mooie verleden, de herinneringen, maar ook over de toekomst, de veranderingen die op haar af kwamen ... maar ook vervuld van vertrouwen, het kwam allemaal wel goed ...
Een paar rustige weekend dagen kreeg onze rooie, want haar baas en zijn vrouw waren een paar daagjes er op uit gegaan. En omdat ze toch nog niet zo 100% was vond ze dat niet zo erg, de verantwoordelijkheid om goed te lopen, zonder dat haar SU's goed waren afgesteld, laat staan dat haar ontsteking nog iets verkeerd stond, en inderdaad antibiotica verbeterde dat niet .... ha ha ha ... ze moest om haar eigen grapjes toeteren ... zachtjes weliswaar want zo in een dichte garage, daar toeterde hard niet fijn, had ze een keer per ongeluk gedaan, d'r klapraampjes klapperden er nog van ... die ouwe toeter deed het nog opperbest ... !!
Nee, zo rustig aan gewend raken aan het normale auto-, nou ja iets rustiger dan, het oldtimerleven, dat beviel haar wel. En zodra alles eind augustus en in september vernieuwd en verbeterd was, dan zou ze 100% ... nee 150% de oude zijn. Meer toertjes maken, clubritten en ontmoetingen met andere club Volvo's hebben. Hé ja, daar verheugde ze zich al op. Dat kon leuk worden. Ze had zoveel te vertellen en die andere auto's natuurlijk ook. Wat hadden ze niet allemaal meegemaakt in die jaren. Vroeger werd je met 65 gepensioneerd, nu niet meer, de mensen moesten maar door ploeteren of ze konden of niet. Nee dat vond ze maar niets. Al die veranderingen en wat leverde het op. Meestal niets of zelfs het tegenovergestelde ... Dan was het fijner als je na je 65ste van het leven kon genieten, reizen, toeren en eropuit, dat was pas fijn. Ja zo moest het zijn.
Ook vandaag was een rustige dag, alhoewel ze wel iets meemaakte dat ze al jaren niet meer beleefd had. En dat ze het ooit gemist had, zou je eigenlijk niet geloven, toch was het zo. Ze werd sedert lange tijd weer eens nat .... het regende en niet zo weinig ook. Haar vacuum-aangedreven ruitewissertjes wisten zich te barsten. pffff ... dat was langgeleden en het slappe veertje in de linker, hielp niet meteen om het kleine voorruitje schoon te houden ... Ze deed toch maar zoveel mogelijk haar best en raakte daarbij een beetje buiten adem. Ook moesten haar luchtfilters wat vaker kuchen en gelukkig was het maar een kort ritje en had haar baas vroeger veel motor gereden, dus hij was wel gewend aan rijden, in de regen met slecht zicht. Maar evenzogoed schaamde ze zich toch een beetje. Ze wist dat ze moest wissen, als het regende, maar met de beste wil van de wereld .... Niet erg hoorde ze, tot haar opluchting zeggen .... dat veertje, daar zoeken we wel een nieuwe voor ...
Eigenlijk was het best lekker even door de regen nat geworden te zijn, het was zo lang geleden dat haar bolle rug, natgeregend was, dat ze het niet eens meer wist wanneer voor het laatst ... en dankzij de glimmende lak en de polish en niet te vergeten de wax-behandeling die ze gekregen had, liep het meeste water er weer netjes vanaf. Verfrist en drooggewreven stond ze weer op haar plekje in de garage. Lekker nagenietend alsof ze een warme douche had gehad .... een oldtimerleven kon slechter, mijmerde ze, opende haar motorkap in een ferme gaap .... en sloot haar koplampen stilletjes om een tukje te doen ....
..... Wordt vervolgd .....
Laat vandaag nu toch nog heel mooi weer worden ... wonen in zuid-limburg heeft toch zijn mooie kanten, en daar is onze rooie het mee eens. Ze wordt gestart en dat lukt na wat door starten en de choke weer een beetje te gebruiken.
Vandaag staat een ochtendrit op het programma. Gewoon rijden omdat rijden leuk is. Rustig wordt haar motor warm gereden en alras komen ze op onbekende wegen. Verbaasd kijkt onze rooie haar koplampen uit. Hier is ze nog nooit geweest, en wat was dat .... Bundesrepublik Deutschland ... was dat de grens al?
Zenuwachtig zocht ze in haar dasboardkastje, hadden we alle papieren, dokumenten en moesten we door de douane?
Rustig maar, alles in orde en douane doen we in de europese unie bijna niet meer aan ... verbaasd om dat laatste, want dat was vroeger wel anders, reden ze door kleine dorpjes en gerustgesteld genoot ze zowaar van de mooie ochtend. En daar doemde de eerste hellingen al op. Dat was alweer even geleden, en bergaf dat ging natuurlijk als vanzelf ... stilletjes dacht ze wel ... "die moet ik ook weer op, strakjes ..."
Nadat ze bijna in Aken waren aangekomen, en net voordat ze de echte grootsteedse drukte indoken, maakte haar baas een U-bocht. Dat mocht hier en zonder te aarzelen draaide hij haar van links naar rechts en weer terug .... Poeh, wat kent die hier de weg goed, gelukkig dat ik het niet alleen moest uitzoeken, dacht onze rooie, terwijl ze in de 30-kilometerzone netjes in haar tweede versnelling, bromde .... en weer naar rechts, daar was een grote "Tankstelle" ... en aangezien ze de benzinepompen al van ver zag staan, hoefde niemand te vertalen, wat dat betekende. Trouwens, ze sprak toch al een aardig woordje over de grens, al zei ze het zelf ... beetje Zweeds, en natuurlijk wat engels, duits en frans nou ja zeg maar "ganz wenig, minimal..."
Aangekomen en naast een mooie rode pomp geparkeerd, zag ze, oplettend als ze was: Die "Tankstelle" had iets wat ze in Nederland niet meer hadden .... een aparte pomp met SuperPlus met een hoger Oktaangehalte... zou het echt, en bij de gedachte alleen al, likte ze haar benzinetank af ... mmmmmm .... dat zou erin gaan als koek! En inderdaad, haar tank werd gevuld met die lekkere benzine .... die ouderwetse smaak, ze zuchte diep door beide luchtfilters, van genot ..
En nadat haar baas naar binnen was gegaan, om te betalen, keek ze eens rustig om zich heen. Een Star-Tankstation, kende ze niet maar het spul dat ze zojuist gekregen had, was kwaliteit, dat proefde iedere auto ....
Naast haar parkeerde een Mercedes, die ze welliswaar aan de ster herkende, maar al sla je me dood, het model kende ze niet. Toch maar eens proberen een praatje te maken ... "GroesGod wie gaats het?" Probeerde ze, maar de Mercedes keek alleen maar meelijwekkend en fronste zijn dakrand .... "Wie Bitte .... ?" .... "Schones Wedder, niet ... " probeerde onze rooie nogeens, en zowaar, die duitser werd wat toeschietelijker ... " Ja wunderbar, und wo kommen Sie denn her? " ... vroeg hij, vormelijk, zoals Duitsers kunnen zijn. Onze rooie begreep het goed en probeerde weer zo goed als ze kon, te antwoorden: "Ikch komme uis Nederland" ... "Aha, das hätte Ich aber nicht gedacht, Ich wunderte mich schon über Ihre seltsame KfZnummer, so ein dunkelblaues Schild habe Ich noch nie gesehen" ....
Onze rooie haaste zich het uit te leggen ... "Iekgg bin ein oldestimer 65 Jahre alt, und dan bekommt man eine historische Plaat..." ... "Aha, eine H-schild, heisst das hier" "Na Ich muss schon sagen, Sie sehen wunderbar aus, nein wirklich .... ausgezeichnet!" .... trots wist onze rooie, die nog rooier werd ... even niets te zeggen. En daar kwamen beide eigenaren al terug en de Mercedes, groette kort met zijn uitlaat, broemmmmm ... en onze rooie met een paar knalletjes bij het starten.
Op de terugweg, was die helling een fluitje van een cent en de terugrit verliep heel fijn. ....
's Middags kreeg ze nog haar nieuwe antenne en trots stond ze tevreden op de huidige dag, en bolde haar rug, trots op wat die Mercedes over haar had gezegd ... Ausgezeichnet! .... nicht schlecht ...
..... wordt vervolgd ....
Die antenne, had een heel emotionele betekenis voor haar, daarom had ze erom gevraagd en hem dan eindelijk gisterenmiddag gekregen. Het waarom is een heel verhaal, en als jullie de tijd hebben luister mee ....
.... In de Tweede Wereldoorlog komt er een ‘Reichskommissar für die Niederlände’. De volledige politiemacht telt dan ongeveer twintigduizend personen. Na de oorlog wordt deze dienst ontbonden. Om de openbare orde te herstellen en te controleren, besluit de overheid in november 1945 om een nieuwe politieorganisatie op te richten. Daarin wordt onderscheid gemaakt tussen de gemeentepolitie (voor aangewezen gemeenten) en het Korps Rijkspolitie voor de rest van het land .... en als een van de eerste naoorlogse politieauto's zouden er in 1948 bij de Gemeentepolitie Amsterdam in 4 auto's, Ford Fodor's, een mobilofooninstallatie ingebouwd worden, 3 zware, grote bakken van Canadese makelij ... Het nummer 88888 was toentertijd het alarmnummer van de Amsterdamse politie.
En laat er nu in 1952, toen ze in dienst gesteld werd, het jaarbudget voor radiowagens op te zijn geweest. En ze had nog zo gehoopt op die eervolle baan: Politie-Radiowagen te worden. Rond te rijden en nagestaard te worden, de zwiepende lange radioantenne bewegend in de rijwind ...Dus haar jeugddroom had haar altijd vervolgd en in haar achterhoofd was die wens nooit verdwenen. Het was niet anders geweest en daarentegen had ze vele andere moeilijke en mooie taken volbracht en vaak met gierende banden over de kinderkopjes geschoven, op weg naar de zoveelste opdracht. Want zij moest toentertijd zowel, dag- als nachtdiensten draaien, en omdat ze jong was gaf ze er niets om .... maar zo in gesprek met collega politieauto's werd er toch altijd met een eerbiedige toon over collega radiowagens gesproken ... Die hadden echt aanzien.
De jaren verstreken en nadat ze uit dienst was kreeg ze wel een autoradio en een klein midden- en lange golf antennetje, maar dat was niets, het boeide haar niet.
Nu haar oude radio alleen nog maar goed- of afkeurend gebrom en gesuis kon laten horen, en ze zelf al die leuke liedjes uit de vijftiger en zestiger jaren niet meer mee kon neuriën was haar antenne al vele tientallen jaren verdwenen .... Hij was toch zinloos geworden. Weer verzonk ze in gedachten, in de vergetelheid van die oude schuur ... daar zou een liedje op zijn tijd of nog mooier de nieuwsberichten voor wat afwisseling hebben gezorgd ... ook dat was niet zo gegaan ...
Maar nu, al was het maar voor het oog, ze kon er niets aan doen, ze vond het zoooo mooi uitzien, een ferme, lange dakantenne. En ze vroeg zich af was dat mogelijk, kon ze erom vragen, ze had al zoveel nieuwe dingen gekregen, in de afgelopen weken, en haar baas zou zeker nog meer kwijt zijn als ie de rekening voor al die upgrades onder z'n neus geduwd kreeg ... maar de stoute banden werden toch aangetrokken en ze vroeg het gewoon, en laat de oplossing zelfs nog beter zijn dan dat ze gedacht had! Het kostte zelfs geen euro ... moest ze nog altijd aan wennen, euro, de zilveren gulden was haar toch liever geweest, maar, zucht, ook dat heette vooruitgang. Haar baas had nog een vrijwel nieuwe uit de tachtiger jaren liggen en met wat aanpassingen, werd de mooie zonnekap die ze nu zo graag droeg iets aangepast en het resultaat mocht er zijn. Wat voelde dat geweldig, zo'n mooie lange dakantenne die zwiepend op en neer ging, terwijl ze de bochten elegant nam ...
Haar dag, wat heet haar week kon niet meer stuk. Ze voelde zich geweldig, ze kon met de hele wereld communiceren als ze dat wilde ... nou ja de hele wereld was wat veel van het goede, daar ging haar 6 volts spanningsregelaar alleen maar vreselijk van zoemen, dat kon niet, maar toch de gedachte alleen al ...
De rest van de dag en avond hoorde je haar, als je heel goed luisterde oefenen:
..... "Radiowagen 1, meld zich .... over ... " ...."Radiowagen 1 hier, dringende oproep aan centrale, meld ernstig ongeluk op de Westerkade, stuur ambulance en versterking, over .... " ...
..... wordt vervolgd .....
Enigzins bekomen van de vele emoties, die de antenne bij haar opriep, werd onze rooie hedenmorgen laat gewekt, het is een rustige zaterdag en .... het regent .... jammer, dat zonnige weertje beviel haar toch meer. Wat stond er vandaag op haar programma? Nieuwsgierig was ze wel, en heel duidelijk werd het haar ook vandaag niet meteen.
Er werd weer geknutseld, achter haar rug. Ja ze wist er natuurlijk wel van, dus letterlijk achter haar rug.
Er werd gemeten, toen geboord en tenslotte vanalles in en uit elkaar geschroefd.
Ze probeerde haar binnenspiegel zoveel mogelijk naar beneden te draaien, maar kon het weer net niet zien, en met haar buitenspiegel, van hetzelfde laken een pak. Verdikkeme, daar wordt een oude PV toch wel benieuwd naar ... wat werd daar allemaal aan haar bumper gedaan, want ze had natuurlijk wel gevoel .... het trillen en boren vond ze niet zo fijn. Wie zou het niet vervelend vinden als ze je aan je achterwerk zitten te klooien ...
Haar geduld werd zwaar op de proef gesteld dit keer. Maar ook nu mocht het resultaat er zijn. Tevreden geluiden, zorgden er meteen voor dat ze zich ontspande, en ja hoor nadat haar baas zijn vrouw riep en het resultaat liet zien, werd een en ander duidelijk. Net als die pracht medaille die haar grille sierde had ze nu een vintage NL-plaatje op haar bumper, waarop haar geboortejaar prominent, vermeld stond. Whow .... 1952 .... doe me dat maar eens na, dacht ze blij ....
De middag verliep rustig, buiten het feit dat ze weer uitgebreid bewonderd werd door vrienden van haar baas. Ja ze raakte er nu zelfs een beetje meer aan gewend en werd er niet meer zo verlegen van. 's Avonds mijmerde ze nog wat over hoe alles toch nog zo fijn gelopen was .....
..... wordt vervolgd .....
Onze rooie kreeg het druk vandaag, er stond een uitje op het programma. Maar eerst werden haar de nieuwste forumberichten voorgelezen, ze moest op de hoogte blijven nu ze een volwaardig lid van de Volvo Klassieker Vereniging was geworden ... Haar dag begon vandaag met een verrassing want net als in de krant, er waren altijd wel nieuwtjes en verhalen te lezen ... De echte verrassing kwam toen haar baas met een glimlach het bericht van Hans voorlas ... " ....Heeft je 444 nog door gehad dat haar achterreflectors naar buiten verplaatst zijn, of was ze zo blij met haar nieuwe NL schildje dat ze dat niet gemerkt heeft?.... " ....
Hé, nu ze dat hoorde werd haar opeens duidelijk waarom het vannacht zo gekriebeld had op de beide uiteinden van haar bumper. Die reflectoren zaten op een nieuwe plaats. En ja met zo'n klein binnenspiegeltje had ze het ook niet gezien.... een foto werd haar als bewijs getoond, en haar aanvankelijke argwaan verdween al snel, het zag er goed, nee zelfs beter uit. En natuurlijk dat mooie NL-plaatje ernaast .... haar motorkap zwol van trots ...
Nadat alle vloeistoffen gecontroleerd waren, een nieuw (Nood)veertje in haar linker wissertje gezet was, wat stofjes van haar rug gepoetst waren, wilde haar baas de motorkap net sluiten, toen zijn oog op iets viel ... Even de zaklantaarn erbij pakken want het was bijna niet te zien. Hing daar wat los .... hoorde daar aan de zijkant van die ontsteking/onderbreker niet iets vast te zitten. Geduldig hield onze Rooie haar motorkap open want ze was opeens heel alert, daar was iets en dat begreep ze meteen, het hoorde zo niet. Bijna volledig verborgen voor het oog, zag haar baas de vacuumleiding die normaal van de rechterzijde naar de onderzijkant van de carburateur liep, los hangen !! Deze dunne leiding die naar de vacuumbox van de verdeler loopt hoort wel vast te zitten, hij regelt het de verdraaiing van de onderbrekerplaat, zodat bij belasting de ontsteking later plaats vindt ...
Zou dit, kon dit, was dit wellicht een van de oorzaken waardoor ze, verdikkeme, zo matig liep, en bij het optrekken vaak moeizaam en sputterend op gang kwam. Je zou toch. Onze Rooie was nu uiterst opmerkzaam en voelde hoe haar baas een 12-sleutel pakte en daarmee die aansluiting vastdraaide. Onderwijl zei hij mopperend, verdorie dat ik dat niet eerder gezien heb, maar het was ook zo donker en dan hing dat losse slangetje ook nog eens helemaal uit het zicht ...
Enfin, de middagrit die op het programma stond, door het Limburgse Heuvelland zou uitsluitsel geven. Zich alvast voorbereidend zuchtte ze enkele malen diep door beide luchtfilters en verplaatste als een hardloper voor de wedstrijd, haar gewicht van de linker naar de rechterzijde, zo voelde ze nog of de banden goed opgepompt waren. Dat waren ze.
Het werd een uur of een en haar baas en zijn vrouw namen plaats, de tas erbij met spullen, flesje water, want ze wisten ondertussen dat er flink wat warmte door de scheur in de schakelpookhoes naar binnen kwam, maar ook die zou nog vervangen worden. Beetje choke kreeg ze en er werd gestart ... en nog eens gestart ... en nog wat langer ....
Hé dat duurde weer wat lang en ook eer ze redelijk soepel liep. Onze rooie nam zich voor, dat moet verbeteren!
Maar goed na de warmloopfase, leek ze toch soepeler te lopen en nam ze het gas mooier op dan voorheen .... Dus toch die losse slang ... alle probleempjes waren wel nog niet opgelost, maar een ervan kon haar in ieder geval niet meer dwars zitten. Nu kon ze genieten.
Dit stuk van Nederland had ze nog nooit gezien, was er nog nooit geweest, dus vandaar. Nou eerlijk is eerlijk, dat zag ze meteen, hier was het mooi, het zonnetje scheen lekker en de temperatuur was prima. Ook haar temperatuur bleef netjes in het groene bereik, de oliedruk was goed en de laadstroom in de lichte plus.
Alleen bij Kunrade, moesten ze een kwartiertje wachten, de wielrenners moesten voorbij, en schijnbaar, dat vond ze zo vreemd, had niemand die jongens gezegd dat ze bij mekaar moesten blijven fietsen, er reden een paar uitslovers voorop, toen .... effe wachten .... nog effe wachten ... kwam de grote groep, en net toen ze dacht, YES nu kunnen we, komen me daar nog een paar van die sloomsluipers aangereden, Ja zo kon onze Rooie het ook dacht ze.
Omdat haar baas bang was dat ze met opnieuw starten moeilijkheden zou kunnen hebben, liet hij haar motor lopen. Natuurlijk was het ook een beetje een test. Hoe hield ze zich. Haar temperatuur liep op maar hield zich netjes net tussen de 80-90 graden. Alleen begon haar motor wat onregelmatiger te lopen. En begon het toerental wat op en neer te gaan ... Ze was blij toen ze weer door mocht rijden, er werd nog wat (tegen) gesputterd maar dat was misschien de iets te warm geworden benzine die ze nu voor de bougies kreeg. Een kleine kilometer verderop liep ze alweer heel redelijk. Om helemaal strikt te zijn, een kort inhouden en sputtertje bij bepaalde toerentallen bleef. Maar dat zou wel beter worden ...
Nadat ze die beproeving, het zweet stond haar nu toch wel een beetje op de voorste bumper, had doorstaan, werd er over kleine maar o zo mooie binnenweggetjes richting Gulpen gereden. Een lange helling omlaag, haar trommelremmen mochten even goed doorwerken, en daar lag hun bestemming al ... een nieuwe IJsssalon, daar werd pauze gehouden, nou ja zij mocht pauzen, haar baas en zijn vrouw mochten natuurlijk van het ijs gaan proeven. Daar had zij toch geen behoefte aan.
Netjes werd ze in een ruim parkeervak gezet, de ramen gesloten en alles op slot gedaan. Dat was even geleden dat dat nodig was geweest. En raar gevoel ... ze werd alleen gelaten. Nu voelde ze zich toch wel een beetje nerveus om de krukas worden, al die mensen, het was vreselijk druk hier, toeristenseizoen in volle gang en dan nog al die auto's waar ze er een paar al heel aandachtig naar haar had zien kijken. Ze stond dan wel alleen, maar was het niet. Goh, van de 5 mensen die langsliepen waren er minsten 2 die echt goed keken, met elkaar over haar spraken of soms zelfs hun mobile telefoon (die kende ze ondertussen) uit hun zak haalden, als ze hem niet al in de hand hadden, en een of meerdere foto's maakten. Trots zwollen haar beide voor spatborden. Natuurlijk dacht ze: "..... doe niet zo mal, je mag gezien worden!"
Na een dik uur kwamen haar baas en diens vrouw terug, de tijd was omgevlogen want onze Rooie had gezellig met haar achterbuurman gekletst een jolige Italiaan, een witte Fiat, die over allerlei lekkere recepten en pasta gerechten had verteld en haar daarbij om de haverklap ..... "Bella Signora"... noemde.
Nadat ze eerst haar ramen opengezet hadden, om de warmte wat te laten verdwijnen werd ze gestart .... en zowaar, ze sloeg meteen aan, van opwinding knalde ze even verderop wel een keertje zachtjes, maar toch ... Dit was fijn, hier was ze voor gemaakt ... De terugrit verliep voorspoedig en er werd zelfs nog even bij Kerkrade een stukje over de autoweg gereden met bijna 100 kilometer per uur ... Met een grijns op haar grille en de wind over de motorkap, maar ook wel trots, gleed ze door het verkeer, voegde vloeiend in en ook weer uit, en weer op de binnenring van Parkstad legde ze de resterende kilometers rustig af, draaide haar woonwijk in en werd mooi midden in de garage geparkeerd. Oké er lekte wat olie en een druppeltje koelvloeistof na deze inspannende rit, bergop en af, maar ook dat zou verbeterd worden. Voor nu had ze een schouderklopje verdiend zei haar baas, en daar was ze heel blij om ....
..... wordt vervolgd ....
..... Onze Rooie ging bijna over de rooie ...
Klinkt raar ik weet het, maar zo voelde het zich aan, dit had ze nog nooit gezien, laat staan beleefd. Een heuse cinematographische film, of hoe je dat ook noemt, het leek wel het polygoon journaal dat als voorfilm vroeger altijd in de bioscopen werd gedraaid.... Ja als je het zo bekeek klopte het wel, ze was een beetje over de rooie en ontdaan ...
Haar baas had haar deze ochtend de op zondag gemaakte film laten zien, zomaar wat korte shots die ze tijdens de middagrit gemaakt hadden. Nou ademloos keek ze toe, en die mooie kleuren, nee heel anders als die eerste kleurenfilms uit de vijftiger jaren ... en ze zuchtte diep via haar luchtfilters ... en nog maar eens ... en van emotie druppelde er wat ruitensproeiervloeistof uit laar linker sproeiertje op de vers gepoetste lak ...
Nee dat moest ze nog eens opnieuw zien, alstublief en ja hoor de film werd nog eens voor haar herhaald .... Ze zag zichzelf !! En dan ook nog eens rijdend en ze hoorde hoe haar transmissie lichtjes huilde, het accelereren en remmen. Het bochtenwerk ... was ze altijd trots op geweest, haar auto-collega's in dienst benijden haar daar altijd om ... dat bochtenwerk was nog steeds elegant, whow! ... zie eens hoe mooi!
Niets mis mee, dacht ze blij ... en wat nog meer ... gretig zoog ze het in zich op, alsof het verse benzine was die naar de carburateurs liep. Prachtig. Blij ook dit eens meegemaakt te hebben, kon ze de rest van de dag, gemoedelijk nadenken over die rit, zo mooi dat ze het nooit meer zou vergeten, haar hele autoleven lang ...
..... wordt vervolgd .....
Vandaag werd onze rooie met de neus op de feiten gedrukt! Ze was niet metrisch ... of in ieder geval niet volledig.
Ze snapte er niets van, niet-metrisch en wel imperiaal .... en alhoewel dat laatste wel heel deftig klonk, wist ze er te weinig van om er ook maar een snars van te begrijpen. Geduldig legde haar baas uit, dat heeft te maken met maatvoering, op allerlei gebied, En alles wat een maat heeft wordt daar aan gerelateerd, en hij las haar de uitleg voor:
Het metriek stelsel is het meest voorkomende stelsel. Lengte wordt uitgedrukt in meters, gewicht in grammen, inhoud in liters. Van 1790 tot 1798 ontwierp een commissie van wis- en natuurkundigen het metrieke stelsel in opdracht van Franse revolutionaire regering. De meter was nog niet algemeen in gebruik en werd pas in 1820 verplicht in het koninkrijk der Nederlanden (toen nog; Nederland, België en Luxemburg). Tussen 1837 en 1874 volgde Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Hongarije. Pas in 1875 op de Internationale Diplomatieke Meter Conferentie werd het metriek stelsel algemeen aanvaard door een grote hoeveelheid landen. Tot 1958 sluiten grote landen als Japan, Rusland en China zich aan bij een wettelijk gebruik van het metriek stelsel.
Het verenigd koninkrijk verzetten zich tot in 1975 ook hier het stelsel werd in gevoerd. Zij het met protest en uitzonderingen; Australië, Ierland, Nieuw-Zeeland, Canada en Zuid-Afrika zijn nog in de overgangsfase.
De “standaardmeter” werd in 1799 gemaakt en ligt opgeslagen in Frankrijk. Aan deze meter worden alle meters ter wereld geijkt
Maar zei had een iets andere maatvoering, iets wat met de maten die in Groot-Brittanië en de Verenigde Staten te maken had, iets dat in de vijftiger jaren heel gebruikelijk was ... (ze zuchtte diep .... he,he ... niets aan de hand dus ...)
Ook hier de uitleg:
In de imperiaal en US stelsels worden lengtematen uitgedrukt in inches,yards, en miles, gewichten in ounces en ponds, inhoud in pints en gallons. Beide stelsel zijn gebaseerd op de maten die de Britten tot 19de eeuw gebruikten in het Verenigd Koninkrijk en haar (voormalige) kolonies. Omdat de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk in de 19de eeuw en later apart de maten per wet standaardiseerden verschillen ze van elkaar, de meeste lengte en gewichtsmaten verschillen weinig, maar de inhoudsmaten verschillen veel.
Ook in Nederland en België werd voor de invoering van het metrieke stelsel gebruik gemaakt van deze maateenheden. De Duim was een “Inch” en de Voet een “Foot”. De "mijlpaal", het “pondje kaas”, het “onsje meer” en natuurlijk die het "koude pintje” zijn herinneringen aan die tijd. Op dit moment zijn de Verenigde Staten, Liberia en Myanmar de enige landen die het Imperiaal of US stelsel als wettelijk hanteren. Topografische kaarten zijn in deze landen zijn ook uitgevoerd in mijlen en voeten. Afstanden en schaal verschillen dus met het Europese systeem.
In het Verenigd Koninkrijk is nog wel een wet die luidt dat bier uitsluitend geschonken mag worden in pints of ½ pints. Een Belgisch biercafé mocht hierdoor niet de originele (karakteristieke) glazen gebruiken.
En hier zat het hem, haar baas moest extra gereedschappen kopen, omdat ze andere bouten en moeren had dan normaal. Daar kwam het op neer.
Maar dat had hij vorige week al gedaan, via de computer, die naam kende ze al, net als het internet ... Moest wel nog maar eens goed uitgelegd worden maar snel ging het wel, want dat wist ze al, als de bel ging was het vaak een bezorger, die iets bracht.
Ingrijpender was het feit dat er in zijn oude gereedschapskist met geen mogelijkheid meer iets bij geduwd kon worden. Een nieuwe mooiere gereedschapswagen moest gekocht worden. Gereedschapswagen, WAGEN ... toch niet een andere auto, zo'n werkbusje ... nee hoor, zei haar baas en zei, wacht nu maar rustig af, komt goed.
Gespannen hoorde ze haar baas al vroeg vertrekken met zijn "gewone" auto, en ze vroeg zich af wat er nu weer zou gebeuren. Na een dik uur ging de poort open en kon ze door haar binnenspiegeltje net genoeg zien, om het hele gebeuren te kunnen volgen. De achterklep van die Fiat, waarmee ze het ondertussen goed kon vinden, werd geopend, en een enorme doos werd zichtbaar. Wat een joekel! Haar baas stond er zelf peinzend bij te kijken. Nou daar kon ze wel inkomen. Hoe wilde hij in Gods hemelsnaam zo'n grote doos in zijn eentje eruit krijgen en zo te zien was het ding nog loeizwaar ook, trouwens dat had die Fiat haar al toegefluisterd, die was blij verlost te worden van die last ...
Maar er werden doeken, planken en nog meer aangesleept en nieuwsgierig hield ze haar luchtfilters in ... Dat moest ze zien! De doeken werden strategisch op de bumper van de Fiat gelegd, de brede plank erop en zo ontstond een brede glijbaan .... AHA ... er ging haar een knipperlichtje branden ...
Al worstelend met de zware doos, al duwend en trekkend werd de doos langzaam richting glijbaan geduwd en ja hoor daar ging ie langzaam naar beneden. Met een diepe zucht zette haar baas hem overeind. Gedeeld trots was onze Rooie op dat moment toch ook wel een beetje, alsof ze het bijna zelf gedaan had, zo gespannen had ze het hele gebeuren gevolgd en inwendig hadden haar zuigers, mee geduwd ... .
De doos stond en goedkeurend bromde haar baas wat ... wat kon ze niet precies verstaan maar kwaad klonk het niet, dus was het goed. Nadat de doos die eromheen zat verwijderd was, moest de "wagen" op zijn kop gezet worden, en met een mat eronder lukte ook dat, maar zwaar was het wel, dat kon ze wel horen.
Vier mooie grote wielen werden eronder gezet, dat zag ze goed, en weer werd het geheel gedraaid. Dat lukte al beter en nu was het opeens heel gemakkelijk, en duwde hij de gereedschapswagen naar binnen en ging verder terwijl ze er nu goed zicht op had. Geïnteresseerd ging ze er nog maar eens goed voor geparkeerd staan.
Er werd een mooie handvat gemonteerd en opeens zag ze het goed, dat ding was ook nog eens mooi rood met donker metaal, bijna zo mooi rood als zij ook was. Heel tevreden met die keus, kon ze opgelucht ademhalen, niets andere wagen, het was voor gereedschappen, voor HAAR gereedschappen.
Die werden nu netjes ingeruimd en in twee aparte lades werden de niet-metrische (die term kende ze nu) sleutels en dopsleutels gelegd. Netjes naast elkaar, op grootte. En als kers op de motorkap werd hij, nadat alles ingeruimd was, naast onze rooie in de garage langs de muur gezet.
Nou dat was leuk, dat ze dit ook eens meegemaakt had. En alsof de werkplaatsgereedschapskist zowat van haar was, keek ze trots om zich heen, en dacht: "Ik word hier toch wel goed verzorgd ...."
..... Wordt vervolgd .....
..... Zweeds .... Zweeds ... ze had iets Zweeds gehoord, gisterenmiddag, nadat er een bezorger een nieuw klein pakje gebracht had. "Daar is de "Backlampa" had ze haar baas toch duidelijk horen zeggen, toen hij een klein pakje met allerlei stickers erop, op zijn nieuwe gereedschapswagen zette, en weer naar binnen liep, haar alleen latend. Hé dat was nou niet leuk, want ze was o zo nieuwsgierig geworden ... Gespannen draaide ze haar zoeklamp zoveel mogelijk naar rechts, stelde de fresnellens wat bij en zowaar het werkte een beetje, moeizaam en natuurlijk ook niet meer zo goed als vroeger, bekend met het Zweeds, las ze: "Säkerhetsdeklaration" ... en van alles waar uit bleek dat er niets gevaarlijks in zat en daarvoor tekende de afzender, die trouwens wel een mooi handschrift had, met zijn naam: Thomas Lydell ... die kende ze edoch niet ... wat natuurlijk logisch was, ze was al zo lang weg uit Zweden ......
Met weemoed, moest ze opeens aan haar eerste autolevens-uren denken, eerst het lopen op de motor proefstand en daarna, nadat ze de fabriek verlaten had, de toen verplichte 20 kilometer lange testrit moest maken met een strenge eindcontroleur. De verse benzine, de nieuwe olie en koelvloeistof, als ze zich concentreerde, proefde ze het nog ... ja zo'n eerste keer .... dat was met alles zo. "Där går vi ...." ... Daar gaan we dan, zei hij en haar gaspedaal werd toen voor de eerste keer diep ingetrapt ... En geloof het maar gerust, zo'n Zweedse eindcontrole was geen sinecure, alles maar dan ook alles moest ze laten zien, en dat allemaal voor de allereerste keer, het leek wel een examen, wat het natuurlijk ook wel een beetje was. Want de eindconclusie was goed of niet goed, en bij het eerste kreeg je een groen briefje op je voorruit geplakt, in het tweede geval was je gezakt en moest terug om alles in orde te laten maken ... Gelukkig was bij haar alles in orde en werd ze doorverwezen naar de uitlevering afdeling, waarna zij en haar broers en zussen met de vrachtauto, de trein of zelfs met de boot, verder getransporteerd werden. Gelukkig niet met de boot, want ze was bang zeeziek te worden, die verhalen had ze al gehoord ... En dan moest je maar afwachten waar je terecht kwam en hoe lang je op die plaats nog moest wachten eer je aan de slag mocht gaan als ... "de nieuwe auto van..." ...
Uit de gegevens van de Zweedse archieven bleek zij, voordat ze in Nederland aan het werk gezet werd, eerst nog een tijdje in het Belgische Haag, gestaan te hebben, een soort overslag plaats van Volvo voor de Benelux. Veel wist ze daar niet meer van, men had haar accu los gekoppeld, om die tegen leeglopen te beschermen. En alhoewel ze in juni 1952 gemaakt was werd er op haar kenteken als eerste toelating 30 juni 1952, maar als inschrijving in Nederland 13 januari 1953, opgetekend ... Och dat maakte haar ook niets uit, haar leeftijd was geen geheim, ze was er best wel trots op .... zo bleef ze nog even door mijmeren ....
Maar terug naar dat pakje, dacht ze op eens, ze zag ook een blauwe sticker met "Prioritaire en daaronder 1:a-klassbrev" staan ... wat zoveel betekende als "Prioriteit 1: eerste klasse brief". Zou het dan toch zijn wat ze dacht gehoord te hebben, zou het werkelijk. Dat miste ze namelijk nog, een echte achteruitrijlamp. Vroeger had ze er een gehad, maar die was ten prooi gevallen aan roest en een paar keer gebutst te worden tegen die rotte lage paaltjes, die achter het wachtkantoor, steeds weer voor ergernis zorgden ... je zag die rot dingen niet en meer dan eens reed een agent snel terug, te snel en ... peng ... raak.
Dat kon haast niet anders, maar nu hoopte ze toch dat het niet zo'n plastic Hellaatje was, dat was niet origineel ...
De volgende ochtend werd haar nieuwsgierigheid gerustgesteld, want ze zag uit die doos, een nog wat kleiner doosje komen en daarop stond duidelijk, op het etiket:
"Backlampa - Reverse Light" ... "279251" ... "Ja, heel duidelijk, origineel" ... of zoals men zei, in het Zweeds: "Ja, häl klart, orginal"
Nadat ze weer tevergeefse pogingen deed om iets van het werken aan haar achterbumper, te zien, dat lukte nog steeds niet, voelde ze wel, er werd gemeten, geboord en geschroefd en na een uurtje zat de lamp er mooi op, was de kabel door een rubber afdichting geschoven en zowaar haar NL-plaatje was van links naar rechts verhuisd. Want op die linker plaats moest de achteruitrijlamp staan. Uit de tevreden geluiden, maakte ze op, dat het zo goed was en wederom was ze een stapje verder gekomen, bijna zo origineel als toen ze voor het eerst uit die Zweedse fabriek in Göteborg, kwam gereden ...
..... wordt vervolgd .....
..... onze Rooie schaamde zich ....
Waarom, zullen jullie vragen, maar laat ik eerst het hele verhaal vertellen.
Vanmiddag werd een reuze leuke tour gemaakt, het starten ging welliswaar niet geweldig, maar daarna, toen de motor wat warmer werd, ging het best wel redelijk. Gezellig binnendoor werd van Landgraaf naar Sittard gereden, en daar aangekomen werden mijn baas en zijn vrouw hartelijk door vrienden welkom geheten. Uiteraard werd onze Rooie weer uitvoerig bewonderd, iets waar ze nog steeds aan moest wennen. Na een uurtje werd de terugweg aanvaard en ze startte meteen en liep regelmatig. Mooi! Uit het gesprek maakte ze op dat het heel gezellig was geweest en voor herhaling vatbaar.
Ze reden gemoedelijk in de zon over de limburgse wegen, kwamen na een half uurtje terug, maar eerst werd de tank nog gevuld, en dat viel reuze mee, 14 liter en rond de 150 km gereden. Niet slecht, dacht onze Rooie. Lekker was die Premium benzine in ieder geval wel. Nadat haar baas binnen was gaan betalen, wilde de motor opeens bijna niet starten, de baas moest echt alle zeilen bijzetten en zelfs de Optima accu moest behoorlijk zijn best doen. En toen ze eindelijk liep, moest veel gas gegeven worden ... het schaamrood steeg onze Rooie naar de zijportieren ... Verdikkeme !!
Maar het kwam nog erger, als ze er nu over vertelde, werd het haar nog akelig rondom de cardanas. Ze waren bijna thuis, nog 50 meter te gaan en een korte stilstand van 5 seconden ivm de automatische garagepoort ... en het onheil was geschied. Ze werd ineens incontinent ... een beter woord was er niet voor, er stroomde behoorlijk veel olie onder haar motor uit. Bah ... wat een rot moment. Ook dat nog !!
Vlug legden haar baas en zijn vrouw, geschrokken, veel kranten onder haar motor waar de olie zich verzamelde .... wat een troep. Onze Rooie was het liefste ergens weggekropen, maar daar was ze toch te groot voor ...
Haar baas moest meteen aktie ondernemen, hij had gelukkig nog een fles olieverwijderaar uit zijn motorfiets jaren, maar op de oprit en de straat was dat onbegonnen werk. De hogedrukreiniger werd uitgehaald en een grote fles foamzeep erop aangesloten, daarmee de oprit en de straat waar het oliespoor liep, driemaal ingespoten. En tot slot weggepoetst.
Nee dat was niet leuk. Ondertussen zocht haar baas, nadat hij klaar was naar het euvel, en ja hoor, de leiding die onderin de oliefilter ging was gewoon afgebroken. Er zat nog een reststukje koperbuis in de knelkoppeling, maar alle olie was dus uit het filter en een deel uit de leiding gelopen. Dat was de oorzaak. Zo'n knelkoppeling was niet te hergebruiken, dat had haar baas al snel in de gaten, dus daar werd morgen meteen een vervanging voor gezocht. Het interessante aan het geheel was, de koperen leiding werd ter plaatse omgeven door diverse andere leidingen, en zat sowieso al op een moeilijk bereikbare plaats .... dus friemelwerk ....
..... Onze Rooie schaamde zich .....
..... wordt vervolgd .....
Nog nadruppelend stond onze Rooie vannacht schuldbewust boven haar met olie doordrenkte kranten ... Nee daar was ze helemaal niet blij mee, eerst was het gisteren zo'n leuke dag, 's ochtends had ze nog die mooie achteruitrijlamp gekregen, 's middags dat leuke ritje naar Sittard en terug, gemaakt, nog effe langs gegaan bij het tankstation, een goede slok gekregen en dan dat ... Ze kon er niet over uit. Dat haar dat nu moest overkomen.
Haar baas was er natuurlijk ook niet blij mee geweest, eerst lekker rijden en dan op de valreep dat. Maar gelukkig dat het op de valreep was, anders was haar motor misschien wel drooggelopen en dan had ze misschien naar de Intensive care gemoeten, motorstilstand, levensgevaarlijk voor een auto, zeker voor oudere ... de koelvloeistof brak haar, bij de gedachte alleen al, uit de poriën ... Maar goed ze was machteloos.
Gelijk 's ochtends al werd er actie ondernomen, de knelfittingen die haar baas eerst meekreeg waren niet goed, te klein, maar 4,75 mm ... hij moest dus toch grotere hebben, 6 tot 6,2 mm dat kon hij niet zo precies meten. En dat verdomde koperen buisje zat op een aller ongelukkige plaats, hij zag niets en daarbij helpen kon ze ook niet, maar nadat uiteindelijk bij een Hydroliek bedrijf de knelbusjes gevonden waren 4 stuks voor 1€, kon het echte werk beginnen, ware het niet dat het allerlaatste stukje van het buisje een vervelend knikje had, en nog meer inkorten kon bijna niet meer.
Ze voelde meer dan een uur het voorzichtig bewerken, vijlen en buigen in haar binnenste, een raar gevoel, maar ze had het er graag voor over, ze vermande zich, en hield dapper vol. Zo ook haar baas ... en uiteindelijk, met de hulp van een spiegeltje en wat creatief gebruik van de diverse gereedschappen, lukte het toch. Ze werd, om de boel te testen, gestart .... en zie daar één draai aan de sleutel en een beetje choke, en ze liep meteen.
Oliedruk en de omgeving rondom de oliefilter werden nauwlettend in de gaten gehouden, en alles bleef droog! ... Ze was weer droog! Niet meer incon ... ah bah, dat vervelende woord niet meer gebruiken. Toen na een klein kwartiertje alles ook na wat gasgeven, droog bleef, werd haar motor uitgezet ... Hé, gelukkig, dacht ze en hoopte dat dat zo zou blijven, als ze zondag die grote rit ging maken ....
..... wordt vervolgd .....
Om maar meteen alle spanning weg te nemen, onze Rooie heeft de rit naar Middelbeers, gisteren gemaakt, zonder grote problemen.
Maar laten we het verhaal toch volledig vertellen ....
's Ochtends vroeg, onze Rooie had slecht geslapen, na die afgescheurde olieleiding en de reparatie daags ervoor, was ze nerveus, ze moest 120 km rijden en wist natuurlijk niet goed hoe het zou verlopen. Rond elf uur kwam haar baas en controleerde alles nog eens goed, alles oké ... ze zuchtte diep door beide verchroomde luchtfilters in en dacht: Gelukkig. Haar vertrouwen kwam terug en na een tweemaal starten liep ze en kon de grote rit beginnen. Eerst een stuk binnendoor, maar bij Heerlen werd toch, op deze rustige zondagmorgen de autoweg een stuk gepakt, en met 90 km per uur liep ze op een enkele PENG na redelijk op de rechterrijstrook. Wat had ze weer veel te zien en stiekem verdraaide ze haar zoekschijnwerper soms iets van links naar rechts. En wat een saaie kleuren hadden veel van die moderne auto's tegenwoordig, grijs, zilver, antraciet en wit ... Maar goed dat was zeker modern, en stilletjes was ze blij niet meer zo zwart te zijn als vroeger.
En dan al die rare nieuwe dingen op de weg, spitsstroken, open op een zondag! Een groen kruis gaf aan dat ze op de VLUCHTSTROOK mocht rijden!! Nou mocht zij dat vroeger sowieso al als er iets speciaals gebeurd was, maar zo in burger had ze het nog nooit gedaan. Trouwens vroeger kon je echte grote autosnelwegen, op de vingers van een hand tellen. Hier, aan al die rijstroken moest ze ook, echt nog wennen, gelukkig dat haar baas het gewend was en haar keurig achter een auto met caravan, hield, die mocht ook niet harder dan negentig kilometer per uur rijden. En dan al die grote richtingsborden, wel erg duidelijk dacht ze. En zelfs de praatpalen waren weer aan het verdwijnen had ze gehoord.
Bij Eindhoven zaten ze opeens in een langzaam rijdende file, daar kreeg ze het toch wel warm van, en met dat stapvoets rijden begonnen de gevoelige ontsteking en carburatie weer op te spelen, daardoor kreeg ze het nog warmer, alhoewel haar temperatuurmeter maar lichtjes opliep, de oliedruk bleef constant dus dat was goed. Nu de olie goed opgewarmd was stond de meter in het begin van het derde groene vakje ...
Gelukkig duurde het maar 10 minuutjes en werd richting Tilburg verder gereden met 90 km/u. De afslag Middelbeers was bij Oirschot en daar zag ze weer een bekende weg, zo was ze ook een paar weken geleden gereden naar die monteur-meneer, die bijna alleen maar aan oude Volvo's werkte. Ja die kende ze, daar had ze al 4 mooie nieuwe bougies en kabels van gekregen, en daar zou ze nu een paar weekjes blijven terwijl er van alles verbeterd, vernieuwd en nagekeken werd ...
Na een lekker stukkie van een 5 kilometer binnendoor gereden te hebben, kwamen ze op de Industrieweg aan en werd ze voor de grote poort geparkeerd. OEF ... ze was toch wel blij dat ze er was, want ze voelde de inspanning in al haar lagers en was stilletjes heel blij dat die olieleiding het zo goed gehouden had.
En terwijl ze lekker in het zonnetje stond te genieten, schoot haar baas nog een paar plaatjes ... kiekjes zeiden ze vroeger, vond ze veel leuker klinken. Effe een kiekje maken voor het album, tegenwoordig was dat voor op de computer en dan konden ze ze niet meer terugvinden ...
Na een 5 minuutjes werden ze in de werkplaats gelaten en waren haar baas en Kevin de monteur-meneer vanalles aan het bespreken in het kantoor, ze deden maar, het zou wel goed komen. Kon ze ondertussen met die arme P1800 wat praten, die nu naast haar stond, gedeeltelijk onder het plastic, want hij was een beetje .... naakt, zo zonder al die onderdelen, gemonteerd, je zag zijn blote onderlak en een beetje preuts was onze Rooie nog altijd, vergeet niet ze was geboren in de vijftiger jaren waar een te bloot spatbord al vaak voor ophef zorgde. Dat was: Openbare schennis van de goede zeden, zo stond dat te boek, en toen gold dat veel eerder dan nu ... moest ze ook nog aan wennen. Maar die jongere P1800 trok zich er niets van aan, die was ook blij weer eens met een andere auto een praatje te kunnen maken.
En terwijl hij haar vanalles over zijn restauratie begon te vertellen, vond ze hem toch wel aardig, ook al was hij veel jonger. Wat was hij mooi gevormd, de zijkanten en vooral, ze wilde het niet hardop zeggen, maar dat kontje ... een glimlach, om vergeten jonge herinneringen, trok over haar grille ...
Na een uurtje nam haar baas afscheid en werd door zijn vrouw met die Fiat, die nog vriendelijk naar haar toeterde en succes wenste, afgehaald. Hij toeterde nog snel: "Buon giorno bella rossa"... want hij was en bleef een zwierige Italiaan! Daar werd ze helemaal blij maar ook een beetje weemoedig van. Daar gingen ze, de poort werd gesloten en even moest ze toch een beetje antivries wegslikken dat haar in de radiator, dwars zat ...
..... wordt vervolgd .....
Drukke en rustige dagen voor onze Rooie, haar achterwielen waren gedemonteerd en de trommelremmen gereinigd, het zelfstel mechanisme hersteld en nieuwe bouten, haar SU-carburateurs waren gedemonteerd want die waren opgestuurd om gereviseerd te worden en er werden tussendoor nog allerlei kleine dingentjes gedaan.
Zo zonder carburateurs voelde ze zich wat kortademig, raar voelde dat aan, en haar luchtfilters lagen naast haar in een doos .... daar kwamen classic K&N's voor in de plaats, klonk in ieder geval goed ...
Het schijfremmemset werd ook al voorbereid en zo verstreek deze week, terwijl ze zich niet verveelde. Ze hoorde natuurlijk veel technische praat, en alhoewel ze zelf niet zo technisch was, leerde ze er toch wat van. En als het 's avonds rustig werd in de werkplaats, konden ze gemoedlijk wat keuvelen onder mekaar.
Er was nog een Amazon bij gekomen, die haar de laatste nieuwtjes vertelde en hij kende ook wat zweedse moppen ... ze moesten allebei zo lachen dat de ruitensproeiers er van ginngen tranen ... en als er toeschouwers geweest waren hadden ze het niet kunnen geloven, maar je kon hun motorblokken bijna zien schudden van de lol ... dat was lang geleden dacht onze Rooie, dit had ze alleen maar vroeger in de grote dienstgarage meegemaakt, in de vijftiger jaren. Allemaal jonge auto's onder elkaar, ook wel een beetje overmoedig en zich sterk voelend ... als ze onderling hun sterke verhalen vertelde, hoe ze met 70 km/uur over de trambaan met loeiende sirene gereden hadden, en die voddenboer met zijn paard en wagen zo aan het schrikken hadden gemaakt ... dat waren nogeens mooie tijden.
Ondertussen was er ook flink gewerkt asn die mooie P1800, jullie weten wel, die met dat mooie ... juist .... kontje. En het mooiste vond onze Rooie, hij was ook ROOD ... tuurlijk, haar lievelingskleur !! Hij was iets gedraaid, zodat er beter asn gewerkt kon worden, en dat vond ze helemaal niet erg, daardoor was zijn kontje nog meer naar haar toegedraaid ....
Zo goed bekeken, dacht ze, die Volvo ingenieurs konden er wel wat van, haar mooie bolle rug, de elegante vormen van die Amazon en niet in het minst die fraaie neus en dat heerlijke ... k.....je... van die P1800. Als ze nog veel jonger was wist ze het wel ....
Afwachtend maar ook nieuwsgierig wachtte ze wat de nieuwe dag zou brengen. De week was in ieder geval omgevlogen, en verveeld had ze zich geen seconde ....
..... wordt vervolgd .....
Wat maak ik toch allemaal mee, dacht onze Rooie. De afgelopen week, dit weekend, de laatste dagen, het duizelde haar toch wel een beetje .... haar motorkap was door die monteur-meneer verwijderd, dat voelde wel wat raar en ook bloot, haar B4B motor werd gedeeltelijk ontdaan van diverse onderdelen en de voorwielen waren nu aan de beurt.
En bezoek, ja bezoek speciaal voor haar, had ze ook nog gehad, deze week! Een meneer die een hele tijd, samen met de monteur-meneer in en om en onder haar gekeken had en vaker goedkeurende opmerkingen maakte. Dat deed haar deugd en jammergenoeg was haar motorkap even verwijderd, maar haar spatborden zwollen ook van trots. En ze hoorde vanalles vertellen over het hoe en wat er nog stond te doen en te gebeuren. Klonk heel goed. Na dat bezoek voelde ze zich die hele dag geweldig, haar baas had haar via die meneer nog de hartelijke groeten overgebracht en dat vond ze toch wel zo geweldig, extra voor haar ... het kon niet op ....
Toen er weer gewerkt werd en alle gereedschappen die ervoor nodig waren klaar lagen, was ze er klaar voor.
Glanzend lagen daar twee schijfremmen te glimmen in hun plastic verpakking, whow, schijfremmen, ze had er al veel over gehoord, maar om het nu eens in de echt aan levende carrosserie, te mogen ondervinden. Dat bezorgde haar een warm gevoel in de oliepan ...
Zorgvuldig werden alle oude trommelrem delen verwijderd en toen ook de schokbrekerbouten eruit moesten leek dat even niet te lukken, maar de met beleid gehanteerde hamer, van die monteur-meneer, deed het hem .... nou ja haar werd niet gevraagd hoe het aanvoelde, je kunt je voorstellen, dat als ze daar op je voorste ophangingen staan te rammen, je je echt wel effe schrap moet zetten ... gelukkig was ze kranig genoeg, klemde haar grille stevig op elkaar, kneep haar koplampen tot een spleetje en onderging het auto-moedig ...
Ziezo, gelukt en als troost, die oude bouten kon ze toch missen als kiespijn, ze kreeg er spiksplinter nieuwe voor terug. Remleidingen en aansluitingen lagen ook al te wachten en ze voelde hoe ze daar vooraan steeds steviger werd. Dat gaf hoop voor de toekomst, want hoewel ze toch nog een beetje weemoedig nadacht over de haar zo vertrouwde trommels en remschoenen, uiteindelijk had ze die 65 jaar gedragen, was ze anderzijds heel opgewonden om voor het eerst met schijven te mogen remmen .... zeker nu ze na zo lange tijd weer op de weg was en merkte hoeveel sneller alles was geworden ... die auto's van tegenwoordig, dat jonge grut, schoot maar van links naar rechts, gaf nog flink gas in plaats van te remmen voor oranje en dan moest de ander het maar weer oplossen door in de ankers te gaan. Ha!! Nu kreeg ze echte ankers ... remklauwen, wat klonk dat mooi, een leeuwenvoet uitlaatsierstuk had ze al, en weer glimlachte ze inwendig ....
Toch wel handig dat er veel van haar origineel kon blijven terwijl er ook vanalles verbeterd werd. Vol verwachting keek ze uit naar morgen, tsjonge wat een feest, zo lang en zo intensief was ze al lange tijd niet onderhanden genomen. Dit was meer een kuuroord dan een garage, een auto werd hier van top tot loopvlak behandeld .... en met die gedachte doezelde ze in, droomde mooie dromen waarin ze al wuivend met haar zoeklamp langs bewonderende mensen en andere auto's reed, over een prachtige weg in de avondzon ....
..... wordt vervolgd .....
Vandaag werd er verder gewerkt aan de afwerking en montage van de schijfremmen, daar kwam toch meer bij kijken dan onze Rooie zo aanvangs, gedacht had. De schokbrekers moesten los, en natuurlijk zaten de bouten muurvast, werd opgelost maar net als bij de tandarts, moest ze haar zuigers stevig op mekaar drukken, en dat smerige slijptol geluid, ging een normale auto door merg en staal. .... hehe ... gelukkig, al klaar .... en gelukkig had ze echte oldtimer Koni's en op de manier waarop dat gezegd werd gaf haar vertrouwen, dat moesten goeie zijn.
Verder moesten nog de rembekrachtiger en de remkrachtverdeler, samen met nieuwe remslangen, ingebouwd worden. Maar het vorderde gestaag en ook al hing ze daar zo hulpeloos in de lucht met een steun onder haar middel, ze genoot ervan. Ook kreeg ze met een half klapraampje mee dat er een vierbak voor haar klaarstond ... Whow .... vier versnellingen, dat was nogeens wat. Daar werd ze even stil van, dat was pas een echte upgrade en ze vroeg zich af of ze dat wel meteen zou kunnen, zoveel versnellingen voor haar B4B .... en haar aandrijfas moest ook iets ingekort worden, hopelijk moest ze daarna niet in het gips, want ze had geen idee hoelang en of ze daar ueberhaupt voor in revalidatie moest.
Het duizelde haar, ze hield het niet meer bij. En ook nog een schakelaar voor die nieuwe achteruitrijlamp, moest er komen ... gelukkig dat die monteur-meneer het allemaal wel wist, en ze zuchtte nog maar eens wat valse lucht via de ontbrekende luchtfilters in ... en gelukkig dat er onderdelen van haar Amazon-broertjes en zusjes waren die prima geschikt voor haar te gebruiken zijn, dat had ze ook al begrepen. Mooi zo, dan bleven dat tenminste echte Volvo onderdelen, daar was ze erg op gesteld .... wie niet .... je eigen spulletjes, die je al zoveel jaren met je meedroeg, die gaf je niet graag af, of je kreeg er iets moois voor terug ...
..... wordt vervolgd .....
Wat was dat een raar, leeg gevoel, daar binnen voorin ...
Onze Rooie voelde zich als iemand vlak voor z'n transplantatie .... het motorblok incl de versnellingsbak was eruit getakeld .... bah wat een gapend gat leverde dat op ... onze Rooie had het even niet meer, en ook al hoorde ze die monteur-meneer bellen en vragen naar een ingekorte aandrijfas en hoe hij dat er allemaal weer in zou zetten .... de stuipen op d'r carrosserie bezorgde dat haar wel degelijk.
En toen hij met een vakkundige oog een paar plekjes op haar uitlaat en demper ontdekte .... daar net als de tandarts altijd deed, ook nog eens aan ging peuteren, klapperden haar achterspatlappen van schrik, hevig op en neer .... en ja hoor een vulling zou hier niet helpen, kon beter vernieuwd worden. Ze hoorde hoe hij dat meteen ging overleggen met haar baasje die op vakantie was .... en nadat hij antwoord had gekregen, werd er gelukkig meteen een complete set besteld in Moergestel .... die plaatsnaam had ze ook al vaker gehoord, want daar zat schijnbaar een grotere volvo onderdelen leverancier. Gelukkig had haar baasje het goed gevonden, want nu kreeg ze tenminste betere spullen .... hij zou toch niet, of wel ..... kwaad op haar zijn .... want dat betekende natuurlijk weer extra kosten .... ging hij misschien vanavond niet uit eten in dat franse restaurant .... meteen voelde ze zich weer wat schuldig ....
Maar daar was nu niks aan te doen. Andere onderdelen lagen al klaar en er werd weer ijverig verder gewerkt. Ze zag de P1800 ook al met een scheve koplamp kijken .... en even wilde ze haar motorkap dichtmaken, zo bloot als ze nu was, hij kon zo tot in haar differentieel kijken .... maar dat ging niet want die was gedemonteerd .... Aiiii .... wat een gedoe. De P1800 had het schijnbaar allemaal meegekregen en zei, geruststellend, maak je maar niet druk, kijk naar mij, ik zie er nog altijd veel erger uit, en toch komt het allemaal goed, dat voel ik in al mijn bouten en moeren, geloof me ....
Ietwat gerustgesteld en opgewekter door zijn woorden, zuchtte onze Rooie, nog maar eens diep, nou ja diep, dat ging ook al bijna niet meer, geen luchtfilters, carburateurs of wat dan ook .... je zou toch .... ze klemde haar grille nog maar eens stevig op mekaar, effe doorzetten, dacht ze en hoopte dat ze vlug weer, als herboren, de weg op mocht .....
..... wordt vervolgd .....
Nu ging het dan gebeuren, haar 3-bakkie werd een 4-bakkie, de ruilbak was opengemaakt, gecontroleerd en er moesten welliswaar nieuwe naaldlagers in, achterste lagers en de hulpas en lagers waren wat minder, die moesten vernieuwd .... de aandrijfas, haar aandrijfas .... werd op reis gestuurd naar Venlo, daar vakkundig iets ingekort en gebalanceerd, en die hoopte ze volgende week weer terug te krijgen ...
Ondertussen waren de SU carburateurs weer terug .... en als nieuw .... gelukkig dacht onze Rooie, al mijn vitale delen reizen maar het land door en ik sta hier maar te staan. Ze werd er een beetje nerveus van, en ook al wist ze diep in haar carterpan dat alles wel goed zou komen, helemaal lekker zit het een auto niet als er zoveel tegelijkertijd met je gebeurt ...
Zojuist hoorde ze dat haar kachelkraan ook niet meer goed was, wat we eigenlijk al wisten, maar goed dat daar vervanging in de vorm van Amazon onderdelen voor bestonden, en dat het nu zelfs mogelijk was het vanuit haar interieur te bedienen, dat was wel een verbetering waar ze even blij van werd. Alle beetjes hielpen.
Schakelaar, metertjes, lampen, tandwielen en bekabeling .... niet te vergeten, haar uitlaat .... haar uitlaat, ze dacht het een beetje besmuikt, over zoiets dacht je als oudere dame alleen, je sprak het niet hardop uit .... niet te vergeten, haar brandstoppomp was als nieuw, volledig gereviseerd en geglaspareld .... wat dat betekende wist ze niet, maar het klonk zo mooi dat ze het woord vanbuiten had geleerd en er tegen de Amazon al zo vaak over gesproken had, dat ie gisteren iets geergerd, zei: Nou hou maar eens op over die Swarovski benzinepomp van je ..... die kennen we nu wel hoor !!
Het was een hele lijst, maar het eind resultaat zou er niet om liegen, dat wist ze zeker. En 's Avonds kletste ze honderduit met de P1800, waar ze stilletjes wel wat medelijden mee had, die stond hier nu al zo lang, er moest nog ontzettend veel aan hem gebeuren, maar gelukkig hield hij er de moed wel in, de Amazon vertelde ook vaak moppen, en vaker dezelfde, maar dat gaf niet, gelachen werd er toch om ....
Best gezellig zo met een paar Volvo's bij elkaar, en heel af en toe een vreemde eend in de bijt, maar ook die werd meestal vrij snel in het cluppie opgenomen, zo waren ze wel, geen discriminatie ....
..... wordt vervolgd .....
Het was nu alweer enige dagen geleden, dat de "nieuwe"versnellingsbak onder handen was genomen, Kevin, de monteur-meneer had er nog op zondag aan gewerkt! Ze hoorde hem de diverse tandwielen en assen in elkaar schuiven, zo'n M4 was schijnbaar toch weer wat anders dan de M40. Zou het lukken dacht onze Rooie ... want er moest nog zoveel gebeuren ener was altijd wel iets dat tegen zat, al was het nog maar zo'n klein onderdeeltje, als het er niet was kon er niet verder gewerkt worden ...
Het schijfremsysteem vorderde ook, alhoewel er wel met remleidingen gewisseld moest worden, de originele (waren bijna nieuwe) achterste pasten nu voor, en de voorste gingen naar achter of hoe zat dat ook weer en er moest in verband met de rembekrachtiging ook iets robuust maar evenzo creatiefs bedacht worden. Nou het duizelde onze Rooie toch wel een beetje. Dat was toch wel een moeilijk beroep, automonteur-meneer te worden. Je moest van alle markten thuis zijn .... Ondertussen, kon de motor pas teruggeplaatst worden als al die onderdelen er waren en in elkaar gezet waren ....
Stilletjes hoopte ze dat het dit weekend nog zou lukken, maar gisteren kreeg ze een domper, ze hoorde hoe haar baas overlegde met Kevin, ze noemde hem nu ook maar met zijn voornaam, dat ge-meneer was niet meer van deze tijd. Vroeger was alles vormelijker. ja meneer .... goed hoor, Brigadier ... jawel meneer de commissaris ... en zeker voor de Dokter en de Notaris, werd nog echt de hoed afgenomen of tikten de agenten tegen de pet ...
Maar om op de domper terug te komen, dit weekeinde rijdend Middelbeers verlaten zat er wellicht niet in ... En nu had ze zich zo verschrikkelijk verheugd op de Volvo Klassieker Beurs in het Autotron te Rosmalen .... Haar baas ook, maar wat niet kon, kon niet, en een haast klus was nooit goed. Met een treurige blik op haar grille en daarboven die akelig lege ruimte waar haar motorkap normaal zat, vertelde ze het aan de P1800 .... en die vond het ook heel jammer voor haar, maar tegelijkertijd zei hij: Bedenk ik ben ook al jaren niet kunnen gaan, en dat is ook niet leuk, maar weet je wat, als ik ook weer hier de deur uit kan, rijden we volgend jaar gewoon samen !
Meteen was onze Rooie wat opgefleurd door die aardige woorden, samen met die P1800, dat was ook leuk en dan mocht hij voorop rijden, als ie niet te hard reed, kon ze tenminste genieten van het mooie uitzicht op dat lekkere k.....ntje .... en ze glimlachte nog eens extra bij de gedachte ...
Haar baas zou wel gaan, dan maar met de "gewone" auto, ook al vond ze die Italiaan best aardig, ze was liever zelf gegaan. Hij was wel altijd heel hoffelijk naar haar toe, hij had aan haar zelfs zijn garageplaats afgestaan, en stond nu zelf buiten, daar was ze heel blij om, 't was een echte Italiaanse Heer !! Jammer eigenlijk dat ze hem zo weinig sprak de laatste weken, want hij kon echt wel mooi over Italië vertellen, en over de Fiat fabrieken in Turijn en Lingotto ... en toen ze hem, een tijdje geleden, de betekenis van Volvo vertelde, dat het "ik rol" is, vertelde hij haar wat Fiat betekende: "Fabrico Italiane d`Automobili di Torino" ... en hoe hij dat zo zei, werd ze bijna jaloers, goh dat klonk toch ook wel erg mooi ... al begreep ze niet wat het betekende, dat rolde eruit alsof je rode wijn gedronken had zo soepeltjes ....
..... wordt vervolgd .....
..... Pffff .... whaaaa .... als ze haar motorkap op had gehad was dit een forse gaap geweest ... onze Rooie wreef zich de koplampen nog maar eens uit, deze morgen. Het was vannacht heel laat geworden, tot een uur of vier hadden ze staan te praten en vertellen, heel gezellig maar 's ochtends was je dan als oude dame, kapot. Die jonge gasten konden daar beter tegen .... Nou ja jonge .... er was ondertussen een licht blauwe Volvo 145 2.0 E DL uit 1972 bij gekomen. Ze begon langzaam de nieuwere modellen te herkennen .... Die arme jongen had me toch een klapper gemaakt, een SUV met een whatsappende chauffeur, was er, bij een stoplicht, vol achterin gereden!
Daar had die monteur-mene.... Kevin, een hele kluif aan en omdat hij toch effe moest wachten op onderdelen voor haar, was hij voortvarend aan de slag gegaan, en zelfs al wat laswerk verricht, oei ... dat wist ze nog goed, dat deed pijn als je zo gelast werd, bij haar was het nog zonder verdoving gebeurt en ze had zich moeten verbijten, haar grille de hele tijd zo stevig op mekaar geklemd gehouden, dat ze, er een tijdje, krampen in haar kapscharnieren, aan had overgehouden ....
En of het nu die uitgewerkte verdoving was, maar in ieder geval die 145 had 's avonds, de hele tijd, aan een stuk door, verteld en gepraat .... eigenlijk hetzelfde, maar goed .... En hij had natuurlijk zoveel te vertellen over zijn eerste grote ongeluk, en dat het hem ook nog op een zo ongelukkige plaats getroffen had, vol in zijn derrière, om het netjes te zeggen, en dat daar nu aan getrokken, gehamerd, gelast en geschuurd moest worden .... pffff .... bij de gedachte alleen al werd het haar onwel. Wat een rot plaats ....
Eerst vertelde hij natuurlijk in geuren en kleuren de hele toedracht, die haar natuurlijk, gezien haar vroegere functie, als politieauto, uitermate interesseerde, en ze moest toegeven hij deed het heel goed en objectief. Meestal waren de verhalen die de auto's elkaar vertelden wat meer opgesmukt. En hoe die whatsappende chauffeur, zelfs nog uitgestapt was en de telefoon in zijn hand gehouden had !! ... En tussendoor werd haar nog even uitgelegd wat dat whatsappen eigenlijk was. Nou wat een techniek en uitvindingen ze nu al niet hadden! Maar als ambtenaar in functie zou ze daar vroeger vlug mee klaar zijn. Andere zaken doen, dan het op de juiste en oplettende manier van besturen van een motorvoertuig, die de veiligheid in gevaar brengen, waren strafbaar. Zo was dat vroeger al met een vertegenwoordiger die ze eens passeerde, en haar chaufferende brigadier, driemaal moest sommeren te stoppen, omdat ie in zijn verkooporders zat te lezen en te schrijven, onder het rijden. Ze moest toen, dat wist ze zich nog precies te herinneren, alle wielen bijzetten om er naast te komen en een ongeluk te voorkomen! De goeie man was zo volledig afgeleid dat hij van links naar rechts over de weg zwalkte!
Maar goed, dat terzijde, want ze leefde natuurlijk wel mee met die arme 145, wiens derrière, zeg maar achterkant, zo in de kreukels zat. En ondertussen werd het langzaam weer acht uur en zou over een half uurtje de dag weer beginnen. Misschien kon ze zo dadelijk nog een tukje doen, dat leek haar wel wat ... en onderwijl ze het dacht, begon ze te dromen over het komende weekend en hoe het op die grote Volvo Klassier beurs zou zijn, jammer dat ze er niet kon zijn, maar ze zou zeker wel wat verhalen van haar baas en van Kevin die ook zou gaan, horen. Haar baas zou zelfs al vrijdagavond met de kampeerauto gaan, naar de camping in de buurt, had ze gehoord. Die kampeerauto kende ze nog niet zo goed, omdat hij altijd naast het huis iets terug onder een carport stond. Daar moest ze toch ook eens een praatje mee maken, zo'n reiziger, die had beslist veel mooie verhalen te vertellen over verre oorden ... En misschien ... maar daar gleed ze weg in een sluimering die dieper en dieper werd, en als je goed geluisterd zou hebben hoorde je haar dynamo zachtjes en regelmatig zoemen ....
..... wordt vervolgd .....
Gisteren had ze Kevin al horen vertellen over de Beurs, en alle Volvo's in de garage spitsten hun klapraampjes om alles goed mee te kunnen krijgen. Vooral onze Rooie interesseerde het natuurlijk heel erg, ze was er nog nooit geweest maar wat ze nu allemaal hoorde gaf haar toch een beetje het gevoel er geweest te zijn ...
Ze hoorde dat haar baasje het er die twee dagen geweldig naar zijn zin had gehad, hij moest wel helemaal om fietsen vanaf de camping, het poortje dat achterom toegang gaf, was gesloten, maar het weer was geweldig goed geweest, dus wat wil je nog meer. Gretig luisterde ze en hoorde dat hij ook een paar gebruikte, maar mooie wieldoppen op de kop had getikt, konden die twee wat slechtere, van haar eindelijk vervangen worden, hij had wat gezocht naar ruitenwisserveertjes en zowaar binnenschermen gekocht, voor haar wielkasten, bij Huke, uit Veldhoven, waar ze ook die mooie gangsterkap van gekregen had. Nou dat beloofde wat. Hij had zich ook over die Fluidfilm, uitgebreid bij Dries, laten informeren en dat zou, in het najaar ook nog gebeuren nadat ze haar nieuwe hemeltje, begin volgende week, bij Carla in Geleen, kreeg .... alles bij elkaar inderdaad alsof ze in de hemel was, zo voelde dat nu ... En haar baasje had gezellig met Niek de Boer, een kop koffie gedronken ... die kende ze ook !! .... Was die haar niet een paar weken geleden komen opzoeken !!? ... Leuk !!
En wat waren er een hoop familieleden van haar op bezoek geweest, ze kon haar klapraampjes niet geloven, zoveel verschillende modellen en uit zo veel landen, ongelofelijk, zelfs uit Frankrijk! Daar moest ze die kampeerauto toch eens over vragen, die was daar beslist al geweest, hoe het daar zo was ... En de details van die Beurs, dat was het interessantste, de diverse dingen die Kevin ook op de kop had kunnen tikken, zelfs een goede deksel, voor haar 4-bakkie, had hij daar gehaald. Niet te geloven, wat er allemaal in die bakken en dozen moet hebben gelegen. En als ze daar zo even over nadacht, werd het haar toch wel iets weeig rond het motorblok .... dat weliswaar nog naast haar stond, maar toch .... De meeste van die onderdelen hadden in en aan andere oude Volvo's gezeten ... die waren er dus waarschijnlijk niet meer. Die hadden zich opgeofferd voor ons, dacht ze stilletjes ....
Maar er was natuurlijk ook veel spikslinternieuw spul, en zelfs NOS ... New Old Stock, te koop geweest, ja die afkorting kende ze goed, trouwens in afkortingen was ze altijd geweldig goed geweest, was misschien een beroepsdeformatie, maar haar jaren bij de politie, hadden haar daar aardig in getraind en dat vergat je niet zomaar ...
Vaak hadden ze een ONOPV'tje ( = onopvallend gegevens verzamelen) of ze reden naar het BAT ( = Bureau arrestantentransport ) en niet te vergeten de zogenaamde BERT ( = Beschonken En Rijd Toch) heel vaak mee te maken gehad, soms kon ze de kegels die die chauffeurs hadden nog door haar radiator heen ruiken!! En een klein half jaartje had ze zelfs bij de BBE ( = Bijzondere Bijstandseenheid) dienst gedaan, dat was nog eens een tijd geweest .... als jullie ooit eens tijd hebben, nou dan weet deze Volvo jullie wel een paar interessante zaken te vertellen !!
In 1952 was ze via de BDM ( = Beheerdienst motorvoertuigen ) in dienst gekomen, uiteraard naar de toenmalige standaardeisen uitgerust met de diverse optische- en geluidssignalen, en de extra's (die toen veel beperkter als nu waren)
Ja als ze die afkortingen zo door haar eenvoudige electronica liet lopen, werd ze toch weer iets weemoedig ... zou de leeftijd wel zijn. Haar toenmalige CVD ( = Chef van Dienst) die toen ook al iets ouder was, hoorde ze dat vaak zeggen, ".... zal de leeftijd wel zijn ..."
Die Volvo Klassieker Beurs was dus een succes geweest en de paar foto's die ze met een scheve koplamp, op Kevin's telefoonscherm, had gezien, vond ze geweldig! Ze kon er niet genoeg van krijgen, en hoopte straks nog meer verhalen van haar baasje te horen. Wat ze ook nog vlug had gezien, was dat Kevin de website van zijn bedrijf, had vernieuwd en ..... bij de diverse Volvo-modellen die hij in onderhoud kon hebben, HAAR FOTO ... ALS EERSTE .... erbij had gezet!
Whow ... haar beide spatborden zwollen van trots en deze dag kon niet meer stuk. Hopelijk kwamen deze week de resterende werkzaamheden af en kon ze dit komende weekend huiswaarts rijden ... want zo voelde het ondertussen toch, daar in Limburg was nu haar nieuwe thuis. Alhoewel, hier zo tussen de andere Volvo's was ook heel gezellig en missen zou ze het zeker ook ....
Meer over de Rooie op het Forum!
