Met een matig zonnetje vertrokken we omstreeks 10.00 uur naar Volvo OLOV in Goes, waar we hartelijk ontvangen werden met een bakje troost en een heerlijke Zeeuwse versnapering de “Bolus”. Nu heeft zo’n Bolus voor- en nadelen. Het voordeel is dat het ontzettend lekker is, maar het nadeel is dat je daarna eerst moet douchen, of je krijgt de rest van de dag je handen niet meer van het stuur. Gelukkig weet mijn vrouw de versnellingen haarfijn te vinden in onze Amazon, zodat dat probleem alvast maar weer opgelost was, maar zo heb ik ooit al eens een hele middag aan mijn buurvrouw vast gezeten.
Rond 11.00 uur gingen zo’n 75 equipes van start met de benodigde papieren en fraai ralleyschild. Traditioneel moesten er weer een aantal lastige vragen beantwoord worden, en moesten er onderweg ook nog eens een aantal letter bordjes worden genoteerd. Nu weet ik al jaren dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen, maar kaartlezen, bordjes noteren, en …. Schakelen, dat is er ēēn te veel. Zo gebeurde het dan ook dat we na het afwerken van bladzijde 1, spontaan op bladzijde 3 verder gingen. Links af de dijk op, maar geen links af, laat staan een dijk. Leuk gezicht trouwens, al die Volvo-coureurs die je tegemoet komen en proberen duidelijk te maken dat je verkeerd zit. Al snel zaten we weer op de route die over prachtige dijkles en weggetjes liepen. Hannie had over alle dorpjes die we passeerden een leuk verhaaltje in de bijlage geschreven, zodat je ook nog eens wat wijzer werd over wat Zeeland niet allemaal te bieden heeft.
2010-09 Zeelandrit
Ergens rond 12.30 uur stond er in de routebeschrijving “LA de dijk op, blijft onverhard”. Dan gaat de snelheid er natuurlijk een beetje uit, en moeders de vrouw vond het een mooi tijdstip om de meegebrachte broodjes te nuttigen. Nu kan ik U vertellen dat mijn jas nog steeds bij de stomerij ligt, en de bussen interieurreiniger niet aan te slepen zijn. Maar dit ter zijde. Even later arriveerden we bij de eerste stop, Boonmans Wijnmakerij. Mijn eerste gang was naar het toilet. Niet zozeer om……, maar om eindelijk eens de handjes te wassen. Kon ik zelf weer schakelen. Na een heerlijk kopje koffie met een bonbon vervolgden we onze weg. Via de brilletjesdijk, kruiputsedijk en de quistkotsedijk (je zou er misselijk van worden) richting Hoedekenskerke voor de foto.
Nou weten wij redelijk de weg aldaar dus werd een clublid mee op sleeptouw genomen naar de fotoplek waar Madeleine ons zou vereeuwigen. Volgens de vrouw en de beschrijving door de slagboom, het bord “Verboden voor auto’s “ negerend, tot ons plots een P 1800 tegemoet kwam. In het normale verkeer word dat opgelost door de mijne is groter en ik ga harder, maar Volvo-rijders lossen dat soepel op. Wij gingen dus terug. Na een kwartier wachttijd stonden we uiteindelijk ook op de foto. Ik bespeurde enige vorm van jaloezie na de aanwijzing van de fotografe, dat ik de Amazon moest omhelzen.
2010-09 Zeelandrit
Na nog een aantal leuke weggetjes en dijkjes belanden we bij de finish bij Camping Scheldeoord. Hier heb ik de verkeerde volgorde aangehouden. Eerst een pilsje en daarna schatten wat een accu weegt. Dat had ik andersom moeten doen. Zo val je nooit in de prijzen.
2010-09 Zeelandrit
Toch enigszins geëmotioneerd, kondigde voorzitter Peter aan dat hij na 15 jaar de Zeelandrit georganiseerd te hebben het Stok-je over te willen geven aan iemand anders. Er waren voor de kinderen en volwassenen weer leuke prijzen beschikbaar gesteld, er ging zelfs een prijs naar de pechvogel van de dag, een Volvobestuurder wiens Volvo al na een kilometer vlamvatte. Maar beste Zuid-Westleden. Het kan en mag natuurlijk niet zo zijn dat de Zeelandrit, na 15 succesvolle jaren ten onder gaat. Luctor et Emergo zeggen ze hier in Zeeland, Ik worstel en kom boven. Er moeten toch binnen de regio een paar mensen zijn die dit prachtige evenement door willen zetten, misschien in een geheel andere vorm, want Peter en Hannie zijn niet te overtreffen, maar toch, het moet doorgaan. Ikzelf ben bereid mij in te zetten voor dit evenement. Hopelijk krijg ik wat medestanders om de Zeelandrit te redden.
Rest mij Hannie en Peter Stok, Theo Wondergem, Dick en Lenie Schravemade, en John en Madeleine Bressers, ontzettend te bedanken voor de jarenlange trouwe en perfecte organisatie.
Mike Laning
