Het is weer de derde zondag in oktober, die dag dat het zo rustige dorpje overspoeld wordt door oude Volvo’s. De inwoners van Vasse weten het zo langzamerhand wel, dit is inmiddels de 15 keer dat de Herfst Tinten Toer Tocht, oftewel de HTTT, verreden wordt. Niemand kijkt er meer van op. Hooguit komen ze nog even kijken naar die al dan niet glimmende mooie oude auto’s.20 oktober 2019, de dag van de HTTT. Dat eerste woord, ‘herfst’, lijkt wel heel erg toepasselijk, het is mistig buiten en nog donker en er is bovendien nog regen voorspeld ook. Je zou je zomaar nog even omdraaien in bed, maar dat doen we niet, we gaan op pad naar Vasse want deze traditie willen we absoluut niet missen.
Als we aankomen staat de parkeerplaats al vrijwel helemaal vol, maar we vinden nog net een plekje op het weiland. Zo laat zijn we toch niet, maar blijkbaar vindt iedereen het zo belangrijk om hier te komen dat ieder al vroeg op pad is. Binnen zit het dan ook al helemaal vol, zoals gewoonlijk zijn er zo’n 100 equipes dus ga maar uit van ruim 200 mensen. Maar de zaal is groot genoeg, de koffie wordt weer bijgeschonken en er is een groot bord krentenweggen. Er is nog ruim tijd om rustig de koffie te drinken en met bekenden bij te praten.
En dan neemt Klaas Veneberg het woord en heet ons allen welkom. Hij zwaait met een blauw nummerbord met HT-TT-15 want dit is inderdaad alweer de 15e keer. Passend bij de actualiteit en omdat er vandaag door ons allen nogal wat stikstof wordt geproduceerd, hebben alle deelnemers een plantje in de vorm van een klavertje vier gekregen. Dit ter compensatie voor de milieubelasting en om deze HTTT zo klimaat neutraal mogelijk te laten verlopen. Goed water geven daarom vult Klaas nog even aan. Dan legt hij de route verder uit en wenst ons een fijne rit. Maar zover zijn we nog niet, want Marc Harleman neemt de microfoon over en spreekt Klaas toe. Vijftien keer deze rit organiseren doe je niet zomaar en dat vraagt om iets bijzonders. Anja, de vrouw van Klaas, wordt er bij geroepen en zij krijgt een enorm boeket aangereikt. Klaas krijgt eerst een ‘Apeldoorns Slokje’ ( een soort kruidenbitter) en daarna nog een mand met biersoorten. En natuurlijk een flink applaus.
Maar dan gaan we toch echt op pad. We rijden het dorp uit en het worden al meteen weer de bekende boeren weggetjes die zo typerend zijn voor deze toertocht. Helaas begint het nu ook echt te regenen en dat zal niet meer ophouden tot we weer terug zijn. Misschien jammer maar dat maakt het herfstgevoel juist wel intenser en het zijn ook mooie wolkenluchten zo boven het herfstige land. We rijden het dorpje Reutum door en komen uiteindelijk op het eerste stukje onverhard. Dat was al aangekondigd en het er zullen er nog meerdere volgen. Dat wordt de auto wassen als we weer thuiskomen. Maar gelukkig is het niet modderig, de grond is hard genoeg.
En dan komen we bij de Havezathe Everloo. Kan niet missen, de straat heet er al naar en we worden door verkeersregelaars al naar de parkeerplaats geloodst. De havezate heeft al een hele geschiedenis achter de rug maar is nu in gebruik als horeca gelegenheid. We gaan even kijken, echt gezellig ouderwets van binnen en er wordt goed gebruik gemaakt van de gastvrijheid. Op de parkeerplaats worden we uitgenodigd om een spel te spelen, een soort ringsteken per auto. We krijgen een lange staaf en moeten die door opgehangen zwembandjes zien te steken tijdens het rijden. Uit het raam hangend in de regen lukt het zowaar in één keer.
We gaan weer verder over de boerenweggetjes op weg naar de volgende bezienswaardigheid. En dat is het landgoed Singraven. We mogen een verboden pad nemen, rijden pardoes over het erf van een van de oude boerderijen van het landgoed en komen dan bij de oprijlaan bij het kasteel. Daar mogen we parkeren. Ziet er wel mooi uit, zo’n lange statige oprijlaan met al die Volvo’s netjes op rij geparkeerd met de neusjes naar de weg. We gaan even kijken bij de grote watermolen en in het winkeltje. We kunnen een munt krijgen om het kasteelpark in te lopen, maar het regent ons te hard. Als je wilt kun je met de auto de oprijlaan naar het kasteel zelf oprijden en daar voor het bordes een foto van je auto laten maken. Daar wordt goed gebruik van gemaakt.
We rijden weer verder en komen even later langs het kanaal van Almelo naar Nordhorn (Dld) waar een bijzonder ‘schuivenhuisje’ te zien is. Daar is een stuw die bediend kan worden en waarmee water uit het riviertje De Dinkel in het kanaal kan worden gelaten. Volgens ons zijn we daar ooit eens met een vorige HTTT gaan kijken. Het is wel heel interessant maar we rijden nu maar door want we hebben nog een flink stuk voor de boeg.
Langzamerhand rijden we Duitsland binnen. Je ziet het landschap subtiel veranderen. De wegen zijn net iets anders en de huizen ook. En natuurlijk de aanduidingen hoewel er hier en daar bijna Nederlandse namen tussen zitten, een soort mengvorm tussen Nederlands en Duits. In het dorpje Lage stoppen we weer even want daar kunnen we een klein stukje lopen naar een watermolen. Jawel, alweer een, het is een land met veel watergangen en we zullen nog meer watermolens tegenkomen. Deze bereiken we via een modderig paadje, het ziet er idyllisch uit ondanks de regen. We lopen nu maar even via de verharde weg weer terug, misschien iets om maar onze voeten zijn al nat genoeg.
We blijven nog een tijdje in Duitsland, het valt op hoe rustig het hier is, allemaal kleine weggetjes waar we – gelukkig – nauwelijks iemand tegen komen. In de buurt van Gölenkamp rijden we langs de Spöllberg waar we kunnen stoppen om naar de grafheuvels te gaan kijken. We laten deze gelegenheid even aan ons voorbij gaan, we hebben nog natte voeten van de vorige keer. Maar dan komen we na enige tijd weer langs een watermolen met een parkeerplaats en een oud gebouw waar een café is gevestigd. Daar gaan we wel kijken. Het is hier een ‘bovenslag’ molen, dat wil zeggen dat het water aan de bovenkant op het rad komt. Tot nu toe waren het ‘onderslag’ molens, dus waar het water er onderlangs stroomt. Je ziet hier dan ook een soort voorraad meer dat hoger ligt. We hebben trek in koffie, maar helaas is het café gesloten op zondag. Verder dus maar weer. Terug in Nederland komen we in het dorpje Langeveen en daar zien we een gezellige horecagelegenheid die wel open is. We zijn niet de enige Volvo rijders die daar neerstrijken.
Gelaafd en opgewarmd nemen we het laatste stuk van de route. Als we willen kunnen we daar ook nog een wandeling maken naar twee watermolens. Maar we krijgen trek in stamppot en nemen het laatste stukje van de route naar Vasse en Tante Sien. Daar is het weer als vanouds. Gezellig druk, en we zien al grote schalen die klaar worden gezet voor het buffet. Maar voor het zover is neemt Klaas weer de microfoon. Hij zegt dat hij eerst nog een mededeling heeft. Je ziet iedereen kijken, wat nu? Klaas vertelt dat dit de laatste keer is dat hij de HTTT heeft georganiseerd. Het is genoeg geweest. Een zucht van ontzetting gaat door de zaal. Het zal toch niet waar zijn dat het hier mee ophoudt? Nee, gelukkig niet, want Klaas vertelt vervolgens dat het stokje overgenomen wordt door iemand anders en dat het de volgende keer ook weer gewoon bij Tante Sien gaat plaatsvinden. Een gejuich en flink applaus is het gevolg!
En dan gaan de deksels van de schalen en wacht ons een dampend stamppot buffet. Als immer met drie soorten stamppot, alle soorten bijgerechten van augurkjes, uitjes, spekjes en noem maar op tot verschillende soorten vlees. En dat in ruime hoeveelheden, want ze weten inmiddels wel dat Volvo rijders goede eters zijn. Maar ja, met dit heerlijke eten ga je ook snel nog een keer. En zelfs dan is er nog meer dan genoeg. Altijd weer klasse hoe ze dat hier organiseren!
Maar alles houdt een keer op. Verzadigd en verkwikt, en aanmerkelijk aangedikt, maken we ons weer op voor de terugreis. We nemen afscheid van alle vrienden en bekenden, en gaan de donkere avond in. Gelukkig is het nu droog. Dat gaat goed komen.
Het was als vanouds een geweldige HTTT, de traditie waardig. Mooie route, interessante bezienswaardigheden (bedenk iedere keer maar weer iets nieuws!) en heerlijke stamppot en gezelligheid. Heel erg veel dank voor Klaas, Anja en al die anderen die hier aan hebben bijgedragen!
Jon Noomen
