Zondag 21 oktober, er is redelijk goed weer voorspeld en we gaan de HTTT rijden. De trouwe Kattenrug is gepoetst en voorzien van heerlijke ethanolvrije benzine en ze heeft er zichtbaar zin in. Het is nog wel koud maar de kachel zorgt snel voor Zweedse behaaglijkheid en bij Deventer komt zowaar het zonnetje er bij, zo willen we het hebben. Later wordt het wel weer bewolkt, maar het blijft droog en het is prima weer om een rit te rijden. Het is niet druk op de weg en even later worden we gepasseerd door een 245, natuurlijk blij zwaaiend, duidelijk ook op weg naar Vasse.We dachten aardig op tijd te zijn, maar bij aankomst staat het parkeerveld al helemaal vol en wij worden naar een ander mooi plekje geleid door onze parkeerwacht, pal naast een mooie Kattenrug. Hebben ze wat bij te praten terwijl wij lekker aan de koffie met krentenwegge zitten.
Hans Mollema neemt deze keer de honneurs waar en heet ons welkom en vertelt nog iets over de komende rit. En dan gaan we toch echt van start.
De route voert ons al meteen naar Duitsland, de weg naar Uelsen, dat stadje kennen we nog van vorige keren, maar we buigen eerder af naar het Noorden en volgen de grens met Nederland over een lange weg die uiteraard de Grenzweg heet. Zoals altijd valt het ons op hoe ruim het hier allemaal is, niet alleen in dit stuk Duitsland, maar ook net over de grens in Nederland. Na wat omzwervingen over boeren weggetjes en langs grote boerderijen, komen we ineens bij een stuw in de Overijsselse Vecht. Dit is duidelijk een goede plaats om even te stoppen, er staan al de nodige Volvo’s. Maar het is dan ook de moeite waard om even te kijken. We parkeren de Kattenrug en lopen even over de brug, oppassen want het is smal en de auto’s kunnen er maar net doorheen. Even vragen we ons af waarom er een draad gespannen is over de rivier met allemaal drijvers, maar dan wordt het snel duidelijk: daar voorbij gaat het water over de stuw en valt een stuk naar beneden. Daar wil je niet met je boot(je) terecht komen. Naast de stuw is een soort ‘bypass’ een smal stroompje tussen de bomen met allemaal mini-watervalletjes waardoor het hoogteverschil ook overbrugd wordt. Het ziet er heel romantisch uit. Een goede plek om even ons broodje te eten.
En dan gaan we verder, over wegen met mooie namen als Nieuwe Hammerweg, Junnerweg en Stegerdijk en we maken een rondje langs een monument uit de oorlog. Hier is een plek die in de oorlog vanaf 1944 gebruikt werd door een verzetsgroep voor droppings van materiaal en wapens, in totaal 48 ton! Hierna komen we weer terug op de Stegerdijk en gaan vervolgens richting Ommen. Daar parkeren we zoals in de routebeschrijving is aangegeven op de parkeerplaats bij de molen. Er staan alleen maar klassieke Volvo’s maar gelukkig is er nog een plaatsje vrij, naast alweer een Kattenrug, dus dat komt goed uit. Bij de routebeschrijving vinden we een plattegrond van Ommen met een aangegeven wandelroute. Maar we zijn eigenwijs en gaan onze neus achterna door straatjes die ons wel leuk lijken. Ommen zelf is vrijwel uitgestorven op deze zondag middag, maar dan komen we op een stukje langs de rivier en hier concentreert zich de levendigheid. Een rij gezellige terrassen en zowaar een springkussen en een bord dat vandaag het “Herfstbock festival” plaatsvindt. Afgezien van een paar vuurkorven op het terras en even wat live muziek is er nog niet veel van te merken. Dat komt vast ’s avonds goed op gang. Wij nestelen ons op een terras waar we het allemaal goed kunnen overzien en met direct uitzicht op een beeldje van een bok op een groot soort ei. Volgens de uitbater van het terras is dat om de agrarische welvaart van het gebied te symboliseren. Hoe dan ook, het ziet er leuk uit en nodigt een klein meisje uit om de bok uitgebreid te aaien en te knuffelen. We zitten er heerlijk maar er is nog een flink stuk rit te gaan, dus we gaan dan toch maar weer verder.
Een eindje verderop passeren we een handwijzer met “Sahara” er op. Dat roept vraagtekens op, maar gelukkig geeft de routebeschrijving een uitleg: hier is door begrazing met schapen en het afplaggen van de heide een stuifzand gebied ontstaan. Dan wordt de naam “Sahara” al weer wat begrijpelijker. We laten het gebied voor wat het is en rijden verder en maken langzamerhand de boog weer in de richting van Vasse. En dan komen we ineens bij een grote boerderij met een parkeerplaats weer helemaal vol met Volvo’s. Hier is “Wijngaard Adebaer”, en dat is de moeite waard om te bekijken. Het verhaal geeft aan dat dit een hobby wijngaard is die in 2010 is opgezet door een enthousiast echtpaar dat hier hun droom waar kan maken: gewoon lekker wijn maken zonder commerciële druk. En dat geeft de mogelijkheid om het geheel naar eigen idee vorm te geven. We wandelen wat door de wijngaard, nu ziet het er heel gezellig uit met aan het begin een plek waar wijn geschonken wordt om te proeven en aan het eind een zitje waar je de verschillende ‘straatjes’ met wijnranken kunt overzien die in een soort waaiervorm zijn aangelegd. Aan de ene kant van het middelste pad ligt de groep van de rode druiven en aan de andere kant de witte. Je kunt het niet zien want alle druiven zijn er inmiddels af. Bij de proeverij zijn drie soorten witte wijn te proberen: een droge, een iets vollere die op gebruikt eikenhout heeft gelagerd, en een wijn die op nieuw eikenhout heeft gelegen. Dat geeft een veel sterkere en volle smaak en deze wijn ziet er ook duidelijk donkerder uit. De rode wijn is al op, dus die is nu niet te proeven. Moeten we nog minstens een jaar voor wachten. Maar we zien de nodige gasten met een of meer flessen van deze witte wijn vertrekken. Aan het begin en eind van iedere rij wijnranken staat een groepje rozen. We vragen aan onze gastvrouw waar dat voor is, zomaar voor het mooi? Nu wel, maar vroeger had dat een duidelijk doel. Rozen blijken zeer gevoelig voor zgn. meeldauw. En als dat op de roos komt, dan weet je dat je de druiven moet spuiten tegen meeldauw, dan ben je nog net op tijd. Maar inmiddels zijn de rozenrassen zo veredeld dat ze niet zo gevoelig meer zijn. Dus die waarschuwende functie werkt niet meer. Maar het staat gewoon leuk.
En dan gaan we het laatste stukje, het is nu niet ver meer. We rijden inmiddels in een treintje van vijf Kattenruggen achter elkaar, een mooi gezicht bij de diverse bochten, en zo komen we ook bij Tante Sien. We parkeren ook als groep naast elkaar. Even tussendoor: het valt op dat er tegenwoordig steeds meer Kattenruggen bij evenementen komen. Vroeger waren het vooral de Amazons en een verdwaalde Kattenrug, maar nu rukken de Kattenruggen op. Zouden ze inmiddels meer gerestaureerd zijn? Het ziet er in ieder geval leuk uit. En...ik ben natuurlijk bevooroordeeld.
Binnen bij Tante Sien zoeken we een plek, kletsen gezellig met onze tafelgenoten en drinken alvast een drankje. Als de zaal vol zit geeft Hans Mollema nog even aan in welke volgorde de ‘tafels’ langs het buffet mogen gaan en hij wenst ons smakelijk eten. Nou, dat lukt perfect! Zoals altijd is de kwaliteit van de stamppot hier goed, er is keuze uit boerenkool stamppot, hutspot en zuurkool stamppot met alle bijgerechtjes die je maar wilt zoals spekjes, zure uitjes en augurken, worst, speklap, spare ribs en rundvlees. Het kan bijna niet op en ons bord is zo gevuld. En het is zo lekker dat we aan het eind nog een hapje gaan halen. We hebben het al vaker gezegd, maar het is altijd weer een wonder hoe ze bij Tante Sien toch zo’n ruim 200 mensen in korte tijd van een perfecte maaltijd kunnen voorzien. Klasse!
En dan is het toch weer tijd om te vertrekken. Het is nog even licht en dat rijdt wel wat prettiger op deze landelijke wegen. We nemen afscheid van alle bekenden en gaan huiswaarts. Het was als altijd weer een feest: een mooie route, interessante bezienswaardigheden, geweldig eten, en als bonus ook nog prima weer! En dat alles mogelijk gemaakt door het team van Klaas en Anja Veneberg en al die andere vrijwilligers die hier aan hebben meegewerkt. Hulde en hartelijk dank. We verheugen ons al op volgend jaar!
Jon Noomen
